 |
Als eerbetoon aan Vaarwel IsbaMet dank aan Aurélie |
|
| Ik wil graag mijn hond Isba gedenken. 4 jaar geleden adopteerde ik haar uit het kuuroord in Romagné, ze was toen ongeveer 8 jaar oud. Gisteren, 14 februari 2008, moest ik met haar naar de dierenarts voor haar laatste bezoek omdat ze een gangliontumor had waardoor ze niet meer kon eten en drinken. Ze had haar ups en downs, maar de tijd was gekomen om haar uit haar lijden te verlossen. Ze was een hond die elke dag een beetje meer van haar verrassende en loyale persoonlijkheid liet zien. Ze gaf ons alles, ondanks het vertrouwen in mensen dat ze leek te hebben verloren. Ze was een bundel genegenheid, geluk en levensvreugde, en een toonbeeld van tolerantie en geduld, met een verlegen karaktertje dat niet te veel geprikkeld kon worden. Ze was een schat en ik blijf om haar rouwen, ook al is ze beter af waar ze nu is dan wiebelig en moe. Een hond is uniek, dus hoe kom je over de pijn van het verlies heen ? Waarom doet deze realiteit zo'n pijn als we weten dat het gewoon zo is ? We kunnen er alles aan doen om ze gelukkig te maken, om ze beter te maken en onszelf wijsmaken dat deze dag nog ver weg is, maar het verandert niets, ze verlaten ons en niets kan deze wond helen. Vaarwel Isba. We houden van je. We houden van je. Voor eeuwig en altijd. |
Nederlands (nl-NL)