 |
Newfoundlander |
|
FCI standaard Nº 50 |
||
Land van oorsprong |
Canada | |
Vertaling |
Francis Vandersteen | |
Groep |
Groep2 Pinschers en Schnauzers, Molossers en Zwitserse Sennenhonden en veedrijvers | |
Sectie |
Sectie 2.2 Molossers, Berghonden | |
Werkproef |
Zonder werkproef | |
Definitieve erkenning door de FCI |
woensdag 04 augustus 1954 | |
Publicatie van de geldende officiële norm |
dinsdag 29 oktober 1996 | |
Laatste update |
woensdag 06 november 1996 | |
En français, cette race se dit |
 |
Chien de Terre-Neuve |
In English, this breed is said |
 |
Newfoundland |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse |
 |
Neufundländer |
En español, esta raza se dice |
 |
Terranova |
Gebruik |
| Sledehond voor zware lasten, waterhond. |
Kort historisch overzicht |
| Het ras is ontstaan ??in het eiland Newfoundland uit inheemse honden en de grote zwarte beer hond geïntroduceerd door de Vikingen na het jaar 1100. Met de komst van Europese vissers een verscheidenheid van nieuwe rassen geholpen vorm te geven en nieuw leven inblazen van het ras, maar de essentiële kenmerken gebleven. Wanneer de kolonisatie van het eiland begon in 1610, was de Newfoundlander reeds grotendeels in het bezit van zijn kenmerkende uiterlijk en natuurlijk gedrag. Deze kenmerken stelden hem om de ontberingen van het extreme klimaat en de zee van de tegenspoed te weerstaan terwijl het trekken van zware lasten op het land of die als water-en reddingshond. |
Algemeen totaalbeeld |
| De Newfoundlander is zwaar met krachtig lichaam, goed gespierd en goed gecoördineerd in zijn bewegingen. |
Belangrijke verhoudingen |
| De lengte van het lichaam gemeten vanaf het boeggewricht tot aan de zitbeenknobbel is groter dan de hoogte van de schoft. Het lichaam is compact. Het lichaam van de teef mag iets langer zijn en is minder zwaar dan dat van de reu. De afstand van de schoft tot de onderzijde van de borst is iets groter dan de afstand van de onderzijde van de borst tot aan de grond. |
Gedrag en karakter (aard) |
| De expressie van de Newfoundlander weerspiegelt welwillendheid en zachtheid. Waardig, opgewekt en creatief. Hij staat bekend om zijn onvervalste zachtmoedigheid en rust. |
Hoofd |
||
Bovenschedel |
||
Hoofd |
Massief. Het hoofd van de teef is als van de reu, maar minder massief. | |
Schedel |
Brede schedel, licht gebogen aan de top. De occipitale bot is sterk ontwikkeld. | |
Stop |
Duidelijk aanwezig, maar nooit geprononceerd. | |
Facial region |
||
Neus |
Groot, goed gepigmenteerd, neusvleugels goed ontwikkeld. Zwart bij zwarte en wit-zwarte honden, bruin bij bruine honden. | |
Voorsnuit |
Duidelijk vierkant, diep en matig kort, bedekt met kort fijn haar en vrij van plooien. De mondhoeken zijn zichtbaar, maar niet te uitgesproken. | |
Lippen |
De mondhoeken zijn zichtbaar, maar ze zijn niet overdreven uitgesproken. Zachte lippen. | |
Kiezen / tanden |
Scharend of tanggebit. | |
Ogen |
Betrekkelijk klein, matig diepliggende ze staan ver uitéén en tonen geen uitgezakt ooglid. Donkerbruin bij zwarte en wit-zwarte honden. Lichtere schakeringen bij bruine honden toegestaan. | |
Oren |
Betrekkelijk klein, driehoekig met ronde punten, goed naar achteren geplaatst en aanliggend tegen de zijkant van het hoofd. Wanneer het oor van de volwassen hond naar voren wordt gebracht, dan reikt het tot de binnenhoek van het oog aan dezelfde kant. | |
Hals |
| Sterk, gespierd, goed in de schouders overgaand en lang genoeg om het hoofd waardig te dragen. De hals mag geen overdadige keelhuid tonen. |
Lichaam |
||
Algemeenheid |
Het gehele skelet is zwaar. Gezien van opzij is het lichaam diep en krachtig. | |
Bovenlijn |
Vlak en stevig vanaf de schoft tot aan het kruis. | |
Rug |
Breed. | |
Lendenpartij |
Stevig en goed gespierd. | |
Croupe |
Breed, hellend onder een hoek van ongeveer 30°. | |
Borst |
Breed, vol en diep met goed gewelfde ribben. | |
Onderlijn en buik |
