|
Het is twee jaar geleden dat je de mensenwereld verliet, twee jaar geleden dat ik niet kon stoppen met elke dag aan je te denken (het was in de nacht van 12 op 13 mei 2000).
Jij die alleen door mij ademde, die alleen door mij leefde.
Op driejarige leeftijd stelde de dierenarts epilepsie vast. Hij waarschuwde ons dat hij de rest van zijn leven elke dag medicijnen zou moeten slikken.
Dus tien jaar lang liet ik je die verdomde tabletten slikken, soms spuugde je ze uit, soms wilde je niet eten, dan stopte ik de pil in je keel, je moest koste wat het kost aan de behandeling blijven, anders kwamen de aanvallen en kwam je uitgeput naar buiten.
Natuurlijk had je ze, maar ik was er om je gerust te stellen, om met je te praten en vooral, ik week geen moment van je zijde!
We moesten stoppen met op vakantie gaan, de hitte maakte je te moe, dus we probeerden je niet te stressen!
Toen we wisten dat er niets meer te doen was, hebben we dag en nacht voor je gezorgd.
De laatste nacht wilde je zoals elke nacht naar bed, dus bleven we dicht bij je, je keek naar ons en ik denk dat je het wist.
Het was een hele lange nacht, je kreeg steeds meer aanvallen, en de laatste, sterker dan de andere, deed je ogen dicht, maar daarvoor keek je me aan, ik zal de blik in je ogen nooit vergeten, je mooie zwarte ogen leken afscheid van me te nemen...
We hebben veel gehuild, we hebben je in de tuin gezet, met overal bloemen, en elke ochtend kwam ik gedag zeggen!
Nu we verhuisd zijn, denk ik dat het beter voor je is om in je tuin te blijven, er is hier ook genoeg ruimte, ik weet nog niet wat we gaan doen, soms wil ik je gaan zoeken maar ik zeg tegen mezelf dat je het daar goed hebt!
Bedankt Becky voor alle liefde die je ons hebt gegeven, bedankt dat je dertien jaar lang een zonnestraal bent geweest!
Ik zal je nooit vergeten!
|
Nederlands (nl-NL)