Français

Le Loup ibérique est un animal sauvage

Origine
Espagne et Portugal
Traduction
Francis Vandersteen
La détention de cet animal n'est pas autorisée Arrêté royal fixant la liste des mammifères non détenus à des fins de production qui peuvent être détenus (M.B. 24.08.2009)
La sous-espèce de loup gris Canis lupus signatus a été identifiée par le zoologiste espagnol Angelus Cabrera en 1907. Bien que de nombreux taxonomistes ne le reconnaissent pas, le travail génétique du biologiste Robert Wayne de l'UCLA suggère qu'il s'agit d'une véritable sous-espèce.

Le loup ibérique habite les forêts et les plaines de la partie nord-ouest de l'Espagne, le nord-est du Portugal, et quelques zones isolées dans la Sierra Morena, en Espagne. Plus de 50% des loups ibériques résident dans le nord de Castilla y Len.

Les loups ibériques sont de taille moyenne avec une structure plus mince que le loup moyen d'Eurasie. Les mâles peuvent peser jusqu'à 41 kg et les femelles sont généralement de 75 à 80 pour cent de la taille des mâles. Ils mesurent entre 1,30 à 1,80 m de longueur, tandis que les femelles mesurent de 1,30 à 1,60 m. Leur pelage va varier de couleur d'un gris plus clair ou ocre dans les mois les plus chauds à un brun rougeâtre plus foncé pendant l'hiver. Le nom signatus (sens marqué) a été dérivé de marques blanches sur les lèvres supérieures du loup, et des marques sombres sur la queue et les pattes avant.

Le régime alimentaire du loup ibérique variera considérablement selon l'endroit exact où il se trouve. Les loups de Cantabrie peuvent se nourrir de cerfs, de chevreuils et de sangliers tandis que les loups de Galice se nourrissent partiellement des restes de fermes de volailles et de cochons. Les loups de Castilla y Len se nourrissent en grande partie de lapins. Dans l'ensemble, leur principale source de nuitrition provient du bétail. Une grande partie de ce bétail était autrefois une charogne. Cependant, depuis l'interdiction de laisser des animaux morts sur le terrain à cause de la peur de la maladie de la vache folle, les loups se sont tournés vers la mort de plus de moutons et de vaches.

Comme la plupart des autres loups gris, les loups ibériques ne se reproduisent que par le mâle et la femelle alpha afin de maintenir la force de la meute. Les loups femelles peuvent généralement commencer à se reproduire à un an, mais ne parviennent pas à maturité avant d'avoir atteint l'âge de 5 ans. La saison de reproduction est à la fin de l'hiver. La nichée est généralement de 5 ou 6 chiots qui sont pris en charge par l'ensemble de la meute jusqu'à l'automne quand ils se joignent aux autres. Ils doivent être protégés des hiboux et des aigles royaux pendant les premières semaines.

Le loup ibérique a déjà habité la grande majorité de la péninsule ibérique. Cependant, tout au long des années 1950 et 1960, les loups de l'Espagne ont été officiellement reconnus comme des parasites par le gouvernement espagnol qui a offert une prime pour les loups morts. Le nombre de loups a alors diminué jusqu'à peu près 400 à 500 et ils ont été classés comme en voie de disparition.

La chasse au loup a depuis été interdite au Portugal et dans de nombreuses régions d'Espagne. Leur nombre a été estimé à environ 2 000 en Espagne et à 400 autres au Portugal. Leur état général est passé de menacé à vulnérable. Cependant, les loups de Sierra Morena sont classés comme en danger critique, et les populations d'Extremaduran sont supposées être éteintes. Au fil des années, les loups sont devenus très méfiants à l'égard des gens, et les observations réelles de loups dans la nature sont donc rares.

English

The Iberian wolf is a wild animal

Origin
Spain and Portugal
Translation
Francis Vandersteen
The possession of this animal is not authorized Royal Decree establishing the list of mammals not kept for production purposes that may be kept (M.B. 24.08.2009)
The Canis lupus signatus subspecies of gray wolf was identified by Spanish zoologist Angelus Cabrera in 1907. Although many taxonomists do not recognize it, genetic work by UCLA biologist Robert Wayne suggests that it is a true subspecies.

The Iberian wolf inhabits the forests and plains of northwestern Spain, northeastern Portugal, and a few isolated areas in Spain's Sierra Morena. Over 50% of Iberian wolves live in northern Castilla y Len.