Bijna horizontaal en nooit opgetrokken. | |
Staart |
| De staart fungeert als een roer wanneer de Newfoundlander zwemt; daarom is hij sterk en breed bij de aanzet. Staat de hond, dan hangt de staart omlaag met misschien een lichte buiging aan het eind en reikt tot op of iets onder de sprong. Wanneer de hond gaat of opgewonden is, dan wordt de staart recht naar achteren met een lichte opwaartse bocht gedragen, maar nooit over de rug gekruid of tussen de benen gebogen. |
Ledematen |
Voorhand |
||
Algemeen |
De voorbenen zijn recht en evenwijdig, ook als de hond in stap gaat of langzaam draaft. | |
Schouders |
Zeer bespierd en goed schuin geplaatst. | |
Ellebogen |
Goed aangesloten aan de lichaam. | |
Voormiddenvoet |
Iets schuin. | |
Voorvoeten |
Groot, en in verhouding tot het lichaam mooi rond en compact met stevige gesloten tenen. Vliezen tussen de tenen zijn aanwezig. | |
Achterhand |
||
Algemeen |
Omdat stuwkracht voor het trekken van lasten, voor het zwemmen of om doelmatig voort te bewegen voornamelijk afhankelijk is van de achterhand, is de bouw van de achterhand van de Newfoundlander van het grootste belang. Het bekken moet daarom sterk, breed en lang zijn. | |
Dijbeen |
Breed en gespierd. | |
Onderbeen |
Krachtig en tamelijk lang. | |
Knie |
Goed gehoekt, maar niet zodanig dat het een gedrukte verschijning oproept. | |
Spronggewricht |
Betrekkelijk kort, goed laag, goed uiteen en evenwijdig aan elkaar; ze draaien nooit naar binnen, noch naar buiten. | |
Achtervoeten |
Stevig en goed gesloten. Hubertusklauwen, indien aanwezig, dienen te zijn verwijderd. | |
Gangwerk |
| De Newfoundlander beweegt met goed uitgrijpen van de voorbenen en met een sterke stuwkracht vanuit de achterhand, daarbij de indruk gevend van moeiteloos vermogen. Een lichte rol van de rug is normaal. Indien de snelheid toeneemt neigt de hond naar éénsporigheid waarbij de bovenbelijning vlak blijft. |
Coat |
||
Haarkwaliteit |
De Newfoundlander heeft een waterafstotende dubbele vacht. De bovenvacht is tamelijk lang en sluik zonder krul. Een lichte golving is toegestaan. De ondervacht is zacht en dicht, dichter in de winter dan in de zomer, maar altijd in zekere mate aanwezig op kruis en borst. Het haar op het hoofd, de voorsnuit en oren is kort en fijn. De voor- en achterbenen zijn bevederd. De staart is volledig bedekt met lang dicht haar, maar vormt geen vlag. Trimmen en bijknippen wordt niet aangemoedigd. | |
Haarkleur |
Zwart, wit-zwart en bruin. Zwart: de traditionele kleur is zwart. De kleur moet zoveel mogelijk egaal zijn, maar een lichte zweem van bruin is toegestaan. Witte aftekeningen op borst, tenen en/of staartpunt zijn toegestaan. Wit-zwart: deze variëteit is van historische betekenis voor het ras. Voor de aftekening gaat de voorkeur uit naar een zwart hoofd met bij voorkeur een witte bles doorlopend tot op de voorsnuit, een zwart zadel met gelijke aftekeningen en een zwart kruis en het bovenste deel van de staart. De overige delen van het lichaam moeten wit zijn en mogen een minimale "ticking" vertonen. Bruin: de bruine kleur loopt van chocolade- tot bronskleur. Witte aftekeningen op borst, tenen en/of staartpunt zijn toegestaan. Wit-zwarte en bruine honden moeten in dezelfde klasse worden voorgebracht als de zwarte. |
|
Maat en gewicht |
||
Schouderhoogte |
De gemiddelde schofthoogte is voor volwassen reuen 71 cm (28 inches), voor volwassen teven 66 cm (26 inches). | |
Gewicht |
Voor reuen ongeveer 68 kg, voor teven ongeveer 54 kg. Groot formaat is gewenst, maar mag niet worden bevoordeeld boven verhoudingen, algehele "soundness", zware bouw en correct gangwerk. |
|
Defecten |
| • Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten. • De vermelde fouten moeten in ernst zijn. |
General defecten |
