Français

Bichon maltais
Standard FCI Nº 65

Origine
Bassin Méditerranéen Central, patronage Italie
Traduction
Dr. J-M. Paschoud et Prof. R. Triquet
Groupe
Groupe 9 Chiens d'agrément et de compagnie
Section
Section 1 Bichons et apparentés
Epreuve
Sans épreuve de travail
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
mercredi 13 avril 1955
Publication du standard officiel en vigueur
vendredi 13 novembre 2015
Dernière mise à jour
mardi 20 mars 2018
In English, this breed is said
Maltese
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Malteser
En español, esta raza se dice
Bichón Maltés
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Maltezer
Cette race est aussi connue sous
Maltais Lion Dog
Bichon
Spaniel Gentle
Comforter
Roman Ladies Dog
Ye Ancient Dogge of Malta
Melitae Dog

Utilisation

Chien d'agrément et de compagnie.

Bref aperçu historique

Son nom ne signifie pas qu'il est originaire de l'île de Malte, car l'adjectif "maltais" provient du vocable sémitique "màlat" qui veut dire refuge ou port; cette racine sémitique se retrouve dans toute une série de noms de lieux maritimes comme p. ex. dans le nom de l'île adriatique de Méléda, dans celui de la ville sicilienne de Melita et justement aussi dans celui de l'île de Malte. Les ancêtres de ces petits chiens vivaient dans les ports ou les villes maritimes de la Méditerranée Centrale, où ils combattaient les souris et les rats qui pullulaient dans les magasins portuaires et dans les cales des bateaux. Dans sa nomenclature des chiens existants à l'époque, Aristote ( 384-322 A.C.) fait place à une race de petits chiens auxquels il attribue le nom de "canes melitenses". Ce chien était connu dans la Rome antique: compagnon préféré des matrones, il a été chanté par Strabon, poète latin du 1er siècle P.C. Des représentations du Bichon Maltais par de nombreux peintres de la Renaissance montrent ce petit chien dans les salons de l'époque aux côtés de belles dames du tempsSon nom ne signifie pas qu'il est originaire de l'île de Malte, car l'adjectif "maltais" provient du vocable sémitique "màlat" qui veut dire refuge ou port; cette racine sémitique se retrouve dans toute une série de noms de lieux maritimes comme p. ex. dans le nom de l'île adriatique de Méléda, dans celui de la ville sicilienne de Melita et justement aussi dans celui de l'île de Malte. Les ancêtres de ces petits chiens vivaient dans les ports ou les villes maritimes de la Méditerranée Centrale, où ils combattaient les souris et les rats qui pullulaient dans les magasins portuaires et dans les cales des bateaux. Dans sa nomenclature des chiens existants à l'époque, Aristote ( 384-322 A.C.) fait place à une race de petits chiens auxquels il attribue le nom de "canes melitenses". Ce chien était connu dans la Rome antique: compagnon préféré des matrones, il a été chanté par Strabon, poète latin du 1er siècle P.C. Des représentations du Bichon Maltais par de nombreux peintres de la Renaissance montrent ce petit chien dans les salons de l'époque aux côtés de belles dames du temps.

Aspect général

De petit format, avec un tronc allongé. Couvert d'un poil très long et blanc, il est très élégant et a un port de tête fier et distingué.

Proportions importantes

La longueur du tronc dépasse d'environ 38 % la hauteur au garrot. La longueur de la tête est égale aux 6/11 de la hauteur au garrot.

Comportement / caractère

Vif, affectueux, très docile, très intelligent.

Tête

Région crânienne

Tête
Sa longueur est égale au 6/11 de la hauteur au garrot. Elle est plûtot large, sa largeur dépassant de peu la moitié de la longueur.
Crâne
La région crânienne est de longueur légèrement supérieure à celle du museau; la largueur bizygomatique est égale à sa longueur et par conséquent supérieure à la moitié de la longueur de la tête. Dans le sens sagittal, elle est de forme très légèrement ovoïde; la partie supérieure du crâne est plate, avec une apophyse occipitale très peu marquée; les saillies des os du front et les arcades sourcilières sont bien développées; le sillon frontal, étant peu marqué, est invisible; les parois latérales sont presque convexes. 
Stop
Dépression naso-frontale très marquée faisant un angle de 90°.

Région faciale

Truffe
Dans le prolongement du chanfrein, vue de profil, sa face antérieure est verticale. Volumineuse, avec des narines ouvertes, elle est arrondie et rigoureusement pigmentée de noir.
Museau
La longueur du museau est égale aux 4/11 de la longueur de la tête ; elle est donc un peu inférieure à sa moitié. Les régions sous-orbitaires sont bien ciselées. Sa hauteur est d'un peu plus de 20 % inférieure à la longueur. Les faces latérales sont parallèles, mais le museau, vu de face, ne doit pas paraître carré vu que la face antérieure se raccorde par des courbes aux faces latérales.
Lèvres
Vues de face, les lèvres supérieures, à leur jonction, ont la forme d'un arc très ouvert. Elles sont peu développées en hauteur et le repli labial (oeillet) de la commissure n'est pas visible. Les lèvres supérieures d'adaptent parfaitement aux inférieures, de telle sorte que le profil inférieur du museau est défini par la mandibule. Les bords des lèvres sont rigoureusement pigmentés de noir.
Chanfrein
Rectiligne avec des sillons bien marqués dans sa partie centrale.
Mâchoires et dents
Les mâchoires sont normalement développées et d'apparence légère, elles s'adaptent parfaitement. La mandibule, dont les branches sont rectilignes n'est ni proéminente ni fuyante dans sa partie antérieure. Les arcades dentaires s'adaptent parfaitement et les incisives s'articulent en ciseaux. Les dents sont blanches; la denture est bien développée et complète.
Yeux
Ouverts, d'une expression vive et attentive, de grandeur supérieure à la normale, ils ont une ouverture palpébrale proche du cercle. Les paupières sont bien en contact avec le globe oculaire qui n'est jamais enfoncé, mais plutôt à fleur de tête, quelque peu saillant. Les yeux sont situés sur un même plan presque frontal. Vus de face, ils ne doivent pas laisser entrevoir la sclère; ils sont de couleur ocre foncé; les bords des paupières sont noirs.
Oreilles
De forme presque triangulaire, leur largeur représente environ 1/3 de leur longueur. Elles sont attachées haut au-dessus de l'arcade zygomatique, peu érectiles, tombantes, et en contact avec les parois latérales du crâne.

Cou

Bien qu'il soit recouvert d'un poil abondant, la démarcation avec la nuque est bien visible. Le profil supérieur est arqué. Sa longueur est d'environ la moitié de la hauteur au garrot. Il est porté dressé et ne présente pas de peau lâche.

Corps

Généralité
La longueur mesurée de la pointe de l'épaule à la pointe de la fesse, dépasse de 38 % la hauteur au garrot.
Ligne du dessus
La ligne supérieure est rectiligne jusqu'à l'attache de la queue.
Garrot
Légèrement sorti de la ligne du dos.
Dos
Sa longueur est d'environ 65 % de la hauteur au garrot.
Croupe
Dans le prolongement de la ligne dorso-lombaire, la croupe est très large et longue; son obliquité est de 10° sous l'horizontale.
Poitrine
Région sternale très longue. Le thorax est ample, descendu plus bas que le niveau des coudes, avec des côtes pas très fortement cerclées. Le périmètre thoracique dépasse de 2/3 la hauteur au garrot.

Queue

Attachée dans la prolongation de la croupe, elle est grosse à sa racine et fine à sa pointe. Sa longueur correspond à environ 60 % de la hauteur au garrot. Elle forme une seule grande courbe, dont la pointe retombe entre les hanches en touchant la croupe. On tolère une queue recourbée sur un côté du tronc.

Membres

Membres antérieurs

Généralités
Considérés dans leur ensemble, ils sont bien appliqués au tronc et les pattes sont bien d'aplomb.
Epaules
Sa longueur représente 1/3 de la hauteur au garrot et son obliquité sous l'horizontale est de 60 à 65°. Par rapport au plan médian du tronc, elle approche de la verticale.
Bras
Plus long que l'épaule, il mesure 40 à 45 % de la hauteur au garrot; l'obliquité sous l'horizontale est de 70°. Il est bien appliqué contre le tronc dans ses deux tiers supérieurs, et sa direction longitudinale est presque parallèle au plan médian du tronc.
Coudes
Parallèles au plan médian du tronc.
Avant-bras
Il est sec avec peu de muscles visibles, mais avec une ossature plutôt robuste par rapport au format de la race. Il est moins long que le bras et mesure 33 % de la hauteur au garrot. La hauteur, mesurée du sol à la pointe du coude, est égale à 55 % environ de la hauteur au garrot.
Carpe
Dans l'axe vertical de l'avant-bras, bien mobile, sans nodosités; il est couvert d'une peau fine.
Métacarpe
Il a les mêmes caractéristiques que le carpe et, du fait de son peu de longueur, il est vertical.
Pieds antérieurs
Rond, avec des doigts bien joints et arqués; le coussinet central et les tubercules digités sont noirs; les ongles sont également noirs ou au moins de couleur foncée.

Membres postérieurs

Généralités
Vus dans leur ensemble, d'une ossature robuste, ils sont parallèles entre eux et, vus de derrière, verticaux de la pointe des fesses jusqu'au sol.
Cuisses
Pourvue de muscles robustes, son bord postérieur est convexe. Parallèle au plan médian du tronc, sa direction de haut en bas et d'arrière en avant est quelque peu oblique par rapport à la verticale. Sa longueur approche 40 % de la hauteur au garrot et sa largeur est un peu inférieure à sa longueur.
Jambes
Avec une gouttière peu visible, son obliquité sous l'horizontale est de 55°. Elle est légèrement plus longue que la cuisse.
Jarret
L'angle antérieur du jarret est de 140°.
Métatarse
La distance du sol à la pointe de l'articulation tibio-tarsienne est légèrement supérieure au 1/3 de la hauteur au garrot. Sa longueur correspond à la hauteur du jarret. Il est parfaitement d'aplomb.
Pieds postérieurs
Rond comme l'antérieur, dont il a toutes les caractéristiques.

Allures

Unies, rasantes, dégagées, avec au trot des foulées courtes et très rapides.

Peau

Bien appliquée sur tout le corps, elle est pigmentée de taches sombres et de couleur rouge vineux, spécialement sur le dos. Les bords des paupières, les troisièmes paupières et les bords des lèvres sont noirs.

Robe

Qualité du poil
Dense, luisant, brillant, tombant lourdement et de texture soyeuse, il est très long sur tout le corps et reste droit sur toute sa longueur sans traces d'ondulations ou de boucles. Sur le tronc, il doit dépasser en longueur la hauteur au garrot et retomber lourdement sur le sol, comme une cape bien posée sur le tronc dont elle suit le modelé sans s'ouvrir ni former flocons ou mèches. Flocons et mèches sont admis sur les membres antérieurs, du coude jusqu'au pied, et, sur les membres postérieurs, du genou au pied. Il n'y a pas de sous-poil. Sur la tête, le poil est très long, tant sur le chanfrein, où il se confond avec celui de la barbe, et tant sur le crâne, d'où il tombe jusqu'à se confondre avec celui des oreilles. Sur la queue, les poils retombent d'un seul côté du tronc, c'est-à-dire sur un flanc et sur la cuisse, et ils ont une longueur telle qu'ils atteignent le jarret.
Couleur du poil
Blanc pur; on admet une teinte ivoire pâle. Des traces de nuances orange pâle, à condition qu'elles donnent l'impression de poils souillés, sont tolérées, mais non désirées, et constituent donc une imperfection.

