 |
Finse Spits |
|
FCI standaard Nº 49 |
||
Land van oorsprong |
Finland | |
Vertaling |
Francis Vandersteen | |
Groep |
Groep 5 Spitzen en primitieve types | |
Sectie |
Sectie 2 Nordic Jachthonden | |
Werkproef |
Met werkproef alleen voor de Noordse landen (Zweden, Noorwegen, Finland) | |
Definitieve erkenning door de FCI |
dinsdag 03 augustus 1954 | |
Publicatie van de geldende officiële norm |
maandag 04 april 2016 | |
Laatste update |
vrijdag 03 juni 2016 | |
En français, cette race se dit |
 |
Spitz finlandais |
In English, this breed is said |
 |
Finnish Spitz |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse |
 |
Finnen Spitz |
En español, esta raza se dice |
 |
Spitz finlandés |
In zijn land van herkomst is zijn naam |
Suomenpystykorva |
Gebruik |
| Een jachthond voornamelijk voor bos vederwild, eveneens afbraakprijzen klein wild, watervogels en elanden. Enthousiast jager, maar veeleer onafhankelijk, maar werkt co-operatief naar spel, markering spel door te blaffen. |
Kort historisch overzicht |
| De oorsprong van het Finse Spitz is onbekend. Het is echter bekend dat honderden jaren geleden honden van hetzelfde type als Finse Spitz reeds werden gebruikt voor wild jagen over het hele land. Oorspronkelijk was het belangrijkste doel was om een hond die blafte goed bij spel in bomen te ontwikkelen en was ook mooi. Wanneer aanvaarding om het ras register begon in de 1890: s, werden individuen vergelijkbare soort en gebruik vooral in de oostelijke en noordelijke delen van het land. De eerste standaard werd opgericht in 1892. De eerste specialty show werd gehouden in hetzelfde jaar en de eerste vogeljacht proef in 1897. Vandaag het ras is heel gebruikelijk in zowel Finland en Zweden. Het is ontwikkeld van puur natuurlijke voorraad en is een essentieel onderdeel van de Finse cultuur. De Finse Spitz werd genoemd als de Nationale Hond van Finland in 1979. |
Algemeen totaalbeeld |
| Kleiner dan middelgroot, bijna vierkant. In conformatie mager, stevig en draagt zelf ook. |
Belangrijke verhoudingen |
| De lengte van het lichaam dezelfde is als de hoogte van de schoft. De diepte van de borstkas is iets minder dan de helft van de schofthoogte. De verhouding tussen de snuit en de schedel is ongeveer 03:04. De schedel is iets breder dan lang, de breedte is gelijk aan de diepte. |
Gedrag en karakter (aard) |
| Levendig, krachtig, moedig en vastberaden. Misschien een beetje gereserveerd tegenover vreemden, maar nooit wreed. |
Hoofd |
||
Bovenschedel |
||
Schedel |
Van boven gezien eivormig geleidelijk breder naar de oren, breed tussen de oren. Gezien vanaf de voorkant en in het profiel van de schedel licht convex. De bovenste assen van de schedel en de snuit zijn bijna parallel. De voorhoofdsgroef is erg ondiep. De wenkbrauwbogen en de occiput zijn licht zichtbaar. | |
Stop |
Niet erg uitgesproken, wordt de hoek tussen de neusbrug en de schedel duidelijk gemarkeerd. | |
Facial region |
||
Neus |
Vrij klein, jet-black. | |
Voorsnuit |
Smalle, schoon, van boven en opzij gelijkmatig toelopend. De neusrug is recht. De onderkaak duidelijk zichtbaar. | |
Lippen |
Strak, vrij dun en nauwsluitend. Goede pigmentatie. | |
Kiezen / tanden |
De kaken zijn sterk. De tanden zijn goed ontwikkeld en symmetrisch; normaal gebit. Strak schaargebit. | |
Wangen |
De jukbeenderen zijn licht benadrukt. | |
Ogen |
Middelgroot, amandelvormig, iets schuin en bij voorkeur donker. De uitdrukking is levendig en alert. | |
Oren |
Tamelijk hoog aangezet, altijd rechtop. Nogal klein formaat, puntige, zeer mobiel en bedekt met fijn haar. | |
Hals |
| Gespierd, het lijkt te zijn vrij kort bij mannen vanwege de dikke kraag, van gemiddelde lengte bij teven. Keel zonder keelhuid. |
