 |
African Gorilla Dog |
|
Hij is een wild dier |
Land van oorsprong |
Afrika | |
Vertaling |
Francis Vandersteen | |
Dit ras staat ook wel bekend als |
African wild dog
|
| De Afrikaanse wilde hond, ook wel jachthond genoemd, is een bedreigde diersoort in Oost-Afrika. Veldstudies hebben aangetoond dat de wilde hond een zeer intelligent en sociaal dier is. Net als de meeste roofdieren spelen ze een belangrijke rol bij het uitroeien van zwakke en probleemdieren, waardoor ze bijdragen aan het behoud van een normaal evenwicht en uiteindelijk aan de verbetering van de soort. Het stereotype van de wilde hond als wrede slager is langzaam vervangen door een minder hardvochtig beeld. De Afrikaanse wilde hond is langbenig, heeft massieve kaken en zeer grote, rechtopstaande oren. Hoewel hij op sommige huishonden lijkt, verschilt hij doordat hij vier tenen aan elke voet heeft in plaats van vijf. De Latijnse naam voor Afrikaanse wilde honden "painted wolf" beschrijft treffend de vacht die gekleurd is met bruine, zwarte en donkergele vlekken. Wilde honden hebben borstelige staarten met witte punten die kunnen worden gebruikt als vlag om contact te houden met de groep tijdens de jacht. Wilde honden leven meestal in droge gebieden en op de savanne. Ze komen ook voor in beboste en bergachtige gebieden waar hun prooi leeft. Wilde honden leven in groepen van 6 tot 20 individuen. Als het aantal groepen onder de 6 komt, wordt de jachtefficiëntie aangetast. De honden hebben een nogal ondeugende en eigenaardige ceremonie, waarbij ze voor de jacht bij elkaar blijven. Ze beginnen rond te lopen tussen de andere leden van de groep, vocaliserend en aanrakend tot ze klaar zijn om te jagen. Ze beginnen de jacht op een georganiseerde en coöperatieve manier. Wanneer de prooi het doelwit is, rennen sommige honden dicht op het dier af, terwijl anderen volgen, om beurten als de leider van de groep moe is. Ze kunnen lange afstanden rennen en accelereren tot ongeveer 60 km/u. Van de grote carnivoren zijn wilde honden de meest efficiënte jagers. Ze scheuren vlees tot het dier erbij neervalt en verorberen het zelfs als het nog leeft. Dit gedrag kan mensen in gevaar brengen, hoewel het in werkelijkheid niet erger is dan het langdurig doden van andere carnivoren. Ongeacht de onmiskenbare bloeddorstigheid, is het opmerkelijke aspect van hun jacht het totale gebrek aan agressie naar elkaar toe. Wilde honden hebben een sociale hiërarchie die anders is dan bij veel andere sociale dieren, er is weinig duidelijke intimidatie. Ze doorlopen uitgebreide rituelen van begroeten, tsjirpen en janken. Hun brede scala aan vocalisaties omvat een kort alarmgeluid, een verzamelende brul die op grote afstand te horen is. Ze jagen meestal 's ochtends vroeg en 's avonds. Ze jagen meestal 's ochtends vroeg en 's avonds laat, voornamelijk op gazellen en andere antilopen, wilde zwijnen, gnoes, ratten en vogels. Ze kunnen huiselijke plaatsen plunderen, maar wilde honden blijven zelden lang op zulke plaatsen, dus deze schade is niet groot. Een groep van ongeveer zes honden bestaat meestal uit een dominant broedpaar en verschillende volwassen mannetjes die nog niet aan het broeden zijn. Af en toe vormt een ander vrouwtje in de groep een ondergeschikt broedpaar met een van deze andere mannetjes. Een fokteef bevalt één keer per jaar, met nesten van gemiddeld 10 pups, hoewel er één nest van 19 pups is geregistreerd. De pups worden geboren in een schuilplaats van struiken of dik gras, of in een hol. Meestal worden er twee keer zoveel mannetjes geboren. In tegenstelling tot veel andere soorten verlaat het vrouwtje in de voortplantingsleeftijd de groep als ze volwassen is, niet de mannetjes. De jagers in de groep keren terug naar het hol als de mannetjes vertrekken. De jagers in de groep keren terug naar het hol met voldoende vlees voor het vrouwtje en de pups. Hoewel de nesten erg groot zijn, overleven maar weinig pups. Soms lopen de holen onder water of sterven de pups door blootstelling aan de zon of ziekte. Als de groep in aantal afneemt, is de jacht minder effectief en brengen de volwassenen misschien niet genoeg voedsel mee voor de pups. De hele groep is betrokken bij het welzijn van de pups; mannetjes en vrouwtjes zorgen voor de kinderen en voorzien ze van voedsel. In heel Afrika werden wilde honden afgeschoten en vergiftigd door boeren, jagers en tegelijkertijd door boswachters die hen beschouwden als bloeddorstige veedieven en verspreiders van wilde kuddes. Naarmate het aantal wilde honden afneemt, worden ze mysterieuzer, ongrijpbaarder en raadselachtiger. Ze verschijnen plotseling weer op plekken waar ze maanden niet zijn geweest en verdwijnen een paar dagen later weer. Hoewel ze beschermd worden in parken en reservaten, is de wilde populatie van deze honden zo sterk afgenomen dat groepen niet langer levensvatbaar zijn. In sommige gebieden zijn ze bijna uitgestorven. Geen van de wilde honden is op precies dezelfde manier gemerkt, waardoor ze gemakkelijk te identificeren zijn tussen verschillende individuen. Waarom zo'n patroon moest ontstaan en welk doel de wilde hond dient, is al lang een raadsel voor wetenschappers. Wilde honden zijn meestal onderweg over een zeer groot gebied, dat soms meer dan 200 hectare beslaat. Nadat er een nest is geboren, beperken ze hun bewegingen en jacht echter tot gebieden die dichter bij het hol liggen. |
Nederlands (nl-NL)