Rouwen om uw vermiste hond

Het leven van onze huisdieren is altijd te kort.
Afhankelijk van zijn grootte leeft een hond gemiddeld 10 tot 17 jaar, een kat 16 tot 18 jaar.
Het verlies van een huisdier kan een pijnlijke beproeving zijn die moeilijk te dragen is.
Als we horen van de dood van onze metgezel, vragen velen van ons zich af hoe we zonder hem moeten leven.

Of het geliefde dier dat onze vreugde en verdriet heeft gedeeld nu het einde van zijn leven nadert en langzaam sterft, of plotseling sterft aan een verwoestende ziekte, vergiftigd wordt of aangereden wordt door een auto, het is altijd een tijd van immens verdriet en huilen.

In het eerste geval hebben de meesters zich op deze mogelijkheid kunnen voorbereiden. Ze weten dat de dood deel uitmaakt van de cyclus van het leven en zijn zich terdege bewust van de korte levensverwachting van hun metgezel.

Aan de andere kant, als de dood gewelddadig en onverwacht is en het dier nog erg jong is, dan is het verlies nog ondraaglijker, wat grote woede oproept en zelfs een weigering om te geloven in wat er zojuist is gebeurd.

Sterfgevallen die ons voorbarig lijken, zijn bijzonder schokkend, en de wreedheid van een dood door een ongeluk biedt geen voorbereiding op verdriet.

- Euthanasie

Als een dier het einde van zijn leven nadert of in de laatste stadia van een dodelijke ziekte verkeert, te veel lijdt, zich in zichzelf terugtrekt, het bewustzijn verliest, niet meer eet, overwegen eigenaren euthanasie om de ergste lijdensweg te vermijden en een einde te maken aan ondraaglijke pijn.
Beslissen dat er een einde moet komen aan het leven van onze metgezel is een van de moeilijkste beslissingen. Hoe kunnen we bepalen in welke mate het dier lijdt, op welk punt het onverstandig zou zijn om het in leven te houden, al was het maar om de pijn van het verlies uit te stellen?
Tegen iedereen die op een dag met deze verschrikkelijke deadline geconfronteerd wordt of wordt, willen we zeggen dat het een kwestie is van zo eerlijk mogelijk het moment waarnemen waarop lijden en angst het hebben gewonnen van het plezier in leven van het dier. Verlies van eetlust, motorische vaardigheden en interesse in de mensen om hem heen, massale incontinentie, kreunen en kreunen zijn slechts enkele van de duidelijke tekenen van dit lijden.
Met het advies van je dierenarts en geconfronteerd met het bewijsmateriaal kunnen jij en je behandelaar dan de moeilijke beslissing nemen om een injectie toe te dienen voor een “zachte dood”.
Voor degenen die dat willen en het kunnen verdragen, is het aan te raden om je huisdier moedig tot het einde te begeleiden. Sommige mensen die deze beproeving hebben meegemaakt, zijn getroost door het feit dat ze zich niet hebben afgekeerd en dat ze hun huisdier tot het laatste moment waardig hebben kunnen bijstaan.

- Een ceremonie is noodzakelijk

Dan rijst de laatste vraag: wat moet er gebeuren met het lichaam van het dier?

Er zijn verschillende oplossingen mogelijk:

- Laat het achter bij de dierenarts.
- begraaf het in de tuin op het platteland (zolang de voorschriften worden nageleefd: diepte en ongebluste kalk)
- neem plaats op een dierenbegraafplaats
- kiezen voor crematie, waarbij je de as van je huisdier kunt begraven of verstrooien op een geliefde plek.

Iedereen kiest op basis van zijn eigen gevoelens, maar een ceremonie zoals het begraven of cremeren van het dode dier kan het rouwproces een heel eind op weg helpen.
Het van tevoren uitzoeken en bespreken van deze laatste regelingen kan de dingen gemakkelijker maken als het moment daar is, wanneer je te overweldigd bent door verdriet.

- Is het normaal om depressief te zijn na het verlies van je huisdier? Hoe lang duurt dat?

