 |
Engelse Setter |
|
FCI standaard Nº 2 |
||
Land van oorsprong |
Groot-Brittannië | |
Vertaling |
Francis Vandersteen | |
Groep |
Rasgroep 7 : Voorstaande Honden | |
Sectie |
Sectie 2.2 : Britse en Ierse pointers en setters | |
Werkproef |
Met werkproef | |
Definitieve erkenning door de FCI |
woensdag 06 maart 1963 | |
Publicatie van de geldende officiële norm |
dinsdag 28 juli 2009 | |
Laatste update |
woensdag 28 oktober 2009 | |
En français, cette race se dit |
 |
Setter anglais |
In English, this breed is said |
 |
English Setter |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse |
 |
Englischer Setter |
En español, esta raza se dice |
 |
Setter inglés |
Gebruik |
| Staande honden. |
Algemeen totaalbeeld |
| Een matig grote hond met een strakke belijning, sierlijk in uiterlijk en in beweging. |
Gedrag en karakter (aard) |
| Zeer levendig met een goede jachtaanleg. Buitengewoon vriendelijk en zachtaardig. |
Hoofd |
||
Bovenschedel |
||
Hoofd |
Het hoofd wordt hoog gedragen, is lang en tamelijk droog. | |
Schedel |
De schedel is van oor tot oor ovaal met veel ruimte voor de achterhoofdsknobbel. | |
Stop |
Duidelijk aangegeven. | |
Facial region |
||
Neus |
Brede neusgaten en de kaken bijna even lang. Neuskleur zwart of leverkleurig, afhankelijk van de kleur van de beharing. | |
Voorsnuit |
De voorsnuit is matig diep en tamelijk vierkant, van de stop tot neuspunt even lang als van achterhoofdsknobbel tot de ogen. | |
Lippen |
Lippen niet te sterk overhangend. | |
Kiezen / tanden |
Sterke kaken met een perfect, regelmatig en compleet schaargebit, d.w.z. dat de boventanden vlak over de ondertanden heen sluiten en rechtin de kaak geplaatst zijn; de aanwezigheid van alle elementen is gewenst. | |
Ogen |
Helder, zachtaardig en uitdrukkingsvol, kleur varierend van hazelnootkleurig tot donkerbruin, hoe donkerder hoe beter. Alleen bij de liverbeltons is een lichter oog toegestaan. Ogen ovaal en niet uitpuilend. | |
Oren |
Middelmatig lang, laag aangezet en in mooie vouwen tegen de wangen aanliggend, het uiteinde fluweelachtig en het bovenste deel bedekt met fijn, zijdeachtig haar. | |
Hals |
| Tamelijk lang, gespierd en droog, bovenaan licht gebogen en scherp omlijndbij de overgang naar het hoofd, naar de schouder toe breder en zeer bespierd, geen keelhuid in welke vorm ook, maar sierlijkheid uitstralend. |
Lichaam |
||
Algemeenheid |
Middelmatig lang. | |
Rug |
Kort en recht. | |
Lendenpartij |
Groot, licht gewelfd, sterk en gespierd. | |
Borst |
Met goed geronde en breed gewelfde ribben en diepe achterste ribben, d.w.z. goed geribd. | |
Staart |
| Bijna in éénlijn met de rug aanzet, middelmatig lang, niet onder de sprong reikend, niet gekruld of touwachtig, licht gebogen of sabelvormig, maar zonder de neiging naar boven te krullen; de vlag of bevedering hangt in een lange franje. De bevedering begint iets onder de staartwortel, wordt langer in het midden en geleidelijk korter naar de staartpunt toe, het haar is lang, glanzend zacht en zijdeachtig gegolfd, maar niet gekruld. Vrolijk zwaaiend en gelijk met de ruglijn of er onder gedragen. |
Ledematen |
Voorhand |
||
Schouders |
Hoewel schuin naar achteren geplaatst. | |
Ellebogen |
Goed laag tegen het lichaam. | |
Onderarm |
Recht en zeer gespierd met een afgeronde frame. | |
Voormiddenvoet |
Kortom, een sterke, ronde en rechte. | |
Voorvoeten |
De voeten zijn goed opgevuld met goed gebogen en strak, beschermd door haar ertussen. | |
Achterhand |
||
Algemeen |
De achterste ledematen is goed gespierd, met inbegrip van been is langs het been tot aan de hak. | |
Dijbeen |
Lang. | |
Knie |
Goed gehoekt. | |
Spronggewricht |
Niet naar binnen of naar buiten gedraaid en goed geplaatst. | |
Achtervoeten |
De voeten zijn goed opgevuld met goed gebogen en strak, beschermd door haar ertussen. | |