Iberian wolves are medium-sized, with a slimmer structure than the average Eurasian wolf. Males can weigh up to 41 kg, and females are generally 75 to 80 percent the size of males. They measure between 1.30 and 1.80 m in length, while females are 1.30 to 1.60 m long. Their coats vary in color from a lighter gray or ochre in the warmer months to a darker reddish brown in winter. The name signatus (meaning marked) was derived from the white markings on the wolf's upper lips, and the dark markings on its tail and front paws.

The diet of the Iberian wolf will vary considerably depending on its exact location. Cantabrian wolves may feed on deer, roe deer and wild boar, while Galician wolves feed partly on the remains of poultry and pig farms. Castilla y Len wolves feed largely on rabbits. On the whole, their main source of nourishment is livestock. Much of this livestock used to be carrion. However, since the ban on leaving dead animals in the field due to fears of mad cow disease, wolves have turned to killing more sheep and cows.

Like most other gray wolves, Iberian wolves only breed to the alpha male and female to maintain pack strength. Female wolves can usually start breeding at one year of age, but do not reach maturity until they are 5. The breeding season is at the end of winter. The brood usually consists of 5 or 6 puppies, who are cared for by the whole pack until autumn, when they join the others. They must be protected from owls and golden eagles for the first few weeks.

The Iberian wolf once inhabited the vast majority of the Iberian peninsula. However, throughout the 1950s and 1960s, wolves in Spain were officially recognized as pests by the Spanish government, which offered a bounty for dead wolves. The number of wolves then fell to around 400-500, and they were classified as endangered.

Wolf hunting has since been banned in Portugal and many parts of Spain. Their numbers have been estimated at around 2,000 in Spain and a further 400 in Portugal. Their general status has changed from threatened to vulnerable. However, Sierra Morena wolves are classified as critically endangered, and Extremaduran populations are thought to be extinct. Over the years, wolves have become very wary of people, so actual sightings of wolves in the wild are rare.


Deutsch

Die Iberische Wolf ist ein wildes Tier

Ursprung
Spanien und Portugal
Übersetzung
Francis Vandersteen
Die Haltung dieses Tieres ist nicht erlaubt Königlicher Erlass zur Festlegung der Liste der Säugetiere, die nicht zu Produktionszwecken gehalten werden und die gehalten werden dürfen (M.B. 24.08.2009)
Die Unterart des Grauwolfs Canis lupus signatus wurde 1907 von dem spanischen Zoologen Angelus Cabrera identifiziert. Obwohl viele Taxonomen dies nicht anerkennen, legt die genetische Arbeit des Biologen Robert Wayne von der UCLA nahe, dass es sich um eine echte Unterart handelt.

Der Iberische Wolf bewohnt die Wälder und Ebenen im nordwestlichen Teil Spaniens, im Nordosten Portugals und einige isolierte Gebiete in der Sierra Morena in Spanien. Mehr als 50% der iberischen Wölfe sind im Norden von Castilla y Len ansässig.

Iberische Wölfe sind mittelgroß mit einem schlankeren Körperbau als der durchschnittliche eurasische Wolf. Männchen können bis zu 41 kg wiegen und Weibchen sind in der Regel 75 bis 80 Prozent so groß wie die Männchen. Sie sind zwischen 1,30 und 1,80 m lang, während die Weibchen zwischen 1,30 und 1,60 m groß sind. Ihr Fell variiert in der Farbe von einem helleren Grau oder Ocker in den wärmeren Monaten bis zu einem dunkleren Rotbraun im Winter. Der Name signatus (markierte Bedeutung) wurde von den weißen Markierungen auf den Oberlippen des Wolfes und den dunklen Markierungen auf dem Schwanz und den Vorderpfoten abgeleitet.

Die Ernährung des iberischen Wolfs wird je nach dem genauen Ort, an dem er sich aufhält, sehr unterschiedlich sein. Wölfe in Kantabrien können sich von Hirschen, Rehen und Wildschweinen ernähren, während Wölfe in Galizien sich teilweise von den Überresten von Geflügel- und Schweinefarmen ernähren. Die Wölfe in Kastilien und Len ernähren sich zum größten Teil von Kaninchen. Insgesamt gesehen stammt ihre Hauptnahrungsquelle von Vieh. Ein großer Teil dieses Viehs war früher Aas. Seit es jedoch aus Angst vor Rinderwahnsinn verboten wurde, tote Tiere auf dem Feld liegen zu lassen, haben sich die Wölfe darauf verlegt, mehr Schafe und Kühe zu töten.

