 |
Ik wil in het bijzonder Madame Danièle Mirat, Caniconsultante gespecialiseerd in mens/hondgedrag, bedanken voor deze levendige getuigenis. |
| Ik kende ooit een hond en haar baasje die niet van elkaar konden scheiden en dit is mijn getuigenis van de hulp die ik hen probeerde te geven bij de laatste deur. Dit is het verhaal van de ongelooflijke moed van een hond die inging op het verzoek van zijn baasje om niet te sterven. | |
| Haar Alise werd oud en de oude dame leed. Alise, de Gordon Setter, en haar bazin, de oude dame, hadden jarenlang een hechte band gehad en de een kon nauwelijks zonder de ander. De oude dame was zich er terdege van bewust dat haar hond niet eeuwig zou blijven leven; ze wist dat ze haar op een dag zou moeten verliezen, maar ze kon het niet accepteren, het ging haar krachten te boven. Alise werd steeds meer het voorwerp van al haar aandacht. Alle zorg die de oude vrouw aan haar besteedde, zou natuurlijk zorgen voor een langere en betere oude dag voor haar hond. Het leven draaide dus om het oude dier en er werden schema's en reizen voor haar geregeld. Alise begon een soort autoriteit over haar uit te oefenen. Alise kreeg een soort passieve tirannie over de oude dame. Hoe kon je het in je hoofd halen om een oude hond, die zo lief was en zo dicht bij haar einde, iets te weigeren? De oude dame had hart genoeg, en het was aan het verzwakken. Van bezoek naar bezoek, naar de dokter voor de één en de dierenarts voor de ander, de lijst met medicijnen voor elk werd langer. Elke keer dat Alise zich onwel voelde, reageerde de radeloze oude vrouw met angstige, verdubbelde aandacht; ze keek naar elke hik, elke kortademigheid, elk verlies van eetlust als een dreigend teken van een gevreesd, gehaat, ondraaglijk einde. Dit ging jaren zo door, want de levensverwachting van een Gordon was allang overschreden, maar Alise, verzwakt en vermoeid, week nooit van haar zijde. De oude vrouw werd ziek, ernstig ziek. De oude dame werd ernstig ziek en moest in het ziekenhuis worden opgenomen. Het was een tragedie voor haar om haar hond aan de zorg van haar man over te moeten laten; niet dat hij een slechte man was, verre van dat, maar Alise zou zich zeker zo gaan vervelen. Het ging best goed tussen Alise en haar baasje en de oude hond leek dapper op haar bazin te wachten. Maar ziekenhuisopname volgde op ziekenhuisopname. Maar de ene ziekenhuisopname volgde op de andere en de oude dame herstelde nooit meer en had een grote en delicate openhartoperatie nodig. Gescheiden van haar geliefde oude hond, vroeg ze zich af of ze haar ooit nog levend zou terugzien? Ze praatte niet veel over deze pijnlijke scheiding, ze wilde gewoon zo snel mogelijk naar huis, naar Alise, maar haar gezondheidstoestand liet dat niet toe. Alise was nu 15 ½ jaar oud en werd steeds vermoeider, wankeler en slanker, maar ze hield vol. De oude dame was eindelijk in staat om voorgoed naar huis te gaan, na verschillende keren in het ziekenhuis te zijn opgenomen, elke keer voor meerdere weken, waar de separaties steeds schrijnender voor haar waren geworden. Extreem verzwakt, ondermijnd door alle beproevingen van de ziekte en de operatie, moest de oude dame nog steeds de langzame achteruitgang van Alise onder ogen zien. De hond was nu 16 jaar oud en had moeite met lopen. Ze sliep lange uren achter elkaar en als ze met moeite overeind kwam en de tuin in ging, skeletachtig en zonder hulp, huppelde ze soms nog steeds onhandig rond, alsof ze werd geschud door een vreemde vreugde. Vanaf dat moment was het niet langer duidelijk wie de ander in leven hield. Tot dan toe leek het alsof de oude vrouw haar hond zo graag wilde houden dat ze de kracht had gevonden om verder te leven. Nu was het