 |
Als eerbetoon aan Mijn MayaMet dank aan Christel |
 |
| Mijn liefde Het is nu anderhalf jaar geleden dat je me verliet. Ik kan niet stoppen met huilen om deze onverklaarbare afwezigheid. Op een dag kwam je in mijn leven en je was nog maar 3 en een halve maand oud. Die dag zei ik tegen mezelf dat je het mooiste geschenk was dat het leven me had gegeven. Maar nu, 13 jaar later, heeft hetzelfde leven je van me weggenomen, die zoveel van je hield, je zo aanbad, je zo verwende. En nu, door de grillen van dit vervloekte leven en de incompetentie van de persoon die je in leven had moeten houden, ben je niet langer hier, dicht bij me. Ik ben zo verdrietig, zo ongelukkig over je afwezigheid, over deze stilte die nog steeds boven me hangt. Omdat je er niet meer bent om je liefde te schreeuwen als ik thuiskom van mijn werk. Je bent er niet meer om mijn tranen te drogen als ik me down voel. Je bent er niet meer om de gek te spelen op bed, zo luid blaffend dat ik je niet kon kalmeren door met je te spelen. We rolden over het bed, knuffelden, ik ging bovenop je liggen en zoals bij worstelen telde ik tot 5 en het was alsof ik je op je rug had achtergelaten. Je was zo zelfverzekerd, nooit gemeen, altijd zo lief, zelfs als de pijn aan je knaagde. Je klaagde nooit en je hield nooit op van me te houden. Ik had je naam op mijn arm getatoeëerd toen je wegging en geloof me, het was ondraaglijke pijn, maar ik had je net verloren en ik voelde er niets voor om je te vertellen dat het verdriet dat ik op dat moment voelde sterker was dan de pijn. Zo is mijn leven, de dag dat ik vertrek, ga jij met me mee, en uiteindelijk zullen we elkaar die dag weer ontmoeten en elkaar nooit meer verlaten. Vaarwel mijn mooie en tedere liefde, ik hou van je voor het leven en voor altijd en eeuwig. Mijn kleine baby, mijn Maya. |
Nederlands (nl-NL)