 |
|
Porcelaine Standard FCI Nº 30
|
|
|
Origine
|
|
France |
Traduction
|
|
Texte mis à jour par le Dr. J.-M. Paschoud |
Groupe
|
|
Groupe 6 Chiens courants, chiens de recherche au sang et races apparentées |
Section
|
|
Section 1.2 Chiens courants de taille moyenne |
Epreuve
|
|
Avec épreuve de travail |
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
|
|
lundi 26 octobre 1964 |
Publication du standard officiel en vigueur
|
|
lundi 19 octobre 1964 |
Dernière mise à jour
|
|
vendredi 18 avril 1997 |
In English, this breed is said
|
 |
Porcelaine |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Porcelaine |
En español, esta raza se dice
|
 |
Porcelaine |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Porcelaine |
Utilisation
|
Chien courant. |
|
Bref aperçu historique
|
C'est une des plus vieilles races françaises de chien courant originaire de Franche-Comté, l'une des premières utilisée pour la chasse du lièvre. Elle descend des fameux "Chiens Blancs du Roy" et des Grands ST Hubert de Lorraine. Le nom de baptême du Porcelaine date du 19ème siècle, l'auteur inventeur de ce gracieux nom étant le romancier cynophile Marquis de Foudras. Ce chien a participé au développement de nombreux chiens de chasse au nez américains. |
Aspect général
|
Chien de petite vénerie très distingué, bien français, indiquant la grande race par tous les détails de sa structure. |
Comportement / caractère
|
Affectueux, docile, facile à créancer et chassant admirablement en meute. Assez caractériel, au chenil, avec ses congénères. |
Tête
|
Région crânienne
|
Tête
|
|
Doit être typique, sèche et finement sculptée, plutôt longue dans son ensemble. |
Crâne
|
|
Large à son sommet entre les oreilles, la bosse occipitale arrondie. Le front est plat, le sillon médian doit être marqué sans exagération. |
Stop
|
|
Cassure sur le chanfrein marquée sans exagération. |
Région faciale
|
Truffe
|
|
Bien développée et très noire avec des narines bien ouvertes. |
Museau
|
|
De bonne longueur, ni carré, ni pointu. |
Lèvres
|
|
Les babines recouvrent la lèvre inférieure sans être ni tombantes, ni épaisses; la muqueuse des lèvres est noire. |
Chanfrein
|
|
Le chanfrein, d’abord droit, se termine légèrement busqué. |
Yeux
|
|
L'oeil d'un développement normal doit être d'apparence foncée et bien abrité sous l'arcade sourcilière; le regard est intelligent et doux. |
Oreilles
|
|
Fines, bien papillotées, se terminant plutôt en pointe et atteignant la longueur du museau; leur attache étroite ne doit jamais se placer au-dessus de la ligne de l'oeil. |
Cou
|
Assez long et léger, il peut présenter un peu de fanon d'apparence sèche et tendue. |
Corps
|
Garrot
|
|
Bien sorti. |
Dos
|
|
Large et droit. |
Rein
|
|
Large, très musclé, bien attaché, sans excès de longueur. |
Croupe
|
|
Un peu oblique; les pointes de la hanche sont bien écartées et légèrement saillantes. |
Poitrine
|
|
De moyenne largeur, mais bien descendue. |
Côtes
|
|
Côtes en rapport avec la poitrine ci-dessus décrite, donc plutôt allongées que plates. |
Flanc
|
|
Un peu relevé, mais plein. |
Queue
|
Bien attachée, assez forte à la naissance, effilée à son extrémité, de moyenne longueur, jamais espiée, portée légèrement incurvée. |
Membres antérieurs
|
Généralités
|
|
Assez longs, secs, mais sans excès de finesse; tendons bien attachés; aplombs réguliers. |
Epaules
|
|
Epaules de galopeur, longues, bien inclinées, bien musclées sans être chargées de chair. |
Membres postérieurs
|
Cuisses
|
|
Bien descendues, avec les muscles nettement apparents et secs, moyennement gigotées |
Jarret
|
|
Forts et près de terre, normalement coudés. |
Pieds
|
De chien français, donc doigts plutôt allongés et fins, mais bien serrés. Coussinets durs et résistants. |
Allures
|
Vives et gaies. Galop léger et soutenu. |
Peau
|
Fine et souple, marbrée de nombreuses taches noires. |
Robe
|
Qualité du poil
|
|
Ras, fin, serré et brillant, sans aucune dépilation. |
Couleur du poil
|
|
Très blanche avec des taches orange de forme arrondie ne s’étendant jamais en manteau. Ces taches se superposent ordinairement à d’autres taches noires de pigmentation de la peau. Les mouchetures orange aux oreilles sont très caractéristiques de la race. |
Taille et poids
|
Hauteur au garrot
|
|
Elle peut varier pour les mâles entre 55 et 58 cm et pour les femelles entre 53 et 56 cm. |
Défauts
|
• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel. • Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité. |
|
Défauts entrainant l’exclusion
|
Chien agressif ou chien peureux.
Manque de type.
Tous les défauts nuisant à l’utilisation, tels que le rachitisme, aplombs défectueux à l’excès, allonges insuffisantes.
Yeux ou truffe clairs, excès de ladre.
Queue espiée.
Poil rude ou épais.
Manteau.
Taches d’un orange trop vif, tirant sur l’acajou, grisâtres ou mêlées de poils noirs ; l’orange franc, mais pâle, l’absence même de taches ne sont pas à rechercher, mais ne peuvent être considérées comme éliminatoires.
Excès ou manque de taille ; cependant une exception peut être faite pour un mâle qui, excellent par ailleurs, donc susceptible d’être employé comme étalon, atteindrait 60 cm au maximum. |
NB :
|
• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié. • Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires. • Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum. • Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction. |
Compléments apportés par les visiteurs
|
Directly descended from old Royal White Hounds, the Porcelaine was developed in the Frenche-Comte region near the French-Swiss border. After the French Revolution the breed was facing extinction, but some specimens survived in Switzerland, where breeders reportedly used a number of local and French hounds to strengthen their stock in the 1800's. When these dogs were introduced to America, they played an integral role in developing some of the early scenthound breeds. The Porcelaine Hound is once again a common hunting dog, both in France and Switzerland. On top of being an excellent tracking hound, it also makes a loving and obedient companion. Lean, muscular and well-boned, the Porcelaine is a very fast and agile dog. This breed's porcelaine-like quality of the coat is how it received its name and most dogs are white with tan and orange markings. Average height is around 22 inches. |
Historique détaillé
|
Pourquoi s'appellent-ils Porcelaines? Si les avis diffèrent sur ce sujet, l'hypothèse la plus probable est que, juste avant la Révolution, les veneurs considéraient ces chiens comme tellement fragiles qu'ils leur avaient donné ce surnom.
La première mention de ces chiens dont on puisse être sûr, dans la littérature, est due au marquis de Foudras, le père de l'auteur cynégétique bien connu. En 1779, Foudras faisait partie des officiers de la gendarmerie de Lunéville, et, avec quelques-uns de ses collègues, il décida de former une série d'équipages pour chasser les divers gibiers que l'on pouvait trouver dans la région: loup, cerf, chevreuil, sanglier, lièvre... Ainsi, M. de Foudras apporta sa meute qui était dans la voie du sanglier, et M. de Choiseul fut chargé du lièvre. Pour cela, ce dernier fit venir de Suisse soixante chiens blanc et orange (selon les dires de Foudras, relatés par son fils dans Les Gentilshommes chasseurs). Ces sujets constituent sans doute l'origine de la race qu'on a appelée Chien de Lunéville, Chien de Franche-Comté, puis Porcelaine.
L'association d'équipages fut bientôt inaugurée. Tout commença par un somptueux déjeuner offert par le maréchal de Castries qui commandait la gendarmerie (à l'époque, les officiers de cette arme étaient recrutés parmi les plus nobles gentilshommes du royaume). A la sortie du repas, il restait tout juste le temps de forcer un lièvre. On décida donc de découpler les Porcelaines de Choiseul. Foudras, cependant, se montrait sceptique sur les capacités de ces chiens : « Chacun de nous trouvait ces petites bêtes ravissantes, mais les hommes du métier avaient quelques doutes sur leurs mérites sérieux, et on se demandait avec inquiétude comment ces oreilles de velours pourraient affronter les ronces des taillis, et comment ces pattes, transparentes à force d'être fines, se tireraient d'affaire dans la boue où elles entreraient comme des dagues, et dans les pierres où elles se briseraient comme du verre. »
Pourtant, on mit les chiens à la voie dans un bois tellement fourré que les piqueurs ne pouvaient même pas y pénétrer, ce qui n'empêcha pas les fragiles Porcelaines d'y rentrer sans la moindre peine, d'y lever un lièvre, et de le prendre en une heure et demie de chasse pratiquement sans défaut. Il paraît que l'affaire fit bruit jusqu'à Versailles, et que Louis XVI en fit quérir un couple pour remonter ses propres meutes.
Quelle était l'origine des chiens que M. de Choiseul fit venir de Suisse? Le docteur Guillet la fait remonter au croisement entre le célèbre Chien blanc de Saint-Hubert nommé Souillard et une Braque d'Italie nommée Baude qui appartenait à Anne de Beaujeu, duchesse de Bourbon. Leurs descendants furent appelés « greffiers », pour avoir été la propriété d'un secrétaire de Louis XII; le premier avait une livrée immaculée, avec simplement une tache jaune à l'épaule. Ils devinrent les Chiens Blancs du Roy.