 Algemene verschijning: hoogbenigheid, gebrek aan massa. Algemene botstructuur: plompe verschijning, fijn bone. Karakter: agressiviteit, schuwheid. Hoofd: smal. Voorsnuit: puntig of lang. Lippen: geprononceerd. Ogen: rond, uitpuilend, gele ogen, uitgezakt onderooglid. Rug: karperrug, zwakke of doorgezakte rug. Staart: kort, lang, knikstaart, gekruld uiteinde. Voorhand: zwakke middenvoet, spreidtenen, naar binnen of buiten draaien van de voorvoeten, ontbreken van de vliezen tussen de tenen. Achterhand: steile knieën, koehakken, O-benen, naar binnen gedraaide voeten. Gang/beweging: dribbelen, sloffen, krabben, te nauw gaan, breien, kruisen, naar buiten of opvallend naar binnen draaien van de voorvoeten, extreem optrekken van de voorbenen, telgang. Haar: geheel open vacht, gebrek aan ondervacht. |
Defecten die leiden tot uitsluiting |
| Agressief of schuw. Slecht karakter. Boven- of ondervoorbeet, scheve kaak. Korte en vlakke vacht. Aftekening anders dan wit bij een zwarte of bruine hond. Elke andere kleur dan zwart, wit-zwart of bruin. |
NB : |
| • Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd. • De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende. • Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald. • Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij. |
Bibliografie |
| http://www.fci.be/ |
Gedetailleerde geschiedenis |
| Het kwalificeren van de mysterieuze oorsprong van Newfoundland kan als pure perversiteit worden beschouwd. Weet eigenlijk niet iedereen dat deze grote zwarte hond die uitblinkt in reddingsacties op zee heel gewoon is op het eiland Newfoundland? Nou nee. Het is niet zo duidelijk, verre van dat! Sterker nog, de oorsprong van Newfoundland is een echt raadsel voor race-liefhebbers. Maar als deze hond met een beer en een jet-japon niet uit Newfoundland komt, waar komt het dan vandaan ? Allereerst, waar is dit eiland en hoe ziet het eruit? Newfoundland is vandaag een provincie van Canada, inclusief het eiland zelf en een deel van Labrador, een even sobere regio. De bijnaam "Land van de kabeljauw" die hem in 1497 de Venetiaan Sebastien Cabot gaf, kwam in bezit nemen in naam van Engeland, zegt veel over het soort bevolking van het eiland. Vis, zeker, maar menselijke wezens, punt. Niet meer dan honden trouwens. Dit woestijnaspect wordt bevestigd door kapitein Richard Whitbourne, die rond 1615, nadat hij de Britse kabeljauwvissers vergezelde, beweerde dat er geen eilandpopulatie was, geen mannen, geen honden, niets. Anderhalve eeuw later is er nog een getuigenis, die van Sir Joseph Banks (1743 - 1820). Banks, lid van de Royal Society of London, wist dat elk van de 100.000 vierkante kilometer van het eiland in zijn geheel gegroefd was. Hij verzekerde ook dat hij geen enkele autochtone hond tegenkwam die kon worden onderscheiden van de hondenpopulatie die toen op het eiland aanwezig was: een zeer gemengde populatie, honden "meestal klootzakken met de sporen van het oversteken van de Mastiff". En het is een feit dat de vele honden die aan het einde van de achttiende eeuw zich begonnen te masseren naar Europa, voornamelijk naar Engeland, zeer divers waren. Alle tinten waren mogelijk: bruin, rood, zwart, min of meer gemarkeerd met wit, wit en bruin, wit en rood, wit en zwart, en zelfs effen geel, worden vaker genoemd. Sommige waren lang, andere kleiner. De meesten hadden een voorliefde voor het werken met water. Hoe groeiden al deze honden in Newfoundland? Kunnen we het weefsel van hun oorsprong ontrafelen sinds de komst van Europese kolonisten, of zelfs eerder? Verschillende theorieën, waarvan sommige zeer aantrekkelijk zijn, zijn voorgesteld, met name om het molossoïde karakter van deze honden te verklaren. Een van hen schrijft het vaderschap van Newfoundland toe aan Oolum, de berenhond van Leif Eriksson, zelf de zoon van de roemruchte Erik de Rode. Rond het jaar 1000 bereikten de Vikingen de kusten van Amerika (die ze Vinland noemden), misschien tot het huidige Maryland, en ongetwijfeld bezochten ze het eiland Newfoundland. . Zouden de honden van de Vikingen sporen van hun passage