 |
Als eerbetoon aan Mijn kleine lieve IrisMet dank aan Anne en Jean-Claude |
 |
| Mijn baasjes hadden, tegen het advies van onze grootouders in, besloten om nog een hond te nemen en ondanks alles kwam ik in huis om hen gezelschap te houden samen met mijn broer. In de loop der jaren heb ik hen alle geluk geschonken en hun verdriet gedeeld. Ik maakte hen aan het lachen met mijn allerlei imitaties, en omdat ik erg ondeugend was, heb ik dat niet vaak genoeg nagelaten. Helaas was ik tijdens mijn korte leven niet in staat om hen kinderen te schenken, ik wilde het niet, ze waren er verdrietig over. Tot dat noodlottige moment, toen mijn baasje ons wilde meenemen voor onze dagelijkse wandeling, en omdat ik, ondanks mijn leeftijd (8), een rustig omaatje was geworden dat overal de tijd voor nam, liet ik me met rust. Normaal gesproken is onze buurt heel rustig en rijden er zelden auto's op de weg, maar op die vervloekte dag vroeg onze buurvrouw, die op vakantie was, de politie om haar flat in de gaten te houden. De politieagent arriveerde en mijn baasje, die heel goed van vertrouwen was en er niet van hield om vastgebonden te worden, begon het kleine weggetje over te steken, toen de auto met hoge snelheid verscheen en niet de reflex had om af te remmen of te remmen, waardoor ik voor de ogen van mijn baasje werd gedood, wat een trieste dag voor hen. Ik weet dat mijn baasjes altijd aan me denken. Op de foto sta ik links naast mijn broer Gaywin. |
Nederlands (nl-NL)