Lichaam |
||
Schoft |
Duidelijk omschreven, vooral bij reuen. | |
Rug |
Vrij kort, recht en gespierd. | |
Lendenpartij |
Kort en gespierd. | |
Croupe |
Van gemiddelde lengte, goed ontwikkeld en licht hellend. | |
Borst |
Diep, tot bijna de ellebogen, niet erg breed. De ribben zijn licht gewelfd, de voorborst duidelijk zichtbaar, niet erg breed. | |
Onderlijn en buik |
Licht opgetrokken. | |
Staart |
| Gebogen krachtig naar voren uit de set-on strak langs de achterkant, beneden-en iets naar achteren gedrukt tegen het bovenbeen, het puntje van de staart reikt tot het midden van het bovenbeen. Toen rechtte reikt ongeveer tot aan het spronggewricht. |
Ledematen |
Voorhand |
||
Algemeen |
Van voren gezien recht en parallel. Het bot is van gemiddelde sterkte. De bovenarm is iets korter dan het schouderblad en de onderarm. | |
Schouders |
Stevige, zeer mobiel en relatief recht. | |
Opperarm |
Een beetje korter dan het schouderblad. Licht hellend en sterk. | |
Ellebogen |
Geplaatst voor een verticale lijn van het hoogste punt van het schouderblad; recht naar achteren wijzen. | |
Onderarm |
Vrij sterke, verticaal. | |
Voormiddenvoet |
Van gemiddelde lengte, licht hellend. | |
Voorvoeten |
Roundish cat-voeten. Tenen strak en goed gebogen. Pads elastische, altijd zwart, de zijden bedekt met dichte haren. | |
Achterhand |
||
Algemeen |
Sterk, van achteren gezien recht en parallel, middelgrote gehoekt. Het bot is van gemiddelde sterkte. Het bovenbeen is iets langer dan de schenkel. | |
Dijbeen |
Van gemiddelde lengte, tamelijk breed met goed ontwikkelde spieren. | |
Onderbeen |
Gespierd. | |
Knie |
Wees vooruit, gemiddeld gehoekt. | |
Achtermiddenvoet |
Vrij kort, sterk en verticaal. | |
Spronggewricht |
Stel matig laag, gemiddeld gehoekt. | |
Achtervoeten |
Iets langer dan de voorpoten overigens gelijke. De Hubertusklauwen moeten worden verwijderd. | |
Gangwerk |
| Licht, die de grond moeiteloos. Veranderingen gemakkelijk van draf naar galop, dat is de meest natuurlijke manier van bewegen. Bewegen de benen parallel. Wanneer haasten na spel, barst hij explosief in een snel galop. |
Huid |
| Strakke algehele zonder rimpels. |
Coat |
||
Haarkwaliteit |
Vrij lang op het lichaam, semi-erectie of een erectie, stijver aan de nek en rug. Op het hoofd en de benen, behalve aan de achterkant van de achterhand, kort en aanliggend. De stijve haren op de schouders, vooral bij mannen, is merkbaar langer en grover. Op de achterkant van de dijen (broek) en de staart het haar lang en dicht. De ondervacht is kort, zacht, dicht en licht van kleur. | |
Haarkleur |
Het haar op de rug is rood-of goudbruin, bij voorkeur helder. Een lichtere tint in de oren, op de wangen, keel, borst, buik, in de benen, achterkant van de dijen en de staart. Een witte streep op de borst en kleine witte aftekeningen op de voeten zijn toegestaan. | |
Maat en gewicht |
||
Schouderhoogte |
Ideale hoogte voor reuen 47 cm, ideale hoogte voor teven 42 cm. Met een tolerantie van ± 3 cm. | |
Gewicht |
Reuen 12 - 13 kg, teven 7 - 10 kg. | |
Defecten |
| • Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten. • De vermelde fouten moeten in ernst zijn. |
General defecten |
 Zwaar hoofd. Grove snuit. Zwakke onderkaak. Oren wijzen naar voren in een scherpe hoek, leunt zijwaarts of dicht bij elkaar aan de uiteinden, achterover gebogen of oren die langharige binnen. Slap of te strak gebogen staart. Te flexibel in polsen. Lang, zacht, te kort of aanliggend vacht. Duidelijk omschreven diversiteit aan kleuren |
Defecten die leiden tot uitsluiting |
