 |
Als eerbetoon aan Mijn geliefde TaniaMet dank aan Francis |
 |
| Je hebt je heel goed aangepast aan de hele familie van loulous. Je begon dit leven van geluk en liefde, met eten op tijd, een thuis om in te schuilen en zoveel knuffels als je wilde. Ik denk, als ik alle liefde zie die ik van je kreeg, dat het me gelukt is om je gelukkig te maken. Elke gelegenheid was goed om me je vreugde te laten zien, en natuurlijk was de beloning mijn strelingen en een koekje waar je dol op was. Als ik op de bank zat, kwam je naast me liggen, met je hoofd op mijn been. Als ik even ging liggen, kwam je ook voor me liggen en hield ik je vast in mijn arm zodat je niet weggleed - dat was onze knuffelsessie, die soms uren duurde. s Avonds kwam je tegen me aanliggen, met je hoofd op mijn arm, maar je bleef nooit lang liggen, je was onafhankelijker en maakte het jezelf liever naar de zin op het uiteinde van het bed, dus het is geen wonder dat ik op sommige dagen slecht sliep. En toen vertrokken beetje bij beetje al je kameraadjes, toen was het over voor je mama Canaille, je zusje Bijou en uiteindelijk je broertje Bobby, en als laatste de kleine Canelle waar je ondanks haar late komst heel veel van hield. We boden je toen 2 nieuwe kleine metgezellen aan, kleine Welsh hondjes, die je meteen adopteerde, je was een echte moeder voor hen. Het leven ging verder zonder problemen tot juli 2012, toen je een zeer ernstige neusgatinfectie kreeg en een uitgebreide behandeling onderging, gelukkig met de gehoopte resultaten. Je hebt toen een kies laten verwijderen en je tanden laten ontkalken. Na deze operatie en in combinatie met je behandeling zijn we je met de hand gaan voeren, omdat je wat moeite leek te hebben met het kauwen van je eten. Het duurde niet lang voordat we de resultaten zagen: je hebt je eetlust terug, maar ja, er is een maar... Je was niet meer geïnteresseerd in brokjes, dus zijn we je stukjes vlees, zachte wafels en allerlei andere lekkere dingen gaan voeren. Tot eind juni 2013 ging het heel goed, hoewel je af en toe een epileptische aanval had, die niet ernstig was. Op 30 juni wilde je niet meer eten, alleen een beetje uit je wateremmer drinken en naar buiten gaan om te ontlasten, maar het was ineens zo moeilijk voor je. Op 1 juli was het hetzelfde, maar je had twee epileptische aanvallen in een tijdsbestek van ruim 2 uur, en de laatste ging maar door. Ik legde je op bed en je dommelde een beetje in en ik lag naast je, aaide je en praatte tegen je. Ik was zo bang dat je zou gaan lijden, elke keer als je je mooie ogen opende, ze waren zo zacht en mysterieus, en dan begreep ik je boodschap, je vertelde me dat je voelde dat de pijn snel zou worden gevoeld, ik begreep in je mooie ogen dat je afscheid van me nam en me bedankte omdat ik zoveel van je had gehouden. Ik besefte nog niet dat het onze laatste knuffel was. Ik belde de dierenarts en hij kwam rond 21:00 uur. Na lang naar je gekeken te hebben, hief hij zijn hoofd op en legde hij uit dat het tijd voor je was om naar de hemel te gaan en je bij je familie te voegen. Je wendde je ogen niet van me af en van tijd tot tijd kwispelde je met je staart, ontspannen en zonder pijn. Je mooie ogen sloten zich en dan opende je ze weer om afscheid van me te nemen en je te bedanken met een zacht kwispeltje van je staart. Je stierf in mijn arm, wang tegen wang, je liefdevolle ogen voor altijd verdwenen. Ik wikkelde je in een deken en hield je dicht tegen mijn hart. Ik kon je warme lichaam tegen me aan voelen, maar het leven was eruit verdwenen. Vaarwel mijn kleine Tchouky, mijn liefste Nana die me zoveel vriendschap heeft gegeven, zoveel liefde met een oprechtheid die ik niet ken bij mensen, geen afscheid want we zien elkaar weer, daar ben ik van overtuigd en we zullen elkaar nooit meer verlaten, tot gauw lieverd. |
Nederlands (nl-NL)