Mais combien de races n'attribue-t-on pas à Souillard, à Baude et aux greffiers! Deux siècles et demi se sont écoulés entre la disparition de Louis XII et les chasses de la gendarmerie de Lunéville. Les grands Chiens Blancs du Roy ont sans doute été utilisés pour bien des croisements, mais, en ce qui concerne les chiens acquis par M. de Choiseul, leur paternité n'est qu'hypothétique.
La suite de l'histoire des chiens que l'on appelait alors Chiens de Franche-Comté ou Chiens de Lunéville est plus claire. Le corps de gendarmerie du maréchal de Castries fut dissous en 1784. On retrouve alors des Porcelaines à l'abbaye de Cluny, puis à celle de Luxeuil, et c'est sans doute ce qui a permis à la race de traverser la sombre période de la Révolution. En effet, le dernier abbé de Luxeuil, Mgr de Clermont-Tonnerre, donna un lot de chiens à un brave médecin, le docteur Coillot, en remerciement des soins qu'il lui avait prodigués. Le docteur eut la chance de pouvoir conserver ses chiens aux pires moments de la Terreur. D'autres éleveurs, tels MM. Micaut et Monnot, de Besançon, ou Martial, de Rang, avaient également récupéré des souches provenant de l'abbaye de Cluny.
Par la suite, les descendants du docteur Coillot parvinrent à maintenir la race avec beaucoup de constance, après que les chiens eurent fait un séjour chez un certain M. Rosne. C'est ainsi que le petit-fils du docteur, M. Daubigné, récupéra Termino et la lice Cléo et que, à partir de ce couple, il monta une meute qui fut célèbre entre 1865 et 1896.
Depuis, les Porcelaines ont connu quelques problèmes du fait de la consanguinité. Aux chiens originaires des abbayes de Luxeuil et de Cluny furent donc apportés du sang Harrier et du sang Billy (cette dernière race ayant sans doute quelque ascendance commune avec les Chiens de Lunéville). Toujours est-il que, dans l'annuaire de vénerie de 1975, cet éminent cynophile qu'était le docteur Guillet précisait, au chapitre « Porcelaine » : « A leur sujet comme en tout autre cas, n'oublions pas que la race pure n'existe pas et qu'elle ne peut que desservir les utopistes qui la défendent. Une race qui n'évolue pas est une race qui se meurt. »
Les Porcelaines ont donc été créés essentiellement pour chasser le lièvre. Mais certains équipages les ont mis aussi dans la voie du chevreuil, voire du sanglier. En effet, malgré leur apparente délicatesse, ces chiens n'hésitent pas à faire face à un « cochon » tenant le ferme. Le Couteulx de Canteleu, autre auteur célèbre en matière de chiens courants, les décrit parfaitement: « Ces chiens sont assez faciles à mener, et se créancent assez bien. Assez ardents à la chasse, mais sans être trop ambitieux ou trop emportés, ils ne manquent pas de pied, et comme ils ont un nez exquis pour lequel il n'y a guère de mauvais temps, et que d'ailleurs ils aiment peu la voie du renard, ces charmants chiens, vrais spécimens de chiens de lièvre, méritent d'être spécialement choisis comme le chien d'Artois pour en former des meutes. Ils aiment aussi beaucoup la voie du chevreuil. » Les Porcelaines apparaissent ainsi assez proches des Pointers Blanc et Orange et des chiens de Saint-Germain.
Finesse de nez et ténacité sont donc les principales qualités de cette race qui connaît un renouveau certain dans bien des équipages français. Le croisement avec des Harriers du Somerset, effectué par des veneurs de l'ouest de la France, semble lui avoir donné plus de train, puisque c'est lui qui a permis de constituer avec des Porcelaines des équipages de chevreuil, voire de cerf. Mais, lorsqu'on considère le cas du rallye La Luque, qui, vers 1975, découplait dans la voie du lièvre une meute composée à la fois de Porcelaines, de Français Blanc et Orange et de Billys, on conçoit que les juges éprouvent quelque difficulté, dans les concours, lorsqu'il leur faut déterminer le chien (ou le lot de chiens) qui sera classé pur Porcelaine!
Cette situation n'est pas nouvelle. Dès 1923, en effet, le docteur Castets écrivait dans son traité sur les descendants des Chiens Blancs du Roy : « Il existe un certain nombre d'équipages de Porcelaines chassant le lièvre avec succès. Mais la vérité nous oblige à dire que ces meutes ne sont pas absolument de pur sang. Ce sont, que l'on nous passe l'expression, des Porcelaines améliorés, des Porcelaines qui ont dans leurs ascendants un croisement (avec le Poitevin ou l'Anglais par exemple). »
Castets cite aussi le cas d'un ami qui, ayant voulu conserver des Porcelaines absolument purs, manquait régulièrement ses animaux, ses chiens n'ayant pas un fond suffisant pour chasser dans des terrains difficiles. Les Chiens de Lunéville que décrivait Foudras semblent bien loin! Il est probable que l'excès de consanguinité entre les chiens ayant transité par les abbayes de Cluny et de Luxeuil a affaibli la race.
Pourtant, les Porcelaines avaient fait souche bien au-delà des frontières de la Franche-Comté. Le vicomte de Lorgeril, par exemple, les avait introduits pour chasser le lièvre en Bretagne, et, plus récemment, un très beau lot de ces chiens a été remarqué dans l'équipage Bouquin Berrichon, au comte B. de Voguë.
Pour terminer, il faut citer Albert Favre qui, dans les années cinquante, fait la différence entre le Porcelaine franc-comtois et le Porcelaine suisse, plus petit. Favre s'appuie sur cette distinction pour mettre en doute la thèse de Foudras, mais sans utiliser d'argument véritablement convaincant. Il précise toutefois que l'ossature des chiens suisses était trop légère, et que leur poil était si fin qu'il paraissait transparent quand il était mouillé. Cela peut expliquer que nombre de veneurs aient cru bon de renforcer la race par des croisements divers. |
 |
|
Porcelaine FCI Standard No. 30
|
|
|
Origin
|
|
France |
Translation
|
|
Brought up to date by Dr. Paschoud |
Group
|
|
Group 6 Scenthounds and related breeds |
Section
|
|
Section 1.2 Medium sized hounds |
Working
|
|
With working trial |
Acceptance on a definitive basis by the FCI
|
|
Monday 26 October 1964 |
Publication of the official valid standard
|
|
Monday 19 October 1964 |
Last update
|
|
Tuesday 22 April 1997 |
En français, cette race se dit
|
 |
Porcelaine |
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
|
 |
Porcelaine |
En español, esta raza se dice
|
 |
Porcelaine |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Porcelaine |
|
General appearance
|
Hunting dog for small game ( driving game to waiting guns ), very distinguished, very French looking and showing top quality in all details of its structure. |
Head
|
Cranial region
|
Head
|
|
Must be very typical, lean and finely sculptured ; rather long altogether. |
Skull
|
|
Wide at the top between the leathers, occipital protuberance rounded. The forehead is flat, with a median furrow not too much marked. |
Stop
|
|
Marked, without exaggeration. |
Facial region
|
Nose
|
|
Well developed and very black. Nostrils well open. |
Muzzle
|
|
Of good length, neither square nor pointed; the nasal bridge, at first straight, ends very slightly arched. |
Lips
|
|
The upper lip covers the lower without being drooping or thick. Mucous membranes black. |
Eyes
|
|
Normally developed, dark in appearance, well sheltered under the superciliary arches. Expression intelligent and sweet. |
Ears
|
|
Leather thin, well curled inwards, ending rather in a point, reaching the end of the muzzle. Set on narrow, never above the line of the eye. |
Neck
|
Fairly long, light, showing a little dewlap of tense and lean appearance. |
Body
|
Back
|
|
Withers well prominent, back broad and straight. |
Loin
|
|
Wide, very muscular, well coupled, not excessive in length. |
Croup
|
|
Slightly slanting; haunches placed well apart and slightly prominent. |
Chest
|
|
Average width, but deep. |
Ribs
|
|
Corresponding to the chest described above, rather long without being flat. |
Side
|
|
Slightly tucked up, but full. |
Tail
|
Well attached, fairly strong at the root, thinning at the tip, of average length. Without any longer and coarser, slightly offstanding hairs ( like ears of grain ). Carried slightly curved. |
Forequarters
|
Generality
|
|
Forelegs fairly long, lean but not too fine; straight and parallel; tendons well attached. |
Shoulders
|
|
Constructed for gallop, long, well sloping, well muscled without being heavy. |
Hindquarters
|
Upper thigh
|
|
Well descending; muscles very apparent and clean; of moderately strong development. |
Hock
|
|
Strong and well let down, normally angulated. |
Feet
|
Typical for a French hound, with rather elongated and fine but tight toes; pads hard and tough. |
Gait and movement
|
Lively and gay; gallop light and tireless. |
Skin
|
Fine and supple, marbled with numerous black spots. |
Coat
|
Hair
|
|
Smooth, thin, close lying and shining ; without bare patches. |
Colour
|
|
Very white, with roundish orange spots, never extended to a mantle. These spots usually superimpose other black pigmented spots of the skin. Orange ticking on the ears is highly characteristic of the breed. |
Size and weight
|
Height at withers
|
|
For dogs between 55 and 58 cm (22 to 23,5 inches). For bitches between 53 and 56 cm (21,5 to 22,5 inches). |
Faults
|
• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work. • Faults listed should be in degree of seriousness. |
|
Disqualifying faults
|
Aggressive or overly shy.