| Agressief of schuw. Vleeskleurige neus. Onderbijt mond. Ogen helder geel of muur oog. Oren met afhangende uiteinden. Kinky staart. Golvend of krullend vacht. Colour tinten verschillen duidelijk van de basiskleur. Grote witte aftekeningen op de borst en / of een witte sok. |
NB : |
| • Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd. • De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende. • Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald. • Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij. |
Bibliografie |
| http://www.fci.be/ |
Gedetailleerde geschiedenis |
| De nationale hond zijn in veel opzichten opmerkelijk; van zijn land betekent niet voor deze Spitz dat zijn roem de grenzen van zijn geboorteland Finland heeft overschreden. In de hondenencyclopedieën wordt het heel kort beschreven onder verschillende namen: Suomempystykorva, de officiële naam, Finsk Spets, Finse Loulou, Finse Spitz (naam aangenomen in de Angelsaksische landen en soms in Frankrijk) en Spitz Finnen, zoals roept de zeshoek in. In zijn land is hij ook de "blaffende vogelhond", die zijn traditionele taak perfect definieert. Voor zijn vrienden is hij gewoon de "Finkie". Het is eindelijk een "vos hond", door de kleur van zijn jurk en zijn zwier, evenals zijn boosaardigheid. Natuurlijk kan het niet worden toegeschreven aan enige verwantschap, zelfs niet ver weg, met de vos, omdat wordt toegegeven dat de vulpine- en hondensoorten geen onderling verband zijn. De Finn Spitz is vooral een uitstekende vertegenwoordiger van de familie Spitz en als zodanig een directe afstammeling van de Chien des Tourbières, de oudste huishond die wijdverspreid is in Europa en Azië. Om als nationaal erfgoed in zijn land te worden beschouwd, moet zijn aanwezigheid al sinds mensenheugenis bekend zijn. Over het algemeen wordt gedacht dat hij arriveerde in het gezelschap van de eerste Finnen, afkomstig uit de hooglanden van Azië (het is bekend dat Finnen, net als Hongaars, een taal is van Aziatische afkomst die behoort tot de Fins-Oegrische groep). Hij wordt ook geciteerd in Kalevala, het nationale epische lied van Finland. Deze hond was erg populair, maar, zoals vaak gebeurt met de wijdverspreide rassen, zijn selectie was van weinig belang voor zijn amateurs, die hem op veel plaatsen toestemming gaven om met andere Spitz te kruisen. Tegen het einde van de 19e eeuw hadden de meeste van deze honden veel van hun kenmerken verloren. Het was toen dat Finse cynofielen, die tegelijkertijd jagers waren, het voorouderlijke type van het nationale ras wilden vinden: om exemplaren te kiezen die zuiver bleven van welk kruis dan ook, moesten ze de meest afgelegen landen van het land doorkruisen. Het is goed om te benadrukken; het feit is niet zo gebruikelijk; dat de selectie die ze ondernamen geen behoefte had aan de bijdrage van een ander ras. De registratie van deze honden op een fokboek begon in 1880, en de standaard van het ras werd geschreven in 1892 (dat wil zeggen, tot enkele details, de tekst van de standaard die vandaag van kracht is). In sommige werken wordt gespecificeerd dat de kenmerken eigen aan de race reeds in 1812 waren vastgelegd, wat niet overeenkomt met de algemeen aanvaarde chronologie. Hoe dan ook, de Finn Spitz kan niet worden beschouwd als een recent ras, en zelfs niet als een nieuw hersteld ras. Integendeel, het verenigt alle criteria van een authentiek oud ras, dat sinds zijn "troonsbestijging" in de hondenwereld geen opmerkelijke verandering in zijn uiterlijk heeft ondergaan en in zijn oorspronkelijke gebruik is gehandhaafd. Het is nu stevig gevestigd in Finland, waar met name inspanningen worden geleverd om de jachtvaardigheden van de voorouders te behouden. De verspreiding ervan is echter niet erg belangrijk, althans niet als een rasdier, omdat het boek van oorsprong niet meer