De effecten van rouw en de chronologie ervan worden niet vaak besproken. De huidige maatschappij, die meer geneigd is om het leven te verlengen, praat liever niet over de dood.
Toch is rouw, zowel de toestand als de gevolgen van het verlies van een dierbare, een normaal fenomeen.
Het is niet gek om verdriet te hebben over het verlies van het dier waarmee we soms 15 jaar van ons leven hebben doorgebracht.
Het is zelfs onze laatste uiting van liefde voor hen, en op dit moment is het het beste om mensen die het niet begrijpen te vermijden.
Integendeel, het is troostend om je verdriet te kunnen uiten bij familie of vrienden die het kunnen ontvangen.
Degenen die kunnen praten, hun emoties kunnen uiten en samen met hun geliefden kunnen huilen, zijn geliefd. Het is belangrijk dat je je niet bekritiseerd voelt om je verdriet, maar dat je begrepen en gerespecteerd wordt.
De beste hulp voor de nabestaanden komt van mensen die ook van dieren houden, die geduldig en toegeeflijk zijn en die gewoon weten hoe ze moeten luisteren zonder de pijn en tranen van de ander te willen voorkomen.
Niet iedereen reageert hetzelfde en sommige mensen hebben meer of minder behoefte aan contact of intimiteit.
Rouw wordt gekenmerkt door een sombere stemming, verlies van interesse in de buitenwereld, schuldgevoel en kan leiden tot ernstige depressies. Maar pas op dat je al deze normale uitingen van rouw niet verwart met een pathologische toestand.
Wanneer je een geliefd huisdier verliest, is verdriet onvermijdelijk en natuurlijk. Het is de afwezigheid van rouw die abnormaal kan zijn en die moet worden opgemerkt door degenen die dicht bij het huisdier staan. De rouwende eigenaar kan de dood ook ontkennen en doen alsof het dier nog leeft, maar ontkenning en ontkenning van de dood kunnen het rouwproces belemmeren of blokkeren.

- De verschillende fasen van rouw

Het normale rouwproces doorloopt achtereenvolgens verschillende fasen:
- Eerst is er de schok: de persoon die achterblijft, is geschokt, geschokt tot op het bot, wordt gegrepen door een overweldigende vermoeidheid, is getroffen tot op het bot, verliest zijn of haar gezondheid, eetlust en slaap. Emotioneel gestoord, kunnen ze geagiteerd zijn, hun verdriet uitschreeuwen, of als verdoofd, stil, ingemetseld, kreunend met gevoelens van machteloosheid, opstand, woede, verlating, soms schaamte, vaak schuld.

Sommige eigenaren voelen zich schuldig omdat ze de eerste tekenen van de ziekte niet eerder hebben opgemerkt en hun hond of kat niet meteen naar de dierenarts hebben gebracht; anderen omdat ze het gevaar waarin hun metgezel verkeerde niet hadden voorzien. Terwijl ze de hele wereld de schuld geven, “Waarom is mijn hond doodgegaan?”, woeden anderen op de nalatigheid van een derde partij die het tuinhek niet goed heeft gesloten, op de automobilist die over hun huisdier is gereden, of de eigenaar van de hond die de ruggengraat van zijn kat heeft gebroken... Sommigen geven de dierenarts de schuld omdat hij niet alles heeft gedaan wat in zijn macht lag om hun huisdier te redden.
Zelfs mensen die zich op hun verdriet hebben kunnen voorbereiden, ontkomen niet aan deze fase, die minder heftig maar verraderlijker kan zijn en hen soms in een staat van verdoving kan brengen.

- Dan komt de depressieve toestand: alsof je plotseling van anderen bent afgesneden, is het de grote eenzaamheid. De rouwende persoon weet als enige hoeveel pijn het verlies van zijn huisdier voor hem betekent. Alles is somber, elk dagelijks gebaar is moeizaam, alles wat hen zou kunnen vermaken wordt afgewezen, en ze kunnen niet worden afgeleid of verlost van de taak om herinneringen op te halen die ze deelden met hun geliefde dier. Omdat ze niet meer goed voor zichzelf kunnen zorgen, hebben ze bescherming en troost nodig. Het kost tijd, alsof je je omdraait... om geleidelijk de realiteit te accepteren, de opstand, de wond, de fragiele staat, de onbalans veroorzaakt door het verlies.

Dromen komen, we zien de hond, de kat nog leven, dan gaat hij weg, vervaagt, verdwijnt...

- Uiteindelijk, met het verstrijken van de tijd, de grote trooster van verdriet, verzacht de pijn, zelfs als het min of meer weer opkomt op verjaardagen of wanneer we een ander dier van hetzelfde ras tegenkomen... degene die we niet meer kunnen zien, ruiken of aaien zal nu in ons leven. Zijn foto vergezelt ons, we denken graag terug aan de goede tijden die we in zijn gezelschap hebben doorgebracht... we weten dat hij niet langer bij ons is, maar hij blijft voor altijd bij ons. We accepteren het verleden dat er niet meer zal zijn en de toekomst die er niet meer zal zijn met de persoon die we verloren hebben.

Deze reis leidt tot de voltooiing van de rouw, waardoor we eindelijk weer van het leven kunnen genieten. Deze verschillende fasen zijn normaal gesproken slechts tijdelijk, maar als de meester zich opsluit in een van deze fasen, kan hij zijn rouwproces niet voltooien en zinkt hij weg in een depressie.

- Kunnen we met kinderen over de dood praten, en hoe?