Lack of type.
Eyes or nose light; excessive lack of pigment.
Tail furnished with some longer and coarser, slightly offstanding hairs (like ears of grain).
Coat harsh and thick.
Orange mantle.
Orange spots too bright, tending to mahogany, greyish or mingled with black hairs.
Distinct orange spots but too pale, and even the absence of spots are not sought after, but are not considered as a eliminatory fault.
Excess or lack of height at withers, an exeption may be made for males which, excelling in their quality and therefore capable of being used at stud, reach the maximum height of 60 cm (24 inches).
Any fault affecting the utilization of the dog, as rickets, lack of a correct stance, insufficient reach of the movement. |
NB :
|
• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified. • The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying. • Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum. • Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding. |
Additional information from visitors
|
Directly descended from old Royal White Hounds, the Porcelaine was developed in the Frenche-Comte region near the French-Swiss border. After the French Revolution the breed was facing extinction, but some specimens survived in Switzerland, where breeders reportedly used a number of local and French hounds to strengthen their stock in the 1800's. When these dogs were introduced to America, they played an integral role in developing some of the early scenthound breeds. The Porcelaine Hound is once again a common hunting dog, both in France and Switzerland. On top of being an excellent tracking hound, it also makes a loving and obedient companion. Lean, muscular and well-boned, the Porcelaine is a very fast and agile dog. This breed's porcelaine-like quality of the coat is how it received its name and most dogs are white with tan and orange markings. Average height is around 22 inches. |
Detailed history
|
Why are they called Porcelaines? If the opinions differ on this subject, the most probable hypothesis is that, just before the Revolution, the huntsmen considered these dogs as so fragile that they gave them this nickname.
The first mention of these dogs, of which we can be sure, in the literature, is due to the Marquis de Foudras, the father of the well-known hunting author. In 1779, Foudras was one of the officers of the Gendarmerie of Lunéville, and, with some of his colleagues, he decided to form a series of crews to hunt the various game that could be found in the region: wolf, deer, deer, wild boar, hare, etc. Thus M. de Foudras brought his pack, which was in the boar's way, and M. de Choiseul was charged with the hare. For this, the latter brought from Switzerland sixty white and orange dogs (according to the words of Foudras, narrated by his son in Les Gentilshommes chasseurs). These subjects undoubtedly constitute the origin of the breed which has been called Dog of Lunéville, Dog of Franche-Comté, then Porcelain.
The crew association was soon inaugurated. Everything began with a sumptuous lunch offered by the Marshal of Castries who commanded the gendarmerie (at the time, the officers of this weapon were recruited from the noblest gentlemen of the kingdom). At the end of the meal, there was just time to force a hare. It was therefore decided to decouple Porcelaines de Choiseul. Foudras, however, was skeptical about the abilities of these dogs: "Each of us found these lovely little beasts, but the men of the trade had some doubts about their serious merits, and we wondered with concern how these velvet ears might face the brambles of the undergrowth, and how these legs, transparent by dint of being fine, would get out of business in the mud where they would enter like daggers, and in the stones where they would break like glass."
Nevertheless, the dogs were put in the way in a wood so thick that the bitters could not even penetrate it, which did not prevent the fragile Porcelaines to return without the slightest trouble, to raise a hare, and to take it in an hour and a half of hunting practically flawless. It seems that the affair made noise until Versailles, and that Louis XVI asked for a couple to raise his own packs.
What was the origin of the dogs that M. de Choiseul brought from Switzerland? Dr. Guillet brings it back to the crossroads between the famous white dog of Saint-Hubert named Souillard and a Braque of Italy named Baude which belonged to Anne de Beaujeu, Duchess of Bourbon. Their descendants were called "clerks", for having been the property of a secretary of Louis XII; the first had an immaculate livery, with just a yellow stain on his shoulder. They became the White Dogs of the King.
But how many races are attributed to Souillard, Baude, and the clerks? Two and a half centuries elapsed between the disappearance of Louis XII and the hunts of the gendarmerie of Lunéville. The large White Dogs of the Roy were probably used for many crosses, but, as far as the dogs acquired by M. de Choiseul are concerned, their paternity is only hypothetical.
The continuation of the history of the dogs which were then called Dogs of Franche-Comté or Dogs of Lunéville is clearer. The gendarmerie corps of Marshal Castries was dissolved in 1784. We then found Porcelain Cluny abbey, and then that of Luxeuil, and this is undoubtedly what allowed the race to cross the dark period of the revolution. In fact, the last abbot of Luxeuil, Mgr de Clermont-Tonnerre, gave a lot of dogs to a good doctor, Dr. Coillot, in gratitude for the care he had lavished on him. The doctor was lucky to be able to keep his dogs in the worst moments of the Terror. Other breeders, such as MM. Micaut and Monnot, of Besançon, or Martial, of Rang, had also recovered strains coming from the abbey of Cluny.
Subsequently, the descendants of Dr. Coillot succeeded in maintaining the breed with great constancy, after the dogs had made a stay with a certain Mr. Rosne. Thus the grandson of the doctor, M. Daubigné, recovered Termino and the Cleo lice and that, from this couple, he mounted a pack that was famous between 1865 and 1896.
Since then, Porcelaines have had some problems because of consanguinity. Dogs from the abbeys of Luxeuil and Cluny were therefore brought Harrier blood and blood Billy (the latter race probably having some common ancestry with the Dogs of Lunéville). Anyway, in the directory of hunting of 1975, this eminent cynophile that was the doctor Guillet specified, in the chapter "Porcelain": "About them as in any other case, do not forget that the pure race does not exist and can only serve the utopians who defend it. A race that does not evolve is a race that is dying."
Porcelaines were created primarily to hunt hares. But some crews also put them in the way of deer, or even wild boar. Indeed, despite their apparent delicacy, these dogs do not hesitate to face a "pig" holding the farm. Couteulx de Canteleu, another famous author in the field of common dogs, describes them perfectly: "These dogs are quite easy to lead, and they are quite successful. Enough to hunt, but without being too ambitious or too carried away, they do not lack foot, and as they have an exquisite nose for which there is hardly any bad weather, and that besides they do not like the the fox's way, these charming dogs, true specimens of hare dogs, deserve to be specially selected as the dog of Artois to form packs. They also love the deer way. The Porcelaines appear quite close to the Pointers Blanc and Orange and the dogs of Saint-Germain.
Finesse of nose and tenacity are therefore the main qualities of this breed which knows a certain renewal in many French crews. The cross with Harriers Somerset, made by hunters from the west of France, seems to have given him more train, since it is he who helped to build with Porcelain crews of deer, or deer. But when one considers the case of the La Luque rally, which, around 1975, decoupled in the path of the hare a pack composed at the same time of Porcelains, White French and Orange and Billys, one understands that the judges have some difficulty , in the competitions, when they have to determine the dog (or the batch of dogs) which will be classified pure Porcelain!
This situation is not new. As early as 1923, in fact, Dr. Castets wrote in his treatise on the descendants of the White Dogs of the King: "There are a certain number of crews of Porcelaines hunting the hare successfully. But the truth compels us to say that these packs are not absolutely purebred. They are, let us pass the expression, Porcelaines improved, Porcelaines which have in their ancestors a crossing (with the Poitevin or the English for example)."
Castets also cites the case of a friend who, having wanted to keep absolutely pure Porcelaines, regularly missed his animals, his dogs not having sufficient background to hunt in difficult terrain. The Lunéville Dogs that Foudras described seem far away! It is probable that the excess of consanguinity between the dogs having passed through the abbeys of Cluny and Luxeuil has weakened the race.
However, Porcelaines had grown well beyond the borders of Franche-Comté. The Viscount de Lorgeril, for example, had introduced them to hunt hare in Brittany, and, more recently, a very fine lot of these dogs was noticed in the crew Bouquin Berrichon, Count B. de Voguë.