dan honderdvijftig geboorten per jaar registreert. Hoewel het goed bekend is in andere Scandinavische landen, wordt de Finse Spitz al lang genegeerd in de rest van continentaal Europa, omdat de Finska Kennelklubben (het Finse equivalent van de Central Canine Society in Frankrijk) trad toe tot de Internationale Cynologische Federatie na de Tweede Wereldoorlog. De Britten, van hun kant, altijd op zoek naar de zeldzaamheden van de hondenwereld, waren niet traag in het interesseren van de Finse spits. Lady Kitty Ritson was de eerste, in de vroege jaren twintig, om het ras over het Kanaal te introduceren. Veel actuele onderwerpen komen uit haar fokkerij. Volgens Stanley Dangerfield, na een reis door Finland, bracht Sir Edward Chichester in 1927 ook een zeer goed paar bij elkaar. De erkenning van het ras door de Kennel Club vond plaats in 1935. De Finse Spits worstelt echter om Groot-Brittannië te veroveren. Het aantal geboorten per jaar is nooit opgelopen tot 100 en de huidige stabiliteit van de beroepsbevolking suggereert deze mogelijkheid niet. Er zijn echter uitstekende fokkers in dit land, waaronder de heer en mevrouw .. Cavill, Mrs Priee en Miss PA McQuaide. Twee rasverenigingen, de Finse Spitzvereniging en de Finse Spitz Club, zorgen voor verbetering van het ras met volledige inachtneming van de oorspronkelijke standaard (voor één keer). Het is waar dat het in theorie moeilijk lijkt om iets te perfectioneren of te wijzigen in het Finse Spitz. De Engelse fokkerij blijft bescheiden en Finland ver (tot vorig jaar had dit land vierenveertig maanden ingesteld, wat de ontdekking van Finse honden niet vergemakkelijkte), het ras nauwelijks verspreid over de hele wereld. De American Kennel Club herkende het bijvoorbeeld pas in 1987. Het eerste koppel arriveerde in 1954 in Frankrijk, dankzij een Finse diplomaat. Vóór die tijd had een van de oprichters van de Franse club van Noordse honden, de heer Fornier de Savignac, deze race beoordeeld op de beroemde Cruft-tentoonstelling in 1936 en, teruggaand in de tijd, lijkt het erop dat een Franse ontdekkingsreiziger had al beschreven in 1675. Het is echter pas in 1968 dat de Finse spits zich echt in de zeshoek heeft gevestigd. Dat jaar werden vier onderwerpen verworven: Kronby en Kukkoha van Finmark (Mr. Proust), Cullabine Windfall, door Mr. Grace, en Cullabine Belinda, door Mrs. Bartolozzi-Carion, snel gevolgd door Cullabine Ruby op Mr. Grace, en door Cullabine Quaintly en Cullabine Sorrel, bij mevrouw Bartolozzi. Belinda was de eerste geregistreerde kampioen in Frankrijk. Uko en Villi van Cascade des Jarreaux, kinderen van Belinda en Windfall, waren de eerste kampioenen geboren op Franse bodem. Ook hier vordert de Finse Spitz-kudde, maar met een traagheid waar we spijt van moeten hebben. Niettemin moet worden erkend dat deze situatie een onbetwistbaar voordeel heeft: de Franse fokkerij kan aanspraak maken op zijn hoge kwaliteit. De Finse spits doet niet alsof hij de menigte doet giechelen, maar hij is niet anoniem. Zijn flamboyante jas blijft niet onopgemerkt. Zijn aanwezigheid en zijn trots compenseren gemakkelijk de bescheidenheid van zijn grootte. Bovendien, bij gebrek aan middelen om de grootte ervan te evalueren, vindt men het zelfs groot. Vanaf het eerste contact, missen we niet de harmonieuze en goed gedaan, evenals de zeer sympathieke kant. Zijn levendigheid, zijn boosaardigheid en zijn intelligentie zijn meteen duidelijk. Door zijn type is het ook geen "go-anywhere" -hond. Trots en gevoelig tegelijk, vertoont hij geen neiging tot slaafsheid. Zijn opleiding moet daarom worden uitgevoerd met begrip en zachtmoedigheid, maar ook met vastberadenheid. Geen kwestie van 'de knop' willen