 |
Als eerbetoon aan Aan Lena, mijn hond, mijn vriendMet dank aan Sandrine en Christophe |
 |
| Het was op een zondag in december 1988 dat je bij Sandrine en mij kwam. Sinds die dag ben je nooit gestopt met ons al je liefde te geven zonder er iets voor terug te vragen. We hebben samen gesport, urenlang 'Pattball' gespeeld en jarenlang gelachen en gehuild, maar alleen het goede is gebleven. Toen werd je, net als wij, ouder en vele jaren later begonnen je botten pijn te doen, je spieren lieten je niet meer toe om te rennen en de trap aflopen werd een beproeving. De dierenarts slaagde erin om je wat verlichting te geven, maar de jaren gaan niet zomaar weg en uiteindelijk haalden ze je in. Op een dag in februari van dit jaar konden je "mama" en ik het niet meer aan om je nog langer te zien lijden en met een bezwaard hart besloten we je uit je lijden te verlossen. Het was de pijnlijkste dag van ons leven. Onze harten waren, en zijn nog steeds, verscheurd door jouw afwezigheid, die op elk moment op ons drukt. Elke minuut die voorbij gaat denken we aan je en missen we je meer dan wat dan ook. We zullen je nooit kunnen vergeten en ik hoop dat waar je ook bent, de liefde die je ons gaf honderdvoudig aan je zal worden teruggegeven, dat is onze enige wens, want je verdient het echt. ADIEU LENA, onze liefde zal voor altijd bij je zijn. |
Nederlands (nl-NL)