Ik wil in het bijzonder Marie-Noëlle bedanken voor deze getuigenis. | |
Ondanks al onze zorgen heeft Erol ons op 6 februari 2003 verlaten. | |
Vandaag is het precies een week geleden dat Erol is overleden. Ik heb nog steeds veel pijn, ik moet er niet aan denken dat ik hem helemaal niet meer zal zien, dat het allemaal voorbij is. Het is nog steeds heel, heel pijnlijk. Het is nog steeds heel erg pijnlijk, ik denk dat ik er te veel aan denk. Voor zijn leeftijd zou hij 14 zijn geweest op 10 augustus, Sint-Laurentiusdag om precies te zijn, de dag waarop Laurent, mijn jonge zoon, feest viert. Hij is nu 26 en dit verlies heeft hem ook erg geraakt. Erol begon twee jaar geleden problemen te krijgen en die zijn de laatste tijd alleen maar erger geworden. Allereerst had hij reuma, waardoor zijn voorpoten misvormd waren en hij de laatste tijd heel moeilijk kon lopen. Toen waren er de naweeën van zijn perineale herniaoperatie, die hartproblemen veroorzaakten. Ik moest hem bijna twee jaar lang hartpillen geven en uiteindelijk stopte hij ermee. De operatie was goed gegaan en we dachten dat alles daarna wel goed zou komen, maar hij genas niet goed van de operatie, dus we gaven hem voortdurend zorg voor zijn achterste. Op woensdagavond droeg ik mijn hond naast het bed zodat hij naast mijn man in slaap kon vallen, ik weet niet waarom ik dat deed, normaal neem ik hem nooit mee naar bed. Hij was uit zichzelf gekomen, maar ik dacht dat hij het fijn zou vinden om naast zijn baasje te slapen, zoals hij meestal deed. Of het was gewoon een voorgevoel, zijn laatste nacht bij ons. Op donderdag sloeg de schrik toe, om zes uur 's ochtends werd mijn man zoals gewoonlijk wakker en riep me en zei "Erol, mijn God, mijn hond", ik stond haastig op en overal in mijn flat lag bloed, in elke kamer, het leek wel of het was leeggehaald; mijn man haastte zich naar Erol en zei toen tegen me "het is in orde, hij leeft nog, alles is in orde, ik was bang". Ik had een nachtmerrieachtig beeld van bloed dat door de hele flat stroomde en van mijn Erol die er zo zwak uitzag. Ik maakte hem schoon met een beetje water en bracht hem naar de dierenarts die ik ondertussen had gebeld... Mijn gedachten waren op dat moment meer dan een beetje verward tussen het idee van de dood als bevrijding voor hem en de terugkeer van mijn Erol in betere conditie na het bezoek aan de dierenarts. Maar ik was eigenlijk heel bang. Toen ik wegging, dacht ik erover na, maar ik hoopte echt dat de dierenarts een wonderoplossing zou vinden. Ik zal de details van het einde van zijn leven overslaan, zijn hoofd rustend op mijn arm, huilde ik zo veel dat het lijden dat ik ervoer ondraaglijk werd. Even vandaag stoppen mijn tranen niet met stromen, ik kan zijn afwezigheid niet accepteren. |