Gangwerk |
| Allure vrij en harmonieus, suggereren snelheid en uithoudingsvermogen. Het spronggewricht vrij spelen, het openbaren van de krachtige impuls die uitgaat van de achterhand. Van achteren gezien, de heup, knie en spronggewricht zijn op dezelfde lijn. Het hoofd is van nature hoog. |
Coat |
||
Haarkwaliteit |
Het haar uit het achterste gedeelte van het hoofd op oorhoogte, gegolfde maar niet gekruld, lang en zijdeachtig, wat het geval van het haar setter in het algemeen. Rijbroek en voorbenen bijna tot aan de voeten goed bevederd. | |
Haarkleur |
Zwart en wit (blauwe belton), oranje en wit (oranje belton), citroen en wit (lemon belton), bruin en wit (lever belton) of tricolor, dat wil zeggen, zwart, wit en bruin of bruin, wit en vuur, alle jurken zware flarden van kleur op het lichaam. De gespikkelde of gevlekte aan alle kanten jurken hebben de voorkeur. Let op de standaard commissie : "Belton" is de term die wordt gebruikt om de kenmerkende vlekjes of truiture jurk het Engels Setter beschrijven. Belton is een dorp in Northumberland. Deze term werd gemaakt en verspreid door het boek op de Engels Setter geschreven door de heer Edward Lavarack, de fokker die een grote invloed op het huidige uiterlijk van het ras heeft gehad. |
|
Maat en gewicht |
||
Schouderhoogte |
65-68 cm voor reuen en 61-65 cm voor teven. | |
Defecten |
| • Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten. • De vermelde fouten moeten in ernst zijn. |
Defecten die leiden tot uitsluiting |
 Agressief of schuw. |
NB : |
| • Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd. • De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende. • Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald. • Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij. |
Bibliografie |
| http://www.fci.be/ |
Toevoegingen door bezoekers |
| The modern English Setter breed was created in 1825 by a hunting enthusiast named Edward Laverack, who crossed a variety of old English spaniels, retrievers, mastiffs and setters with the intention of developing an all-around gundog, capable of both setting and retrieving a variety of game. From Laverack's stock and other working British hunting dogs, the English Setter evolved into a wonderful companion and worker that it is today. Easy to train, friendly and loving of children, this is an excellent family pet. However, some specimens can be prone to health issues, like blindness and skin allergies. Athletic, driven and very strong, the English Setter requires plenty of excercise and training. The coat is long, wavy and silky in texture, accepted in a variety of white-based colourings, usually with black, orange, yellow and liver markings. Average height is around 25 inches. |
Gedetailleerde geschiedenis |
| De Setters, en de Engelse Setter in het bijzonder, hebben voorouderlijke oesterhonden of zittende honden. Aan de andere kant van het Kanaal werden jachthonden van dit type "Setting Spaniels" genoemd, voordat de term "Setters" werd opgelegd. Deze woorden kunnen afkomstig zijn van het werkwoord ta set, in de zin dat het op zijn plaats wordt gezet of dat het bevriest. Set is de stop, in het Engels. Vanuit elk land houden vogeltjes, waadhonden, strikken of waakhonden het mysterie rond hun afkomst lang geheim. Niet meer dan voor onze Spaniels, die ook Dogs of Oysels waren, is het onmogelijk om te zeggen of de Setters uit Spanje komen of niet. En het feit dat de oudste Britse records van deze honden zijn in navolging van de jachtverdragen van Gaston Phoebus en Henri de Ferrieres (gepubliceerd aan het einde van de 14e eeuw), betekent niet noodzakelijk dat ze Spaniels van het continent zijn. Wat we echter kunnen begrijpen, is het proces dat leidde tot de geboorte van de retrievers. Het uitgangspunt