 |
Als eerbetoon aan Aan Elliot, mijn engelMet dank aan Christelle |
 |
| Elliot, mijn kleine engel, je bent in mijn armen gestorven op woensdag 15 februari 2006 om 17 uur. Ik herinner me die 31e december 2004 toen ik van Parijs naar Aix en Provence reisde om je op te halen. Je zat in dit asiel en ik werd verliefd op je gezichtje dat ik op internet had gezien. Dus besloot ik je een nieuw leven te geven en ik kwam. Je was natuurlijk al 8 of 9 jaar oud, dat weten we niet precies. Je was al een paar keer in de steek gelaten, je had zweertjes op je oogjes, je verloor langzaam je gezichtsvermogen, je was doof en je had oorontstekingen. Maar het deed er niet echt toe. Je zou altijd beter af zijn bij mij dan daar. Toen we thuiskwamen, ontmoette je Tommy (een 3-jarige Yorkie) en Coquette (een 14-jarige kat). En de volgende dag ontmoette je mijn moeder, die we oma noemden. En toen ging de tijd voorbij. Je had veel verlatingsangst omdat je verlaten was, ondanks alle liefde en tederheid die ik je kon geven. Je had artritis en een prostaat. Je had ook tremoraanvallen. Soms begon je ook incontinent te worden. Dus verloste ik je liever uit je lijden door je bij de dierenarts te laten inslapen. Hoewel je nog een paar jaar had kunnen leven, was je psychisch en lichamelijk erg gestoord en het begon soms moeilijk voor je te worden. Het spijt me zo, mijn engel. Toen, vijf dagen later, kwam ik je ophalen bij de dierenarts voor je crematie. Daar lag je, in een blauwe lijkzak, koud, hard, bewegingsloos, levenloos, niet meer ademend, je hartje klopte niet meer, geen emoties, geen gevoelens, geen besef van het verleden, het heden, niets. Ik hield mijn hand de hele weg op je stijve lijfje, streelde je en praatte tegen je. In de hoop dat dit alles slechts een nachtmerrie was en dat ik wakker zou worden. Maar dat gebeurde niet. We kwamen aan bij het crematorium. Ik heb een paar haren van je prachtige vacht bewaard. Een laatste verzameling, een laatste streling, een laatste afscheid. De man nam je kleine lichaam, dat begon te ontdooien, en stopte je in de oven. Het is zo hard. Toen wachtten we. Toen nam de man je kleine botten, helemaal vernietigd, en stopte ze door een zeef om er as van te maken. En nu ben je niets meer dan as. We stopten je in een kleine urn. Dat is alles wat er van je over is. Het is zo moeilijk. De man zei dat je kanker moest hebben gehad omdat je een zwarte bult had die moeilijk te verbranden was, wat volgens hem een teken van kanker was. Ik weet dat je prostaatkanker had, dus misschien prostaatkanker. Hoe dan ook, je bent er nu niet meer. Mijn leven is zo leeg en zinloos. Elke keer als je me aankeek met die grote ogen van je, was het alsof er een oceaan van liefde in mijn gezicht ontplofte. Ik mis je zo erg. Sinds die dag, 15 februari, staat mijn leven stil. Ik tel de uren en de dagen. Elke keer als ik met Tommy ga wandelen, kan ik het niet helpen om langs de dierenarts te komen, waar jij voor altijd in slaap bent gevallen. Ik huil, het enige waar ik aan kan denken ben jij, elke dag, elk uur. Elke avond die voorbij gaat, zeg ik tegen mezelf "geweldig, weer een dag minder te leven". Ja, mijn engel, ik kan niet wachten om dood te gaan zodat ik bij je kan komen. Om je zachte vacht te voelen als ik je streel, om je geur te ruiken, om je grote, liefdevolle ogen weer te zien. Oh ja, ik kan niet wachten. Maar ik kan Tommy niet verlaten. Dat is wat me op deze aarde houdt. Hoewel Tommy heel anders is dan jij. Hij wil alleen maar spelletjes spelen en gek doen. En jij wilde alleen maar geknuffeld en geliefd worden. Je hebt je bij Coquette gevoegd, die 5 dagen voor jou stierf. Als ik naar de lucht kijk, zie ik jou en alle kleine dieren die ik had samen spelen en dartelen. Ik stel me jullie gelukkig voor, omringd door groen, zonneschijn en liefde. Ik wou dat het echt was. Het spijt me, mijn engel, ik mis je zo erg. Ik wou dat ik bij je kon zijn. Ik zal je nooit vergeten. Je zult in mijn hart gegraveerd blijven tot het einde der tijden. Je zult altijd mijn papy tuft zijn, mijn tuft, mijn yoyote, mijn kleine yote. Je zult altijd de kleine Elliot zijn waar ik zoveel van hield. Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat je een engel was die naar de aarde was afgedwaald en had geleden onder menselijke wreedheid. En nu ben je terug waar je vandaan kwam. In het paradijs van de engelen. Ik hou van je, mijn engel. Vergeet me niet, want ik zal je nooit vergeten en niemand kan je ooit vervangen. Ik kan niet wachten om bij je te komen. En op die dag kan niets en niemand ons ooit nog scheiden. Geen ziekte, geen geld, geen mensen. We zullen voor eeuwig samen zijn. Ik weet niet wanneer ik zal sterven, onder welke omstandigheden en of ik op dat moment bij bewustzijn zal zijn, maar ik weet wel dat wanneer ik voor de laatste keer mijn ogen sluit, het jouw beeld zal zijn dat me vergezelt. Ik vraag je nogmaals om me te vergeven, mijn engel, en dat ik van je hou en zal houden tot mijn laatste adem. Veel geluk voor jullie allemaal, daarboven in het land van de sterren. |
Nederlands (nl-NL)