 |
Boshond |
|
Hij is een wild dier |
Land van oorsprong |
Brazilië | |
Vertaling |
Francis Vandersteen |
| Het bezit van dit dier is niet toegestaan Koninklijk Besluit tot vaststelling van de lijst van niet voor productiedoeleinden gehouden zoogdieren die wel gehouden mogen worden (M.B. 24.08.2009) |
| De boshond of woudhond is een kleine Zuid-Amerikaanse hondachtige, de enige vertegenwoordiger ter wereld van het geslacht Speothos. Met een hoogte van 30 cm en een lengte van 60 cm is hij ook de kleinste van de zes Braziliaanse hondachtigen. Hij is zo schuw en mysterieus dat natuurkenners zeggen dat je eerder een jaguar ziet dan deze vreemde, weinig bekende wilde hond die eruitziet als een teddybeer. In Brazilië wordt hij cachorro-vinagre (azijnhond) genoemd vanwege zijn kleur. Maar weinig mensen hebben het geluk gehad om hem langs de kant van de weg tegen te komen. Hoewel ze in kleine roedels leven, zijn cachorros zeer discrete dieren. Hij leeft voornamelijk in bossen en moerassige gebieden en komt voor in het Amazonegebied en tropische delen van Zuid-Amerika tot in Panama, maar zijn grootste verspreidingsgebied ligt in Brazilië, waar hij bijna het hele land beslaat, met uitzondering van de semi-aride Nordeste regio en de zuidelijke Pampas. Ondanks het feit dat de soort zo'n groot gebied beslaat, is hij weinig bekend. Hoewel er in 1842 fossielen van deze soort werden gevonden en men dacht dat hij uitgestorven was omdat niemand hem ooit had gezien, werd hij pas aan het eind van de 19e eeuw voor het eerst waargenomen. Het is ook een van die zeldzame dieren waarvan de fossielen eerder worden ontdekt dan de levende soorten. Alleen al in dit opzicht is de houthond een uniek dier, maar daar houdt het niet op. Deze kleine hond, die als volwassen dier niet meer dan 6 of 7 kg weegt, is volledig aangepast aan het semi-aquatische leven. Hij heeft vliezen tussen zijn vingers die als zwemvliezen dienen als hij in het water is. Deze vreemde eigenschap maakt hem tot de enige hondachtige die kan duiken om vis te vangen en stelt hem ook in staat om lange afstanden te zwemmen. In dit opzicht kan hij vergeleken worden met een beer of een otter, waar hij soms op lijkt. Van een afstand kan hij ook worden verward met pekari's (wilde zwijnen) en zelfs met cabiais (grote knaagdieren) die hier bekend staan als capirava. Maar verder dan die gelijkenis gaat de gelijkenis niet, en pas op voor deze soorten als je te dichtbij komt, want ze staan op het menu van de boshond, die, hoewel kleiner, op deze soorten jaagt. Op het menu staan knaagdieren, vooral agoutis, en zelfs hele grote zoals paca en capivara, maar ook reptielen, amfibieën en vogels, want de boshond is een echte carnivoor. Maar het heeft ook zijn roofdieren, de jaguar, de jacaré (kaaiman) en de anaconda. Groepen bestaan uit 8 tot 10 individuen, meestal volwassen koppels en puppies, waarbij de roedel extreem hiërarchisch is en gedomineerd wordt door het oudste koppel. Hierdoor is dit de enige Zuid-Amerikaanse hondachtige die in een groep leeft, naar hetzelfde model als wolven. Net als huishonden communiceren de individuen door te blaffen, wat zwijgt als er indringers in de buurt komen. Het is daarom niet ongewoon om ze van een afstand te horen, maar het is vrijwel onmogelijk om ze te zien. Hun gewoonten zijn overdag en 's avonds verbergen ze zich in holtes in de grond of in oude boomstammen. Ze hebben een roodbruine vacht, met tinten die van streek tot streek verschillen, een korte staart en kleine, ronde oren. De soort, die al vrij zeldzaam is, wordt bedreigd door ontbossing en het droogleggen van wetlands voor landbouw. Tot op heden zijn er geen betrouwbare gegevens over de populatie van de soort. Het enige dat bekend is, is dat de meeste groepen nu geïsoleerd leven in de nog bestaande bosgebieden, een situatie die op den duur tot inteeltproblemen zou moeten leiden. |
Nederlands (nl-NL)