|
En nu is het precies een jaar geleden dat je verdween...
Ja, ik herinner het me alsof het gisteren was, donderdag 6 november 2003... Ik kwam die avond thuis.
Je was niet in je gebruikelijke hoekje, het hoekje waar je zo van hield, waar je al je speelgoed verstopte. Nee, dat was je niet.
Mijn eerste gedachte was dat papa je had meegenomen naar zijn werk, wat hij "soms" deed... Maar het leek me nog steeds vreemd... Dus belde ik hem om er zeker van te zijn dat je bij hem was... Hij zei nee.
Dus belde ik Laurent en mama om te vragen of ze je gezien hadden... "Ze zeiden nee.
Dus ging ik naar de naburige wijken om te zien of ik je gezien had...
En " nee "... Het was altijd " nee " en " nee " sinds je verdween.
Wat wilde je dat ik nu deed? Ik was helemaal alleen thuis, ik had geen vervoermiddel om verder weg te gaan om je te zoeken.
s Avonds, toen iedereen naar huis was, was het niet meer zoals vroeger.
De stemming was laag. Zo laag als het ooit geweest was...
Later die avond vertrokken we om jou te zoeken, zeker 2 uur lang... We kwamen terug om 1 uur 's nachts...
We schreeuwden, omdat we dachten dat je ons misschien zou horen. We hadden de brokjes en je riem bij ons en we schudden ze door elkaar; we wisten dat zodra je die geluiden zou horen, je helemaal blij zou zijn! Maar daar....weer "nee"...
We hebben alles gedaan om je te vinden, maar het mocht niet baten.
Dus hebben we posters opgehangen. In onze stad, in de steden ernaast... In brievenbussen...
Sommige mensen belden ons op en zeiden dat er een hond voor hun huis stond die "zogenaamd" op jou leek.
Dus kwamen we kijken... En "nee" jij was het niet, nogmaals...
Waarom overkomt mij dit? Waarom "mij", "ons", "onze familie", waarom?
Ik was degene die je voor het eerst zag, toen je nog een bolletje vacht was, en ik zei je dat we elkaar nooit zouden verlaten?
Ik dacht dat het waar was, dat het zou gebeuren, en toch ging het zo goed...
Het is gek hoe dingen kunnen veranderen. Plotseling, zonder tijd om je te beschermen, zonder tijd om je te waarschuwen? Maar wat wil je nu doen?
Ik praat niet vaak over je met mijn omgeving, zelfs niet met mijn vriendinnen, op een paar na. Ik krijg zo snel tranen in mijn ogen!
Maar nu zie je dat ik over je geschreven heb... Het is niet eens een tekst, het is als een verklaring...
Want ik wil dat je weet, Filou, dat ook al ben je vandaag niet meer hier, bij mij, bij ons, ik wil dat je vooral weet dat je er in mijn hart, in mijn gedachten, bent.
Je zult er altijd zijn en niemand zal in staat zijn om jou te vervangen, de Filou die ik kende.
Dat is een belofte. Een belofte die ik zal houden.
Wat ik vandaag, zaterdag 6 november 2004, hoop is dat je in goede handen bent, dat je gelukkig bent, want ik wil vooral dat je gelukkig bent...
Ik dacht altijd dat niets ons kon scheiden, en ik had het mis, we moeten niet te snel denken, we moeten de tijd voorbij laten gaan...
Ik zeg dit voor mensen die zijn zoals ik, denkend dat geluk geen grenzen zou hebben, dat er nooit een einde aan zou komen...
|
Nederlands (nl-NL)