Wie die meisten anderen Grauwölfe pflanzen sich auch die Iberischen Wölfe nur über das Alpha-Männchen und -Weibchen fort, um die Stärke des Rudels zu erhalten. Weibliche Wölfe können in der Regel mit einem Jahr mit der Fortpflanzung beginnen, werden aber erst im Alter von fünf Jahren geschlechtsreif. Die Paarungszeit ist im Spätwinter. Die Brut besteht in der Regel aus 5 oder 6 Welpen, die bis zum Herbst, wenn sie sich den anderen anschließen, vom gesamten Rudel versorgt werden. Sie müssen in den ersten Wochen vor Eulen und Steinadlern geschützt werden.

Der Iberische Wolf bewohnte bereits den weitaus größten Teil der Iberischen Halbinsel. Während der gesamten 1950er und 1960er Jahre wurden die Wölfe in Spanien jedoch von der spanischen Regierung offiziell als Parasiten anerkannt, indem sie eine Prämie für tote Wölfe aussetzte. Die Anzahl der Wölfe sank daraufhin auf etwa 400 bis 500 und sie wurden als vom Aussterben bedroht eingestuft.

Seitdem ist die Jagd auf Wölfe in Portugal und in vielen Teilen Spaniens verboten. Ihre Zahl wurde auf etwa 2.000 in Spanien und weitere 400 in Portugal geschätzt. Ihr allgemeiner Zustand hat sich von gefährdet auf verletzlich verschlechtert. Die Wölfe in der Sierra Morena werden jedoch als kritisch gefährdet eingestuft, und die Populationen in Extremaduran sollen ausgestorben sein. Im Laufe der Jahre sind die Wölfe gegenüber Menschen sehr misstrauisch geworden, weshalb echte Wolfssichtungen in freier Wildbahn selten sind.


Español

El Lobo ibérico es un animal salvaje

Origen
España y Portugal
Traducción
Francis Vandersteen
La posesión de este animal no está autorizada Real Decreto por el que se establece la lista de mamíferos no destinados a la producción que pueden ser mantenidos (M.B. 24.08.2009)
La subespecie de lobo gris Canis lupus signatus fue identificada por el zoólogo español Angelus Cabrera en 1907. Aunque muchos taxónomos no la reconocen, los trabajos genéticos del biólogo de la UCLA Robert Wayne sugieren que se trata de una verdadera subespecie.

El lobo ibérico habita los bosques y llanuras del noroeste de España, el noreste de Portugal y algunas zonas aisladas de Sierra Morena en España. Más del 50% de los lobos ibéricos viven en el norte de Castilla y Len.

Los lobos ibéricos son de tamaño medio y complexión más delgada que la media de los lobos euroasiáticos. Los machos pueden pesar hasta 41 kg y las hembras suelen tener entre un 75% y un 80% del tamaño de los machos. Miden entre 1,30 y 1,80 m de longitud, mientras que las hembras se sitúan entre 1,30 y 1,60 m. Su pelaje varía de un gris claro u ocre en los meses más cálidos a un marrón rojizo más oscuro en invierno. El nombre signatus (que significa marcado) procede de las marcas blancas del labio superior del lobo y de las marcas oscuras de la cola y las patas delanteras.

La dieta del lobo ibérico varía considerablemente dependiendo de su localización exacta. Los lobos de Cantabria pueden alimentarse de ciervos, corzos y jabalíes, mientras que los de Galicia se alimentan en parte de restos de granjas avícolas y cerdos. Los lobos de Castilla y Len se alimentan principalmente de conejos. En general, su principal fuente de alimento nocturno procede del ganado. Gran parte de este ganado solía ser carroña. Sin embargo, desde que se prohibió dejar animales muertos en el campo por temor al mal de las vacas locas, los lobos han pasado a matar más ovejas y vacas.

Como la mayoría de los demás lobos grises, los lobos ibéricos sólo se reproducen con el macho y la hembra alfa para mantener la fuerza de la manada. Por lo general, las hembras de lobo pueden empezar a criar cuando tienen un año, pero no alcanzan la madurez hasta los 5 años. La época de cría es a finales del invierno. La cría suele constar de 5 ó 6 cachorros, que son cuidados por toda la manada hasta el otoño, cuando se unen a los demás. Durante las primeras semanas deben ser protegidos de búhos y águilas reales.

El lobo ibérico habitó antaño la mayor parte de la Península Ibérica. Sin embargo, a lo largo de los años 50 y 60, los lobos en España fueron reconocidos oficialmente como plagas por el gobierno español, que ofreció una recompensa por los lobos muertos. El número de lobos se redujo entonces a unos 400-500 y se clasificaron en peligro de extinción.