Finally, we must mention Albert Favre who, in the fifties, makes the difference between the Franche-Comté Porcelain and the smaller Swiss Porcelain. Favre relies on this distinction to cast doubt on Foudras' thesis, but without using a truly convincing argument. He said, however, that the skeletons of Swiss dogs were too light, and that their hair was so thin that it appeared transparent when it was wet. This may explain why many huntsmen have seen fit to strengthen the breed by various crosses. |
 |
|
Porcelaine FCI-Standard Nr. 30
|
|
|
Ursprung
|
|
Frankreich |
Übersetzung
|
|
Von Dr. Paschoud überarbeitet |
Gruppe
|
|
Gruppe 6 Laufhunde, Schweißhunde und verwandte Rassen |
Sektion
|
|
Sektion 1.2 Mittelgrosse Laufhunde |
Arbeitsprüfung
|
|
Mit Arbeitsprüfung |
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
|
|
Montag 26 Oktober 1964 |
Publikation des gültigen offiziellen Standards
|
|
Montag 19 Oktober 1964 |
Letzten Aktualisierung
|
|
Mittwoch 23 April 1997 |
En français, cette race se dit
|
 |
Porcelaine |
In English, this breed is said
|
 |
Porcelaine |
En español, esta raza se dice
|
 |
Porcelaine |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Porcelaine |
|
Allgemeines erscheinungsbild
|
Sehr edler, typisch französischer Laufhund für Niederwild, dessen gesamte Struktur in allen Teilen eine hochgezüchtete Rasse verrät. |
Kopf
|
Oberkopf
|
Kopf
|
|
Muss sehr typisch sein, trocken und fein gemeißelt, im gesamten eher lang. |
Schädel
|
|
Breit zwischen dem Behang, mit abgerundetem Hinterhaupthöcker. Die Stirne ist flach. Stirnfurche ohne Übertreibung ausgebildet. |
Stop
|
|
Ohne Übertreibung markiert. |
Facial region
|
Nasenschwamm
|
|
Gut entwickelt und sehr schwarz. Nasenlöcher gut geöffnet. |
Fang
|
|
Von guter Länge, weder quadratisch noch spitz zulaufend. Der zuerst gerade verlaufende Nasenrücken endet in einer sehr leichten Wölbung. |
Lefzen
|
|
Oberlefzen bedecken die Unterlefzen ohne herabzufallen oder dick zu sein. Die Schleimhäute der Lefzen sind schwarz. |
Augen
|
|
Normal entwickelt, dunkel erscheinend, unter den Augenbrauenbogen gut beschützt. Ausdruck intelligent und freundlich. |
Ohren
|
|
Feinledrig, gut nach innen eingedreht, eher spitz zulaufend, bis zum Fangende reichend. Schmal und nie oberhalb der Augenlinie angesetzt. |
Hals
|
Ziemlich lang und leicht. Wenig schlaffe Haut (Wamme) ist zulässig, sofern diese trocken und straff erscheint. |
Körper
|
Widerrist
|
|
Gut vorstehend. |
Rücken
|
|
Breit und gerade. |
Lenden
|
|
Breit, sehr muskulös, nicht übertrieben lang, gut eingefügt. |
Kruppe
|
|
Etwas schräg abfallend; Hüfthöcker gut auseinanderliegend und leicht vorstehend. |
Brust
|
|
Von mittlerer Breite, aber tief. Rippen der Brust entsprechend eher lang, ohne flach zu sein. |
Untere Profillinie und Bauch
|
|
Etwas aufgezogen, aber voll. |
Rute
|
Gut angesetzt, ziemlich kräftig am Ansatz und sich gegen die Spitze hin verjüngend; von mittlerer Länge; nie gegen das Rutenende hin rundum einige längere und gröbere, ährenartig abstehende Haare aufweisend; leicht gebogen getragen. |
Vorderhand
|
Allgemeines
|
|
Vorderläufe ziemlich lang, trocken, aber nicht übertrieben fein; Sehnen kräftig; senkrechter Stand. |
Schultern
|
|
Für den Galopp gebaut, lang gut schräg liegend und, ohne überladen zu wirken, gut bemuskelt. |
Hinterhand
|
Oberschenkel
|
|
Weit nach unten reichend; Muskeln einzeln gut sichtbar und trocken; mittelmässig stark entwickelt. |
Sprunggelenk
|
|
Kräftig und tief angesetzt, Winkelung normal. |
Pfoten
|
Den französischen Jagdhunden entsprechend, Zehen eher lang, fein, aber gut aneinanderliegend. Ballen widerstandsfähig und hart. |
Gangwerk
|
Lebhaft und munter. Galopp leicht und ausdauernd. |
Haut
|
Dünn und geschmeidig, durch viele schwarze Flecken marmoriert. |
Coat
|
Haar
|
|
Kurz, fein, dicht und glänzend; keine kahlen Stellen. |
Farbe
|
|
Sehr weiss mit rundlichen orangefarbenen Flecken, die sich nie zu einem Mantel ausdehnen dürfen; unter den orangefarbenen Flecken ist die Haut normalerweise schwarz pigmentiert. Orangefarbene Tüpfelung der Behänge ist für die Rasse sehr charakteristisch. |
Grösse und gewicht
|
Widerristhöhe
|
|
Für Rüden zwischen 55 und 58 cm, Für Hündinnen zwischen 53 und 56 cm. |
Fehler
|
• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen. • Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden. |
|
Disqualifizierende fehler
|
Aggressiv oder ängstlich.
Mangel an Typ.
Sämtliche Fehler, welche die Verwendung beeinträchtigen, wie Rachitis, ausgesprochen schlechter Stand, ungenügender Vortritt und Schub im Bewegungsablauf.
Nasenspiegel und Augen hell, übertrieben viele fleckig depigmentierte Stellen.
Gegen das Rutenende hin rundum einige etwas längere und gröbere, ährenartig abstehende Haare aufweisend.
Haar hart oder dick.
Bildung eines orangefarbenen Mantels.
Orangefarbene Flecken zu grell, mit einem Stich ins Mahagoni, gräulich oder mit schwarzen Haaren untermischt.
Deutliche, aber hell-orange Flecken oder überhaupt fehlende Flecken sind unerwünscht, aber kein ausschließender Fehler.
Über- oder Untergröße. Sofern die Widerristhöhe nicht mehr als 60 cm beträgt, kann in diesem Punkt für in allen anderen Beziehungen vorzügliche Rüden, welche als Deckrüden in Frage kommen, eine Ausnahme gemacht werden. |
NB :
|
• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden. • Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend. • Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden. • Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden. |
Ergänzungen durch die Besucher
|
Directly descended from old Royal White Hounds, the Porcelaine was developed in the Frenche-Comte region near the French-Swiss border. After the French Revolution the breed was facing extinction, but some specimens survived in Switzerland, where breeders reportedly used a number of local and French hounds to strengthen their stock in the 1800's. When these dogs were introduced to America, they played an integral role in developing some of the early scenthound breeds. The Porcelaine Hound is once again a common hunting dog, both in France and Switzerland. On top of being an excellent tracking hound, it also makes a loving and obedient companion. Lean, muscular and well-boned, the Porcelaine is a very fast and agile dog. This breed's porcelaine-like quality of the coat is how it received its name and most dogs are white with tan and orange markings. Average height is around 22 inches. |
Detaillierter Verlauf
|
Warum heißen sie Porcelaines? Wenn sich die Meinungen zu diesem Thema unterscheiden, ist die wahrscheinlichste Hypothese, dass die Jäger diese Hunde kurz vor der Revolution als so zerbrechlich ansahen, dass sie ihnen diesen Spitznamen gaben.
Die erste Erwähnung dieser Hunde, von denen wir sicher sein können, ist in der Literatur dem Marquis de Foudras zu verdanken, dem Vater des bekannten Jagdautors. Im Jahr 1779 war Foudras einer der Offiziere der Gendarmerie von Lunéville, und mit einigen seiner Kollegen, entschied er sich, eine Reihe von Mannschaften zu bilden, um die verschiedenen Spiele zu jagen, die in der Region gefunden werden konnten: Wolf, Hirsche, Hirsche, Wildschweine, Hasen usw. So brachte M. de Foudras sein Rudel, das auf dem Weg des Wildschweins war, und M. de Choiseul wurde mit dem Hasen beauftragt. Dafür brachte er aus der Schweiz sechzig weiße und orangefarbene Hunde (nach den Worten Foudras, erzählt von seinem Sohn in den Gentilshommes-Jägern). Diese Gegenstände stellen zweifellos den Ursprung der Rasse dar, die den Namen Hund von Lunéville, Hund der Franche-Comté, dann Porzellan erhalten hat.
Die Crew Association wurde bald eingeweiht. Alles begann mit einem üppigen Mittagessen, das der Marschall von Castries angeboten hatte, der die Gendarmerie befehligte (zu dieser Zeit wurden die Offiziere dieser Waffe von den edelsten Herren des Königreichs rekrutiert). Am Ende des Essens war nur Zeit, um einen Hasen zu erzwingen. Es wurde daher beschlossen, Porcelaines de Choiseul zu entkoppeln. Foudras war jedoch skeptisch gegenüber den Fähigkeiten dieser Hunde: "Jeder von uns fand diese schönen kleinen Tiere, aber die Männer des Handels hatten einige Zweifel an ihren ernsten Verdiensten, und wir wunderten uns besorgt, wie diese samtenen Ohren aussehen könnten die Brombeersträucher des Unterholzes, und wie diese Beine, die durchsichtig sind, würden im Schlamm, in dem sie wie Dolche eindringen würden, und in den Steinen, wo sie wie Glas zerbrechen würden, aus dem Verkehr gehen."
Nichtsdestoweniger wurden die Hunde in den Weg gesetzt, und zwar in einen so dicken Wald, daß die Bitterstoffe ihn nicht durchdringen konnten, was die zerbrechlichen Porcelaines nicht daran hinderte, ohne die geringsten Schwierigkeiten zurückzukehren, einen Hasen zu züchten, und um es in anderthalb Stunden der Jagd praktisch makellos zu machen. Es scheint, dass die Angelegenheit Lärm bis Versailles gemacht hat, und dass Louis XVI um ein Paar gebeten hat, seine eigenen Packungen zu erheben.