Taille et poids

Hauteur au garrot
Pour les mâles de 21 à 25 cm et pour les femelles de 20 à 23 cm.
Poids
De 3 à 4 kg.

Défauts

• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel.
• Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité.

Défauts généraux

 Strabisme bilatéral.
 Longueur du tronc dépassant de 43% la hauteur au garrot.

Défauts graves

 Chanfrein nettement busqué.
 Prognathisme accentué s'il altère l'aspect extérieur du museau.
 Taille des mâles dépassant 26 cm ou en dessous de 19 cm; chez les femelles, au-dessus de 25 cm et en dessous de 18 cm.

Défauts entrainant l’exclusion

 Divergence ou convergence accentuée des axes crânio-faciaux.
 Dépigmentation totale de la trufffe ou truffe d'une couleur autre que le noir.
 Prognathisme supérieur.
 Oeil vairon.
 Dépigmentation totale des paupières.
 Anourie.
 Brachyourie tant congénitale qu'artificielle.
 Poil frisé.
 Toute couleur autre que le blanc à l'exception de l'ivoire pâle.
 Taches de diverses couleurs quelle que soit leur extension.

NB :

• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié.
• Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires.
• Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum.
• Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction.

Bibliographie

http://www.fci.be/

Historique détaillé

Les Bichons Frisés et Maltais, plus connus que leurs congénères les Bolonais et les Havanais, existent depuis fort longtemps dans le bassin méditerranéen. Leur apparence sophistiquée, qui a d'ailleurs peu changé au fil des siècles si l'on en juge d'après certaines œuvres d'art mises au jour ces dernières années et sur lesquelles ils sont représentés, ne saurait faire oublier, toutefois, que c'est à cause du dynamisme dont ils ont toujours fait preuve que ces petits animaux, et plus particulièrement les Maltais, ont été appréciés des civilisations passées.

Le Bichon Maltais est le plus ancien de la famille des Bichons. Les statuettes qui ont été découvertes dans la tombe du pharaon Ramsès II montrent en ,outre que ses ancêtres étaient déjà très en vogue en Egypte au XIVe siècle avant J. -C. Quelques siècles plus tard, exactement au IVe siècle avant notre ère, on retrouve la trace de ces animaux dans la Grèce d'Aristote et dans l'Italie romaine.

Au 1er siècle avant J. -C., accompagnant les marchands le long de la Route de la soie, les Bichons Maltais auraient ensuite été introduits en Asie. Les nombreux cynologues qui en déduisent que la race aurait reçu un apport de sang de chiens tibétains n'ont pas forcément tort. Si cette thèse ne peut être scientifiquement prouvée, force est d'admettre que ces deux types de chiens se sont rencontrés à un moment ou à un autre. Le géographe grec Strabon (v. 58 av. J .-C. - entre 21 et 25 apr. J .-C.) s'intéressa au Bichon Maltais.

Mais la description qu'il fit de ce petit chien, qu'il appelait Canis meletensis, n'éclaircit nullement le doute actuel quant aux origines de la race. Il est probable que, pour l'éminent géographe, meletensis ne pouvait correspondre à rien d'autre qu'à la ville sicilienne de Melenta; comme Melenta est également le nom ancien de l'île de Malte, la confusion est inévitable pour de nombreux amateurs de la race.

Que le berceau des Bichons Maltais ait été ou non cette île méditerranéenne importe, en fait, peu. En revanche, ce qu'il est intéressant de savoir, c'est qu'à l'époque de Strabon Malte était devenue l'escale privilégiée des navigateurs et marchands en partance pour l'Asie et que, par conséquent, elle avait pu abriter bon nombre de Bichons Maltais, et peut-être même favoriser leur élevage.

Plus près de nous, le Bichon Maltais apparaît dans l'Europe du XVe siècle. Comme ses ancêtres sur des poteries grecques et égyptiennes, il figure sur des tapisseries et des peintures du bas Moyen Age et de la Renaissance. Il est présent en Italie, son pays d'adoption, en France ; sur la tapisserie de La Dame à la licorne conservée au musée de Cluny à Paris ; et on le retrouve sous le pinceau de peintres flamands, allemands, hollandais et espagnols tels que Memling, Dürer, Bruegel, Van de Venne et Goya.

Choyés par la reine Marie Stuart, qui avait importé quelques sujets de Lyon, les Bichons Maltais avaient foulé le sol britannique dès 1520, où ils devaient très vite connaître une notoriété quelque peu insolite. Pour les Anglais, en effet, la robe du Bichon Maltais guérissait des rhumatismes. Et cette légende semble s'être perpétuée aujourd'hui, puisqu'il n'est pas rare de trouver Outre-Manche des gants et des châles en poil de Bichons Maltais. Depuis près d'un siècle, les éleveurs se sont efforcés de promouvoir la race. Et, même si celle-ci demeure assez peu prolifique, il existe aujourd'hui des élevages un peu partout dans le monde.

Le Bichon Frisé (ou à poil frisé), encore appelé Ténériffe, et lui aussi très populaire, suscite bien des controverses. Selon certains cynologues, on trouve dans des écrits du IIe siècle avant l'ère chrétienne des allusions aux aïeux des Bichons à poil frisé montrant que ces chiens étaient déjà répandus dans les pays méditerranéens, et plus particulièrement en Italie. Pour d'autres, le Bichon à poil frisé ne daterait que du XVe siècle et serait issu du croisement entre un Bichon Maltais et un Caniche. Il semble d'ailleurs que cette dernière hypothèse soit scientifiquement plus fondée.

Introduit en France sous le règne de François 1er, ce chien devait très vite être apprécié des cours européennes. Les souverains espagnols possédèrent des Bichons à poil frisé, lesquels avaient pris l'habitude de parader dans les salons royaux, en compagnie d'autres chiens de luxe, comme le Maltais ou l'Epagneul Nain. On connaît la passion du roi de France Henri III pour ces chiens.

Alors qu'il était toujours à la mode sous Napoléon III et à la Belle Epoque, le Bichon à poil frisé souffrit terriblement de la Première Guerre mondiale : son élevage faillit bien disparaître. Ce n'est qu'à l'issue de la dernière guerre que les cynologues s'intéressèrent à nouveau à lui. Mais, entre-temps, s'étant fortement démocratisé, il était devenu l'animal de compagnie des saltimbanques, des joueurs d' orgue de Barbarie, et guidait même les aveugles.

Le nom de Ténériffe, contrairement à ce qu'on pourrait logiquement penser, ne signifie nullement que le « poil frisé » soit originaire de l'archipel des Canaries. S'il est assez répandu dans l'île espagnole, c'est d'abord, comme pour le Maltais d'ailleurs, parce que les marins et marchands de toutes sortes y faisaient souvent escale. Des cynologues ont avancé une autre hypothèse, plus mercantile celle-là, selon laquelle les premiers éleveurs de la race auraient choisi l'appellation de « Ténériffe » à des fins purement commerciales, une clientèle bien spécifique étant attirée par des noms à consonance exotique.

Quoi qu'il en soit, lorsqu'elle fut reconnue, la race reçut officiellement la nationalité franco-belge. Et c'est une éleveuse belge qui opta d'ailleurs pour le nom de « Bichon à poil frisé ». Moins sophistiqué que son cousin Maltais, le Bichon à poil frisé est aujourd'hui plus facilement accueilli par les familles. Parce qu'il possède le même caractère attachant, il fait lui aussi la joie des petits comme des grands.

Les propriétaires de Bichons Maltais ou de Bichons à poil frisé ont délibérément choisi un chien d ' agrément. Ils doivent donc accepter la présence continue de ces petits animaux sensibles, qui n'ont rien des chiens que l'on peut laisser une semaine entière sans compagnie, avec pour seul refuge contre les intempéries une niche dans un jardin. De même, confier un Bichon à une connaissance, quelle qu'elle soit, pendant les vacances, n'est pas une chose facile. Très attaché à ses maîtres, ce chien est malheureux lorsqu'il se sent abandonné, même durant une courte période.

Brillant, élégant, le Bichon Maltais est de nature très agréable. Il est d'ailleurs fréquemment le compagnon privilégié des personnes âgées, car il voue à son maître ou à sa maîtresse une affection presque sans limite, devenant très vite irremplaçable. Sa petite taille permet en outre de le transporter aisément. Le Bichon Maltais s'adapte très bien également, et avec un plaisir non dissimulé, à des situations plus mouvementées. Il partage ainsi sans retenue les jeux des enfants ou les promenades familiales. Une ancienne propriétaire du Club de la race précise même que ses Maltais pouvaient marcher des kilomètres en sa compagnie, toujours avec le même enthousiasme. Ces chiens ne sont donc pas uniquement des chiens d'appartement: ils adorent se dépenser au grand air dès lors qu'on leur accorde une vie pleine et diversifiée.

Dans la maison, le Bichon Maltais ne se sent bien qu'en présence des membres de la famille. Il est donc recommandé de ne pas le laisser seul dans une pièce. Couché dans un panier, confortablement installé sur un fauteuil, il somnolera tranquillement s'il sait que son petit monde vit et évolue à ses côtés. On dit parfois que le Maltais sait être aussi un bon gardien. N'exagérons pas: il annonce d'une voix haut perchée l'arrivée d'un inconnu, même celle d'un ami de son maître, mais son rôle s'arrête là. Sa taille modeste l'empêche d'ailleurs d'assumer d'autres fonctions. Certains affirment que le Bichon Maltais n'éprouve guère de sympathie pour les chats. Il s'agit, là encore, d'une idée reçue. Les Maltais, excessivement choyés, comme c'est trop souvent le cas, deviennent assez exclusifs et acceptent mal tout changement, comme l'arrivée d'un autre animal au foyer; mais tous ceux qui ont été élevés avec d'autres chiens ; ou avec des chats ; se montrent de nature sociable.

Malgré sa petite taille, le Bichon à poil frisé est plein de vitalité. Lorsqu'il accueille un invité qu'il apprécie, il est capable de faire des bonds étonnants en témoignage de sa joie. Doté d'une détente extraordinaire, il peut sauter dans les bras de son maître pour se faire cajoler, puis, après avoir été caressé tendrement, il se calmera. Très intelligent, n'oubliant presque rien, le Bichon à poil frisé était autrefois utilisé dans les cirques. Son allure comique, à l’instar d'ailleurs de celle de tous les Bichons, son entrain, ses facultés d'adaptation en faisaient l'un des favoris des montreurs de « chiens savants. »

Si certains Bichons, comme le Maltais, sont exceptionnellement calmes, il en va autrement du Bichon à poil frisé. Ce petit chien plaira à ceux qui recherchent un compagnon toujours en mouvement, à l'exubérance d'ailleurs toute relative. A l'évidence, un chien de ce gabarit n'a pas le même besoin de se dépenser que les races bergères, et il ne risque pas de provoquer des catastrophes dans l'appartement. En un mot, le Bichon Maltais comme le Bichon à poil frisé conviendront aux amateurs de chiens dynamiques, voire espiègles, mais doux et remplis d'affection pour leur maître. Leur entretien nécessite beaucoup de soins, mais il ne prend que quelques minutes par jour s'il n'est pas effectué pour les expositions. Surtout en raison de la concurrence d'autres races, comme le Yorkshire ou les divers petits chiens tibétains, l'image des Bichons a quelque peu vieilli, et c'est dommage, car ces chiens n'en restent pas moins des animaux de compagnie parfaitement adaptés aux contraintes de la vie moderne. Ceci ne veut pas dire qu'il faille céder continuellement à leurs numéros de charme. Ce serait, immanquablement, les rendre capricieux.

