Lutèce mijn merle Duitse Dog

Ik heb altijd al een Duitse Dog als hond willen hebben, maar 10 jaar geleden kon ik me de prijs niet veroorloven.

Op een dag hoorde ik een dame op de radio die een vrouwelijke Duitse Dog pup verkocht voor een prijs die ik me kon veroorloven.

Ik belde meteen deze dame om te vragen of ze haar voor me wilde reserveren tot de avond en ik belde mijn man om het hem te laten weten.

Dus die avond kwamen we aan bij het huis van de dame en ik zag deze beroemde puppy die er totaal anders uitzag dan het beeld van een Duitse Dog dat ik in mijn hoofd had.

Hij was gevlekt grijs, een kleur die ik helemaal niet kende. Ik wilde een harlekijn, maar deze was nog mooier, want ze was grijs met zwarte vlekken.

Ik nam mijn hond mee en toen ze het huis van de mevrouw verliet, gaf mijn brave Lulu alleen een traantje en toen ging alles goed. De volgende dag bracht ik haar naar de dierenarts voor tatoeage, vaccinatie en een check-up. Met twee en een halve maand woog ze net 6kg. De fokker had me verteld over de geboorte via een keizersnede en toen de moeder die haar puppy niet wilde en omdat deze dame niet genoeg geld had om haar flesvoeding te geven werd mijn Lulu opgevoed op koemelk en daarna op goedkope brokjes zonder de puppy door te maken.

Hoe dan ook, we gaven haar vitaminen en alles wat ze nodig had om weer in vorm te komen en na een maand had ze haar gewicht verdubbeld.

Helaas hadden alle tekorten die ze had opgelopen hun tol geëist en na een paar maanden verschenen er puistjes (door een gebrek aan afweerstoffen).

Daarna kreupelheid en uiteindelijk vroeg ik me echt af of ze wel goed kon zien omdat ze tegen dingen opbotste. De oogarts vertelde me dat ze niet uit één oog kon zien vanwege een gekanteld netvlies. Natuurlijk had ze veel pijn en ik moet toegeven dat ik haar meerdere keren uit haar lijden wilde verlossen, maar de dierenarts vertelde me altijd dat er hoop was. Ze had glaucoom in één oog en toen barstte het oog onder de druk, toen was het de beurt aan het tweede. Ik bewaarde pijnstillende injecties in de koelkast en als ze echt pijn had, ging ze aan de deur krabben om haar een injectie te geven. Als volwassene woog ze nooit meer dan 45 kg, en dat was toen ze in goede conditie was. Ondanks haar blindheid volgde ze me overal te paard en ik kan je vertellen dat ze een paar kilometer heeft afgelegd. Ze volgde mijn stem en het tempo van het paard. Je zou denken dat de paarden wisten dat als ze galoppeerden, ik altijd kon zien dat het oog keek of Lulu volgde en als dat niet zo was, ze vanzelf langzamer gingen lopen. Ik hoefde alleen maar uit te kijken en ze stopte met lopen en ging opzij, allemaal om de obstakels op straat te ontwijken.

Ze kende alle geluiden en wat ze betekenden. Ze heeft me nooit verraden, ik was altijd trots op haar en ik hield zoveel van haar. Als ik over haar praat, krijg ik verdriet en tranen in mijn ogen.

Op een dag maakte een tak een gat in haar borst en de dierenarts heeft het gehecht zonder haar in te laten slapen (omdat hij bang was dat haar hart niet zou reageren op de verdoving). Maar ze leefde alleen voor mij en dat kon je voelen. Ik ging niet op vakantie om haar niet van streek te maken.

Toen ze een jaar oud was, zei de dierenarts dat het een prestatie zou zijn als ze 4 jaar zou worden, maar toen ze 8 was, was Lulu nog steeds bij ons. Toen kreeg ze afgelopen augustus een beroerte (als gevolg van haar oogziekte). De dierenarts had me altijd verteld dat de ziekte via de oogzenuw de hersenen zou aantasten, en op 6-jarige leeftijd was het een moeilijke beslissing voor me om haar ogen te verwijderen. Dus bracht ik haar meteen naar de dierenarts, die haar behandelde voor de beroerte. Ik kon voelen dat haar kracht afnam, dus ging ik alleen maar ritjes voor haar maken omdat ik haar zou hebben gedood van verdriet als ik zou stoppen met haar mee te nemen, en voor haar was het moeilijk om bij te blijven, dus maakten we korte ritjes in een lager tempo. En toen, op 26 oktober 2004, ging ik het bos in en realiseerde ik me dat Lulu niet mee wilde en dat ze er helemaal niet goed uitzag. Dus ging ik alleen wandelen en toen ik terugkwam vond ik mijn schatje in de badkamer met haar tong uitgestoken en helemaal blauw.

Ik bracht haar naar de dierenarts maar ze moest naar de auto gedragen worden en in mijn hoofd was dat het einde, ik moest haar terugbrengen maar niet naar deze wereld. De dierenarts bekeek haar en nam haar koorts op, die was gezakt tot 36°C. Ik zei hem dat ik haar niet meer wilde zien lijden, dat ze genoeg geleden had, maar hij wilde niet luisteren. Hij zei me dat hij haar een behandeling voor de nacht zou geven, dat hij haar in de buurt van een warmtebron zou leggen om haar op te warmen en dat we de volgende dag een beslissing zouden nemen. Ik deed alles wat hij me zei, maar het arme ding was zo bang voor wat er met haar gebeurde dat haar maag omklapte en, zoals het geluk wilde, onze dierenarts afwezig was voor een spoedgeval. Ik moest een andere dierenarts bellen, maar toen die arriveerde lag mijn grote wolf in coma en hebben we een einde aan haar gemaakt. Ze vertrok in mijn armen en mijn tranen rolden over haar wang.

Het is waar dat ze geen mooie hond was, ik heb een fortuin uitgegeven aan haar verzorging, maar ik kan je verzekeren dat ze voor mij de mooiste was en als ik het allemaal over moest doen zou ik het met plezier doen, ondanks de angstige nachten die ik met haar heb doorgebracht.

Nu ligt ze naast het huis en ik hoop dat ze in de hondenhemel is want dat verdient ze echt. Sindsdien heb ik een andere hond in huis genomen waar ik dol op ben, maar zij is niet mijn geliefde Lulu. Ze zal altijd in mijn hart blijven. Ik geloof niet in God, maar elke keer als ik langs haar graf loop, voelt het alsof ze me naar zich toe trekt om me iets te vertellen. En ik antwoord haar.

Annick Letellier