Fanor

Fanor

Lilly

Toen ik een kind was in Bretagne, kende ik een hond die kon praten!

Het was een grote beige Labrador die Fanor heette.

Zijn baasjes, heel bescheiden gepensioneerden, woonden in een grote eenpersoonskamer aan de rand van de velden en ze waren heel gelukkig.

Hun eenpersoonskamer was helemaal glanzend, netjes en overspoeld met zonlicht.

Ze hadden veel kennis van de natuur en alle planten die er groeiden.

Ik vond het heerlijk om de roze weidechampignons te eten die we net hadden geplukt.

Hun hond Fanor volgde hen overal als een oplettend kind en begreep alles!

Toen aan het einde van de maaltijd zijn baasje een stukje kaas met hem deelde en vroeg: “Wil je nog wat? ”

Hield Fanor zijn kop schuin en zei heel duidelijk: “Kom op... laten we gaan ... !! ” En zo sprak deze hond!

Oh, wat hield ik van dat huisje onder de hazelaars waar we de “frênette” dronken die mijn vrienden hadden klaargemaakt.