English

Maltese
FCI Standard No. 65

Origin
Central Mediterranean Area, patronage Italy
Translation
Mrs. Peggy Davis
Group
Group 9 Companion and Toy Dogs
Section
Section 1 Bichons and related breeds
Working
Without working trial
Acceptance on a definitive basis by the FCI
Wednesday 13 April 1955
Publication of the official valid standard
Friday 13 November 2015
Last update
Thursday 17 December 2015
En français, cette race se dit
Bichon maltais
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
Malteser
En español, esta raza se dice
Bichón Maltés
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Maltezer

Usage

Companion and Toy.

Brief historical summary

His name does not signify that he originates from the island of Malta, because the adjective « Maltese » comes from the Semitic word « màlat » which means refuge or harbour; this Semitic root comes up again in a whole series of names of maritime places; i.e. in the name Adriatic island of Méléda, the Sicilian town of Melita and also in that of the island Malta. The ancestors of this little dog lived in the ports and maritime cities of central Mediterranean, where they hunted mice and rats which were found in profusion in the harbour warehouses and in the hold of ships. In his list of dogs existing at the time of Aristote (384 322 B.C.) he mentions a breed of little dogs to which he attributes the Latin name « canes melitenses ». That dog was known in Ancient Rome : favourite companion of the matrons, has been praised by Strabon, Latin poet of the first century A.D. Representations of the Maltese by numerous Renaissance painters show this little dog in the salons of the period at the side of beautiful ladies of the time.

General appearance

Of small size, longish body. Covered by a very long white coat, very elegant with a proud and distinguished head carriage.

Important proportions

Length of body exceeds by about 38% the height at the withers. The length of the head is equal to 6/11 of the height at withers.

Behaviour / temperament

Lively, affectionate, very docile and very intelligent.

Head

Cranial region

Head
Its length is equal to 6/11 of the height at the withers. It is rather wide exceeding slightly half of the length.
Skull
The skull is slightly longer than the muzzle; the bizygomatic width is equal to its length and consequently superior to the half of the length of the head. In the sagittal direction, it is very slightly egg-shaped (ovoid); the upper part of the skull is flat, with an occipital crest very slightly marked; the protuberance of the frontal bones and the supraorbital ridges are well developed; the frontal indentation of the furrow is so lightly marked, that is invisible; the lateral faces of the parietal bones are somewhat convex. 
Stop
Frontal-nasal depression strongly defined making an angle of 90°.

Facial region

Nose
In the prolongation of the nasal bridge; seen in profile, its forepart is vertical. Voluminous with open nostrils, rounded and absolutely black.
Muzzle
Length of muzzle is equal to 4/11 of the length of the head; it is therefore slightly less than its half. The suborbital region is well chiselled. Its depth is a good 20% less than its length. The sides of the muzzle are parallel, but the muzzle seen from the front, must not appear square, since its anterior face joins onto the lateral sides by curves. The muzzle is rectilinear with a well marked furrow in its central part.
Lips
Viewed from the front, the upper lips, at their junction, have the shape of a very open arch. They are little developed in depth and the labial commissure is not visible. The upper lips adapt perfectly to the lower lips, in such a way that the bottom profile of the muzzle is defined by the lower jaw. The edges of the lips must be absolutely black.
Jaws and teeth
Normally developed and light in appearance, perfectly adapted. The lower jaw, with its branches being straight, is neither prominent nor receeding in its anterior part. The dental arches are perfectly adapted and the incisors in scissor articulation. Teeth are white; the dentition is well developed and complete.
Eyes
Open, with lively and attentive expression, larger than would be expected; the shape tends to be round. The eyelids are in close contact with the eyeball, which is never deep-set, but rather level with the head, just slightly protruding. The eyes are set on a same almost frontal plan. Seen from the front, they must not show sclera (white of the eyes); they are of a dark ochre colour; eye rims are black.
Ears
Of almost triangular shape, their width is about 1/3 of their length. They are set high above the zygomatic arch, hanging close to the sides of the skull; with little erection.

Neck

Although covered with an abundant coat, the demarcation of the nape of the neck is obvious. The upper profile is arched. Its length is about half of the height at the withers. It is carried erect and does not show any loose skin.

Body

Body
The length from the point of the shoulder to the point of the buttock is 38% more than the height of the withers.
Topline
Straight to the tail-set.
Withers
Slightly raised above the topline.
Back
Its length is about 65 % of the height at the withers.
Croup
In the prolongation of the lumbar-dorsal line, the croup is very wide and long; its obliqueness is 10° below the horizontal.
Chest
Ample; let down lower than the level of the elbows, with ribs not too well sprung. The circumference of the chest is 2/3 more than the height at the withers. Sternal region very long.

Tail

Set on level with the croup, thick at the root and fine at the tip. Its length corresponds to about 60% of the height at the withers. Forms a single big curve, the tip of which falls between the haunches touching the croup. A tail curved to one side of the body is tolerated.

Limbs

Forequarters

Generality
On the whole they are close to the body, the legs standing straight and parallel.
Shoulders
Its length represents 1/3 of the height of the withers and its obliqueness below the horizontal is of 60° to 65°. In relation to the median plane of the body nearly vertical.
Upper arm
Longer than the shoulder, measures 40 to 45% of the height at the withers, the obliqueness below the horizontal is of 70°. Well joined to the body in its top 2/3, and its longitudinal direction is almost parallel to the median plane of the body.
Elbows
Parallel to the median plane of the body.
Forearm
Lean with few visible muscles, but with a rather sturdy bone structure in relation to the size of the breed.
Carpal
In the vertical line of the forearm, mobile; should not be knotty; covered with a fine skin.
Pastern
Has the same characteristics as the carpus and, because of its short length, is vertical.
Forefeet
Round, toes closed and arched; communal and digital pads should be black, the nails should be also black or at least of a dark colour.

Hindquarters

Generality
On the whole, of sturdy bone structure; parallel and, seen from behind, vertical from the point of the buttock to the ground.
Upper thigh
Hard muscled, hind edge is convex. Parallel to the median plane of the body, its downward and forward direction is somewhat oblique in relation to the vertical. Its length is nearly 40% of the height at the withers and its width is a little less than its length.
Lower thigh
With a groove between the tendon and the bone hardly noticeable; its obliqueness below the horizontal is 55°. It is slightly longer than the thigh.
Metatarsus
The distance from the ground to the point of the hock is slightly more than 1/3 of the height at the withers. Its length corresponds to the height of the hock. It is perfectly upright.
Hock
The forward angulation of the hock is 140°.
Hind feet
Round as the forefeet, with all the same characteristics.

Gait and movement

Even, skimming the ground, free, with short and very quick steps at the trot.

Skin

Really tight to all parts of the body, pigmented with dark patches and patches of a reddish wine colour, especially on the back. The rim of the eyelids, third eyelids and lips are black.

Coat

Hair
Dense, shiny, glossy - falling heavily and of a silky texture, very long on the whole of the body and straight throughout its length without traces of waves or curls. On the trunk it should be longer than the height at the withers and fall heavily back to the ground like a cape fitting close to the trunk without opening or forming tufts or flocks. Tufts or flocks are acceptable on the forequarters from the elbow to the foot, and on the hindquarters, from the stifle to the foot. There is no undercoat. On the head the coat is very long, as much on the foreface, where it mingles with the beard, also on the skull where it falls eventually mingling with the hair covering the ears. On the tail, the hairs fall back to one side of the body, i.e. on the flank and on the thigh, of such length as to reach the hock.
Colour
Pure white; a pale ivory tinge is permitted. Traces of pale orange shades are tolerated but not desirable and constitute an imperfection.

Size and weight

Height at withers
Males from 21 to 25 cm, females from 20 to 23 cm.
Weight
3 to 4 kg.

Faults

• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work.
• Faults listed should be in degree of seriousness.

General faults

 Bilateral strabismus (cross-eyed).
 Length of body exceeding 43% of the height at the withers.

Serious faults

 Roman nose.
 Accentuated undershot mouth, if it spoils the outer appearance of the muzzle.
 Size in males over 26 cm or below 19 cm; size in bitches above 25 and below 18 cm.

Disqualifying faults

 Accentuated divergence or convergence of the head planes.
 Total depigmentation of the nose or nose of other colour than black.
 Overshot mouth.
 Wall eye.
 Total depigmentation of the eyelids.
 Tail-less, shortened tail, whether congenital or acquired.
 Frizzy coat.
 Any colour other than white, with exception of pale ivory.
 Patches of different colours whatever their extension.

NB :

• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified.
• The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying.
• Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum.
• Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding.

Bibliography

http://www.fci.be/

 

Detailed history

The Frisé and Maltese Bichons, better known than their counterparts the Bolognese and Havanese, have existed for a long time in the Mediterranean basin. Their sophisticated appearance, which has changed little over the centuries, judging from some of the works of art that have come to light in recent years and on which they are represented, can not fail to make us forget, however, that it is because of the dynamism with which they have always shown that these small animals, and more particularly the Maltese, have been appreciated by past civilizations.

The Maltese Bichon is the oldest of the Bichon family. The statuettes that were discovered in the tomb of Pharaoh Ramses II show in addition that his ancestors were already very popular in Egypt in the fourteenth century BC. A few centuries later, exactly in the fourth century BC, traces of these animals are found in Aristotle's Greece and Roman Italy.

In the 1st century BC, accompanying the merchants along the Silk Road, the Maltese Bichons were then introduced to Asia. The many cynologists who deduce that the race would have received a blood supply of Tibetan dogs are not necessarily wrong. If this thesis can not be scientifically proven, it must be admitted that these two types of dogs met at one time or another. The Greek geographer Strabo (circa 58 BC - between 21 and 25 AD) was interested in the Maltese Bichon.

But his description of this little dog, which he called Canis meletensis, in no way clarifies the current doubt as to the origins of the race. It is probable that, for the eminent geographer, meletensis could correspond to nothing but the Sicilian city of Melenta; as Melenta is also the ancient name of the island of Malta, confusion is inevitable for many lovers of the breed.

Whether or not the cradle of the Maltese Bichons has been this Mediterranean island matters, in fact, little. On the other hand, what is interesting to know is that at the time of Strabo Malta had become the privileged stop for sailors and merchants leaving for Asia and that, consequently, it had been able to shelter a good number of Maltese Bichons, and perhaps even promote their breeding.

Closer to home, the Maltese Bichon appears in 15th century Europe. Like his ancestors on Greek and Egyptian pottery, he appears on tapestries and paintings from the late Middle Ages and the Renaissance. He is present in Italy, his adopted country, in France; on the tapestry of The Lady with the unicorn preserved in the museum of Cluny in Paris; and it is found under the brush of Flemish, German, Dutch and Spanish painters such as Memling, Dürer, Bruegel, Van de Venne and Goya.

Pampered by Queen Mary Stuart, who had imported a few subjects from Lyon, the Bichons Maltese had trod the British soil from 1520, where they were soon to become notorious somewhat unusual. For the English, indeed, the dress of the Maltese Bichon cured rheumatism. And this legend seems to have continued today, since it is not uncommon to find gloves and shawls in Maltese Bichon fur across the Channel. For almost a century, breeders have been striving to promote the breed. And even if it is not very prolific, today there are farms all over the world.

The Bichon Frize (or curly hair), also called Teneriffe, and also very popular, causes much controversy. According to some cynologists, we find in writings of the second century before the Christian era allusions to the ancestors of the Bichons with furry hair showing that these dogs were already widespread in the Mediterranean countries, and more particularly in Italy. For others, the Bichon with curly hair only dates from the fifteenth century and would come from the cross between a Maltese Bichon and a Poodle. It seems, moreover, that this last hypothesis is scientifically more well founded.

Introduced in France during the reign of François 1st, this dog was soon to be appreciated by the European courts. The Spanish rulers possessed Bichons with curly hair, who had become accustomed to parading in the royal salons, in the company of other luxury dogs, such as the Maltese or the Dwarf Spaniels. We know the passion of the King of France Henry III for these dogs.