in deze regio's hebben achtergelaten? Niets staat toe het te bevestigen. Een andere oplossing is die gesuggereerd door de aanwezigheid van veel Baskische vissers in Newfoundland. Sinds 1504 hadden ze het eiland inderdaad geïnvesteerd, tot het punt dat er nog steeds een plaats is genaamd Port-aux-Basques. Zoals de Amerikaanse cynoloog J in 1824 schreef. S. Skimmer in The Dog and the Sportsman, de vissers van Biskaje hadden hun terrein en hun huizen bewaakt door Pyreneese berghonden toen ze ophielden. Ze hadden tijdens hun reizen wat exemplaren kunnen meenemen. De zaak is echter niet zo eenvoudig. Zoals opgemerkt door Dr. Luquet, dierenarts en hondenhistoricus, heeft de Newfoundland geen tweezijdige pinnen op de achterpoten. Nu, het blijkt dat de bergen van de Pyreneeën hebben en dat deze eigenschap, hoe klein ook, door amateurs wordt beschouwd als een teken van zuiverheid. Bovendien is deze moederkoorn genetisch dominant, dat wil zeggen dat hij wordt overgebracht naar een heel bereik wanneer slechts één ouder een drager is. Ontbreekt de afwezigheid van sporen in Newfoundland dan zo'n mooie en handige theorie? Niet noodzakelijk. Er zijn veel voorbeelden waarbij de lobben in een ras zijn verdwenen vanwege selectie of na verloop van tijd; dit is het geval bij de St. Bernard en de Mastiffs of Tibet. Dit detail sluit de hypothese van de bijdrage van de berg aan de Pyreneeën niet uit. Maar er is meer verontrustend: op 20 februari 1874 verscheen de volgende tekst in de krant Acclimatisatie: "Er zijn in de Pyreneeën verschillende soorten grote honden die zeiden dat de berghonden en, onder andere, twee verschillende rassen waren. Een die zou kunnen worden aangeduid als de "Oost-Pyreneeën hond" is met name wijdverspreid rond Bagnères-de-Bigorre; ze heeft een dikke snuit, hangende lippen, ronde oren, een ietwat kroezige vacht, wit en zwart. De hondensectie van de krant stond onder leiding van kolonel Dommanget en Rohan de Kermadec, twee cynologen van de grootste ernst, dus de aanhangers van de berg van de Pyreneeën konden geloven dat ze een punt hadden gescoord, omdat veel Newfoundland van de tijd was zwart en wit, met een jas die deed denken aan die van de Astrachan. Alleen het einde van het artikel is dubbelzinnig en zaait twijfel. De auteurs suggereren dat de vissers Newfoundlandse honden zouden hebben teruggebracht, waarbij de laatste dan het hierboven genoemde ras heeft gecreëerd. Wie gaf geboorte aan wie? Onmogelijk om te zeggen. Een andere hypothese is verder ontwikkeld door de Amerikaanse hondenvanger Fred Stubbart: afstammelingen van Dogs of Tibet zijn uit Azië gekomen door de Aleoeten en Alaska, tegelijkertijd met de voorouders van de Indianen. Deze hypothese; dat er geen bewijs voor is; verwijst naar die betreffende de verre oorsprong van Amerikaanse honden, wat zeer controversieel is. Omdat, in Amerika, de honden niet hebben gemist voor de komst van de Europeanen. Van Virginia tot Labrador, de Indianen hielden hun honden hoog in aanzien, de leiders begroeven zichzelf met hun favorieten. Ze waren ook de meest nuttige huisdieren, omdat ze bont, vlees soms, bewaker, hulp voor de jacht, werk leverden. Dus de rol van trekdier was de gewone hond van de Indianen. Eenmaal gedemonteerd, werden de tipi's, deze grote verwijderbare tenten, gevouwen en geïnstalleerd op een soort stretchers genaamd travois, getrokken door honden. Lange tijd kenden de Indianen geen andere tractie dan die van de hond; dus, toen ze hun eerste paarden gedomesticeerd hadden, noemden ze ze onmiddellijk 'zeven honden', volgens het werkverslag dat ze hadden waargenomen tussen de twee dieren. Deze honden mogen echter niet fysiek indrukwekkend of vreemd zijn, want ondanks de overdrijving en details van kolonistenverhalen over Indiase manieren, noemt geen van hen honden in het bijzonder. Er wordt verondersteld dat ze, ver van de molossoïde, eerder van het primitieve type waren, zoals