was waarschijnlijk valkerij. Om hun vogeltafel te kunnen versieren, moesten de middeleeuwse heren hun toevlucht nemen tot een hond met bijzondere kwaliteiten. In plaats van een windhond te gebruiken om de vogels weg te laten vliegen, werd de roofvogel toegevoegd aan een hond die dankzij zijn flair het verborgen spel kon vinden. Maar om patroonsbedrijven te nemen, was het niet langer de valk die nodig was: een geloodst netwerk was effectiever. De hond werd vervolgens gevraagd de liggende houding aan te nemen, net zoveel om te voorkomen dat hij gewond raakte door de gewichten die het net wogen dat hij zich niet moest schamen door zijn aanwezigheid bij de lancering van de laatste. Naast de passie voor jagen en een sterk gevoel voor flair, moest een dergelijke hond enige vaardigheid in dressuur tonen omdat hij moest leren om het haar te verlaten en te stoppen tijdens het liggen. De hond werd geboren. Deze receptiviteit voor dressuur is een van de oudste Britse Setter-documenten. In 1485 vertelt een notariële akte ons dat een zekere John Harris, tegen de som van tien shilling van geld, ermee instemde om een bord te nemen en voor een periode van zes maanden een "Setting Spaniel" te trainen. Het is ook bekend dat Robbey Dudley, hertog van Northumberland, in 1555 honden liet liggen. Setters worden ook genoemd in de eerste verhandelingen over honden en jagen. Zo nam Dr. Johannes Caius hen op in zijn beroemde classificatie van hondenrassen in het Verenigd Koninkrijk, in 1570. Hans Bols, in 1585, verwijst naar het gebruik in zijn boek over jachtpatrijs. Door de eeuwen heen zijn veel soorten van deze Setters geselecteerd. Het waren niet, correct gesproken, afzonderlijke, goed gedefinieerde rassen, maar afstammelingen die door of voor de grote aristocraten waren grootgebracht. We zouden er een dozijn kunnen noemen, te onderscheiden door hun kleding en de lengte van hun haar. Er waren de Setters of Norworth Castle en Feather Castle, met dik, wit en bruin haar, waarvan bekend was dat het afstamde van een heel oud gezin dat door de graaf Carlisle was grootgebracht. Die van Lord Lovat waren zwart en wit of driekleurig, waardoor ze zich onderscheidden van de honden van Lord Seafield en de graaf van Southesk, met een witte jas met oranje of gele vlekken. Wat Lord Ossulton's Setters betreft, stonden ze bekend om hun geheel zwarte livrei, zoals die van de graaf van Tankerville, terwijl die van Mr. Lord witte vlekken hadden. Andere beroemde Setter-lijnen werden gefokt door Earl of Derby en Earl Anson. Er waren zelfs enkele blanken in Wales, en anderen met extreem rijk haar, Russische setters, hoewel hun Russische nationaliteit niet bewezen was. Aan het begin van de negentiende eeuw, hetzij vanwege buitensporige bloedverwantschap of gebrek aan selectie, verdween een bepaald aantal van deze lijnen of werden ze met uitsterven bedreigd. Zonder enige twijfel hadden de cynofielen, onder degenen die deze moeilijke weg hebben weten te doorstaan, verschillende lokale rassen of regionale setters kunnen creëren, zoals gebeurde in het farnille-sintiel. Maar in het geval van de Setters kwam een zekere Edward Laverack tussenbeide. . De reputatie van deze fokker was zo groot dat men de Engelse Setter "Setter Laverack" kon noemen. Beter nog, deze denominatie heeft de grenzen overschreden en wordt nog steeds gebruikt (maar deze is vaak beperkt tot alleen Engelse settlers die een blauwe belton-jurk dragen.) Dit fenomeen is nogal verrassend, omdat de Engelse setter al lang vóór Laverack bestond - het is zojuist geweest om te zien - en perfectioneerde zichzelf na hem: dat is wat we gaan onderzoeken. Twintig jaar lang, van 1825 tot 1845, zocht Laverack naar de beste Setters, die door het hele land reisden. Hij voerde ook vele fokproeven uit, voordat hij zich