Desde entonces, la caza del lobo está prohibida en Portugal y en muchas otras partes de España. Se calcula que hay unos 2.000 lobos en España y unos 400 en Portugal. Su estado general ha pasado de amenazado a vulnerable. Sin embargo, los lobos de Sierra Morena están clasificados como en peligro crítico y se cree que las poblaciones extremeñas se han extinguido. Con los años, los lobos se han vuelto muy recelosos de las personas, por lo que son raros los avistamientos de lobos en libertad.


Nederlands

De Iberische wolf is een wild dier

Land van oorsprong
Spanje en Portugal
Vertaling
Francis Vandersteen
Het bezit van dit dier is niet toegestaan Koninklijk Besluit tot vaststelling van de lijst van niet voor productiedoeleinden gehouden zoogdieren die wel gehouden mogen worden (M.B. 24.08.2009)
De grijze wolf ondersoort Canis lupus signatus werd geïdentificeerd door de Spaanse zoöloog Angelus Cabrera in 1907. Hoewel veel taxonomen deze niet erkennen, suggereert genetisch werk van UCLA-bioloog Robert Wayne dat het een echte ondersoort is.

De Iberische wolf leeft in de bossen en vlaktes van Noordwest-Spanje, Noordoost-Portugal en enkele geïsoleerde gebieden in de Sierra Morena in Spanje. Meer dan 50% van de Iberische wolven leeft in het noorden van Castilla y Len.

Iberische wolven zijn middelgroot en slanker gebouwd dan de gemiddelde Euraziatische wolf. Mannetjes kunnen tot 41 kg wegen en vrouwtjes zijn over het algemeen 75 tot 80 procent zo groot als de mannetjes. Ze zijn tussen de 1,30 en 1,80 m lang, terwijl vrouwtjes tussen de 1,30 en 1,60 m lang zijn. Hun vachtkleur varieert van lichter grijs of oker in de warmere maanden tot donkerder roodbruin in de winter. De naam signatus (wat gemerkt betekent) is afgeleid van de witte markeringen op de bovenlippen van de wolf en de donkere markeringen op zijn staart en voorpoten.

Het dieet van de Iberische wolf varieert aanzienlijk afhankelijk van de exacte locatie. Wolven in Cantabrië kunnen zich voeden met herten, reeën en wilde zwijnen, terwijl wolven in Galicië zich gedeeltelijk voeden met de resten van pluimveebedrijven en varkens. Wolven in Castilla y Len voeden zich voornamelijk met konijnen. Over het algemeen is hun belangrijkste voedselbron 's nachts afkomstig van vee. Veel van dit vee bestond vroeger uit aas. Maar sinds het verbod om dode dieren in de wei te laten liggen uit angst voor de gekkekoeienziekte, doden wolven meer schapen en koeien.

Net als de meeste andere grijze wolven, planten Iberische wolven zich alleen voort met het alfamannetje en -vrouwtje om de sterkte van de roedel te behouden. Vrouwelijke wolven kunnen over het algemeen beginnen met fokken als ze een jaar oud zijn, maar zijn pas volwassen als ze 5 jaar oud zijn. Het broedseizoen is aan het einde van de winter. Het broedsel bestaat meestal uit 5 of 6 pups, die door de hele roedel worden verzorgd tot de herfst, wanneer ze zich bij de anderen voegen. De eerste weken moeten ze worden beschermd tegen uilen en steenarenden.

Ooit leefde de Iberische wolf in het grootste deel van het Iberisch schiereiland. In de jaren 1950 en 1960 werden wolven in Spanje echter officieel erkend als plaagdieren door de Spaanse overheid, die een premie uitloofde voor dode wolven. Het aantal wolven daalde toen tot ongeveer 400-500 en ze werden geclassificeerd als bedreigd.

De wolvenjacht is sindsdien verboden in Portugal en veel andere delen van Spanje. Hun aantal wordt geschat op ongeveer 2000 in Spanje en nog eens 400 in Portugal. Hun algemene status is verlaagd van bedreigd naar kwetsbaar. De wolven van de Sierra Morena zijn echter geclassificeerd als ernstig bedreigd en van de Extremaduran populaties wordt gedacht dat ze zijn uitgestorven. In de loop der jaren zijn wolven erg op hun hoede voor mensen geworden, dus wolven in het wild worden zelden gezien.