While still in fashion under Napoleon III and the Belle Epoque, the Bichon furry suffered terribly from the First World War: his breeding almost disappear. It was not until the end of the last war that the cynologists once again took an interest in him. But in the meantime, having become highly democratized, he had become the pet of the acrobats, organ players of Barbary, and even guided the blind.

The name of Teneriffe, contrary to what one could logically think, does not mean that the "curly hair" originates from the archipelago of the Canary Islands. If it is widespread enough on the Spanish island, it is first, as for the Maltese besides, because sailors and merchants of all kinds often stopped there. Cynologists have put forward another, more mercantile hypothesis, according to which the first breeders of the breed would have chosen the name of "Teneriffe" for purely commercial purposes, a very specific clientele being attracted by exotic-sounding names.

In any case, when it was recognized, the race officially received French-Belgian nationality. And it is a Belgian breeder who opted for the name of "Bichon Frize". Less sophisticated than its cousin Maltais, the Bichon Frize is now more easily welcomed by families. Because it has the same endearing character, it is also the joy of young and old alike.

Owners of Maltese Bichons or Bichon Frize deliberately chose a pleasure dog. They must therefore accept the continued presence of these small sensitive animals, which have nothing of the dogs that can be left a whole week without company, with only shelter from the weather a niche in a garden. Similarly, giving a Bichon to an acquaintance, whatever it is, during the holidays, is not an easy thing. Very attached to his masters, this dog is unhappy when he feels abandoned, even for a short time.

Brilliant and elegant, the Maltese Bichon is very pleasant in nature. He is also frequently the privileged companion of the elderly, because he devotes to his master or his mistress an affection almost limitless, quickly becoming irreplaceable. Its small size also makes it easy to transport. The Maltese Bichon also adapts very well, and with undisguised pleasure, to more hectic situations. It shares without restraint children's games or family walks. A former owner of the Breed Club even said that his Maltese could walk miles in his company, always with the same enthusiasm. These dogs are not only flat dogs: they love to work outdoors as long as they are given a full and diversified life.

In the house, the Maltese Bichon feels good only in the presence of family members. It is therefore recommended not to leave it alone in a room. Lying in a basket, comfortably seated on an armchair, he will doze quietly if he knows that his little world lives and evolves by his side. It is sometimes said that Maltese knows how to be a good guardian too. Let's not exaggerate: he announces in a high-pitched voice the arrival of a stranger, even that of a friend of his master, but his role stops there. Its modest size prevents it from taking on other functions. Some say that the Maltese Bichon has no sympathy for cats. Again, this is a misconception. The Maltese, excessively pampered, as is too often the case, become rather exclusive and accept badly any change, as the arrival of another animal in the home; but all those who have been brought up with other dogs; or with cats; are sociable in nature.

Despite its small size, the Bichon Frize is full of vitality. When he welcomes a guest whom he appreciates, he is able to make amazing leaps as a token of his joy. Equipped with extraordinary relaxation, he can jump into the arms of his master to be cajoled, then, after being caressed tenderly, it will calm down. Very intelligent, forgetting almost nothing, the Bichon fur was once used in circuses. His comedic appearance, like that of all Bichons, his enthusiasm, his ability to adapt made it one of the favorites of the showmen "learned dogs. "

If some Bichons, such as Maltese, are exceptionally calm, it is otherwise the Bichon furry. This little dog will please those who are looking for a companion always moving, exuberant besides any relative. Obviously, a dog of this size does not have the same need to spend as the shepherd breeds, and it is not likely to cause disasters in the apartment. In a nutshell, the Maltese Bichon, like the Bichon Frize, will suit dynamic dog lovers, even playful, but sweet and full of affection for their master. Their maintenance requires a lot of care, but it only takes a few minutes a day if it is not done for exhibitions. Especially because of competition from other breeds, like Yorkshire or the various small Tibetan dogs, the image of the Bichons has aged a bit, and it's a shame, because these dogs are nonetheless pets perfectly adapted to the constraints of modern life. This does not mean that you have to continually give in to their charm numbers. It would inevitably make them capricious.

Deutsch

Malteser
FCI-Standard Nr. 65

Ursprung
Mittleres Mittelmeergebiet, patronat Italien
Übersetzung
Frau Michèle Schneider
Gruppe
Gruppe 9 Gesellschafts und Begleithun
Sektion
Sektion 1 Bichons und verwandte Rassen
Arbeitsprüfung
Ohne Arbeitsprüfung
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
Mittwoch 13 April 1955
Publikation des gültigen offiziellen Standards
Freitag 13 November 2015
Letzten Aktualisierung
Donnerstag 18 Januar 2018
En français, cette race se dit
Bichon maltais
In English, this breed is said
Maltese
En español, esta raza se dice
Bichón Maltés
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Maltezer

Verwendung

Gesellschafts- und Begleithund.

Kurzer geschichtlicher abriss

Sein Name bedeutet nicht, daß er von der Insel Malta stammt, denn das Adjektiv « maltais » rührt von dem semitischen Wort « màlat » her, welches zuflucht oder Hafen bedeutet; diese semitische Wurzel findet sich in einer Vielzahl maritimer Ortsbezeichnungen, so z.B. im Namen der Adriainsel Méléda, in dem der sizilianischen Stadt Melita und eben auch in dem der Insel Malta. Die Vorfahren dieses kleinen Hundes lebten in den Häfen und Küstenorten des zentralen Mittelmeeres, wo sie die Mäuse und Ratten bekämpften, die sich in den Lagerhäusern der Häfen und in den Laderäumen der Schiffe reichlich vermehrten. In seinem Verzeichnis der in Europa bekannte Hunde erwähnt Artitoteles (384-322 v.Ch.) auch eine Rasse kleiner Hunde, der er den lateinsichen Namen « canes malitenses » gibt. Dieser Hund war im antiken Rom bekannt : der lateinische Dichter Strabon hat ihn im ersten nachchristlichen Jahrhundert als den Begleiter respektabler Frauen besungen. Abbildungen des Maltesers aus der Hand zahlreicher Maler der Renaissance zeigen den kleinen Hund in den Salons der Epoche an der Seite der schönen Frauen jener Zeit.

Allgemeines erscheinungsbild

Klein, mit gestrecktem Rumpf. Von einem sehr langen, weißen Haarmantel bedeckt, ist er sehr elegant und trägt den Kopf stolz und vornehm.

Wichtige proportionen

Die Rumpflänge übertrifft die Widerristhöhe um etwa 38 %. Die Kopflänge entspricht 6/11 der Widerristhöhe.

Verhalten / charakter (wesen)

Lebhaft, zärtlich, sehr gelehrig, sehr intelligent.

Kopf

Oberkopf

Kopf
Seine Länge entspricht 6/11 der Widerristhöhe. Er ist eher breit, seine Breite übertrifft ein wenig die halbe Länge.
Schädel
Er ist etwas länger als der Fang, die Breite zwischen den Jochbeinbögen entspricht seiner Länge und ist damit breiter als die halbe Kopflänge. In sagittaler Richtung ist er von leicht eiförmiger Form. Die obere Schädelpartie ist flach, der Hinterhauptfortsatz ist wenig ausgeprägt ; die Vorsprünge des Stirnbeins und die Augenbrauenbögen sind gut entwickelt; die Stirnfurche ist nicht sichtbar, da wenig ausgeprägt. Die Schädelseiten sind fast konvex. 
Stop
Der Stirnabsatz ist stark betont und bildet einen Winkel von 90°.

Facial region

Nasenschwamm
In der Verlängerung des Nasenrückens gelegen, steht, im Profil betrachtet, seine Vorderseite senkrecht. Groß, Nasenlöcher geöffnet, er ist abgerundet und unbedingt schwarz pigmentiert.
Fang
Die Fanglänge entspricht 4/11 der Kopflänge; sie ist demnach ein wenig kürzer als dessen halbe Länge. Der Bereich unterhalb der Augen ist gut gemeißelt. Seine Höhe ist um etwas mehr als 20 % geringer als seine Länge. Die Seiten sind einander parallel, dennoch darf der Fang von vorne betrachtet nicht viereckig erscheinen, da seine Vorderfront bogenförmig in die Seitenflächen übergeht. Der Nasenrücken ist gerade mit gut ausgeprägten Furchen in seiner mittleren Partie.
Lefzen
Von vorne besehen haben die Oberlefzen an ihrer Verbindungsstelle die Form eines sehr offenen Bogens. Sie sind in ihrer Tiefe wenig entwickelt und der Lippenwikel ist nicht sichtbar. Die Oberlefzen passen sich den unteren völlig an, so daß in der Seitenansicht der Fang nach unten durch den Unterkieferknochen begrenzt wird. Der Lefzenrand muß unbedingt schwarz pigmentiert sein.
Kiefer / Zähne
Normal entwickelt, nicht kräftig, passen sie perfekt zusammen. Der Unterkieferknochen, dessen Äste geradlinig verlaufen, ist in seiner Frontpartie weder vorstehend, noch zurückfliehend. Die Zahnbogen passen perfekt zueinander und schließen als Schere. Die Zähne sind weiß, das Gebiß ist gut entwickelt und vollständig.
Augen
Offen, von lebhaftem, aufmerksamem Ausdruck; sie sind größer als durchschnittlich; die Lidöffnung ist nahezu kreisförmig. Die Augenlider haben engen Kontakt mit dem Augapfel, der nie tief liegen darf, sondern fast bündig mit dem Kopf ganz leicht hervortritt. Die Augen liegen nach vorne auf fast gleicher Ebene. Von der Seite betrachtet darf die Sklera nicht sichtbar sein; sie sind von der Farbe dunklen Ockers; die Lidränder sind schwarz.
Ohren
Nahezu dreieckig, ihre Breite entspricht ungefähr 1/3 ihrer Länge. Sie sind hoch über dem Jochbein angesetzt, kaum abgehoben, hängend getragen und an den Schädelseiten anliegend.

Hals

Obwohl er mit reichlich Haar bedeckt ist, setzt er sich deutlich erkennbar vom Nacken ab. Seine obere Linie verläuft gebogen. Seine Länge entspricht etwa der halben Widerristhöhe. Er wird aufrecht getragen und zeigt keine lose Haut.

Körper

Allgemeinheit
Zwischen Buggelenk und Sitzbeinhöcker gemessen, übertrifft seine Länge die Widerristhöhe um 38 %.
Obere Profillinie
Sie verläuft bis zum Rutenansatz geradlinig.
Widerrist
Der Widerrist ragt leicht aus der Rückenlinie hervor.
Rücken
Seine Länge entspricht etwa 65 % der Widerristhöhe.
Kruppe
In der Verlängerung der Rücken-Lendenlinie gelegen, ist die Kruppe sehr breit und lang; ihre Neigung zur Horizontalen beträgt 10°.
Brust
Brustkasten geräumig und reicht über die Höhe der Ellbogen hinab; Rippen nicht sehr stark gewölbt. Der Brustumfang übersteigt um 2/3 die Widerristhöhe. Brustbeinpartie sehr lang.

Rute

In der Verlängerung der Kruppe angesetzt, dick an der Wurzel, dünn an der Spitze. Die Länge entspricht etwa 60 % der Widerristöhe. Sie formt einen einzigen großen Bogen, dessen Endpunkt zwischen die Hüftknochen fällt und der die Kruppe berührt. Eine seitwärts zu einer Rumpfseite hin gekrümmte Rute wird toleriert.