op een zeer oude lijn vestigde, gered door de Eerwaarde A. Harrison, van wie hij twee onderwerpen verwierf, broer en zus: een man, Ponto en een vrouw, oud Moll. Door deze twee honden te koppelen en systematisch hun toevlucht te nemen tot dichte bloedverwantschap, creëerde hij zijn eigen lijn (en geen ras), die na een decennium van selectie zeer beroemd werd. Tijdens de eerste hondenshows, die rond 1860 werden uitgevonden met als enig doel de verdiensten van de beste honden te vergelijken, won Laverack een aantal eerste prijzen. En toen, vijf jaar later, de eerste werkprocessen, de veldproeven werden ontwikkeld, bleef hij de prijzen verdringen. Laverack verzamelde meer dan dertig titels van kampioen, wat des te meer belangrijk is omdat de wedstrijden veel minder talrijk waren dan vandaag. Een dergelijke hegemonie had een grote impact, en haar setters worstelden om goud, tot ver buiten de grenzen van Groot-Brittannië. Laverack was de eerste grote fokker, en dat is waarschijnlijk ook waarom zijn naam aan de Engelse Setter was gehecht. Maar hij heeft nooit beweerd dat hij een nieuwe race heeft gemaakt. Zijn boek The Setters (1872) is hier expliciet over. Hij gaf zelfs toe gefaald te hebben. De verdiensten van Laverack zijn enorm. Inderdaad, hij is het die de Engelse Setter in zijn moderne type heeft gerepareerd, dat wil zeggen een hond met een hoge neus en snel quêtant. Als fokker kon hij echter niet langer zijn afstamming voortzetten, die waarschijnlijk bijna uitstierf. Tegelijkertijd hadden de schoonheids- en werkcompetities zich vermenigvuldigd en een geweldige wedijver gecreëerd bij fokkers van Setters en andere rassen (de Pointer had tegelijkertijd een grote reputatie verworven). Bovendien evolueerde de jacht op de wijzer: beoefend in een steeds sportievere optiek, met steeds krachtigere wapens, op een schaars wordend spel, vereiste gespecialiseerde honden in een zeer grote en zeer actief, met olfactorische kwaliteiten die verband houden met deze snelheid. Gelukkig zou een andere fokker, Purcell Llewelyn, de Engelse setter een nieuwe sprong voorwaarts laten maken. Zijn fokkerij, begonnen in 1869, nam als basis drie Laverack-onderwerpen. Met behulp van andere bloedstromen zonder inteelt te veronachtzamen, slaagde hij erin het ras op het hoogste niveau te houden. Ten slotte werkte een derde kweker in directe continuïteit met Llewelyn, toen deze zijn activiteit in 1925 staakte: William Humphrey, die zijn fokken overnam en tot 1964 liet duren. Zoals samengevat door J.-M. Pilard, President van de Franse Race Club, "Laverack" zette de Engelse Setter, Llewelyn redde hem, zei Humphrey. We zijn ver genoeg van de Laverack-mythe. Deze trilogie van grote fokkers bewijst dat de bestemming van de races niet vergelijkbaar is met die van grote fortuinen (de grootvader maakt het, de vader houdt het, de zoon besteedt het). Het lijkt er ook op dat een ras van nut in voortdurende evolutie is: als iemand het definitief wil repareren, sterft het. Het meest curieus, in het geval van de Engelse Setter, is dat de standaard ervan, in sommige opzichten, is vastgesteld op het model van de hond van het begin van de eeuw! Maar we komen er op terug. Het is echter zeker dat een race voortdurend zijn voorliefde voor vooruitgang wil behouden, zijn identiteit kan verliezen en uiteindelijk onvermijdelijk zal verdwijnen alsof het bevroren blijft. Dus, de Engelse Setter, door zich te conformeren aan de vereisten van de races van snelheid die de veldproeven werden, zou een langharige wijzer kunnen zijn geworden. Dit gevaar dateert niet van gisteren, omdat Emile Frachon in een artikel gepubliceerd in 1889 in het tijdschrift La Chasse Illustrée kon schrijven: "Als ik een voorbehoud mocht maken over de manier waarop gewaardeerd wordt, in Engeland en op het