Was war der Ursprung der Hunde, die Herr de Choiseul aus der Schweiz mitbrachte? Dr. Guillet bringt es zurück an die Kreuzung zwischen dem berühmten weißen Hund von Saint-Hubert namens Souillard und einem Braque von Italien namens Baude, die Anne de Beaujeu, Herzogin von Bourbon gehörte. Ihre Nachkommen wurden "Schreiber" genannt, weil sie im Besitz eines Sekretärs von Ludwig XII. Waren; der erste hatte eine makellose Livree, mit nur einem gelben Fleck auf seiner Schulter. Sie wurden die Weißen Hunde des Königs.
Aber wie viele Rassen werden Souillard, Baude und den Schreibern zugeschrieben? Zweieinhalb Jahrhunderte vergingen zwischen dem Verschwinden Ludwigs XII. Und den Jagden der Gendarmerie von Lunéville. Die großen Weißen Hunde des Roy wurden wahrscheinlich für viele Kreuze verwendet, aber was die von M. de Choiseul erworbenen Hunde betrifft, ist ihre Vaterschaft nur hypothetisch.
Die Fortsetzung der Geschichte der Hunde, die damals Hunde der Franche-Comté oder Hunde von Lunéville genannt wurden, ist klarer. Das Gendarmeriekorps von Marshal Castries wurde 1784 aufgelöst. Wir fanden dann Porzellan Cluny Abtei, und dann das von Luxeuil, und das ist zweifellos, was dem Rennen erlaubte, die dunkle Periode von die Revolution. Tatsächlich hat der letzte Abt von Luxeuil, Mgr de Clermont-Tonnerre, einem guten Arzt, Dr. Coillot, viele Hunde aus Dankbarkeit für die Sorgfalt gegeben, die er ihm gewidmet hatte. Der Arzt hatte Glück, dass er seine Hunde in den schlimmsten Momenten des Terrors behalten konnte. Andere Züchter, wie MM. Micaut und Monnot aus Besançon oder Martial aus Rang hatten ebenfalls Stämme aus der Abtei von Cluny gefunden.
Später gelang es den Nachkommen von Dr. Coillot, die Rasse mit großer Beständigkeit zu erhalten, nachdem die Hunde bei einem gewissen Herrn Rosne untergebracht waren. So fand der Enkel des Arztes, M. Daubigné, den Termino und die Cleo-Läuse wieder, und von diesem Paar bestieg er ein Rudel, das zwischen 1865 und 1896 berühmt war.
Seitdem haben Porcelaines einige Probleme wegen Blutsverwandtschaft. Hunde aus den Abteien von Luxeuil und Cluny wurden daher mit Harrier Blut und Blut Billy (die letzte Rasse hatte wahrscheinlich eine gemeinsame Abstammung mit den Hunden von Lunéville) gebracht. Wie auch immer, im Verzeichnis der Jagd von 1975 hat dieser bedeutende cynophile, der der Arzt Guillet im Kapitel "Porzellan" angegeben hat: "Über sie wie in jedem anderen Fall, vergiss das die reine Rasse nicht existiert nicht und kann nur den Utopisten dienen, die es verteidigen. Eine Rasse, die sich nicht entwickelt, ist eine Rasse, die stirbt."
Porzellan wurde hauptsächlich zur Jagd auf Hasen hergestellt. Aber einige Crews haben ihnen auch Wild oder sogar Wildschweine in den Weg gelegt. In der Tat, trotz ihrer offensichtlichen Zartheit, zögern diese Hunde nicht, sich einem "Schwein" zu stellen, das die Farm hält. Couteulx de Canteleu, ein anderer berühmter Autor auf dem Gebiet der gewöhnlichen Hunde, beschreibt sie perfekt: "Diese Hunde sind recht leicht zu führen, und sie sind ziemlich erfolgreich. Genug um zu jagen, aber ohne zu ehrgeizig zu sein, fehlt es ihnen nicht an Fuß, und da sie eine exquisite Nase haben, für die es kaum schlechtes Wetter gibt, und die sie auch nicht mögen Auf dem Weg des Fuchses verdienen diese bezaubernden Hunde, wahre Exemplare von Hasenhunden, besondere Anerkennung als Artois-Hund, um Rudel zu bilden. Sie lieben auch den Hirsch Weg. Die Porcelaines erscheinen ganz in der Nähe der Pointers Blanc und Orange und der Hunde von Saint-Germain.
Finesse der Nase und Hartnäckigkeit sind daher die Haupteigenschaften dieser Rasse, die eine gewisse Erneuerung in vielen französischen Mannschaften kennt. Das Kreuz mit Harriers Somerset, das von Jägern aus Westfrankreich gemacht wurde, scheint ihm mehr Zug gegeben zu haben, da er es war, der mit Porzellanmannschaften von Hirschen oder Rehen half. Aber wenn man sich den Fall der La Luque-Rallye ansieht, die, um 1975, auf dem Weg des Hasen ein Rudel aus Porcelains, White French und Orange und Billys entkoppelt, so versteht man, dass die Richter einige Schwierigkeiten haben in den Wettbewerben, wenn sie den Hund (oder die Partie von Hunden) bestimmen müssen, die als reines Porzellan klassifiziert werden!
Diese Situation ist nicht neu. Bereits im Jahr 1923 schrieb Dr. Castets in seiner Abhandlung über die Nachkommen der weißen Hunde des Königs: "Es gibt eine bestimmte Anzahl von Besatzungen von Porzellanern, die den Hasen erfolgreich jagen. Aber die Wahrheit zwingt uns zu sagen, dass diese Rudel nicht absolut reinrassig sind. Sie sind, lassen Sie uns den Ausdruck weitergeben, Porcelaines verbessert, Porcelaines, die in ihren Vorfahren eine Kreuzung haben (mit dem Poitevin oder dem Englischen zum Beispiel)."
Castets zitiert auch den Fall eines Freundes, der, weil er absolut reine Porcelaines behalten wollte, regelmäßig seine Tiere vermisste, wobei seine Hunde nicht genügend Hintergrund hatten, um in schwierigem Gelände zu jagen. Die Lunéville-Hunde, die Foudras beschreibt, scheinen weit weg zu sein! Es ist wahrscheinlich, dass das Übermaß an Blutsverwandtschaft zwischen den Hunden, die die Abteien von Cluny und Luxeuil passiert haben, die Rasse geschwächt hat.
Porcelaines war jedoch weit über die Grenzen der Franche-Comté hinaus gewachsen. Der Vicomte de Lorgeril zum Beispiel hatte sie eingeführt, um Hasen in der Bretagne zu jagen, und in jüngerer Zeit wurde eine sehr feine Menge dieser Hunde in der Mannschaft Bouquin Berrichon, Graf B. de Voguë bemerkt.
Schließlich muss noch Albert Favre erwähnt werden, der in den fünfziger Jahren zwischen dem Porzellan der Franche-Comté und dem kleineren Schweizer Porzellan unterscheidet. Favre verlässt sich auf diese Unterscheidung, um Foudras These in Frage zu stellen, ohne jedoch ein wirklich überzeugendes Argument zu verwenden. Er sagte jedoch, dass die Skelette von Schweizer Hunden zu leicht waren, und dass ihre Haare so dünn waren, dass es transparent erschien, wenn es nass war. Dies könnte erklären, warum viele Jäger es verstanden haben, die Rasse durch verschiedene Kreuze zu stärken. |
 |
|
Porcelaine FCI Standard No. 30
|
|
|
Origen
|
|
Francia |
Traducción
|
|
Iris Carrillo, Federación Canófila de Puerto Rico |
Grupo
|
|
Grupo 6 Perros tipo sabueso, perros de rastro (exceptuando lebreles) y razas semejantes |
Sección
|
|
Sección 1.2 Perros tipo sabueso de talla mediana |
Prueba de trabajo
|
|
Con prueba de trabajo |
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
|
|
lunes 26 octubre 1964 |
Publicación del estándar oficial válido
|
|
lunes 19 octubre 1964 |
Última actualización
|
|
lunes 12 mayo 1997 |
En français, cette race se dit
|
 |
Porcelaine |
In English, this breed is said
|
 |
Porcelaine |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Porcelaine |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Porcelaine |
|
Aspecto general
|
Perro utilizado para la caza menor, muy distinguido, absolutamente francés. Todos los detalles de su estructura subrayan la nobleza de su raza. |
Cabeza
|
Region craneal
|
Cabeza
|
|
Debe ser muy típica de la raza, delgada y delicadamente esculpida. En conjunto es más bien larga. |
Cráneo
|
|
Es ancho en su altura, entre las orejas; la protuberancia occipital es redondeada. La frente es plana; el surco mediano debe ser marcado, aunque sin exageración. |
Depresión naso-frontal (stop)
|
|
Marcada, aunque sin exceso. |
Facial region
|
Trufa
|
|
Bien desarrollada y muy negra. Las ventanas están bien abiertas. |
Hocico
|
|
De largo apropriado, ni cuadrado ni puntiagudo. La caña nasal es recta, pero su extremo es ligeramente arqueado. |
Belfos
|
|
El labio superior cubre el labio inferior sin ser colgante ni grueso. La mucosa de los labios es negra. |
Ojos
|
|
Normalmente desarrollados, deben ser de apariencia oscura y bien protegidos bajo la arcada cigomática. La mirada es inteligente y dulce. |
Orejas
|
|
Son delgadas y bien torcidas. Se terminan más bien en punta y alcazan hasta el extremo del hocico. Su inserción estrecha no debe encontrarse sobre la línea del ojo. |
Cuello
|
Es bastante largo y liviano. Puede presentar algo de papada que debe ser de apariencia delgada y apretada. |
Cuerpo
|
Cruz
|
|
Bien saliente. |
Espalda
|
|
Ancha y recta. |
Lomo
|
|
Ancho, bien musculoso, bien unido en su conjunto y no demasiado largo. |
Grupa
|
|
Algo oblicua. Las puntas de las ancas son bien separadas y ligeramente salientes. |
Pecho
|
|
De amplitud mediana, también más bien profundo. Las costillas, en conformidad con el pecho, son más bien alargadas, sin ser planas. |
Flanco
|
|
Algo levantados, pero llenos. |
Cola
|
Está bien unida al cuerpo. Es bastante gruesa en la raiz y puntiaguda en la extremidad. Es de longitud mediana y nunca espigada (sin presentar hacia la punta alrededor de la cola unos pelos más largos y gruesos ligeramente distantes en forma de espiga). Es llevada ligeramente encorvada. |
Miembros anteriores
|
Generalidad
|
|
Son bastante largos y delgados, aunque no demasiado finos; los tendones están bien unidos; los aplomos son regulares. |
Hombro
|
|
Hombros de galopador, largos, bien inclinados y bien musculosos, aunque no demasiado gruesos. |
Miembros posteriores
|
Muslo
|
|
Bien descendidos, músculos bien aparentes y delgados, medianamente desarrollados. |
Corvejón
|
|
Fuerte y cerca del suelo. Normalmente angulado. |
Pies
|
Típicamente para un perro francés dedos más bien alargados, delgados pero bien juntos; almohadillas duras y resistentes. |
Movimiento
|
Ejecutado con agilidad y viveza; galope fácil e infatigable. |
Piel
|
Fina y elástica. Está veteada de numerosas manchas negras. |
Manto
|
Pelo
|
|
Raso, fino, apretado y brillante; sin manchas de alopecia. |
Color
|
|
Muy blanco, con manchas redondeadas color naranja que nunca se extienden en forma de manta. Estas manchas se encuentran por lo general superpuestas a otras manchas negras de pigmentación de la piel. Las salpicaduras color naranja de las orejas son muy características de esta raza. |
Tamaño y peso
|
Altura a la cruz
|
|
Puede variar para los machos entre 55 y 58 cm, para las hembras entre 53 y 56 cm. |
Faltas
|
• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional. • Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad. |
|
Faltas descalificantes:
|
Cobardía, agresividad hacia su dueño.