Gliedmassen

Vorderhand

Allgemeines
In ihrer Gesamtheit betrachtet, liegt die Vorderhand gu am Körper an und die Läufe stehen senkrecht.
Schultern
Ihre Länge entspricht 1/3 der Widerristhöhe und sie ist zur Horizontalen um 60° bis 65° geneigt. Im Verhältnis zur Medianebene des Rumpfes nähert sie sich der Senkrechten.
Oberarm
Länger als die Schulter, er mißt 40 bis 45 % der Widerristhöhe; seine Neigung zur Horizontalen beträgt 70°. In den oberen zwei dritteln schmiegt er sich gut an den Rumpf an und in seiner Längsrichtung ist er der Medianebene des Rumpfes nahezu parallel.
Ellenbogen
Parallel zur Medianebene des Rumpfes.
Unterarm
Er ist trocken, mit weniger sichtbarer Muskeln, aber von im Vergleich zur Größe der Rasse eher kräftigem Knochenbau. Er ist kürzer als der Oberarm und mißt 33 % der Widerristhöhe. Die Höhe, gemessen zwischen Boden und Ellbogenspitze, entspricht ungefähr 55 % der Widerristhöhe.
Vorderfusswurzelgelenk
In der Lotrechten des Unterarms gelegen, sehr beweglich, ohne Verdickungen; sie ist von dünner Haut bedeckt.
Vordermittelfuss
Er hat dieselben Merkmale wie die Fußwurzel und steht aufgrund seiner geringen Länge senkrecht.
Vorderpfoten
Rund, Zehen eng aneinanderliegend und gewölbt; der Mittel- und die Zehenballen sind schwarz; die Krallen sind ebenfalls schwarz oder zumindest von dunkler Farbe.

Hinterhand

Allgemeines
Die Läufe sind von kräftigem Knochenbau, in ihrer Gesamtheit betrachtet zueinander parallel und, von hinten betrachtet, senkrecht vom Sitzbeinhöcker bis zum Boden.
Oberschenkel
Mit kräftiger Muskulatur versehen, seine hintere Begrenzung verläuft konvex. Zur Medianebene des Rumpfes liegt er parallel, zur Vertikalen verläuft er von oben nach unten und von hinten nach vorne etwas geneigt. Seine Länge liegt nahe bei 40 % der Widerristhöhe und seine Breite unterschreitet die Länge um ein weniges.
Unterschenkel
Mit kaum sichtbarer Rille zwischen Achillessehne und Knochen, zur Horizontalen um 55° geneigt. Er ist um weniges länger als der Oberschenkel.
Hintermittelfuss
Die Strecke zwischen dem Boden und der Sprung- gelenkspitze ist um weniges länger als 1/3 der Widerristhöhe. Seine Länge entspricht der Sprunggelenkhöhe. Er steht völlig senkrecht.
Sprunggelenk
Der vordere Sprunggelenkwinkel beträgt 140°.
Hinterpfoten
Rund wie die Vorderpfoten, mit denen sie alle Merkmale gemein haben.

Gangwerk

Gleichmäßig, nahe am Boden gleitend, frei, im Trab mit kurzen und sehr schnellen Tritten.

Haut

Am ganzen Körper gut anliegend, ist sie mit dunklen und Flecken von weinroter Farbe pigmentiert, besonders auf dem Rücken. Die Lidränder, die Nickhäute und die Lefzenränder sind schwarz.

Coat

Haar
Dicht, glänzend, schimmernd, schwer herabfallend und von seidiger Textur; es ist auf dem ganzen Körper lang und bleibt in seiner ganzen Länge glatt, ohne Spuren von Locken oder Kräuselung. Auf dem Rumpf muß seine Länge die Widerristhöhe übertreffen und schwer auf den Boden fallen, wie ein gutsitzender Umhang, der sich dem Körper anschmiegt, ohne sich zu öffnen und ohne Locken oder Flocken zu bilden. Locken und Flocken sind zulässig an den vorderen Gliedmaßen vom Ellbogen bis zur Pfote und an den hinteren Gliedmaßen vom Knie bis zur Pfote. Es gibt keine Unterwolle. Auf dem Kopf ist das Haar sehr lang, auf dem Nasenrücken so lang, daß es sich mit dem Barthaar vermengt und auf dem Schädel so lang, daß es hinabreicht, bis es sich mit dem Haar der Ohren vermengt. Auf der Rute fällt das Haar nur zu einer Rumpfseite, d.h. auf die Flanke und den Schenkel, und es ist so lang, daß es sich bis zum Sprunggelenk reicht.
Farbe
Reines Weiß; eine blasse Elfenbeintönung ist zulässig. Spuren einer blassen Orangetönung, die den Eindruck von verschmutzten Haaren hervorruft, werden toleriert, sind aber unerwünscht und stellen eine Unvollkommenheit dar.

Grösse und gewicht

Widerristhöhe
Rüden 21 bis 25 cm, Hündinnen 20 bis 23 cm.
Gewicht
Von 3 bis 4 kg.

Fehler

• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen.
• Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden.

Allgemeine Fehler

 Beiseitiges Schielen.
 Rumpf länger als 43 % der Widerristhöhe.

Schwere fehler

 Deutlich gewölbter Nasenrücken.
 Ausgeprägter Vorbiss, wenn dadurch das Aussehen des Fanges entstellt wird.
 Grösse der Rüden über 26 cm oder unter 19 cm; Grösse der Hündinnen über 25 cm und unter 18 cm.

Disqualifizierende fehler

 Ausgeprägte Divergenz oder Konvergenz der Begrenzungslinien von Schädel und Fang.
 Völlige Depigmentierung des Nasenschwammes oder Nasen-schwamm von anderer Farbe als schwarz.
 Rückbiss.
 Glasauge.
 Völlige Depigmentierung der Lider.
 Schwanzlosigkeit, angeborene oder artifiziell erzeugte kurze Rute.
 Gekräuseltes Haar.
 Jede andere Farbe als Weiss, mit Ausnahme der blassen Elfenbein- tönung.
 Verschiedenfarbige Flecken, ohne Rücksicht auf deren Ausdehnung.

NB :

• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden.
• Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend.
• Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden.
• Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden.

Bibliografie

http://www.fci.be/

 

Detaillierter Verlauf

Die Frisé- und Malteser-Bichons, besser bekannt als ihre Pendants Bolognese und Havanese, gibt es seit langem im Mittelmeerraum. Ihr anspruchsvolles Aussehen, das sich im Laufe der Jahrhunderte nur wenig verändert hat, was man an einigen der Kunstwerke sieht, die in den letzten Jahren entdeckt wurden und auf denen sie vertreten sind, lässt uns jedoch nicht vergessen, dass Es ist wegen der Dynamik, die sie immer gezeigt haben, dass diese kleinen Tiere, und besonders die Malteser, von früheren Zivilisationen geschätzt worden sind.

Der Malteser Bichon ist der älteste der Bichon-Familie. Die im Grab des Pharao Ramses II. Entdeckten Statuetten zeigen darüber hinaus, dass seine Vorfahren bereits im 14. Jahrhundert v. Chr. In Ägypten sehr beliebt waren. Ein paar Jahrhunderte später, genau im vierten Jahrhundert v. Chr., Finden sich Spuren dieser Tiere im griechischen und römischen Italien des Aristoteles.

Im 1. Jahrhundert v. Chr. Wurden die maltesischen Bichons zusammen mit den Kaufleuten entlang der Seidenstraße nach Asien eingeführt. Die vielen Kynologen, die folgern, dass die Rasse eine Blutversorgung von tibetischen Hunden erhalten hätte, sind nicht unbedingt falsch. Wenn diese These nicht wissenschaftlich bewiesen werden kann, muss man zugeben, dass sich diese beiden Arten von Hunden irgendwann getroffen haben. Der griechische Geograph Strabo (ca. 58 v. Chr. - zwischen 21 und 25 n. Chr.) Interessierte sich für das maltesische Bichon.

Aber seine Beschreibung dieses kleinen Hundes, die er Canis meletensis nannte, klärt in keiner Weise die gegenwärtigen Zweifel über die Ursprünge der Rasse. Es ist wahrscheinlich, dass für den bedeutenden Geographen Meletensis nichts als der sizilianischen Stadt Melenta entsprechen konnte; Da Melenta auch der antike Name der Insel Malta ist, ist Verwirrung für viele Liebhaber der Rasse unvermeidlich.

Ob die Wiege der maltesischen Bichons diese Mittelmeerinsel ist oder nicht, spielt in der Tat wenig eine Rolle. Auf der anderen Seite ist es interessant zu wissen, dass Malta zur Zeit von Strabo zum privilegierten Halt für Segler und Händler geworden war, die nach Asien reisten, und dass es folglich in der Lage war, Schutz zu bieten eine gute Anzahl von Malteser Bichons, und vielleicht sogar ihre Zucht fördern.

Näher zu Hause erscheint das maltesische Bichon im Europa des 15. Jahrhunderts. Wie seine Vorfahren auf griechischer und ägyptischer Keramik erscheint er auf Wandteppichen und Gemälden des späten Mittelalters und der Renaissance. Er ist in Italien, seiner Wahlheimat, in Frankreich präsent; auf dem Wandteppich der Dame mit dem im Museum von Cluny in Paris erhaltenen Einhorn; und es ist unter dem Pinsel von flämischen, deutschen, niederländischen und spanischen Malern wie Memling, Dürer, Bruegel, Van de Venne und Goya gefunden.

Verwöhnt von Königin Mary Stuart, die einige Exemplare aus Lyon importiert hatte, waren die Bichons Malteser ab 1520 auf britischem Boden getreten, wo sie bald berüchtigt werden sollten. Für die Engländer heilte das Kleid des Malteser Bichon Rheuma. Und diese Legende scheint sich bis heute fortgesetzt zu haben, da es nicht selten ist, Handschuhe und Tücher in maltesischem Bichon-Pelz über den Kanal zu finden. Seit fast einem Jahrhundert bemühen sich Züchter, die Rasse zu fördern. Und selbst wenn es nicht sehr produktiv ist, gibt es heute Bauernhöfe auf der ganzen Welt.

Die Bichon Frise (oder lockiges Haar), auch genannt Teeriffe, und auch sehr beliebt, verursacht viel Kontroverse. Laut einigen Kynologen finden wir in Schriften aus dem zweiten Jahrhundert vor der christlichen Zeitrechnung Anspielungen auf die Vorfahren der Bichons mit lockigem Haar, die zeigen, dass diese Hunde bereits in den Mittelmeerländern und insbesondere in Italien weit verbreitet waren. Für andere stammt der Bichon mit lockigem Haar nur aus dem fünfzehnten Jahrhundert und wurde aus der Kreuzung zwischen einem maltesischen Bichon und einem Pudel geboren. Es scheint außerdem, dass diese letzte Hypothese wissenschaftlich fundierter ist.

Dieser Hund, der während der Regierungszeit von François I. in Frankreich eingeführt wurde, wurde bald von den europäischen Höfen geschätzt. Die spanischen Herrscher besaßen Bichons mit lockigem Haar, die sich daran gewöhnt hatten, in den königlichen Salons in Begleitung anderer Luxushunde, wie der Malteser oder der Zwergspaniels, zu paradieren. Wir kennen die Leidenschaft des Königs von Frankreich Heinrich III. Für diese Hunde.

Während er unter Napoleon III. Und der Belle Epoque noch in Mode war, litt der Bichonpelz sehr unter dem Ersten Weltkrieg. Seine Zucht war fast verschwunden. Erst am Ende des letzten Krieges interessierten sich die Kynologen wieder für ihn. In der Zwischenzeit war er, nachdem er hochgradig demokratisiert worden war, der Liebling der Akrobaten, Organisten von Barbary, und er führte sogar Blinde.