Spitz, hoe dan ook lupoïde. In gebieden langs de oostkust werden honden ook gebruikt om te vissen. Vermoedelijk van middelmatige grootte, bruin, zwart, geel, robuust, ze waren redelijk comfortabel in het ijskoude water. Toen de Europeanen in het gebied aankwamen, vanaf de zestiende eeuw, om op kabeljauw te vissen, riepen ze hen op om de ontsnapte vis uit hun netten te halen. Deze honden werden geïmplanteerd in Newfoundland, waar hun weerstand en hun vermogen tot water zich verder ontwikkelden. Het zijn met name deze honden, of beter gezegd hun nakomelingen, die later de Retrievers zouden zijn geworden. Dit zou het geval zijn voor de Chesapeake Bay Retriever, wiens legende vaderschap toekent aan Newfoundland. Het ras dankt zijn bestaan aan het zinken van een Engelse brik in de buurt van de kust van Maryland in 1807. Een Newfoundlands echtpaar (een zwarte, de andere, bruin) zou aan boord geweest zijn en zou in de omgeving zijn gebleven. Gekruist met lokale honden, bracht hij Chesapeake ter wereld. Wat de Labrador betreft, was het rond 1820 dat de graaf van Malesbury zijn eerste waterhonden kocht op de werven van Poole, de haven van Zuid-Engeland waar landproducten werden aangeland. Neuve. Gevraagd naar het ras van deze honden, antwoordde de verkoper zonder aarzeling dat ze "Labrador-honden" waren, een naam die de graaf aan hen gaf en die aan hen overbleef. Er is ook veel fysieke gelijkenis tussen Newfoundland en Labrador. Een Labrador-eigenaar zei over zijn hond: "Het is een kleine Newfoundland zonder groot haar." Ondertussen lijdt het geen twijfel dat de vissers, toen de kolonisten, zowel Frans als Engels, met het eiland Newfoundland Europese honden van zeer verschillende typen hadden geïntroduceerd. Zo wordt het Barbet, zeer oude ras van de Franse waterhond (en voorloper van de Poedel) vaak geciteerd. Deze hypothese wordt gepredikt door Benion, wanneer hij in 1861 verklaart dat Newfoundland "een hond is van de Mastiff en Barbet" en wordt gedeeld door J. -C. Hermans, die opmerkt dat veel Franse boten een Barbet aan boord hadden. Hoe zit het met het bijna totale gebrek aan gelijkenis tussen de twee races? De Newfoundland van weleer was zeker niet de enorme hond van vandaag. Gewaardeerd om zijn kwaliteiten en niet om zijn lichaamsbouw, was hij verre van een homogeen type. Onder de honden van Newfoundland die in 1815 in Engeland aan land gingen, wordt gezegd dat de mooiste afkomstig was van Franse instellingen die bekend staan als "Three Mountains" en hun dikke zwarte pels min of meer krullend de astrakhan herinnerde. Dus dit haar, Barbet's heropleving ? Engelse honden hebben van hun kant zeker bijgedragen tot een groot deel van het molossale aspect van Newfoundland. Toen Lodewijk XIV zijn rechten op het eiland in 1713 aan Engeland had prijsgegeven, begonnen de Britse kolonisten het binnenland van het land te exploiteren, en zij brachten hun honden mee. Als er ongetwijfeld jachthonden waren, zoals Spaniels, is de aard van de meeste van deze dieren geen groot mysterie, omdat we weten dat ze gewend waren om karren, kleine teams en sleden te trekken. De kolonisten droegen allerlei effecten en materialen. Deze honden moeten zeer krachtig zijn geweest, waarschijnlijk van het mastiff-type; Mastiffs, St. Bernard en andere molossoïden werden op het eiland geïmporteerd. In Newfoundland werden honden zo talrijk dat de gouverneur, de heer Edwards, in 1780 de hondenpopulatie beperkte door een enkele hond op te leggen per huishouden, terwijl het Hof van Afval besliste om elke hond die niet muilde te slachten. Deze drastische maatregelen, geïntensiveerd in 1815, leidden tot de export van honden van Newfoundland naar Europa. Het is niet verrassend, gezien de complexiteit van de oorsprong die aan Newfoundland wordt toegeschreven, van de verscheidenheid aan taken die zij op hun eiland hebben uitgeoefend, hetzij in het binnenland of aan de kust, het aantal