 |
Dingo |
|
Hij is een wild dier |
Land van oorsprong |
Australië | |
Vertaling |
Francis Vandersteen |
| Het bezit van dit dier is niet toegestaan Koninklijk Besluit tot vaststelling van de lijst van niet voor productiedoeleinden gehouden zoogdieren die wel gehouden mogen worden (M.B. 24.08.2009) |
| De Dingo (Canis lupus dingo) of warrigal is een wilde hond uit Australië, waarschijnlijk afkomstig van een populatie honden (Canis lupus familiaris) die terugkeerde naar het wild (marooning) en zo een ondersoort vormde in plaats van een aparte soort. Deze huishonden werden ongeveer vierduizend jaar geleden door de mens geïntroduceerd. Hun verspreiding is niet beperkt tot Australië en het dier is niet inheems op dit grote zuidelijke eiland, maar in Zuidoost-Azië, waar hij ook voorkomt. De Dingo heeft intense ogen waarvan de kleur varieert van geel tot oranje. Hij is zeer beweeglijk, met kleine afgeronde oren die van nature rechtop staan. De vacht lijkt bossig, de staart is ontspannen en van goede lengte. De achterpoten zijn slank en gespierd. De vacht is zacht. De lengte, dichtheid en textuur variëren naargelang het klimaat. Typische vachtkleuren zijn geel-gember, maar kunnen ook voorkomen in tan, zwart of wit, inclusief een enkele gestroomde; albino's zijn ook waargenomen. Alle raszuivere dingo's hebben wit haar op hun voeten en op het puntje van hun staart. In tegenstelling tot de meeste andere rassen hebben dingo's geen wolfsklauwen. De dingo is een ras dat nooit volledig gedomesticeerd is geweest. Hij wordt bijna nooit als gezelschapsdier gehouden. Dit komt deels door zijn isolement, maar ook door de afwezigheid van menselijke tussenkomst. Gehoorzaamheidstraining wordt het best bereikt door vriendelijkheid, geduld en een stevige maar zachte hand. Dingo's kunnen als huisdier worden gehouden als ze voor de leeftijd van 6 weken uit het nest worden gehaald. Op deze jonge leeftijd kunnen ze getemd worden, maar als ze ouder zijn dan 10 weken, mogen ze niet meer uit het wild worden gehaald. Als ze goed getraind en verzorgd worden, kunnen Dingo's zeer aangename en unieke huisdieren zijn. Er wordt gezegd dat ze behendigheid en gehoorzaamheid in het algemeen kunnen. De Dingo heeft enkele ongewone eigenschappen: een geweldige boomklimmer en soms een beetje afstandelijk, maar dit zijn interessante eigenschappen en ze vallen in dezelfde categorie als zijn naaste neef, de zingende Nieuw-Guinea hond. Ze hebben niet dezelfde mate van verdichting van de tanden en verkorting van de kaak, waardoor het mogelijk is om deze hondenrassen te onderscheiden van hun voorouder, de wolf van de Prairie-indianen. Bovendien heeft de vrouwelijke Dingo, net als de wolf, slechts één voortplantingscyclus per jaar. In tegenstelling tot andere honden, kiest de Dingo een partner voor het leven, soms doodt hij zichzelf na het verliezen van zijn partner. Vaak wordt een nest pups gevonden in de holte van een boom, volledig beschermd aan alle kanten, met een moeder om de voorkant te beschermen, hoewel de pups vaak worden aangevallen door slangen. Ze hebben een sterk instinct om samen te werken en leven in groepen. Deze groepen jagen meestal 's nachts. Ze werken in stilte en leren blaffen in samenwerking met andere honden. Ze communiceren met een kenmerkende roep of brul. Dingo's kunnen alleen of in familieverband jagen, maar zelden in roedels. Water is een obstakel voor Dingo's en de meeste waden er niet in en kunnen niet zwemmen. Wilde dingo's mijden mensen en zijn teruggekeerd naar het wild. Om te overleven in de woestijn hebben ze geleerd om dood te spelen. De Dingo toont zelden agressie. Mannelijke Dingo's die als huisdier worden gehouden, zijn erg onrustig tijdens het broedseizoen. Geboorten en broedseizoenen zijn rond mei/juni. In deze periode zijn er alleen puppy's beschikbaar in Australië en niet voor de export. |
Nederlands (nl-NL)