 |
Chien d'Artois |
|
FCI standaard Nº 28 |
||
Land van oorsprong |
Frankrijk | |
Vertaling |
Francis Vandersteen | |
Groep |
Groep 6 Jachthonden, honden van onderzoek aan het bloed en verwante rassen | |
Sectie |
Sectie 1.2 middelgrote Jachthonden | |
Werkproef |
Met werkproef | |
Definitieve erkenning door de FCI |
vrijdag 18 oktober 1963 | |
Publicatie van de geldende officiële norm |
woensdag 24 juli 1996 | |
Laatste update |
woensdag 24 juli 1996 | |
En français, cette race se dit |
 |
Chien d'Artois |
In English, this breed is said |
 |
Artois Hound |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse |
 |
Chien d'Artois |
En español, esta raza se dice |
 |
Sabueso Artesiano |
Gebruik |
| De hond van Artois is een aansteker die vooral tegenwoordig aan de jacht aan TIR wordt gebruikt. Het is een rapprocheur, die met toepassing in de gebreken, en zijn snelheid werkt, is middelmatig maar aanhoudend. • In vlakte: Gezien de fijnheid van zijn neus, is het in staat om de listen van een haas te verijdelen. • Aan het hout: Met zijn onbetwistbare kwaliteiten van jager, in de duidelijke en goed geboorde opgaande houten, leidt hij tot wonder een ree. • Aan het struikgewas: Zijn onverschrokkenheid en zijn octrooibaarheid hebben tot gevolg dat hij kan débusquer een zelf récalcitrant everzwijn. • Bovendien: Het is een eenvoudig dier, dat van een wonderlijke keel is voorzien, die, van een hoge stem tot gevolg heeft, die zich laat verreweg horen. Zes tot acht tricolores honden van Artois, zeer eenvormig, vormen een kleine bemanning geschikt om plezier aan een bootsman van het meest veeleisend te doen. |
Kort historisch overzicht |
| Dit ras, vroeger genoemd picard hond, werd zeer in oude vénerie aan de tijd van Henri IV en Louis XIII beoordeeld en werd zeer beoogd. Sélincourt deed reeds groot geval ervan, zich verwonderend en émerveillant om deze honden te zien die een haas die van een uur dichterbij brengen, per droge tijd is voorbijgegaan. Couteulx van Canteleu, in Manuel de Vénerie Française (1890), spreekt eveneens met lofrede van de hond van Artois. Hij relateert dat het Artesische ras van zijn tijd en moeilijk métissée om zuiver te vinden maar ondanks dat, zij bleef nog een van de beste rassen voor de jacht van de haas. Hij heeft zorg, trouwens, genomen om vertegenwoordigers van het ras in het grote hondehok van de Tuin van Acclimatisatie te plaatsen opdat zij van het grote publiek wordt gekend. Aan het einde van XIXe en heel aan het begin van de onze eeuw, heeft de Heer Levoir in Picardië het herstel van het oude soort Artois zonder echt erin te slagen geprobeerd. Gedurende deze periode en tot het begin van de eerste oorlog, is het een andere picard veehouder, de Heer Mallard, die de veeteelt van het ras beheerste. Maar als hij zeer mooie honden produceerde, zoals zijn talrijke beloningen in hondententoonstelling erover getuigen, waren zij niet altijd in een soort overeenkomstig de beschrijving die door de vroegere auteurs wordt gegeven. Na de tweede oorlog, heeft men geloofd dat de hond van Artois nooit deel van de rassen uitmaakte die worden verloren, aan. Maar de Heer Audréchy, van Buigny Gamaches in het Bedrag, heeft zich als taak aan het begin van de jaren '70 bepaald om de veestapel opnieuw samen te stellen. Het is dank zij zijn inspanningen en aan die van Mevrouw Pilat dat dit ras zijn plaats onder de jachthonden terugvindt. |
Algemeen totaalbeeld |
| Zeer charpenté, gespierde hond en niet te lang, die een indruk van kracht en energie geeft. |
Belangrijke verhoudingen |
| Omvang - de lengte van het lichaam: tussen 10:10 en 10:11. Grootte van de borst - snijdt ongeveer 1:2. Breedte van de schedel - lengte van het hoofd ongeveer 5:9. Lengte van de afkanting - lengte van de schedel ongeveer 8:10. |
Gedrag en karakter (aard) |
| Krachtige en eenvoudige, zeer eind van neuzen, goed de meute verzamelt, evenwichtige en liefdevolle hond die. |
Hoofd |
||
Bovenschedel |
||
Schedel |
Zeer breed, vrij kort, afgerond en plat gemaakt aan zijn hoger deel maar met de weinig duidelijke achterhoofdsuitwas. | |
Stop |
Geaccentueerd. | |
Facial region |
||
Neus |