Der Name von Teneriffa, im Gegensatz zu dem, was man logisch denken könnte, bedeutet nicht, dass die "lockigen Haare" aus dem Archipel der Kanarischen Inseln stammen. Wenn es auf der spanischen Insel weit genug verbreitet ist, so ist es zunächst, wie auch für die Malteser, weil dort oft Matrosen und Händler aller Art Halt gemacht haben. Die Kynologen haben eine andere merkantile Hypothese aufgestellt, nach der die ersten Züchter der Rasse den Namen "Teneriffa" für rein kommerzielle Zwecke gewählt hätten, eine sehr spezifische Klientel, die von exotisch klingenden Namen angezogen würde.

In jedem Fall, als es anerkannt wurde, erhielt das Rennen offiziell französisch-belgische Staatsbürgerschaft. Und es ist ein belgischer Züchter, der sich für den Namen "Bichon Frise" entschieden hat. Das Bichon Frise ist weniger anspruchsvoll als sein Cousin Maltais und wird nun von Familien leichter akzeptiert. Weil es den gleichen liebenswerten Charakter hat, ist es auch die Freude von Jung und Alt.

Besitzer von Malteser Bichons oder Bichon Frise haben sich bewusst für einen Vergnügungshund entschieden. Sie müssen daher die fortdauernde Anwesenheit dieser kleinen empfindlichen Tiere akzeptieren, die nichts von den Hunden haben, die eine ganze Woche ohne Gesellschaft verlassen werden können, mit nur der Zuflucht vom Wetter eine Nische in einem Garten. Ebenso ist es nicht leicht, einem Bekannten in den Ferien ein Bichon zu geben, was auch immer es ist. Sehr anhänglich an seine Herren, ist dieser Hund unglücklich, wenn er sich für kurze Zeit verlassen fühlt.

Brillant und elegant, ist das Malteser Bichon in der Natur sehr angenehm. Er ist auch häufig der privilegierte Begleiter der Alten, weil er seinem Herrn oder seiner Geliebten eine fast grenzenlose Zuneigung widmet, die schnell unersetzlich wird. Seine geringe Größe macht es auch einfach zu transportieren. Das Malteser Bichon passt sich auch sehr gut und mit unverhohlenem Vergnügen turbulenteren Situationen an. Es teilt uneingeschränkt Kinderspiele oder Familienwanderungen. Ein ehemaliger Besitzer des Zuchtvereins sagte sogar, dass sein Malteser in seiner Gesellschaft meilenweit laufen könne, immer mit der gleichen Begeisterung. Diese Hunde sind nicht nur flache Hunde: Sie lieben es, im Freien zu arbeiten, solange sie ein volles und abwechslungsreiches Leben haben.

Im Haus fühlt sich der Malteser Bichon nur in Gegenwart von Familienmitgliedern gut. Es wird daher empfohlen, es nicht in einem Raum zu lassen. Er liegt in einem Korb, sitzt bequem auf einem Sessel und wird ruhig dösen, wenn er weiß, dass seine kleine Welt lebt und sich an seiner Seite entwickelt. Es wird manchmal gesagt, dass Malteser auch ein guter Wächter sein können. Übertreiben wir es nicht: Er verkündet mit hoher Stimme die Ankunft eines Fremden, auch des eines Freundes seines Meisters, aber seine Rolle bleibt dort stehen. Seine bescheidene Größe verhindert, dass es andere Funktionen übernimmt. Einige sagen, dass der Malteser Bichon keine Sympathie für Katzen hat. Auch dies ist ein Missverständnis. Die Malteser, übermäßig verwöhnt, wie es zu oft der Fall ist, werden ziemlich exklusiv und akzeptieren jede Veränderung, wie die Ankunft eines anderen Tieres im Haus; aber alle, die mit anderen Hunden erzogen wurden; oder mit Katzen; sind gesellig in der Natur.

Trotz seiner geringen Größe ist der Bichon Frise voller Lebenskraft. Wenn er einen Gast begrüßt, den er schätzt, kann er als Zeichen seiner Freude erstaunliche Sprünge machen. Ausgestattet mit außerordentlicher Entspannung kann er in die Arme seines Meisters springen, um besänftigt zu werden, und dann, nachdem er zärtlich gestreichelt wurde, wird er sich beruhigen. Sehr intelligent, vergessend fast nichts, wurde das Bichon-Fell früher in Zirkussen verwendet. Sein komödiantisches Auftreten, wie das aller Bichons, seine Begeisterung, seine Anpassungsfähigkeit machten es zu einem der Lieblinge der Schausteller "gelernte Hunde. "

Wenn einige Bichons, wie Malteser, außergewöhnlich ruhig sind, ist es sonst der Bichon-Pelz. Dieser kleine Hund wird denjenigen gefallen, die nach einem Begleiter suchen, der sich immer bewegt, außer jedem Verwandten. Offensichtlich hat ein Hund dieser Größe nicht die gleichen Ausgaben wie die Hirtenrassen, und es ist nicht wahrscheinlich, dass er in der Wohnung Katastrophen verursacht. Kurz gesagt, der Malteser Bichon, wie der Bichon Frise, wird sich dynamischen Hundeliebhabern stellen, sogar spielerisch, aber süß und voller Zuneigung für ihren Meister. Ihre Wartung erfordert viel Sorgfalt, aber es dauert nur ein paar Minuten pro Tag, wenn es nicht für Ausstellungen gemacht wird. Vor allem wegen der Konkurrenz von anderen Rassen, wie Yorkshire oder den verschiedenen kleinen tibetischen Hunden, ist das Image von Bichons ein wenig gealtert, und es ist eine Schande, weil diese Hunde dennoch Haustiere sind perfekt an die Grenzen des modernen Lebens angepasst. Das heißt nicht, dass Sie sich ständig ihren Charme-Nummern beugen müssen. Es würde sie unweigerlich launisch machen.

Español

Bichón Maltés
FCI Standard No. 65

Origen
Cuenca del Mediterráneo Central, patronato Italia
Traducción
Iris Carrillo (Federación Canófila de Puerto Rico)
Grupo
Grupo 9 Perros de compañia
Sección
Sección 1 Bichons y razas semejantes
Prueba de trabajo
Sin prueba de trabajo
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
miércoles 13 abril 1955
Publicación del estándar oficial válido
viernes 13 noviembre 2015
Última actualización
jueves 18 enero 2018
En français, cette race se dit
Bichon maltais
In English, this breed is said
Maltese
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Malteser
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Maltezer

Utilizacion

Perro de compañía.

Breve resumen historico

Su nombre no significa que es originario de la isla de Malta, ya que el adjectivo « maltés » proviene del vocablo semítico « màlat » que quiere decir refugio o puerto; esta raíz semítica se encuentra en toda una serie de nombres de lugares marítimos, como por ejemplo en el nombre de las isla adríatica de Méléda, en el de la ciudad siciliana de Melita y justamente también en el de la isla de Malta. Los ancestros de este pequeño perro vivían en los puertos de las ciudades marítimas del Mediterráneo Central, en donde combatían a las ratas y ratones que pululaban en las tiendas portuarias y en las bodegas de los barcos. En su nomenclatura de los perros de la época, Aristóteles (384-322 A.C.) menciona una raza de pequeños perros a los cuales atribuye en latín el nombre de « canes melitenses ». Este perro era conocido en la antigua Roma: como compañero preferido de las matronas, fue elogiado por Estrabón, poeta latino del siglo primero. El Bichón Maltés aparece en representaciones de numerosos pintores del Renacimiento en donde se le ve en los salones de la época acompañando a las bellas damas de ese tiempo.

Aspecto general

De tamaño pequeño y de tronco alargado. Está cubierto de pelo muy largo y blanco. Es muy elegante y su porte de la cabeza es altivo y distinguido.

Proporciones importantes

La longitud del tronco sobrepasa en un 38% la altura a la cruz. La longitud de la cabeza es igual a 6/11 de la altura a la cruz.

Temperamento / comportamiento

Alerta, afectuoso, muy dócil y muy inteligente.

Cabeza

Region craneal

Cabeza
Su longitud es igual a 6/11 de la altura a la cruz. Es bien ancha y su amplitud sobrepasa por escaso márgen la mitad de su longitud.
Cráneo
Su longitud es levemente superior a la del hocico; la amplitud bicigomática es igual a su longitud, y en consecuencia superior a la mitad de la longitud de la cabeza. Visto de arriba es de forma ligeramente ovoide; la parte superior del cráneo es plana, con una apófisis occipital muy poco marcada. Las protuberancias de los huesos frontales y de las cejas están bien desarrolladas. El surco frontal no es visible, ya que es poco marcado. Las caras laterales son poco convexas. 
Depresión naso-frontal (stop)
Muy marcada, formando un ángulo de 90°.

Facial region

Trufa
Se encuentra en el prolongamiento de la caña nasal y, vista de perfil, su cara anterior es vertical. Es voluminosa, con las ventanas de la nariz bien abiertas; es de forma redondeada y su color es estrictamente negro.
Hocico
Su longitud es igual a 4/11 de la longitud de la cabeza; es por lo tanto levemente inferior a su mitad. Las regiones sub-orbitarias están bien delineadas. Su altura es inferior a la longitud en un poco más de 20%. Las caras laterales son paralelas, pero el hocico, visto de frente, no debe parecer cuadrado, ya que la cara anterior se enlaza con las caras laterales en una serie de curvas. La caña nasal es rectilínea, con los surcos bien marcados en su parte central.
Belfos
Vistos de frente, el labio superior forma un arco muy abierto en el lugar donde se une. No es muy elevado, y así la comisura no es visible. El labio superior se adapta perfectamente al inferior, de tal manera que el perfil inferior del hocico está definido por la mandíbula. Los bordes de los labios son estrictamente negros.
Mandíbulas / Dientes
Normalmente desarrolladas y de apariencia delgada; están perfectamente ajustadas. La mandíbula, cuyas ramas son rectilíneas, no es ni prominente, ni huidiza en la parte anterior. Los arcos están perfectamente ajustados y los incisivos tienen articulación de tijera. Los dientes son blancos; la dentadura está bien desarrollada y completa.
Ojos
Abiertos, de expresión alerta, más grandes de lo normal; la abertua parpebral se asemeja a un círculo. Los párpados están bien pegados al globo ocular, que no es hundido sino más bien sobresaliente. Los ojos están situados sobre un mismo plano casi frontal, son de color ocre oscuro y los bordes de los párpados son negros. Vistos de frente, la esclerótica no debe ser visible.
Orejas
Son de forma casi triangular, su anchura representa alrededor de 1/3 de su longitud. Son implantadas alto por encima del arco cigomático. Son poco erectas, colgantes y tocan las caras laterales del cráneo.

Cuello

Aunque está cubierto de pelo abundante, la demarcación con la nuca es bien visible. El perfil superior es arqueado. Su longitud representa alrededor de la mitad de la altura a la cruz. Es erecto y su piel no es flácida.

Cuerpo

Generalidad
Su longitud, medida desde la punta del hombro hasta la punta del glúteo, sobrepasa en un 38% la altura a la cruz.
Línea superior
Es rectilínea hasta la implantación de la cola.
Cruz
Sobresale levemente de la línea de la espalda.
Espalda
Su longitud comprende alrededor de 65% de la altura a la cruz.
Grupa
En el prolongamiento de la línea dorso-lumbar, la grupa es bien ancha y larga; su oblicuidad es de 10° bajo la horizontal.
Pecho
El tórax es amplio y desciende más abajo de la línea de los codos; las costillas no son demasiado ceñidas. El perímetro torácico sobrepasa en 2/3 la altura a la cruz. La región del esternón es bien alargada.

Cola

Está situada en la prolongación de la grupa, es gruesa en la raíz y fina en la punta. Su longitud corresponde al 60% de la altura a la cruz. Forma una sola curva grande cuya punta cae entre las ancas tocando la grupa. Se tolera la cola que se dobla sobre un lado del cuerpo.