Om het te kunnen begrijpen en accepteren, moeten kinderen de waarheid kennen.
Afhankelijk van hun leeftijd en de aard en sterkte van hun band met hun partner, kunnen ze meer of minder verstoord of getroffen zijn door het verlies.
De dood wordt op verschillende leeftijden anders ervaren:

- Eerlijke maar eenvoudige uitleg is voldoende voor de jongste kinderen tot ongeveer 6 jaar oud. Voor de allerkleinsten bestaat “nooit meer” nog niet en zal er voor hen niet echt sprake zijn van rouw, maar eerder van de ervaring van scheiding en verlies, die we niet in eenzaamheid moeten ervaren. Het is de warme, geruststellende aanwezigheid van de ouders die hen zal helpen om de beproeving zonder trauma door te komen.

- Oudere kinderen zullen veel vragen stellen, maar het is niet nodig om in te gaan op details die hen zouden kunnen schokken. Aan de andere kant stelt het geven van duidelijke antwoorden op veelgestelde vragen zoals “Heeft hij pijn, heeft hij het koud? De pijnlijke feiten eerlijk vertellen en aanbieden dat het kind het dode dier mag zien als het dat wil, is niet zo schokkend als veel mensen denken. Integendeel, het laat hen accepteren dat het verlies onomkeerbaar is.
Net als volwassenen worden ze geholpen in hun rouwproces als ze bloemen op het graf van hun huisdier kunnen leggen of weten waar de as van het dier is.
Een kind dat een geliefde kameraad verliest, lijdt nog meer als de ouders over de gebeurtenis zwijgen en het kind de realiteit van de situatie niet laten ervaren.
Het gevoel van eenzaamheid en verlatenheid dat daaruit zou kunnen voortvloeien, zou hen alleen maar blokkeren in deze doorgang, hoe verplicht ook door het lijden, waardoor ze geleidelijk de banden met het verloren dier zouden kunnen verbreken.
Kinderen die zich angstig voelen over de dood zullen gerustgesteld worden als je hen vertelt dat niet elke ziekte of verwonding daartoe leidt.
Hen vertellen dat hun kat of hond gestolen is of weggelopen, zal er alleen maar toe leiden dat ze valse en beangstigende scenario's ontwikkelen zoals “hij ging weg omdat ik met hem vocht, komt hij terug? Hij zou zich verraden kunnen voelen op de dag dat hij onvermijdelijk achter de waarheid komt.
Omdat je je kinderen nooit kunt beschermen tegen de beproevingen van het leven, heeft het geen zin om te proberen hen te beschermen tegen de dood van hun geliefde huisdier. Deze poging tot zelfbescherming verhindert dat ze opgroeien en zich op een gezonde manier voorbereiden op het leven en de onvermijdelijke verliezen.
Het is dus van vitaal belang dat kinderen hun verdriet kunnen uiten tegenover hun ouders, hun emoties kunnen uiten en zich gesteund voelen in hun verdriet. Ze kunnen dit des te beter doen als de volwassenen zelf hun eigen verdriet niet verbergen en hen laten zien dat het normaal is om het te uiten.

- Verwaarloos de andere dieren in huis niet

Veel dieren die samenleven vormen een hechte band. Als een van hen sterft, zoekt de ander hem en voelt een leegte. Hij voelt ook het verdriet van zijn baasje, die hem een beetje verwaarloost.
In je verdriet moet je degene die is achtergebleven niet vergeten en er alles aan doen om tijd aan hem te besteden en zijn gewoonten in stand te houden. Zonder aandacht worden sommige langdurige metgezellen depressief, of laten ze zichzelf zelfs sterven na de dood van hun 'vriend'.
Zonder dit noodzakelijke natuurlijke rouwproces kan geen enkele nieuwe relatie zich op een gezonde manier ontwikkelen.
Voortijdig wegrennen om een partner terug te nemen is een van die vergeefse pogingen om te ontsnappen aan de onvermijdelijke pijn van rouw, die op een dag onder onverwachte omstandigheden weer de kop op zal steken.
Het betekent ook dat het 'vervangende dier' pijnlijk wordt blootgesteld aan vergelijkingen die zeker niet altijd in zijn voordeel zijn ten opzichte van de geïdealiseerde dode.
De onfortuinlijke 'vervanger' zal waarschijnlijk lijden, altijd de verliezer in dit soort ongelijke concurrentie. De nieuwe hond of kat, vaak gekozen uit hetzelfde ras en dezelfde kleur, wordt hun eigen kwaliteiten en uniciteit ontzegd en is er alleen maar om het verlies van de vorige te maskeren.
“Deze hond zal nooit kunnen domineren, zich onderwerpen, een hiërarchie vaststellen, weglopen of zich verstoppen, of een duidelijke gedragscode ervaren met deze meester, omdat hij zowel geroepen als opgejaagd wordt, vertroeteld en benauwd. “Hij zal niet in staat zijn om deel te nemen aan enig coherent interactieritueel, want in de geest van zijn meester “is hij daar neergezet om de overledene op te roepen en te lijden onder de vergelijking”. Boris Cyrulnik (L'ensorcellement du monde, red. O. Jacob, blz. 132 tot 141) geeft een uitstekend verslag van de tragedie van de “vervangende hond”, die altijd het slachtoffer is van gedragsproblemen.