echter alsof Alise zichzelf niet wilde toestaan om te sterven, om haar meesteres, die veel te veel was verzwakt door ziekte, niet met zich mee te sleuren. De mensen om hen heen vreesden dat ze samen zouden omvallen. De oude vrouw putte zichzelf uit in de zorg voor haar steeds afhankelijker wordende, incontinente oude hond, die nu soms zo in de war was dat ze verdwaalde in de tuin. Maar welke oude kwelling deed de zieke oude vrouw zo bang zijn voor de dood van haar oude hond? Welke oude pijn, welke oude ongenezen wond maakte dat ze er niet aan kon denken dat Alise haar zou verlaten? Immers, het arme beest, uitgeput, doof, verstijfd door de jaren, steeds meer afkerig van alle steeds veranderende gerechten waar ze zo dol op was, kon het duidelijk niet langer uithouden. De oude vrouw leek blind voor het grote lijden van het dier, dat haar medeleven had moeten opwekken; het was te veel voor haar om niet te zien, niet te horen, niet te denken dat Alise kon lijden. Ze sloot zich af voor deze ondraaglijke realiteit en vertelde zichzelf leugens die de mensen om haar heen verbijsterd achterlieten over zo'n ontkenning, hulpeloos, niet in staat om het recht van de oude hond om te sterven te verdedigen in de ogen van haar meesteres. Alise begon te voelen dat ze niet meer kon sterven. Twee dagen lang kon Alise niet drinken en daarna wilde ze helemaal niet meer eten. De oude vrouw riep me om haar te helpen. Toen ik aankwam, vond ik de oude hond uitgeput na een ochtend nerveus ronddwalen door het huis en de tuin, waarbij haar baasje haar zo goed mogelijk moest ondersteunen en haar moest oprapen telkens als ze viel. Toen ik Alise naderde, werd ze apathisch. Toen ik dichterbij kwam, kalmeerde Alise en zakte in elkaar. Ik dacht dat ze eindelijk te uitgeput was om te sterven. Zachtjes ging ik dicht bij haar staan, toen nog dichter, en al snel kon ik haar strelen, dan in mijn armen houden, zachtjes tegen haar praten... Het was eerst moeilijk om het uitgemergelde dier dicht bij me te nemen, ik moest mijn eigen angst voor de dood temmen, om dichtbij te komen en dan eindelijk die van de Twee die elkaar niet konden verlaten, te bedwingen. Alise leek zichzelf te laten gaan, ik weet niet of ze me kon horen terwijl ik haar vertelde dat ze het recht had verdiend om weg te gaan, het recht om zich bij de vrede, het licht te voegen... Mijn hoofd tegen het hare, hoe lang bleven we? Ik lette op haar ademhaling, dacht soms dat ik het niet meer kon horen. Ik verlangde naar zo'n einde voor Alise, een rustig vertrek, een ademhaling die zou stoppen... Een zacht einde dat een einde zou maken aan het geweld dat de oude vrouw en haar hond in hun onvermogen tot scheiden staken. De oude vrouw en haar man hadden me lange tijd alleen gelaten met Alise. Hoopten ze gek op een wonder, wensten ze stiekem dat hun hond gewoon in mijn armen zou sterven als ze het zelf niet konden verdragen? Een beetje stomverbaasd zag ik hoe het oude dier wakker leek te worden, weer ging zitten en eindelijk moeite deed om overeind te komen; ik dacht dat zijn laatste adem was uitgeblazen... Nu geplaagd door een steeds meer gezwollen hoofdpijn, kon ik Alise alleen maar vergezellen op wat een krankzinnige wandeling door de tuin zou worden. In de stralende middagzon volgde ik de oude hond terwijl ze meer zwierf dan liep, met haar meer dan onzekere tred. Verschillende keren struikelde ze en viel ze om. Elke keer dacht ik dat ze nooit meer zou opstaan, dat het het einde was. Maar het lukte haar om weer op te staan en ik bleef haar volgen, bezorgd, een beetje verbijsterd door dit gedrag dat ik mezelf probeerde uit te leggen. Toen stemde ik er alleen maar mee in om met haar mee te gaan, zonder iets te willen, zelfs