Extremidades

Miembros anteriores

Generalidad
Considerados en conjunto, están bien aplicados al cuerpo y están bien aplomados.
Hombro
Su longitud representa 1/3 de la altura a la cruz y su oblicuidad bajo la horizontal es de 60 a 65 grados. En relación con el plano medio del cuerpo, se aproxima a la vertical.
Brazo
Es más largo que el hombro, comprende entre 40 a 45% de la altura a la cruz; su oblicuidad bajo la horizontal es de 70%. Está bien aplicado al cuerpo en sus dos tercios superiores y su dirección longitudinal es casi paralela al plano medio del cuerpo.
Codo
Son paralelos al plano medio del cuerpo.
Antebrazo
Es delgado y presenta poco músculo observable; sin embargo los huesos son más bien robustos en relación con el tamaño de la raza. Es menos largo que el brazo y mide 33% de la altura a la cruz. Su altura, medida desde el suelo hasta la punta del codo, comprende alrededor del 55% de la altura a la cruz.
Carpo
Se encuentra en el eje vertical del antebrazo; tiene gran movilidad; no presenta nudosidades y está cubierto por una piel fina.
Metacarpo
Posee las mismas características del carpo y, debido a su poca longitud, es vertical.
Pies delanteros
Es redondeado, con dedos bien juntos y arqueados; la almohadilla central y las almohadillas digitales son negras; las uñas son también negras, o por lo menos de un color oscuro.

Miembros posteriores

Generalidad
Vistos en conjunto, presentan huesos robustos y son paralelos entre sí. Vistos desde atrás, son verticales desde la punta del glúteo hasta el suelo.
Muslo
Sus huesos son robustos y su borde posterior es convexo. Se encuentra paralelo al plano medio del cuerpo; su dirección desde arriba hacia abajo y desde atrás hacia el frente es algo oblicua con relación a la vertical. Su longitud alcanza cerca del 40% de la altura a la cruz y su amplitud es un poco inferior a su longitud.
Pierna
La acanaladura es poco visible; su oblicuidad bajo la horizontal es de 55°. La pierna es levemente más larga que el muslo.
Metatarso
La distancia desde el suelo hasta la punta de la articulación tibio-tarsiana es levemente superior a 1/3 de la altura a la cruz. Su longitud corresponde a la altura del corvejón. El metatarso presenta un aplomo perfecto.
Corvejón
Su ángulo anterior es de 140°.
Pies traseros
Es redondeado como el anterior y posee sus mismas características.

Movimiento

Uniforme, rozando el suelo, ejecutado con soltura; durante el trote las pisadas son cortas y rápidas.

Piel

Está bien pegada a todo el cuerpo; presenta manchas oscuras y de color rojo vino especialmente sobre la espalda. El borde de los párpados, el tercer párpado y el borde de los labios son negros.

Manto

Pelo
Es espeso, lustroso, brillante, de textura sedosa, cayendo hasta el suelo. Es muy largo sobre todo el cuerpo y recto sin rastro de ondulaciones o rizos. Debe sobrepasar en longitud la altura a la cruz y caer densamente hasta el suelo como una capa bien colocada sobre el tronco, del cual sigue la configuración sin abrirse, ni formar mechones. Se admiten los mechones sobre las extremidades anteriores, desde el codo hasta el pie, y sobre las extremidades posteriores, desde la rodilla hasta el pie. No hay capa interna de pelos. En la cabeza el pelo es muy largo, tanto sobre el hocico, donde se mezcla con el de la barba, como sobre el cráneo, donde cae hasta mezclarse con el de las orejas. El pelo de la cola cae de un solo lado del cuerpo, es decir sobre el flanco y sobre el muslo, y es tan largo que llega hasta el corvejón.
Color
Blanco puro. Se admite el marfil pálido. Los tonos naranja pálido son admitidos a condición de que den la impresión de ser manchas. Esto, sin embargo, no es deseable y constituye una imperfección.

Tamaño y peso

Altura a la cruz
De 21 a 25 cm en los machos, de 20 a 23 cm en las hembras.
Peso
De 3 a 4 kg.

Faltas

• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional.
• Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad.

Faltas generales

 Estrabismo bilateral.
 Longitud del tronco, que sobrepase de 43% de la altura a la cruz.

Faltas graves

 Caña nasal visiblemente abultada.
 Prognatismo inferior acentuado, si altera el aspecto exterior del hocico.
 Tamaño superior a los 26 cm, e inferior a los 19 cm en los machos, y superior a los 25 cm, e inferior a los 18 cm en las hembras.

Faltas descalificantes:

 Divergencia o convergencia acentuada de los ejes cráneo-faciales.
 Despigmentación total de la trufa, o trufa de otro color que no sea el negro.
 Prognatismo superior.
 Ojos gazeos.
 Despigmentación total de los párpados.
 Anurismo; braquiurismo, tanto congénito, como artificial.
 Pelo rizado.
 Cualquier otro color que no sea el blanco, con excepción del marfil pálido.
 Manchas de distintos colores, sin importar su extensión.

NB :

• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado.
• Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias.
• Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto.
• Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza.

Bibliografía

http://www.fci.be/

 

Historia detallada

Los bichones frisé y malteses, más conocidos que sus contrapartes boloñesa y bávara, han existido durante mucho tiempo en la cuenca mediterránea. Su aspecto sofisticado, que ha cambiado poco a lo largo de los siglos, a juzgar por algunas de las obras de arte que han salido a la luz en los últimos años y en las que están representadas, no puede dejar de hacernos olvidar, sin embargo, que es por el dinamismo que siempre han demostrado que estos pequeños animales, y más particularmente los malteses, han sido apreciados por civilizaciones pasadas.

El Bichón maltés es el más antiguo de la familia Bichon. Las estatuillas que se descubrieron en la tumba del faraón Ramsés II muestran además que sus antepasados ​​ya eran muy populares en Egipto en el siglo XIV a. Unos siglos más tarde, exactamente en el siglo IV aC, se encuentran rastros de estos animales en la Grecia de Aristóteles y en la Italia romana.

En el siglo I aC, acompañando a los mercaderes a lo largo de la Ruta de la Seda, los bichones maltés se introdujeron en Asia. Los muchos cinólogos que deducen que la raza habría recibido un suministro de sangre de perros tibetanos no están necesariamente equivocados. Si esta tesis no puede ser científicamente probada, debe admitirse que estos dos tipos de perros se encontraron en un momento u otro. El geógrafo griego Estrabón (alrededor del 58 aC - entre el 21 y el 25 dC) estaba interesado en el Bichón maltes.

Pero su descripción de este perrito, que él llamó Canis meletensis, de ninguna manera aclara la duda actual en cuanto a los orígenes de la raza. Es probable que, para el eminente geógrafo, los meletensis no correspondan más que a la ciudad siciliana de Melenta; como Melenta es también el antiguo nombre de la isla de Malta, la confusión es inevitable para muchos amantes de la raza.

Si la cuna de los Bichones malteses ha sido o no esta isla mediterránea importa, de hecho, poco. Por otro lado, lo que es interesante saber es que en el momento de Estrabón Malta se había convertido en la parada privilegiada para los marineros y comerciantes que se marchaban a Asia y que, en consecuencia, habían podido refugiarse un buen número de bichones malteses, y tal vez incluso promover su crianza.

Más cerca de casa, el bichón maltés aparece en la Europa del siglo XV. Al igual que sus antepasados ​​en cerámica griega y egipcia, aparece en tapices y pinturas de finales de la Edad Media y el Renacimiento. Está presente en Italia, su país de adopción, en Francia; en el tapiz de La dama con el unicornio en el Museo Cluny de París; y se encuentra bajo el pincel de pintores flamencos, alemanes, holandeses y españoles como Memling, Durero, Bruegel, Van de Venne y Goya.

Mimado por la reina María Estuardo, que había importado algunos temas de Lyon, los bichones maltés habían pisado el suelo británico desde 1520, donde pronto se convertirían en algo notorio, algo inusual. Para los ingleses, de hecho, el vestido del reumatismo curado de Bichón maltes. Y esta leyenda parece haber continuado hoy, ya que no es raro encontrar guantes y chales en piel de bichón maltesa a través del canal. Durante casi un siglo, los criadores se han esforzado por promover la raza. E incluso si no es muy prolífico, hoy hay granjas en todo el mundo.

El Bichon Frise (o pelo rizado), también llamado Tenerife, y también muy popular, causa mucha controversia. Según algunos cinólogos, encontramos en escritos del siglo II antes de la era cristiana, alusiones a los ancestros de los Bichón con pelo rizado, que muestran que estos perros ya estaban muy extendidos en los países mediterráneos, y más particularmente en Italia. Para otros, el Bichón con el pelo rizado data del siglo XV y nació del cruce entre un bichón maltes y un caniche. Parece, además, que esta última hipótesis está científicamente más fundada.

Introducido en Francia durante el reinado de François 1st, este perro pronto será apreciado por los tribunales europeos. Los gobernantes españoles poseían bichones con pelo rizado, que se habían acostumbrado a desfilar en los salones reales, en compañía de otros perros de lujo, como el maltés o el enano Spaniel. Conocemos la pasión del Rey de Francia Enrique III por estos perros.

Mientras aún estaba de moda bajo Napoleón III y la Belle Epoque, el peludo Bichon sufrió terriblemente a causa de la Primera Guerra Mundial: su crianza casi desapareció. No fue hasta el final de la última guerra que los cinólogos volvieron a interesarse por él. Pero mientras tanto, habiéndose democratizado mucho, se había convertido en la mascota de los acróbatas, jugadores de órgano de Berbería, e incluso guiaba a los ciegos.

El nombre de Tenerife, al contrario de lo que uno podría pensar lógicamente, no significa que el "pelo rizado" se origina en el archipiélago de las Islas Canarias. Si está lo suficientemente extendida en la isla española, es primero, como para los maltés, porque los marineros y comerciantes de todo tipo a menudo se detenían allí. Los cinólogos han propuesto otra hipótesis más mercantil, según la cual los primeros criadores de la raza habrían elegido el nombre de "Teneriffe" con fines puramente comerciales, una clientela muy específica atraída por nombres exóticos.

En cualquier caso, cuando se reconoció, la raza recibió oficialmente la nacionalidad franco-belga. Y es un criador belga que optó por el nombre de "Bichon Frise". Menos sofisticado que su primo Maltais, el Bichon Frise ahora es más bien recibido por las familias. Debido a que tiene el mismo carácter entrañable, también es la alegría de grandes y pequeños.

Los propietarios de Bichons malteses o Bichon Frise eligieron deliberadamente un perro de placer. Por lo tanto, deben aceptar la presencia continuada de estos pequeños animales sensibles, que no tienen nada de los perros que se pueden dejar una semana entera sin compañía, con el único refugio del clima como un nicho en un jardín. Del mismo modo, dar un Bichon a un conocido, sea lo que sea, durante las vacaciones, no es algo fácil. Muy apegado a sus maestros, este perro no está contento cuando se siente abandonado, incluso por un corto tiempo.

Brillante y elegante, el Bichón malteses es muy agradable en la naturaleza. También es con frecuencia el compañero privilegiado de los ancianos, porque dedica a su amo o su amante un afecto casi ilimitado, convirtiéndose rápidamente en irremplazable. Su pequeño tamaño también facilita el transporte. El Bichón Maltés también se adapta muy bien, y con placer no disimulado, a situaciones más agitadas. Comparte sin restricciones juegos para niños o paseos familiares. Un antiguo dueño del Breed Club incluso dijo que su maltés podía caminar millas en su compañía, siempre con el mismo entusiasmo. Estos perros no son solo perros planos: les encanta trabajar al aire libre siempre que se les dé una vida plena y diversificada.

