|
Ten eerste zouden alle dierenverkopers/fokkers minstens één dag in een asiel moeten werken.
Misschien zou het zien van die verdrietige, verloren... verwarde ogen je van gedachten doen veranderen over het fokken en verkopen aan mensen die je niet eens kent.
Die puppy die je net verkocht hebt, komt waarschijnlijk in mijn asiel terecht als hij niet langer een mooi bolletje vacht is.
Dus... hoe zou jij je voelen als je wist dat er 90% kans was dat die hond nooit uit het asiel zou komen, als hij daar al terecht zou komen?
Het maakt niet uit of hij raszuiver is of niet. 50% van de honden die in mijn centrum binnenkomen, of ze nu achtergelaten zijn of van de straat komen, zijn raszuiver...
De meest voorkomende excuses die ik hoor zijn:
- "We gaan verhuizen en kunnen onze kat/hond niet meenemen".
Echt waar?
Waar ga je naartoe verhuizen zodat je geen huisdier mee kunt nemen en waarom heb je voor deze plek gekozen en niet voor een andere waar je het wel zou kunnen houden?
- "De hond is groter geworden dan we dachten".
En hoe groot dacht je dat een Duitse Herdershond was?
- "Ik heb geen tijd om voor hem te zorgen".
Is dat waar?
Ik werk 10 of 12 uur per dag en ik vind nog steeds tijd voor mijn 6 honden.
- "Hij verpest onze hele tuin".
Waarom neem je hem niet mee naar binnen?
Mensen zeggen altijd tegen me "Het heeft geen zin om aan te dringen op het vinden van een thuis voor hem, we weten dat hij geadopteerd zal worden, het is een goede hond".
Het trieste is dat je huisdier NIET geadopteerd zal worden en weet je hoe stressvol een asiel is?
Ik zal het je vertellen:
Het dier heeft 72 uur om een nieuwe familie te vinden vanaf het moment dat je het achterlaat.
Soms iets langer als het asiel niet vol is en erin slaagt om hem in perfecte gezondheid te houden.
Als hij verkouden wordt, sterft hij.
Hij wordt opgesloten in een kleine kooi, omringd door het geblaf en gehuil van 25 anderen.
Hij moet voor zichzelf zorgen om te eten en te slapen.
Hij zal depressief zijn en constant huilen over de familie die hem verlaten heeft.
Als hij geluk heeft, en als ik genoeg vrijwilligers heb, kan hij af en toe naar buiten.
Zo niet, dan krijgt hij geen aandacht, behalve een bord voer dat onder de deur van de kooi wordt geschoven en een paar scheutjes water.
Als de hond groot, zwart of van een "bull" ras is (pitbull, mastiff, etc.), heb je hem de dood in gejaagd zodra hij door de deur is gegaan.
Deze honden worden over het algemeen niet geadopteerd.
Het maakt niet uit of hij "zachtaardig" of "getraind" is...
Als de hond niet binnen 72 uur na opname wordt geadopteerd en het asiel is vol, dan wordt hij opgeofferd.
Als het asiel niet vol is en de hond zachtaardig genoeg is en van een aantrekkelijk ras, is het mogelijk dat zijn executie wordt uitgesteld, maar niet voor lang.
De meeste honden worden in beschermende kooien gestopt en opgeofferd als ze het kleinste teken van agressie vertonen.
Zelfs de rustigste hond kan in zo'n omgeving veranderen.
Als je hond besmet is met kennelhoest (canine infectious tracheobronchitis) of een andere luchtweginfectie, wordt hij onmiddellijk opgeofferd, simpelweg omdat ponden de behandelingen van €150 niet kunnen betalen.
En hier is iets over euthanasie voor degenen die nog nooit hebben gezien hoe een perfect gezond dier wordt opgeofferd:
Eerst wordt het aan de lijn uit zijn kooi gehaald.
Honden denken altijd dat ze gaan wandelen, ze gaan blij naar buiten, kwispelen met hun staart... totdat ze bij de "kamer" aankomen, waar ze allemaal op de rem gaan staan.
Ze moeten de dood ruiken of voelen of de trieste zielen voelen die daar zijn achtergelaten.
Het is vreemd maar het gebeurt bij iedereen zonder uitzondering.
De hond of kat wordt vastgehouden door 1 of 2 diergeneeskundige technici, afhankelijk van zijn grootte en nervositeit.
Dan begint een euthanasiespecialist of dierenarts met het vinden van een ader in zijn voorpoot en injecteert hem met de dosis "roze spul".
Laten we hopen dat het dier niet schrikt van de immobilisatie.
Ik heb ze zichzelf zien krabben en onder hun eigen bloed zien komen, doof van het geblaf en geschreeuw.
Ze 'slapen' niet allemaal meteen.
Soms verkrampen ze even en bevuilen ze zichzelf.
Als alles voorbij is, ligt het kadaver van je huisdier opgestapeld als een stuk hout in een grote vriezer, bij alle andere dieren, wachtend om te worden opgehaald als afval.
Wat gebeurt er daarna?
Wordt het verbrand?
Brengen ze het naar de vuilnisbelt?
Maken ze er veevoer van?
Je zult het nooit weten en je zult het je waarschijnlijk ook nooit afvragen.
Het was maar een dier en je kunt altijd een andere kopen, toch?
Ik hoop dat als je zover hebt gelezen, je ogen vertroebeld zijn en dat je de beelden die me elke dag bezighouden als ik thuiskom van mijn werk, niet uit je hoofd krijgt.
Ik haat mijn werk, ik haat het dat het bestaat en ik haat het dat ik weet dat het altijd zal blijven bestaan, tenzij jullie veranderen en beseffen dat jullie veel meer levens verspillen dan alleen de levens die jullie achterlaten in het asiel.
Tussen de 9 en 11 miljoen dieren sterven elke dag in het asiel en alleen jullie kunnen daar een einde aan maken.
Ik doe alles wat ik kan om de levens te redden die ik kan, maar de asielen (pounds) zitten altijd vol en elke dag komen er meer dieren binnen dan er uitgaan. Ik wil dit punt benadrukken:
FOK OF KOOP GEEN DIEREN ZOLANG ER DIEREN STERVEN IN ASIELEN.
Haat me als je wilt.
De waarheid is pijnlijk en de realiteit is wat het is.
Ik hoop alleen dat door deze tekst ten minste één persoon van gedachten is veranderd over fokken en het achterlaten van hun dier in een asiel of over het kopen van een hond.
Laten we hopen dat er op een dag iemand naar mijn werk komt en zegt: "Ik heb dit gelezen en ik wil adopteren". Het zou de moeite waard zijn.
Als je wilt dat de situatie verandert, stuur dan deze tekst naar al je contacten.
Jazz M. Onster.
|
Nederlands (nl-NL)