niet te begrijpen, zoals ik eerder die middag had gedaan toen ik, over haar heen geleund, er gewoon was geweest, gewoon bij haar. Toen wist ik opeens zeker dat je niet kon sterven in zo'n licht, in zo'n helderheid. De heldere zon die leven in leven bracht, die het onmogelijk maakte om te sterven. Eindelijk zag ik dat Alise, in haar dwalen, probeerde in de schaduw of penumbra te komen, als een schuilplaats. Voorzichtig probeerde ik haar terug het huis in te krijgen; met moeite lukte me dat, en daar vroeg ik om de luiken een beetje dicht te doen. Het leek er steeds meer op dat Alise geholpen moest worden om te sterven. Het was niet aan mij om die beslissing te nemen, maar ik moest deze drie mensen, die niet wisten wat ze moesten doen, de kracht geven die ze niet hadden om een legitieme dood onder ogen te zien. Wie was ik om te beslissen dat dit dier nu moest sterven en niet later? Wat wist ik van zijn lijden? Wat was groter, dat van zijn arme oude lichaam, of dat van zijn immens trouwe hondenziel, die zijn oude bazin niet kon verraden, die eiste dat hij haar niet alleen liet? Toch besloot ik te proberen haar baasjes te overtuigen, om Alise te verlossen van de last van dit leven vol pijn. Alise werd steeds onrustiger en leek te worstelen, niet wetend waar ze zich moest laten of wat ze moest doen met haar ellendige huid. De geteisterde oude vrouw leek zich gewonnen te geven, de onwaardigheid toe te geven van haar verlangen om haar Alise vast te houden. Het volgende moment, radeloos bij de gedachte aan het onherstelbare, verblind door pijn, benaderde ze het arme stervende dier met een schaal met ik weet niet wat, en zette het onder zijn neus, in de waanzinnige hoop dat het zijn eetlust zou opwekken. Midden in dit surrealistische tafereel besloot ik, niet zonder moeite, het dier meer te steunen dan de bazin. Ze hadden mijn kracht nodig en mijn verzekering dat de dierenarts voor verlichting zou zorgen en het einde van het leven van hun dier zo zoet mogelijk zou maken, een leven dat slechts met een paar uur zou worden verkort, zo dichtbij was zijn einde nu. Ik begeleidde hen drieën tot het einde; ik hield de oude vrouw dicht bij haar hond toen de dierenarts de vloeistof die mensen in slaap brengt en ze laat sterven zonder te lijden in hun aderen gleed. Alise liet het gebeuren zonder zich te verdedigen, alsof ze al weg was. De oude vrouw liet het haar ook doen, ze had toegegeven; haar man bleef op zijn beurt weg, niet in staat om de dood van de een en de immense pijn van de ander onder ogen te zien. Alise was 16 ½ jaar oud. Ik moest mijn taak nog afmaken, namelijk hen beiden helpen het ondraaglijke te accepteren. Ik vond dat ze niet bruut van het oude dier gescheiden mochten worden. Ze wilden allebei dat Alise gecremeerd zou worden. Ik stelde voor dat ze de oude hond vannacht dicht bij zich konden houden, om haar dood maar eindelijk gekalmeerd te zien, bevrijd van haar mantel van pijnlijke ouderdom. Als ze op de juiste manier wilden rouwen, moest ik ze helpen het levenseinde onder ogen te zien. De kracht van mijn aanwezigheid zou hen in staat kunnen stellen om hun Alise naar de crematie te begeleiden. De oude vrouw deinsde er niet voor terug. Ik steunde haar tot aan deze laatste, pijnlijke stap, uit immens respect voor haar oude hond. Deze laatste beproeving van de crematie zal haar de onvervangbare troost geven dat ze haar geliefde dier nooit de rug heeft toegekeerd, nooit in de steek heeft gelaten, door haar te vergezellen zelfs nadat het lichaam was gestorven. Ik heb dierbare herinneringen aan Alise als een zielig hondje dat nooit wilde falen. |
|
Alise of de hond die niet dood mocht gaan
- Details
-
Ook beschikbaar:
- Hits: 64
Nederlands (nl-NL)