trainen om 'in zijn kofferbak' te zetten. Een flinke dosis geduld, een rechtvaardigheidsgevoel en een zekere standvastigheid zullen worden beloond met een diepe gehechtheid en een vriendschap die onder geen enkele omstandigheid wordt geweigerd. Met een beetje "vingerzetting" is het mogelijk om bijna alles van hem te krijgen. Hoewel onafhankelijk, stelt deze hond het niet op prijs alleen gelaten te worden; integendeel, het moet zo veel mogelijk in verband gebracht worden met het leven van zijn meester en zijn familie. De vitaliteit is niet geschikt voor ouderen, die geïrriteerd kunnen zijn door de soms turbulente kant (vooral op jonge leeftijd). Het is ook begrijpelijk dat deze inheemse petulance hem niet bijzonder vatbaar maakt voor bloesem in een appartement (tenzij er veel joggings worden aangeboden) en dat zijn gevoeligheid hem verhindert om samen te werken met nerveuze, prikkelbare, velletici, zoals om in een onstabiele omgeving te leven. Deze waakzame voogd merkt alles op en rapporteert het niet. Over dit onderwerp mag niet worden vergeten dat hij een natuurlijk genoeg is "spraakzaam" en dat hij zelfs een uitgebreid "vocabulaire" heeft. Deze geneigdheid om zichzelf luid uit te drukken neemt toe als het niet genoeg activiteit heeft, als het verveeld is, als het voor lange tijd aan zichzelf wordt overgelaten. Dergelijk gedrag is ook normaal voor alle dynamische honden; van welk ras dan ook, die geen andere keus hebben dan te blaffen om hun luiheid te misleiden. Dit uitstekende alarm zal moedig kunnen zijn, zonder de neiging te hebben om agressief te worden. Heel wakker en zelfs vol van kwaad, charmeur, speler, is hij van nature op dezelfde golflengte als kinderen. Het is ook "op hun maat" en vertoont geen brutaliteit. Wat kinderen betreft, is er het geval van een Finn Spitz die enkele jaren geleden zijn jonge meester heeft gered van de verdrinking in een meer waarvan het ijs was verdwenen, hem buiten het water houdend totdat hij welke hulp komt eraan. De Finse Spitz is daarom een zeer goede familiehond, maar in zijn land heeft hij één hoofdgebruik: de jacht op het korhoen. Hij volgt het korhoen van boom tot boom, ongeacht wat het terrein is, en houdt het dan tot stilstand terwijl het neerstrijkt terwijl het zijn aandacht vasthoudt met een hectische dans, en dus een list gebruikt die vergelijkbaar is met die van een meester. Goupil, die bij deze gelegenheid niet aarzelt om capriolen te maken om het wantrouwen van het spel te ondermijnen en het dus te kunnen benaderen en grijpen. Bovendien begeleidt de Finse spits door zijn acuut en gemoduleerd blaffen de jager met precisie. Speciale veldproeven worden regelmatig georganiseerd. Een grote jaarlijkse wedstrijd maakt het mogelijk om de "koning" te wijden, dat wil zeggen de hond die zich openbaart als de "beste blaffer", wetend hoe hij zijn meester moet informeren door de diversiteit van zijn vocalises, niet zonder eerder de zijn flair, zijn gevoel voor jacht en zijn vasthoudendheid. Sommige mensen jagen ook op konijnen en ander klein wild. Finse spits wordt soms gebruikt op elanden of zelfs beertjes. Een complete jachthond, kortom. Dit is natuurlijk alleen maar geldig in zijn land: in Frankrijk zijn er genoeg jachtrassen, dus we hoeven hem op dit gebied niet aan te spreken. Ten slotte is deze hond solide en rustiek, van nature zeer schoon en heeft een bescheiden trek. Zijn kleding, niet kort of heel lang, die hem beschermt tegen alle slechte weersomstandigheden, heeft geen andere verzorging nodig dan een goede poetsbeurt: geen ontklitten, geen verzorging, geen baden. Sprankelend van intelligentie, slimme, zeer vriendelijke, Finse Spitz wint om bekend te worden. |
Nederlands (nl-NL)