Falta de tipo.
En general todos los defectos que impidan la utilización del perro, tales como el raquitismo, aplomos defectuosos en exceso, alcance y empuje insuficientes del movimiento.
Ojos y nariz de color claro, exceso de manchitas despigmentadas.
Cola espigada.
Pelo áspero o grueso.
Presencia de una manta de color naranja.
Manchas de un color naranja muy subido, tirando a caoba, grisáceo o mezclado con pelos negros.
El color naranja claro, pero pálido y la misma ausencia de manchas no son deseables, pero no pueden considerarse como faltas eliminatorias.
Tamaño que sobrepase o que no alcance las medidas antes indicadas.
Sin embargo, puede hacerse una excepción con un ejemplar macho que no sobrepase como máximo 60 cm, por lo tanto que presente características generales excelentes y pueda ser utilizado como reproductor. |
NB :
|
• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado. • Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias. • Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto. • Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza. |
Adiciones realizadas por los visitantes
|
Directly descended from old Royal White Hounds, the Porcelaine was developed in the Frenche-Comte region near the French-Swiss border. After the French Revolution the breed was facing extinction, but some specimens survived in Switzerland, where breeders reportedly used a number of local and French hounds to strengthen their stock in the 1800's. When these dogs were introduced to America, they played an integral role in developing some of the early scenthound breeds. The Porcelaine Hound is once again a common hunting dog, both in France and Switzerland. On top of being an excellent tracking hound, it also makes a loving and obedient companion. Lean, muscular and well-boned, the Porcelaine is a very fast and agile dog. This breed's porcelaine-like quality of the coat is how it received its name and most dogs are white with tan and orange markings. Average height is around 22 inches. |
Historia detallada
|
¿Por qué se llaman porcelana? Si las opiniones difieren sobre este tema, la hipótesis más probable es que, justo antes de la Revolución, los cazadores consideraron a estos perros tan frágiles que les dieron este apodo.
La primera mención de estos perros, de la cual podemos estar seguros, en la literatura, se debe al Marqués de Foudras, el padre del famoso autor de la caza. En 1779, Foudras fue uno de los oficiales de la Gendarmería de Lunéville, y, con algunos de sus colegas, decidió formar una serie de equipos para cazar los diversos juegos que se podían encontrar en la región: lobo, ciervos, ciervos, jabalíes, liebres, etc. Así que M. de Foudras trajo su jauría, que estaba a la manera del jabalí, y M. de Choiseul fue acusado de liebre. Para esto, este último trajo de Suiza sesenta perros blancos y naranjas (según las palabras de Foudras, narradas por su hijo en Les Gentilshommes chasseurs). Estos temas sin duda constituyen el origen de la raza que ha sido llamada Dog of Lunéville, Dog of Franche-Comté, luego Porcelain.
La asociación de la tripulación fue inaugurada pronto. Todo comenzó con un suntuoso almuerzo ofrecido por el Mariscal de Castries que comandaba la gendarmería (en ese momento, los oficiales de esta arma fueron reclutados entre los caballeros más nobles del reino). Al final de la comida, solo había tiempo para forzar una liebre. Por lo tanto, se decidió desacoplar Porcelaines de Choiseul. Foudras, sin embargo, era escéptico sobre las habilidades de estos perros: "Cada uno de nosotros encontró estas pequeñas bestias encantadoras, pero los hombres del oficio tenían algunas dudas sobre sus serios méritos, y nos preguntamos con preocupación cómo se podrían enfrentar estas orejas aterciopeladas. las zarzas de la maleza, y cómo estas piernas, transparentes a fuerza de estar bien, se cerrarían en el barro donde entrarían como dagas, y en las piedras donde se romperían como vidrio."
Sin embargo, los perros fueron puestos en el camino en un bosque tan espeso que los bitters no podían ni siquiera penetrarlo, lo que no evitó que las frágiles Porcelaines volvieran sin el más mínimo problema, para criar una liebre, y para llevarlo en una hora y media de caza prácticamente sin defectos. Parece que el asunto hizo ruido hasta Versalles, y que Luis XVI pidió un par para levantar sus propios paquetes.
¿Cuál fue el origen de los perros que M. de Choiseul trajo de Suiza? El Dr. Guillet lo trae de vuelta a la encrucijada entre el famoso perro blanco de Saint-Hubert llamado Souillard y un Braque de Italia llamado Baude que perteneció a Anne de Beaujeu, Duquesa de Borbón. Sus descendientes fueron llamados "empleados", por haber sido propiedad de un secretario de Luis XII; el primero tenía una librea inmaculada, con solo una mancha amarilla en el hombro. Se convirtieron en los Perros Blancos del Rey.
¡Pero cuántas razas se atribuyen a Souillard, Baude y los empleados! Dos siglos y medio transcurrieron entre la desaparición de Luis XII y las cacerías de la Gendarmería de Lunéville. Los grandes Perros Blancos del Roy probablemente se usaron para muchas cruces, pero, en lo que respecta a los perros adquiridos por M. de Choiseul, su paternidad es solo hipotética.
La continuación de la historia de los perros, que entonces se llamaban Dogs of Franche-Comté o Dogs of Lunéville, es más clara. El cuerpo de la gendarmería del mariscal Castries se disolvió en 1784. Luego encontramos la abadía de Porcelana Cluny, y luego la de Luxeuil, y esto es, sin duda, lo que permitió que la raza cruzara el período oscuro de la Revolución. De hecho, el último abad de Luxeuil, Mons. De Clermont-Tonnerre, le dio muchos perros a un buen doctor, el Dr. Coillot, en agradecimiento por el cuidado que le había prodigado. El doctor tuvo la suerte de poder mantener a sus perros en los peores momentos del Terror. Otros criadores, como MM. Micaut y Monnot, de Besançon, o Marcial, de Rang, también habían recuperado las tensiones procedentes de la abadía de Cluny.
Posteriormente, los descendientes del Dr. Coillot lograron mantener la raza con gran constancia, después de que los perros se hubieran quedado con un tal Sr. Rosne. Así, el nieto del doctor, M. Daubigné, recuperó Termino y el piojo Cleo y que, de esta pareja, montó un paquete que fue famoso entre 1865 y 1896.
Desde entonces, las porcelanas han tenido algunos problemas debido a la consanguinidad. Perros de las abadías de Luxeuil y Cluny fueron traídos Harrier sangre y sangre Billy (la última raza probablemente tiene algún ancestro común con los perros de Lunéville). De todos modos, en el directorio de caza de 1975, este eminente cinófilo que fue el doctor Guillet especificó, en el capítulo "Porcelana": "Sobre ellos como en cualquier otro caso, no olviden que la raza pura" no existe y solo puede servir a los utópicos que lo defienden. Una raza que no evoluciona es una raza que está muriendo."