vasteland, de kwaliteiten van de concurrenten, zou ik gewoon spijt betuigen dat het zien van snelheid in de hoofden van rechters steeds belangrijker wordt en vaak andere kwaliteiten van een meer praktische orde overschaduwt. " . Sommige Engelse Setters zijn dus hoger op de benen geworden terwijl ze zichzelf verlichtten, hun ribbenkast krimpt, hun weelderige vacht werd arm, terwijl het ras "dicht bij de grond" moest zijn, gekleed met prachtige zijde En schitter door zijn uithoudingsvermogen en zijn snelheid, dat wil zeggen, een zekere kracht tonen. Natuurlijk was de race niet lang gevestigd in Frankrijk, vanaf 1880. Het begin was zeker een beetje aarzelend, deels omdat verschillende namen het noemden: Setter Laverack, maar ook, voor een moment, Engelse Spaniel. Het succes viel samen met de verschijning van de eerste veldproeven in Frankrijk. Inderdaad, het is een Engelse Setter, Prieffet Prince Fred, behorend tot Mr. Grassal, die de eerste dergelijke wedstrijd won, georganiseerd in 1887 door de centrale hondenmaatschappij in Esclimont in de Oise, met in het bijzonder verschillende concurrenten Britten (die nog steeds naar Frankrijk konden gaan omdat er geen quarantaine was in Groot-Brittannië). Dit succes bewijst dat de Engelse honden die in ons land werden ingevoerd van uitstekende kwaliteit waren en in de handen van kenners, waaronder we de namen van MM kunnen noemen. Bellecroix, Gauthier, Mulard, Colombel; de beste honden waren, met name, Royal Champion IV, Telamont, Sir Gilbert, Lord Tom, Royal Prince ... Als de Engelse Setter zo snel en stevig geïmplanteerd was, was het omdat hij een hond was die tegelijkertijd briljant, snel, spectaculair, de "heer van de honden" was en waarschijnlijk op zeer gevarieerde gronden jaagde ; vlakte, hout, moeras, zonder vermoeidheid of angst voor vegetatie of slecht weer. De supporters van de oude Franse rassen faalden echter om de Engelse Setter te bekritiseren (terwijl ze het gebruiken om verschillende rassen van Spaniels te regenereren), net als andere Britse rassen (en met name de Pointer). Al heel vroeg, het lijkt erop dat Franse jagers de eerste Setters betreurden, massiever, dus minder snel en langer meegaand, wat meer overeenkomt met hun gewoonten. We hebben niet ingestemd met de hoge prijzen die aan de Verlegen Setters zijn gegeven, die als Pointers in Setters gekleed lijken te zijn. De Engelse Setter is niet langer de Setter uit het verleden, althans in de overgrote meerderheid, schreef Paul Mégnin in 1934. Het is waar dat er op een bepaald moment een ongelukkige neiging was om de Setter te wijzen: we zagen hoofden met convergerende bovenlijnen, meer vierkante vormen, jurken bijna zonder franjes. Dit was evenzeer het gevolg van kruisen met de wijzer als van een genetische afwijking van het ras. In de tussentijd hadden Engelse specialisten zich in twee kampen gesplitst. Sommigen, die als modellen de klassieke Setter namen, degene die Laverack in zijn boek had gedefinieerd, hadden gekozen voor een soort tentoonstellingen, van goede grootte, met zeer ontwikkelde randen, met een duidelijke voorkeur voor gelijkmatig gespikkelde jurken (of noot dat deze tentoonstellingssetter profiteert van een verzorging). De anderen, vertrouwend alleen de leringen van de veldritten, zorgden ervoor dat de race evolueerde naar een duidelijk verlichte, sportieve, vol instroom van gemiddelde grootte. De Franse amateurs, trouw aan de jachtroeping van de Engelse Setter, bleven dichter bij deze laatste categorie, terwijl ze probeerden de karakteristieke kracht van de race te behouden (waardoor het gebruik in de praktische jacht mogelijk was). In Frankrijk is er maar één type Engelse Setter, en dit, dankzij een beleid dat constant en koppig wordt gevoerd door de verschillende leiders van de Franse Club