oversteken dat niet Deze exemplaren, ontdekt door de Engelsen aan het begin van de negentiende eeuw, waren zo gevarieerd qua uiterlijk en grootte dat ze niet tussen al deze honden wilden plaatsvinden. Het was door selectie dat Newfoundland de race zou worden die we kennen. Vijftig jaar lang, voordat de hondenshows begonnen, gebruikten Britse fokkers verschillende berghonden om het molossoïde karakter van Newfoundland te bevestigen, waaronder St. Bernard, dat toen Mastiff Alpin heette. Een uitwisseling van goede praktijken, aangezien een koppel uit Newfoundland de legendarische race in 1856 voor uitsterven behoedt. Papa Newfoundland en moeder Saint-Bernard zullen het verarmde fokken nieuw leven inblazen, zal de langharige St. Bernard doen ontstaan, vandaag paradoxaal populairder dan zijn kortharige broer, maar toch een originele variëteit. Er stond geschreven dat de Leonberg had kunnen deelnemen aan de perfectie van Newfoundland, maar toen hij nog niet over het Kanaal was gekomen, kon het niet worden gebruikt. Het woord voor het einde van dit onrustige verleden is van de Amerikaanse geleerde James Watson, die in 1900 zei: "Newfoundland is een moderne Engelse versie die is ontwikkeld uit verschillende soorten gewone honden, kledingskleuren en verschillende maten." Vanaf 1860 wordt alles duidelijker. Newfoundland wordt beschouwd als een volwaardig ras en dat jaar maken zes proefpersonen indruk op de show in Birmingham (een van de eerste). Zijn reputatie dat badmeester hem is voorgegaan, wordt hij de modieuze hond. Iedereen is in hem geïnteresseerd: Sir Edwin Landseer betaalt hem de eerbetoon die we kennen, terwijl andere artiesten, niet het minst (zoals de dichter Burns), zullen vieren. Een ander favoriet patronaat was de Prince of Wales, die in 1864 zes Newfoundland tentoonstelde in de Agricultural Hall. In 1878 registreerde de Kennel Club officieel zijn eerste Newfoundland en in 1886 werd de Breed Club opgericht. , een van de oudste in Engeland tot nu toe. Hij is onmiddellijk verantwoordelijk voor het opstellen van een geldige standaard. Maar de schoonheid van Newfoundland is niet wat het publiek het meest bevalt, waarvoor reddingsdemonstraties vereist zijn. Deze evenementen ontwikkelen zich zo sterk dat MC Marshal beslist om ze te reguleren en "speciale Newfoundland-proeven" in Maidstone en Portsmouth creëert. Het programma is zeer veeleisend, omdat het moed, intelligentie en kracht van de hond vereist, die moet duiken en een voorwerp terug moet brengen, boten en mensen moet slepen en uiteindelijk de stroom of het getij moet rijden in een minimum van tijd. Veel fokproducten drukken zich tijdens deze periode uit door hun producten, en het ras maakt van de gelegenheid gebruik om zich te verspreiden in Zwitserland, België, Italië, Nederland, Duitsland en natuurlijk in Frankrijk, waar het al goed vertegenwoordigd is . Het zal echter nodig zijn om tot 1963 te wachten om een Club of race in the Hexagon te creëren. De eerste werkwedstrijd werd in 1977 in de Somme gehouden en het programma werd in 1981 door de Central Canine Society goedgekeurd. Newfoundland is toegewezen om de stranden in sommige gebieden te volgen, maar zijn gehechtheid aan één enkele meester (vandaar de moeilijkheid om het te veranderen, komt in de administratie vaak voor) en de kosten ervan zijn vrij belangrijk. het experiment beëindigd. Amerikanen zijn niet zo snel ontmoedigd en hebben Newfoundland gebruikt als een geleidehond voor blinden en als een hond voor gehandicapten. Het budget voor het onderhouden van zo'n grote hond is natuurlijk een obstakel voor dergelijk gebruik, ook al is Newfoundland er goed in. De Verenigde Staten, Duitsland en Canada zetten niettemin hun programma's met hem voort. Een heel ingewikkeld verhaal voor een hond zo openhartig. Zeer geapprecieerd in Frankrijk, vertegenwoordigt Newfoundland vandaag voor het publiek de teddybeer, wat het is in zijn uren. Het