Aucun commentaire

Pas de commentaires

Personne n'a encore publié de commentaire.

Les derniers articles mis à jour

  • Braque de Weimar

    Braque de Weimar Standard FCI Nº 99 Origine Allemagne Traduction Dr. J-M. Paschoud et Prof. R. Triquet Groupe Groupe 7 Chiens d'arrêt Section Section 1.1 Chiens d’arrêt continentaux, type « braque » Epreuve Avec épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif par la FCI samedi 27 novembre 1954 Publication du standard officiel en vigueur jeudi 19...
  • Bouvador -- Bouvier des Flandres X Retriever du Labrador

    Bouvador Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bouvador Le Bouvador est une race de créateur, une combinaison de deux races pures, le Bouvier des Flandres et le Retriever du Labrador. Le Bouvador sera une grande race. Athlétique et intelligent, cet hybride aime avoir du travail à...
  • Bouberman -- Bouvier des Flandres X Dobermann

    Bouberman Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous Bouvier Pinscher Brève présentation du Bouberman Le Bouberman est une race de croisement spécifique composée de deux races pures, le Bouvier des Flandres et le Dobermann. Le Bouberman sera une grande race. La combinaison des...
  • Bouvier des Flandres

    Bouvier des Flandres Standard FCI Nº 191 Origine Belgique / France Groupe Groupe 1 Chiens de berger et de bouvier (sauf chiens de bouvier suisse) Section Section 2 Chiens de bouvier (sauf chiens de bouvier suisse) Epreuve Avec épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif par la FCI mardi 01 novembre 1955 Publication du standard officiel en...
  • Dobermann

    Dobermann Standard FCI Nº 143 Origine Allemagne Traduction Prof. R. Triquet et Dr. J-M. Paschoud Groupe Groupe 2 Chiens de type Pinscher et Schnauzer - Molossoïdes - Chiens de montagne et de bouvier suisse Section Section 1.1 Pinscher et Schnauzer Epreuve Avec épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif par la FCI samedi 01 janvier 1955 Publication...
  • Boston Yorkie -- Terrier de Boston X Yorkshire Terrier

    Boston Yorkie Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francs Vandersteen Brève présentation du Boston Yorkie Le Boston Yorkie est une race de croisement spécifique composée d'un Terrier de Boston et d'un Yorkshire Terrier. Un petit hybride courageux avec un pelage généralement hirsute et long, l'entretien de ce chien...
  • Boston Spaniel -- Terrier de Boston X Cocker Spaniel Anglais

    Boston Spaniel Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boston Spaniel Le Boston Spaniel est une race de croisement spécifique, combinant le Terrier de Boston et le Cocker Spaniel Anglais. Chien robuste de taille moyenne, son pelage est souvent de longueur moyenne et brillant et sa...
  • Boston Malterrier -- Terrier de Boston X Bichon maltais

    Boston Malterrier Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boston Malterrier Le Boston Malterrier est une race de croisement spécifique et est la combinaison d'un Terrier de Boston et d'un Bichon maltais. Le pelage de cet hybride guilleret est généralement de longueur moyenne à longue et doit...
  • Bichon maltais

    Bichon maltais Standard FCI Nº 65 Origine Bassin Méditerranéen Central, patronage Italie Traduction Dr. J-M. Paschoud et Prof. R. Triquet Groupe Groupe 9 Chiens d'agrément et de compagnie Section Section 1 Bichons et apparentés Epreuve Sans épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif par la FCI mercredi 13 avril 1955 Publication du standard...
  • Boston Lab -- Terrier de Boston X Retriever du Labrador

    Boston Lab Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boston Lab Le Boston Lab combine les meilleurs traits du Retriever du Labrador et du Terrier de Boston. C'est un chien de taille moyenne, plus petit que le Retriever du Labrador mais plus grand que le Terrier de Boston. Ces chiens ont une...
  • Boston Chin -- Terrier de Boston X Epagneul japonais

    Boston Chin Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boston Chin Le Boston Chin est un petit chien hybride qui est le résultat du croisement du Terrier de Boston avec l'Epagneul japonais. L'hybride qui en résulte est un chien idéal pour la taille d'un appartement qui convient à de...
  • Boston Cattle Dog -- Terrier de Boston X Bouvier australien

    Boston Cattle Dog Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boston Cattle Dog Il n'y a pas beaucoup de données sur le nouveau chien hybride Boston Cattle Dog, nous devons donc nous tourner vers les parents pour leurs caractéristiques articulaires. Le Bouvier australien et le Terrier de...