van de race: MM. Bordeau, Resnier, Guillaumin, Pilard. De geest van de FCI-norm, die de vertaling is van de Engelse "schoonheid" -norm, wordt gerespecteerd, behalve wat betreft metingen, waarbij de Franse autoriteiten een grootte tussen 53 en 62 centimeter aanbevelen, terwijl het ideaal van de standaard is tussen 61 en 58 centimeter. De verdeling van de race tussen twee heel verschillende honden, een hond zeer elegant, maar van een niet-sportieve constitutie en een uitstekende hond, maar met het meest verwaarloosde model, wordt over het algemeen vermeden. Het kan handig zijn om de "setter-mechanica" te schetsen, die niet expliciet uit de tekst van de standaard blijkt. Deze ideale hondenconstructie onderstreept de opvallende verschijning en stijl van het ras, die het onderscheidt van alle andere rassen. De Engelse Setter moet de indruk wekken van een hond in de buurt van de grond, met een lichaam ingeschreven in een rechthoek, van een dier in alle opzichten solide, krachtig, maar zeker niet zwaar. De rug is stevig en horizontaal, zijn thoracale kooi erg breed, in de breedte (de omtrek, voor een persoon van 60 cm bij de schoft, moet 75 cm bereiken) en in lengte (het is over het algemeen de diepte). De nier is erg gespierd, waardoor hij er bijna even breed uitziet als lang. Maar het is de conformatie van de onderarm die speciale aandacht vereist: naast dat hij zwaar bespierd is, zonder te worden belast, merken we dat de lengte van de arm groter is dan die van de onderarm. En dat is wat deze weidende passen mogelijk maakt, katachtig genoemd, eigen aan de race. Wat de stijl van de Engelse Setter betreft, deze kan worden samengevat in drie uitdrukkingen, die overeenkomen met drie fasen van de jacht. Een soepele en grazende galop in de zoektocht, een slangachtige blik wanneer hij de emanaties waarneemt, een katachtige casting die een spectaculaire stop volgt. De Engelse Setter is natuurlijk een galer, maar er is geen spoor van waanzin in hem. Zijn galop, dicht bij de grond, lijkt ingetoomd te zijn en het hoofd is gespannen en onthult alle concentratie van het dier op zoek naar de emanatie. Zodra hij het effluvium waarneemt, scheert hij de grond zigzaggend, om hem nauwkeuriger te lokaliseren, en zijn tempo verstijft naarmate hij dichter bij het spel komt. Als hij het oordeel neemt, gaat hij een tweede staat binnen en volgens de toegewijde uitdrukking 'drinkt' hij de emanatie, hij wordt er door gehypnotiseerd. Eindelijk, na de opdracht van de jager, rent hij naar de prooi, kruipend van een echt katachtige souplesse. Dat de Engelse setter superefficiënt en echt veelzijdig is, hoeft niet langer bewezen te worden, want zijn service is lovenswaardig, zowel bij jagen als bij wedstrijden. Maar deze hond biedt een "plus", door zijn manier, zijn onvergelijkbare stijl die de minst emotionele, meest afgematte jagers laat trillen. Het is een klein symbool van de jachthond van de toekomst, een afbeelding die een haakje over het huidige ontwerp van de jacht mogelijk beter verklaart. Jagen, in zijn meest nobele, heeft niets te maken met de traditionele zondagswandeling of met het laatste schilderij. Word een sport en meer een kunst, het is niet de conclusie die ertoe doet, maar het intense plezier van het zoeken naar een wild spel in een beschermde omgeving. Dan ontstaat, ontdaan van alle accessoires, het roofzuchtige instinct van de man, uitgedrukt en vergroot door de actie van de hond. Pure en diepgaande esthetische emotie voor de jager. Natuurlijk heeft dit gevoel niet zoveel te bieden als een echte vaardigheid. Voor de kennis van het spel en de jachtgebieden is het noodzakelijk om mee te doen met het vermogen om een hond te trainen, dat wil zeggen om zijn instincten en zijn intelligentie te begrijpen en te sturen. |
Nederlands (nl-NL)