zal echter niet worden vergeten dat het van hardhonden komt, wiens werk sterke temperamenten en duidelijke kwaliteiten vereiste. Niemand zou wat Newfoundland betreft met meer bewondering en elegantie kunnen concluderen dan Lord Byron zelf, die van zijn hond Bootswain het volgende grafschrift maakte: "Hij is degene die schoonheid bezit zonder ijdelheid." dwingen zonder onbeschaamdheid, moed zonder wreedheid, alle deugden van de mens zonder zijn ondeugden. Sommigen geloven hem fel, anderen debonair. Zo'n massa, zulke goede ogen, zo overvloedig bont maken het soms op een eenvoudige teddybeer, terwijl zijn krachtige poten, enorme kop en indrukwekkende kaken eng kunnen zijn. Dus, Newfoundland, brute of opgezette hond? Newfoundland eenvoudig. Wat belangrijk is om te vermelden wanneer je over Newfoundland praat, is zijn lieve en erg vriendelijke kant. Een hond wordt geen badmeester zonder een zekere liefde voor de man. Het is daarom een goede en sociale hond die deze zwarte reus is. Met zijn meesters is bijvoorbeeld niet meer aanhankelijk dan een Newfoundland. Deze affectiviteit kan overweldigend worden, in elke betekenis van het woord, omdat een kolos van 65 kilo die komt om je een beetje knuffel te maken, het voelt als voorbijgaan! Toch is Newfoundland nooit brutaal. Zoals veel zeer grote honden, lijkt hij zich bewust van zijn massa en heeft hij relatief veel respect voor interieurs en mensen. Een van de belangrijkste kenmerken van Newfoundland is de getrouwheid ervan. Zeer gehecht aan een meester, zal hij het moeilijk hebben om een ander te accepteren, vandaar de onmogelijkheid om het te gebruiken in de administratie, waar honden en meesters elkaar regelmatig ontmoeten en verlaten. Natuurlijk belet deze karaktereigenschap hem niet om te werken, en zelfs heel goed, met andere mensen dan zijn meester, bijvoorbeeld met het water, maar op voorwaarde dat hij zijn meester en zijn meester vindt familie daarna. In dezelfde geest heeft Newfoundland moeite met kennels. Evenzo, als hij gedurende de dag geroepen wordt om alleen te zijn, zal een "speciale eenzaamheid" -stage hem in staat stellen deze dagelijkse scheiding beter te leven. Natuurlijk heeft het de voorkeur dat Newfoundland een tuin heeft, want om zo'n dier in een appartement te wonen wordt niet eerlijk geadviseerd. Elke grote hond moet profiteren van een geschikte habitat. Newfoundland is echter geen hyperactieve hond; het vergt minder te besteden dan bijvoorbeeld een Belgische herder, die echter veel kleiner is. De fysieke behoeften van een hond zijn niet alleen afhankelijk van zijn massa, maar ook van zijn zenuwimpuls. Als molossoïde, dus een vrij vreedzame hond, hoeft Newfoundland niet twee uur per dag in het bos te stoeien. Drie hygiënische uitstapjes plus elke dag een goede wandeling in een groen gebied zijn voldoende. Newfoundland is dol op spelen. dus; dit is zijn vaak niet herkende retrieverzijde; hij brengt het voorwerp terug dat naar hem wordt gegooid en zelfs, waarom niet, op zoek naar zijn meesters verborgen achter een boom. Maar zijn grootste vreugde is natuurlijk water. Het moet worden gezien om te duiken met vreugde in de koelste wateren. De vakanties aan zee zijn voor hem een buitengewoon geluk. Hij volgt alle leden van de familie, splijt de golven van zijn sterke borst, haalt de bal. Als je de kans hebt, mis het niet om het in het water te gooien, het zal nog meer in balans en gelukkiger zijn. Evenwicht is ook zijn voordeel in zijn sociale leven. Zonder agressie tegenover vreemden kan hij in een menigte wandelen zonder schade aan te richten, omdat hij niet eens geïnteresseerd is in voorbijgangers. Je vrienden zullen de zijne zijn nadat hij hun goede bedoelingen heeft gecontroleerd. Hij houdt van kinderen: die van de buurman kunnen hem zonder angst strelen. Kan hij het huis houden? Enorm, in de meeste gevallen zwart, het massieve hoofd en de koteletten die een indrukwekkende kaak