Zwart, sterk, aan de zeer open neusgaten. | |
Lippen |
De hogere lip bedekt in ruime mate de lagere lip en moet vrij belangrijk zijn om een vierkante vorm te geven aan het einde van de snuit, gezien een profiel. | |
Neusbrug |
Recht en, gezien een profiel, gematigd verlengd. | |
Kiezen / tanden |
Gebit in scharen, bedekt snijdend hoger lager in een nauw contact en goed van tekendriehoek ten opzichte van de kaken gevestigd. | |
Wangen |
Droog. | |
Ogen |
Ten opzichte van de breedte van het voorhoofd, worden de ogen niet zeer dichterbij gebracht; zij zijn rond, aan bloem van hoofd, de weemoedige en zachte lucht; van kleur bruin donker. De slijmvliezen van de lagere oogleden moeten niet zichtbaar zijn. | |
Oren |
Vastgemaakt aan de grootte van de lijn van het oog, een beetje dik, breed, aan het ronde einde, bijna vlak en vrij lang, dat de geboorte van de truffel bereikt. | |
Hals |
| Middelmatig lang, machtig; zeer weinig fanon. |
Lichaam |
||
Rug |
Breed en zeer aanhoudend. | |
Lendenpartij |
Enigszins gewelfd. | |
Croupe |
De heupen geven een geringe helling aan het achterdeel, dat zeer gespierd is. | |
Borst |
Breed en lang, genoeg naar beneden gegaan opdat de sternale lijn op het niveau van de ellebogen aankomt. | |
Ribben |
Goed gebogen kusten. | |
Flank |
Volle zijden. | |
Staart |
| Sterk, vrij lang, gegluurd (of espièe) en gedragen in sikkel, nooit terugvallend naar de voorkant. |
Ledematen |
Voorhand |
||
Algemeen |
De voorafgaande leden zijn sterk, van zelfverzekerdheid. | |
Schouders |
Gespierde en schuin. | |
Ellebogen |
Goed in de hoofdlijn van het lichaam. | |
Voormiddenvoet |
Enigszins schuin. | |
Achterhand |
||
Algemeen |
Het standpunt van achter, de spits van de bil, het midden van het been, de schenkel, métatarse en de voet bevinden zich op dezelfde verticale lijn. | |
Dijbeen |
Naar beneden gegaan en zeer gespierd. | |
Achtermiddenvoet |
Iets schuin. | |
Spronggewricht |
Sterk en gematigd omgebogen. | |
Voeten |
| Enigszins verlengd, sterk maar voldoende strak; de kussenblokken zijn zwart, sterk en compact. |
Gangwerk |
| Regelmatig en gemakkelijk. |
Huid |
| Vrij dik. |
Coat |
||
Haarkwaliteit |
Kort, dik en vrij vlak. | |
Haarkleur |
Tricolore donker roofdier, dat op het haar van haas of das, met jas of grote vlekken, het gewoonlijk rossige hoofd trekt, soms verkoold. | |
Maat en gewicht |
||
Schouderhoogte |
Van 53 tot 58 cm met een verdraagzaamheid van 1 cm. | |
Gewicht |
Gemiddeld 28 tot 30 kg. | |
Defecten |
| • Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten. • De vermelde fouten moeten in ernst zijn. |
General defecten |
 Nauwe schedel, in de vorm van koepel. Te spitse snuit. Onvoldoende naar beneden gegaane en vast gedrukte hogere lip. Oren die onder de lijn van het oog worden vastgemaakt, kort, niet genoeg vlak. Enigszins duidelijk oog, bind zichtbaar. Lange, lichte halslijn. Dorsale regio te lange, lijn van de bovenkant zwakkelinge, graaft. Te lange staart, afgeweken. Vlakke kusten. Zijde opgetroken. Rechte schouder. Ellebogen buiten. Métacarpes rechten. Gedaane verzakken voeten. Afgezonderde, te lange vingers. Vlakke dijen. Rechte, gesloten of te open schenkels. Vlekjes in de kleuren. Angstig onderwerp. |
Defecten die leiden tot uitsluiting |
| Angstig of agressief onderwerp. Gebrek aan soort (het dier in zijn geheel lijkt niet voldoende op zijn congénères van hetzelfde ras). Hogere of lagere Prognathisme. Zeer duidelijk oog. Broze leden. Andere kleur dan die die door de standaard wordt aangegeven. Vlekjes die binnendringen. Grootte aan het andere schofthoogte dan die van de standaard. Anatomische afwijking. Opspoorbare erfelijke Tare die ongeldig maakt. |
NB : |
| • Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd. • De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende. • Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald. • Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij. |
Bibliografie |
| http://www.fci.be/ |
Gedetailleerde geschiedenis |