Las porcelanas fueron creadas principalmente para cazar liebres. Pero algunas tripulaciones también los ponen en el camino de los ciervos, o incluso el jabalí. De hecho, a pesar de su aparente delicadeza, estos perros no dudan en enfrentarse a un "cerdo" que sostiene la granja. Couteulx de Canteleu, otro autor famoso en el campo de los perros comunes, los describe perfectamente: "Estos perros son bastante fáciles de llevar, y tienen bastante éxito. Lo suficiente para cazar, pero sin ser demasiado ambicioso ni demasiado osado, no les falta el pie, y como tienen una nariz exquisita para la que casi no hay mal tiempo, y que además no les gusta el Por el camino del zorro, estos encantadores perros, verdaderos ejemplares de perros de liebre, merecen ser especialmente seleccionados como el perro de Artois para formar paquetes. También aman el camino de los ciervos. Las porcelanas aparecen bastante cerca de los Pointers Blanc y Orange y los perros de Saint-Germain.
El fin de la nariz y la tenacidad son, por lo tanto, las principales cualidades de esta raza que conoce una cierta renovación en muchas tripulaciones francesas. La cruz con Harriers Somerset, hecha por cazadores del oeste de Francia, parece haberle dado más tren, ya que fue él quien ayudó a construir con los equipos de porcelana de ciervos o ciervos. Pero cuando se considera el caso del rally La Luque, que, alrededor de 1975, desacopló en el camino de la liebre un paquete compuesto al mismo tiempo de porcelana, blanco francés y naranja y Billys, se comprende que los jueces tienen cierta dificultad , en las competencias, cuando tienen que determinar el perro (o el lote de perros) que se clasificarán porcelana pura!
Esta situación no es nueva. Ya en 1923, de hecho, el Dr. Castets escribió en su tratado sobre los descendientes de los Perros Blancos del Rey: "Hay cierto número de tripulaciones de porcelana que cazan a la liebre con éxito. Pero la verdad nos obliga a decir que estos paquetes no son absolutamente de pura raza. Son, pasemos a la expresión, porcelana mejorada, porcelana que tiene en sus antepasados un cruce (con el Poitevin o el inglés por ejemplo)."
Castets también cita el caso de un amigo que, al querer mantener porcelana absolutamente puro, echaba de menos a sus animales con frecuencia, ya que sus perros no tenían los antecedentes suficientes para cazar en terrenos difíciles. ¡Los perros de Lunéville que Foudras describió parecen estar muy lejos! Es probable que el exceso de consanguinidad entre los perros que pasaron por las abadías de Cluny y Luxeuil haya debilitado la raza.
Sin embargo, Porcelaines había crecido mucho más allá de las fronteras de Franche-Comté. El vizconde de Lorgeril, por ejemplo, los había introducido para cazar liebres en Bretaña, y, más recientemente, se notó una gran cantidad de estos perros en el equipo Bouquin Berrichon, conde B. de Voguë.
Finalmente, debemos mencionar a Albert Favre que, en los años cincuenta, hace la diferencia entre la Porcelana Franche-Comté y la Porcelana suiza más pequeña. Favre se basa en esta distinción para arrojar dudas sobre la tesis de Foudras, pero sin utilizar un argumento verdaderamente convincente. Dijo, sin embargo, que los esqueletos de los perros suizos eran demasiado livianos, y que su cabello era tan delgado que parecía transparente cuando estaba mojado. Esto puede explicar por qué muchos cazadores han considerado oportuno fortalecer la raza mediante varias cruces. |
 |
|
Porcelaine FCI standaard nr. 30
|
|
|
Land van oorsprong
|
|
Frankrijk |
Vertaling
|
|
Francis Vandersteen |
Groep
|
|
Groep 6 Scenthound en aanverwante rassen |
Sectie
|
|
Sectie 1.2 Middelgrote honden |
Werkproef
|
|
Met werkproef |
Definitieve erkenning door de FCI
|
|
maandag 26 oktober 1964 |
Publicatie van de geldende officiële norm
|
|
maandag 19 oktober 1964 |
Laatste update
|
|
vrijdag 18 april 1997 |
En français, cette race se dit
|
 |
Porcelaine |
In English, this breed is said
|
 |
Porcelaine |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Porcelaine |
En español, esta raza se dice
|
 |
Porcelaine |
|
Algemeen totaalbeeld
|
Jachthond voor klein wild (rijden spel te wachten geweren), zeer onderscheiden, zeer Franse kijken en het tonen van top kwaliteit in alle details van zijn structuur. |
Hoofd
|
Bovenschedel
|
Hoofd
|
|
Moet zeer typisch, mager en fijn gebeeldhouwde; vrij lang helemaal. |
Schedel
|
|
Breed aan de top tussen de leer, achterhoofdsknobbel afgerond. Het voorhoofd is vlak, met een mediane groef niet te veel gemerkt. |
Stop
|
|
Gemarkeerd, zonder overdrijving. |
Facial region
|
Neus
|
|
Goed ontwikkeld en erg zwart. Neusgaten goed geopend. |
Voorsnuit
|
|
Van goede lengte, noch vierkante noch puntig, de neusbrug, op het eerste recht, eindigt zeer licht gewelfd. |
Lippen
|
|
De bovenlip bedekt de onderste zonder hangende of dik. Slijmvliezen zwart. |
Ogen
|
|
Normaal ontwikkeld, donker van uiterlijk, goed beschut onder de wenkbrauwbogen. Expressie intelligent en lief. |
Oren
|
|
Leer dunne, goed gekruld naar binnen, eindigt eerder in een punt, het bereiken van het einde van de snuit. Ingesteld op smalle, nooit boven de lijn van het oog. |
Hals
|
Tamelijk lang, licht, met een beetje keelhuid van gespannen en magere verschijning. |
Lichaam
|
Schoft
|
|
Schoft goed prominente. |
Rug
|
|
Breed en recht. |
Croupe
|
|
Licht glooiend; hurken goed uit elkaar en enigszins prominent. |
Borst
|
|
Gemiddelde breedte, maar diep. |
Ribben
|
|
Overeenkomt met de borst bovenbeschreven vrij lang zonder flat. |
Flank
|
|
Licht opgetrokken, maar vol. |
Staart
|
Goed bevestigd, vrij sterk aan de wortel, dunner aan het uiteinde, van gemiddelde lengte. Zonder langer en grover, iets afstaand haren (zoals aren). Uitgevoerd licht gebogen. |
Voorhand
|
Algemeen
|
|
Voorbenen vrij lang, mager maar niet te fijn, recht en evenwijdig; pezen goed bevestigd. |
Schouders
|
|
Gebouwd voor galop, lang, goed schuin, goed gespierd zonder zwaar. |
Achterhand
|
Dijbeen
|
|
Nou aflopende; spieren zeer duidelijk en schoon, van matig sterke ontwikkeling. |
Spronggewricht
|
|
Sterk en goed in de steek gelaten, normaal gehoekt. |
Voeten
|
Typisch voor een Franse jachthond, met nogal langwerpig en prima, maar strakke tenen, voetzolen hard en taai. |
Gangwerk
|
Levendig en vrolijk; galop licht en onvermoeibaar. |
Huid
|
Fijn en soepel, gemarmerd met tal van zwarte vlekken. |
Coat
|
Haarkwaliteit
|
|
Glad, dun, dicht liggen en schijnt; zonder kale plekken. |
Haarkleur
|
|
Zeer wit, met roundish oranje vlekken, nooit uitgebreid tot een mantel. Deze vlekken meestal superimpose andere zwarte pigmentvlekken van de huid. Oranje ticking op de oren is zeer karakteristiek van het ras. |
Maat en gewicht
|
Schouderhoogte
|
|
Voor honden tussen 55 en 58 cm (22 tot 23,5 inch), voor teven tussen de 53 en 56 cm (21,5 tot 22,5 inch). |
Defecten
|
• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten. • De vermelde fouten moeten in ernst zijn. |
|
Defecten die leiden tot uitsluiting
|
Agressief of schuw.
Gebrek aan type.
Ogen of neus licht, overmatig gebrek aan pigment.
Staart ingericht met wat langer en grover, iets afstaand haren (zoals aren).
Coat hard en dik.
Oranje mantel.
Oranje vlekken te fel, de neiging om mahonie, grijzig of vermengd met zwarte haren.
Duidelijke oranje vlekken maar te bleek, en zelfs het ontbreken van plekken zijn niet gewild, maar worden niet als een uitschakeling fout beschouwd.
Teveel of gebrek aan de schofthoogte, kan een uitzondering worden gemaakt voor mannen die uitblinken in hun kwaliteit en dus kunnen worden gebruikt ter dekking, bereiken de maximale hoogte van 60 cm (24 inch).
Elke fout die de benutting van de hond, zoals rachitis, het ontbreken van een correcte houding, onvoldoende bereik van de beweging. |
NB :
|
• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd. • De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende. • Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald. • Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij. |
Toevoegingen door bezoekers
|
Directly descended from old Royal White Hounds, the Porcelaine was developed in the Frenche-Comte region near the French-Swiss border. After the French Revolution the breed was facing extinction, but some specimens survived in Switzerland, where breeders reportedly used a number of local and French hounds to strengthen their stock in the 1800's. When these dogs were introduced to America, they played an integral role in developing some of the early scenthound breeds. The Porcelaine Hound is once again a common hunting dog, both in France and Switzerland. On top of being an excellent tracking hound, it also makes a loving and obedient companion. Lean, muscular and well-boned, the Porcelaine is a very fast and agile dog. This breed's porcelaine-like quality of the coat is how it received its name and most dogs are white with tan and orange markings. Average height is around 22 inches. |
Gedetailleerde geschiedenis
|
Waarom heten ze Porcelaines? Als de meningen over dit onderwerp verschillen, is de meest waarschijnlijke hypothese dat de jagers net voor de revolutie deze honden als zo kwetsbaar beschouwden dat ze deze bijnaam kregen.