suggereren, is het de meest ontmoedigende van de cerberers, hoewel de doeltreffendheid ervan als bewaker onder zijn intimiderende vaardigheden ligt. Voordat een vreemdeling wil binnenkomen, is hij tevreden met blaffend en vreedzaam, wat overigens over het algemeen meer dan voldoende is om een kwaadwillende indringer te ontmoedigen. Van een milde aard is Newfoundland uitzonderlijk met kinderen. Hij meet zorgvuldig zijn bewegingen om hen nooit te haasten. Hij begeleidt de kleintjes wanneer ze hun eerste stappen zetten, zich vastklampt aan zijn dikke vacht, en hij is een uitstekende metgezel voor de ouderen, en neemt deel aan al hun spelen, totdat de twee delen uitgeput zijn. Newfoundland geniet echter, net als elke zichzelf respecterende Molossoid, ook van dutjes, dus zal hij tot teleurstelling van zijn kleine speelkameraadjes soms het spel onderbreken om een dutje te doen op het zachtste tapijt ter wereld huis. De andere honden vormen geen probleem, omdat ze geen bedreiging voor hem kunnen vormen. Agressieve reacties moeten worden gadegeslagen door de kleinere, die vaak liever voorkomen dan genezen en, inferieur voelen, proberen indruk op hem te maken. Katten en andere dieren zullen zijn vrienden zijn onder de uitdrukkelijke voorwaarde dat hij er jong aan gewend is en dat het hem ten strengste verboden is om door te gaan, zelfs om te spelen. Dit brengt ons bij het hoofdstuk van het onderwijs. Is Newfoundland een goede student? Legitieme vraag, omdat een dier van zijn grootte er gemakkelijk van zou kunnen profiteren om zichzelf op te leggen aan zijn meesters. Newfoundland heeft deze neiging niet, maar om elk risico te vermijden, is het van het grootste belang om het op zeer jonge leeftijd te gaan onderwijzen. Zonder training is het leren van de basiscommando's (zitten, liggen, lopen, niet bewegen, etc.) uitstekend, omdat het de hond ontspant en hem gewend maakt om te gehoorzamen. Bovendien, aangezien Newfoundland in wezen een hulphond is, zou het beperken van hem tot een rol als hondenhond een misverstand over zijn aard zijn. Deze hond bloeit tijdens het werken. Natuurlijk werkt hij het liefst met water. Dat is de reden waarom steeds meer eigenaren hun honden trainen voor dit soort oefeningen. Anders zal hij op de grond werken. Leer hem om verschillende objecten terug te brengen, zichtbaar of verborgen. Elke intellectuele gymnastiek zal haar helpen om haar hele leven lang jong en levend te blijven en zal haar totale gehechtheid garanderen. Zie hoe blij hij is om zijn kleine meesters in een kar te trekken of te leren hoe een krant te krijgen. Het spreekt voor zich dat een zekere stevigheid noodzakelijk is bij een dier van deze omvang. Om nooit een machtsconflict met een Newfoundland te hebben, moet al heel jong worden begrepen dat hij niet degene is die beveelt. Dit is niet onnatuurlijk, integendeel, omdat dit is hoe wilde honden zijn georganiseerd, in zeer hiërarchische pakketten waarin alle conflicten worden vermeden en waar vechten uiterst zeldzaam is. Wees aardig maar resoluut met je puppy en rechtopstaande verboden (fauteuils, bedden, smeken aan de tafel, overlast blaffen ...), wat hem zal laten zien dat je een leider bent en dat hij je kan vertrouwen. Eenmaal opgericht moet samenwonen ideaal zijn omdat Newfoundland een volgzame hond is. Zelfs de terechtwijzingen (onvermijdelijk op een dag) zullen heel goed gaan, omdat hij weet dat hij ze verdiende, op voorwaarde natuurlijk dat ze rechtvaardig zijn, anders zou hij dit kostbare vertrouwen in jou verliezen. Maar dit alles is geen probleem en vloeit voort uit een goed uitgevoerde opleiding. Newfoundland is daarom een vrij gemakkelijke hond, gezien zijn status. Zeer zachtaardig, intelligent, snel leren, hij zal een geweldige metgezel zijn voor een meester die de naam waardig is. Het belangrijkste is om hem als een volwaardig lid van het gezin te beschouwen. Hij verdient het. |
Nederlands (nl-NL)