| De Hond van Artois is een rechtstreekse afstammeling, van beperkte omvang, van de Saint-Hubert in zwarte jurk, die zelf rechtstreeks zou afdalen van de Canis segurius, de Greyhound die vroeger de Galliërs gebruikte om het spel te dwingen. In zijn beroemde boek van de jacht van de veertiende eeuw, spreekt Gaston Phoebus, graaf van Foix, die zijn leven deelde tussen jacht- en oorlogsexpedities, slechts over één type Ardense hond, die waarschijnlijk van zowel de Artesische dan de rassen die momenteel zijn ingedeeld onder de norm Saint-Hubert. Maar vanaf de vijftiende eeuw, vooral tijdens de Honderdjarige Oorlog, is er sprake van Dogs of Artois: terwijl de koning van Frankrijk Karel VII gedwongen werd zich terug te trekken naar Bourges, zijn rivaal, de koning van Engeland, Henry VI, gemaakt in 1431 een opmerkelijke intocht in Parijs, vergezeld door honden van Artois met wie hij een hert dwong (die de koning uiteindelijk spaarde nadat het dier zijn toevlucht had genomen tussen de benen van zijn paard). Het jachtverdrag van koning Karel IX (1550-1574) vermeldt slechts vier koninklijke rassen: de Saint-Hubert, de Grote Witte Honden van de Koning, de Grote Fauves van Bretagne en de Grijze Honden van Saint-Louis. De honden van Artois verschijnen daar niet - waarschijnlijk omdat ze toen alleen werden gebruikt voor de kleine kunst, minder waardig koninklijk bloed dan het jagen op herten, herten of wilde zwijnen. Dit belette echter niet dat Henry IV hen zeer waardeerde, vooral omdat ze zich bewonderenswaardige jagers lieten zien. De koning van Frankrijk en Navarre hielden zelfs een pakket van 24 Artesians voor de jacht op hazen, op jacht waarvoor hij gepassioneerd was, in tegenstelling tot sommige andere monarchen. Toen, een jaar voor zijn moord, werd zijn roedel versterkt door die van kleine Artois-honden die hem werden aangeboden door prins Charles Alexandre de Croy; honden die hoog gewaardeerd waren, omdat de prins een koninklijk geschenk had. Lodewijk XIII toonde tenslotte dezelfde gehechtheid als zijn vader aan de honden van Artois (we weten welke passie voor jagen erin leefde, passie die Versailles aan Frankrijk gaf, aangezien de koning daar een jachthuis bouwde dat embryo van het toekomstige kasteel). In de zeventiende eeuw was het lot van het geboorde ras echter enigszins aangetast. Zeker, Espea de Selincourt, de grote jager van de Dauphin, spreekt nog steeds over een ras van grote Franse honden, zeer goed ingeslikt, van grijze en geelbruine haren, die werden vastgehouden door de heren in Picardië, en die zowel de wolf als de haas achtervolgden; zelfs als ze weigerden om op pad te gaan; maar vanaf die tijd waren velen van hen al verbasterd, vooral met Beagles uit Engeland (toen werd Bigles geschreven). Deze kruisen brengen ook aanstekers voort, kleine gewone honden die gespecialiseerd zijn in het jagen op hazen (terwijl de Artemisische Bassets het waarschijnlijke resultaat zijn van verbanden tussen rassen met verwrongen benen die al in de zestiende eeuw door Jacques du Fouilloux werden beschreven, in zijn jachtverdrag). Het was in de volgorde van de dingen die de revolutie het lot van veel Franse bemanningen stoorde; sommigen herstelden er niet van. Het bloed van de Dogs d'Artois leek toen bijna verloren, en de naam werd al snel overgebruikt, zo erg dat onder het rijk, degene die honden ophief in het noorden van Frankrijk beweerde dat ze van een artesisch ras waren. Er waren zelfs Griffons met deze titel, terwijl het ras altijd naakt was geweest. Als men echter gelooft dat Pierre Bocquillon, de huidige directeur van de Vereniging van Vénerie, inwoners van de districten Fruges, Fauquembergues, Hucqueliers, Hesdin, Heuchin, Houdain, Lillers erin is geslaagd de authentieke traditie te redden en te blijven verhogen Artois Honden van echt bloed. Onder degenen die vervolgens hun producten kochten, waren de prinsen van Condé. Maar in 1825 steeg de laatste prins af en gaf zijn amarantparade (of gele Conde) op aan de Baron de Champchevrier, die zich losmaakte op het hertenpad met grotere honden. In de negentiende eeuw hebben echter sommige fokkers het ras onderhouden, zodat de cynologische traditie vandaag haar naam heeft behouden. Zo bracht Gaston Chamont in Deville-lès-Rouen decennia lang tussen de 15 en 20 honden per jaar