De eerste vermelding van deze honden, waarvan we zeker kunnen zijn, is te danken aan de markies de Foudras, de vader van de bekende jachtauteur. In 1779 was Foudras een van de officieren van de Gendarmerie van Lunéville, en met enkele van zijn collega's besloot hij een aantal bemanningen te vormen om op jacht te gaan naar de verschillende spellen die in de regio te vinden waren: wolf, herten, herten, everzwijnen, haas, enz. Dus bracht de heer de Foudras zijn roedel, die in het zwijn was, en M. de Choiseul werd beschuldigd van de haas. Hiervoor bracht de laatste uit Zwitserland zestig witte en oranje honden (volgens de woorden van Foudras, verteld door zijn zoon in Les Gentilshommes chasseurs). Deze onderwerpen vormen ongetwijfeld de oorsprong van het ras dat Dog of Lunéville, Dog of Franche-Comté en daarna Porcelain werd genoemd.
De bemanning werd snel ingewijd. Alles begon met een uitgebreide lunch aangeboden door de sheriff van Castries die de gendarmerie leidde (in die tijd werden de officieren van dit wapen gerekruteerd onder de edelste heren van het koninkrijk). Aan het einde van de maaltijd was er gewoon tijd om een haas te forceren. Daarom werd besloten om Porcelaines de Choiseul te ontkoppelen. Foudras was echter sceptisch over de capaciteiten van deze honden: "We hebben allemaal deze mooie kleine beesten gevonden, maar de mannen van het vak hadden twijfels over hun serieuze verdiensten, en we vroegen ons met bezorgdheid af hoe deze fluwelen oren zouden kunnen worden geconfronteerd de braamstruiken van het kreupelhout, en hoe deze benen, transparant door het feit dat ze goed waren, uit de handel zouden komen in de modder waar ze zouden binnendringen als dolken, en in de stenen waar ze zouden breken als glas."
Niettemin werden de honden in de weg geplaatst in een bos dat zo dik was dat de bitters het niet eens konden doordringen, wat niet verhinderde dat de fragiele Porcelaines zonder de minste moeite terugkeerden, om een haas op te heffen, en om het over anderhalf uur jagen praktisch onberispelijk te doen. Het lijkt erop dat de affaire tot Versailles lawaai maakte en dat Lodewijk XVI om een paar vroeg om zijn eigen roedels op te halen.
Wat was de oorsprong van de honden die M. de Choiseul meebracht uit Zwitserland? Dr. Guillet brengt het terug naar het kruispunt tussen de beroemde witte hond van Saint-Hubert genaamd Souillard en een Braque uit Italië genaamd Baude, die toebehoorde aan Anne de Beaujeu, hertogin van Bourbon. Hun afstammelingen werden "griffiers" genoemd, omdat ze eigendom waren geweest van een secretaris van Lodewijk XII; de eerste had een smetteloze livrei, met alleen een gele vlek op zijn schouder. Ze werden de Witte Honden van de Koning.
Maar hoeveel races worden toegeschreven aan Souillard, Baude en de griffiers? Twee en een halve eeuw verstreek tussen de verdwijning van Lodewijk XII en de jacht op de gendarmerie van Lunéville. De grote witte honden van de Roy werden waarschijnlijk voor veel kruisen gebruikt, maar voor zover de honden die door M. de Choiseul zijn verworven betreft, is hun vaderschap alleen hypothetisch.
De voortzetting van de geschiedenis van de honden die toen de Honden van Franche-Comté of Honden van Lunéville werden genoemd, is duidelijker. Het gendarmeriekorps van maarschalk Castries werd in 1784 ontbonden. We vonden toen de Porcelain Cluny-abdij en vervolgens die van Luxeuil, en dit heeft ongetwijfeld de race toegelaten om de donkere periode van de revolutie. In feite gaf de laatste abt van Luxeuil, Mgr de Clermont-Tonnerre, veel honden aan een goede dokter, Dr. Coillot, uit dankbaarheid voor de zorg die hij hem had geboden. De dokter had het geluk zijn honden in de ergste momenten van de terreur te kunnen houden. Andere fokkers, zoals MM. Micaut en Monnot, van Besançon, of Martial, van Rang, hadden ook spanningen teruggevonden die afkomstig waren van de abdij van Cluny.
Vervolgens slaagden de afstammelingen van Dr. Coillot erin het ras met grote standvastigheid te handhaven, nadat de honden een verblijf bij een zekere Mr. Rosne hadden gemaakt. Zo herstelde de kleinzoon van de dokter, M. Daubigné, Termino en de Cleo-luizen en leidde hij, van dit paar, een pak dat beroemd was tussen 1865 en 1896.
Sindsdien hebben Porcelaines problemen gehad door bloedverwantschap. Honden uit de abdijen van Luxeuil en Cluny werden daarom Harrier-bloed en bloed Billy gebracht (het laatste ras waarschijnlijk met een aantal gemeenschappelijke voorouders met de honden van Lunéville). Hoe dan ook, in de gids van de jacht van 1975, deze eminente cynofiel die de dokter Guillet had genoemd, in het hoofdstuk "Porselein": "Over hen zoals in elk ander geval, vergeet niet dat het pure ras bestaat niet en kan alleen de utopisten dienen die het verdedigen. Een race die niet evolueert, is een race die stervende is."
Porcelaines werden voornamelijk gemaakt om op hazen te jagen. Maar sommige bemanningen zetten ze ook op de manier van herten, of zelfs wild zwijn. Inderdaad, ondanks hun schijnbare delicatesse, aarzelen deze honden niet om een "varken" onder ogen te zien die de boerderij vasthoudt. Couteulx de Canteleu, een andere beroemde auteur op het gebied van gewone honden, beschrijft ze perfect: "Deze honden zijn vrij eenvoudig te leiden en ze zijn vrij succesvol. Genoeg te jagen, maar zonder te ambitieus of te meegesleept te zijn, hebben ze geen voet tekort, en omdat ze een prachtige neus hebben waarvoor nauwelijks slecht weer is, en die bovendien niet van de de manier van de vos, deze charmante honden, echte exemplaren van haas honden, verdienen om speciaal te worden geselecteerd als de hond van Artois om packs te vormen. Ze houden ook van de manier van herten. De Porcelaines lijken vrij dicht bij de Pointers Blanc en Orange en de honden van Saint-Germain.
Finesse van neus en vasthoudendheid zijn daarom de belangrijkste kwaliteiten van dit ras dat een zekere vernieuwing kent in veel Franse bemanningen. Het kruis met Harriers Somerset, gemaakt door jagers uit het westen van Frankrijk, lijkt hem meer trein te hebben gegeven, omdat hij het is die heeft bijgedragen aan de bouw met porseleinen bemanningen van herten of herten. Maar als we kijken naar de zaak van de La Luque-rally, die rond 1975 op het pad van de haas ontkoppeld is van een pack samengesteld uit Porcelains, White French en Orange en Billys, begrijpt men dat de juryleden wat moeite hebben , in de competities, wanneer ze de hond (of de groep honden) moeten bepalen die als zuiver porselein zal worden geclassificeerd!
Deze situatie is niet nieuw. Al in 1923 schreef Dr. Castets in zijn verhandeling over de afstammelingen van de Witte Honden van de Koning: "Er zijn een bepaald aantal bemanningen van Porcelaines die de haas met succes jagen. Maar de waarheid dwingt ons om te zeggen dat deze pakketten niet absoluut raszuiver zijn. Ze zijn, laten we de uitdrukking doorgeven, Porcelaines verbeterd, Porcelaines die in hun voorouders een kruising hebben (met bijvoorbeeld de Poitevin of de Engelsen)."
Castets haalt ook het geval aan van een vriend die, na absoluut porselein te hebben gewild, regelmatig zijn dieren miste, zijn honden niet voldoende achtergrond hadden om op moeilijk terrein te jagen. De Lunéville-honden die Foudras beschrijft lijken ver weg! Het is waarschijnlijk dat het overschot aan bloedverwantschap tussen de honden die de abdijen van Cluny en Luxeuil zijn gepasseerd, de race heeft verzwakt.
Porcelaines was echter ver buiten de grenzen van de Franche-Comté uitgegroeid. De Viscount de Lorgeril, bijvoorbeeld, had hen voorgesteld om op hazen te jagen in Bretagne, en meer recentelijk werden heel veel van deze honden opgemerkt in de bemanning Bouquin Berrichon, graaf B. de Voguë.
Ten slotte moeten we Albert Favre vermelden die in de jaren vijftig het verschil maakt tussen het Franche-Comté-porselein en het kleinere Zwitserse porselein. Favre vertrouwt op dit onderscheid om de stelling van Foudras in twijfel te trekken, maar zonder een echt overtuigend argument te gebruiken. Hij zei echter dat de skeletten van Zwitserse honden te licht waren en dat hun haar zo dun was dat het transparant leek als het nat was. Dit kan verklaren waarom veel jagers het nodig hebben gevonden om het ras te versterken met verschillende kruisen. |