groot, waarmee hij in het seizoen ongeveer twintig hazen nam; Gabriel de Saint-Vulfran, in Montfort-sur-Risle, in de Eure, jaagde op hetzelfde dier met 12 Artois, beschreven als "erg mooi" door de kronieken van de tijd; Gabriel Hopsore, in Triqueville, nog steeds in de Eure, had ook een pakket van 16 van deze honden (maar in 1893 had hij er slechts 6); in 1889 zette Menans de Corre de bemanning van Traves, Haute-Saône, met 12 aanstekers van Artois om te voet op de haas te jagen; we moeten ook een pakket van 10 Dogs of Artois melden bij F. de Thérouanne, in de Somme. De race was zelfs afgedaald naar de Gers, naar de Comte de La Roque-Ordan, maar hij verkoos deze te vervangen door Gascons-Saintongeois. Aan het begin van de 20e eeuw speelde Ernest Levoir een beslissende rol in het onderhoud van de Hond van Artois. Ranger Scardon, die de haas in de Somme bestuurde, nam hij mee, met Fernand Canu (met wie hij de Scardon-rally had gemaakt), 20 tot 25 hazen per seizoen. Hij had als motto: "Juiste jacht, Briquet d'Artois. "Lichter is ook een term die enigszins negatief lijkt voor dit ras dat zo'n belangrijke plaats innam in de Franse verering. Toegegeven, het zijn middelgrote honden: volgens M. de Quandalle, de norm die aan het begin van deze eeuw werd opgelegd, een maat van 18 inch voor de lijsten en 19 voor de mannetjes (dwz 46 en 48 cm, dan dat een Hond van Artois tegenwoordig, volgens de norm, 52 tot 58 cm moet meten). In 1914 bleef de Scardon Rally alleen in het handhaven van het ras. In 1930 herbouwde Jean Levoir, zoon van Ernest Levoir en neef van Therouanne, een rugzak met de honden van zijn vader, waarvan de stambomen dateerden uit 1850. Hun nakomelingen, vandaag, jagen nog steeds in de Somme, en de honden gaan door om speciale prijzen en kampioenschappen te winnen. De bemanning werd vervolgens door de graven G en Ph. De Hautecloque teruggezet in het hertentraject, die de troep verwisselde tegen Anglo-Saintongeois en Anglo-Poitevins. In de jaren vijftig hergroepeerde de heer de Kermadec, luitenant van het Louvre in Bretagne, enkele van hun nazaten en vormde een roedel waarmee hij op jacht was naar de haas, maar ook voor het wild zwijnen schieten. Zijn voorbeeld werd gevolgd omdat de Artesian in die tijd herboren werd uit de as dankzij enkele gepassioneerde fokkers. Hun werk was vanaf 1977 gewijd door het instellen van een nieuwe standaard. Toegegeven, veel schrijvers waren het er ooit over eens dat de artesische aansteker niet meer bestond, behalve in de vorm van kruising met Normandische honden, waardoor hij veel van zijn finesse in de jacht had verloren . Maar dankzij de inspanningen van Henri Lestienne, de huidige voorzitter van de Club, van mevrouw Pilat, oprichter van de roedel Saint-Louis (in Oise) en enkele andere fokkers, werd het mogelijk om een hond te vinden die eigenaar is van zowel de kwaliteiten als het type van de oude Artesians. Dankzij hen is 'Juiste jacht, Lichter van Artois' een motto dat al het nieuws dekt. De Hond van Artois is erg pakkend, maar alle onderwerpen hebben niet dezelfde manier om het spel na te streven. Sommige jagers houden van de "hond aan de kant", degene die het peloton naar rechts of links volgt, in afwachting van het gejaagde dier om een haak te maken om de weg te vliegen. Anderen houden van honden die aan de achterkant het peloton naar voren halen om het voortouw te nemen. Soms kunnen deze manoeuvres sneller duren, maar vaak leiden ze ook andere honden op het pad van een verandering: de Artesians, zoals Levoir had gekozen, werden hervormd zodra ze deze gebreken vertoonden. Zeer geschikt voor de vlakte, de Dog d'Artois heeft een gemiddelde maar constante snelheid; het is een ideale hond om op hazen te jagen omdat de laatste, nadat hij eerst afstand heeft genomen, sneller buiten adem is dan hij en niet uitput, uitgeput, gespot en toegetreden is; de hond van Artois heeft de reputatie, gerechtvaardigd, om een van de beste neus onder de huidige honden te zijn. Maar het is ook een zeer bijtende hond, onverschrokken, die een meer prestigieus spel kan leiden; herten of wilde zwijnen; en volg hem met grote moed. |
Nederlands (nl-NL)