En la casa, el bichón maltes se siente bien solo en presencia de los miembros de la familia. Por lo tanto, se recomienda no dejarlo solo en una habitación. Acostado en una canasta, cómodamente sentado en un sillón, dormirá en silencio si sabe que su pequeño mundo vive y evoluciona a su lado. A veces se dice que los maltés saben cómo ser buenos guardianes también. No exageremos: anuncia con voz aguda la llegada de un extraño, incluso el de un amigo de su amo, pero su papel se detiene allí. Su tamaño modesto le impide asumir otras funciones. Algunos dicen que el Bichón Maltés no tiene simpatía por los gatos. Nuevamente, este es un concepto erróneo. Los maltés, excesivamente mimados, como suele ser el caso, se vuelven bastante exclusivos y aceptan mal cualquier cambio, como la llegada de otro animal al hogar; pero todos aquellos que han sido criados con otros perros; o con gatos; son sociables en la naturaleza.

A pesar de su pequeño tamaño, el Bichon Frise está lleno de vitalidad. Cuando recibe a un invitado al que aprecia, es capaz de dar saltos increíbles como muestra de su alegría. Equipado con una relajación extraordinaria, puede saltar a los brazos de su maestro para ser engatusado, luego, después de ser acariciado tiernamente, se calmará. Muy inteligente, sin olvidar casi nada, el pelaje de Bichón se usaba antiguamente en los circos. Su aspecto cómico, como el de todos los Bichons, su entusiasmo y su capacidad de adaptación lo convirtieron en uno de los favoritos de los "hombres sabios".

Si algunos Bichons, como el maltés, son excepcionalmente tranquilos, de lo contrario es Bichon Furry. Este pequeño perro complacerá a aquellos que buscan un acompañante siempre en movimiento, exuberante además de cualquier familiar. Obviamente, un perro de este tamaño no tiene la misma necesidad de gastar como el pastor se reproduce, y no es probable que cause desastres en el apartamento. En pocas palabras, el Bichón de Malta, como el Bichon Frise, se adaptará a los amantes de los perros dinámicos, incluso juguetones, pero dulce y lleno de afecto por su amo. Su mantenimiento requiere mucho cuidado, pero solo toma unos minutos al día si no se hace para exhibiciones. Especialmente debido a la competencia de otras razas, como Yorkshire o los diversos perros pequeños tibetanos, la imagen de Bichons ha envejecido un poco, y es una pena, porque estos perros son, no obstante, mascotas perfectamente adaptado a las limitaciones de la vida moderna. Esto no significa que tengas que ceder continuamente a sus números de encanto. Inevitablemente los haría caprichosos.

Nederlands

Maltezer
FCI standaard nr. 65

Land van oorsprong
Centraal Middellandse Zee gebied, beschermheerschap Italië
Groep
Groep 9 Companion en Toy honden
Sectie
Sectie 1 Bichons en verwante rassen
Werkproef
Zonder werkproef
Definitieve erkenning door de FCI
woensdag 13 april 1955
Publicatie van de geldende officiële norm
vrijdag 13 november 2015
Laatste update
donderdag 17 december 2015
En français, cette race se dit
Bichon maltais
In English, this breed is said
Maltese
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Malteser
En español, esta raza se dice
Bichón Maltés

Gebruik

Gezelschapsdier en speelkameraad.

Kort historisch overzicht

Zijn naam betekent niet dat hij oorspronkelijk van het eiland Malta komt, omdat het bijvoeglijk naamwoord "Maltese" komt van het Semitische woord "malat", wat betekent; schuilplaats of haven. Deze Semitische oorsprong komt weer terug in een hele serie namen van kustplaatsen. Dat is in de naam van het Adriatische eiland Meleda, de Sciciliaanse stad Melita en ook in die van het eiland Malta. De voorouders van deze kleine hond leefden in havens en kustplaatsen van het Centrale Middellandse zee gebied, waar zij op muizen en ratten jaagden, welke zij vonden in de overvloedige pakhuizen en in de scheepsruimten. In zijn lijst van honden, die bestond ten tijde van "Aristoteles" (384-322 voor Chr.), maakt hij melding van een ras van kleine honden, aan welke hij de naam "Canes Melitenses" verbindt. De hond was bekend in het oude Rome: het favoriete gezelschapsdier van de matrones, werd geprezen door "Straton", de Latijnse dichter van de eerste eeuw na Christus. Afbeeldingen van de Maltezer door talrijke Renaissance schilders, tonen in die periode, deze kleine hond in de salons van die tijd aan de zijde van mooie dames.

Algemeen totaalbeeld

Van klein formaat, nogal lang van lichaam. Bedekt door een zeer lange witte vacht, zeer elegant met een trotse en gedistingeerde houding van het hoofd.

Belangrijke verhoudingen

De lengte van het lichaam overschrijdt met ongeveer 38% de schofthoogte. De lengte van het hoofd is gelijk aan 6/11 van de schofthoogte.

Gedrag en karakter (aard)

Levendig, aanhankelijk, zeer volgzaam en zeer intelligent.

Hoofd

Bovenschedel

Hoofd
Zijn lengte is gelijk aan 6/11 van de schofthoogte. Het is tamelijk breed en overschrijdt enigszins de helft van de lengte.
Schedel
De schedel is enigszins langer dan de snuit; de jukbeen breedte is gelijk aan de lengte en als gevolg hiervan groter dan de helft van de lengte van het hoofd. In de lengteas richting, is die zeer licht eivormig. De bovenkant van de schedel is vlak, met een zeer licht ontwikkelde achterhoofdskruin. De uitpuiling van de voorhoofd been en de bovenste oogkas randen zijn goed ontwikkeld; de voorhoofdsgroef is zo summier, dat die onzichtbaar is; de zijkant van het wandbeen (pariëtaal) is ietwat rond. 
Stop
De overgang van voorhoofd naar snuit is sterk aangegeven en maakt een hoek van 90º.

Facial region

Neus
In het verlengde van de neusrug, van opzij gezien, is de voorkant verticaal. Omvangrijk met open neusgaten, die gerond en absoluut zwart zijn.
Voorsnuit
De lengte van de snuit is gelijk aan 4/11 van de lengte van het hoofd; het is daarom enigszins minder dan zijn helft. De onderkant is goed gevormd (fijn besneden). Zijn diepte is een goede 20% minder dan zijn lengte. De zijkanten van de snuit zijn parallel, maar vanaf de voorzijde gezien, moet de voorsnuit niet vierkant tonen. Aangezien zijn aangezicht naar de snuit zijkanten toe bij elkaar komen door buiging. De voorsnuit is rechtlijnig met een goed opvallende groef in het midden.
Lippen
Van voren gezien, hebben de bovenlippen waar ze samen komen, de vorm van een zeer open boog. Ze zijn weinig ontwikkeld in diepte en de lijn waar de lippen op elkaar komen is niet zichtbaar. De bovenlippen passen perfect op de onderlippen, op zo'n een manier dat het onderste profiel van de voorsnuit begrenst wordt door de onderkaak. De randen van de lippen moeten absoluut zwart zijn.
Kiezen / tanden
Normaal ontwikkelt, fijn gevormd, en perfect passend/sluitend. De onderkaak met zijn zijkanten zijn recht, welke geen van beide vooruit steken of terug wijken in zijn voorste gedeelten. De tandbogen zijn volmaakt sluitend, en de snijtanden staan duidelijk scharend. Tanden zijn wit; het gebit is goed ontwikkeld en compleet.
Ogen
Open, met levendige en oplettende expressie, groter dan je zou verwachten, de vorm neigt rond te zijn. De oogleden sluiten nauw aan op de oogbol, welke nooit diep liggen, veeleer gelijk met het hoofd. Net ietsje puilend. De ogen zijn bijna op het zelfde niveau als het voorhoofd geplaatst. Van voren gezien, mogen zij geen sclera ( het wit van de ogen) laten zien; zij zijn van een donker okerkleur; de oogranden zijn zwart.
Oren
Van een bijna driehoekige vorm, hun breedte is ongeveer 1/3 van hun lengte. Ze zijn hoog boven de jukbeenbogen aangezet, een klein beetje opstaand, en dicht tegen de zijkant van de schedel hangend.

Hals

Alhoewel bedekt met een overvloedige vacht, is de grens van de nek opvallend. Het boven profiel is gebogen. Zijn lengte is ongeveer de helft van de schofthoogte. De hals wordt rechtop gedragen en laat geen losse huid zien.

Lichaam

Algemeenheid
De lengte van de punt van de schouder tot de punt van het zitbeen is 38% meer dan de schofthoogte.
Bovenlijn
Recht tot de staartaanzet.
Schoft
Enigszins boven de bovenbelijning rijzend.
Rug
Zijn lengte is ongeveer 65% van de schofthoogte.
Croupe
In het verlengde van de lende en de ruglijn, het kruis is zeer breed en lang en zijn helling is 10º lager dan de horizontale lijn.
Borst
Ruim; lager zakkend dan de hoogte van de ellebogen. De borstdiepte komt iets onder de ellebogen. Met niet te ronde ribben. De omvang van de borstkas is 2/3 meer dan de schofthoogte. Het borstbeengedeelte is zeer lang.

Staart

De aanzet is gelijk met het croup, dik bij de staartwortel en fijn aan het uiteinde. De lengte komt ongeveer overeen met 60% van de schofthoogte. De staart vormt een enkele grote boog, waarbij de punt tussen de lenden valt en de croup raakt. Een staart die naar één zijkant van het lichaam gebogen is, is toegestaan.

Ledematen

Voorhand

Algemeen
In het geheel zijn zij dicht tegen het lichaam, de benen staan recht en gelijk/parallel.
Schouders
Zijn lengte vertegenwoordigd 1/3 van de schofthoogte en zijn schuinte beneden het horizontale vlak is 60º tot 65º in relatie tot het middenvlak van het lichaam en is bijna verticaal.
Opperarm
Langer dan de schouder, en meet 40 tot 45% van de schofthoogte, de schuinte onder de horizontale lijn is 70°. 2/3 van zijn lengte is boven goed tegen het lichaam aangesloten, en zijn lengterichting is bijna parallel tot het middenvlak van het lichaam.
Ellebogen
Parallel naar het middenvlak van het lichaam.
Onderarm
Droog met een paar zichtbare spieren, maar met een tamelijk fors bot structuur in verhouding tot de grote van het ras.
Voorvoetwortelgewricht
In een verticale lijn met het voorbeen, bewegelijk; mag niet te knobbelig/benig zijn, bedekt met een fijne huid.
Voormiddenvoet
Heeft dezelfde kenmerken als de handwortel en omdat zijn lengte kort is, is het verticaal.
Voorvoeten
Rond, tenen gesloten en gebogen. De middelste grote en kleine voetkussens moeten zwart zijn, de nagels zouden ook zwart moeten zijn of in ieder geval van een donkere kleur.

Achterhand

Algemeen
Moet in zijn geheel van een stevige beenstructuur zijn, parallel van achter gezien, verticaal vanaf zitbeen tot de grond.
Dijbeen
Zwaar gespierd, de achterkant is rond/bol. Loopt parallel naar het middenvlak van het lichaam, zijn neergaande en de voorwaartse richting is enigszins schuin in relatie tot het verticale. Zijn lengte is bijna 40% van de schofthoogte en zijn breedte is een klein beetje minder dan zijn lengte.
Onderbeen
Met een groef tussen de pees en het bot die nauwelijks merkbaar is. Zijn schuinte beneden het horizontale vlak is 55º. Het is enigszins langer dan de dij.
Achtermiddenvoet
De afstand vanaf de grond tot het punt van de hiel is enigszins meer dan 1/3 van de schofthoogte. Zijn lengte correspondeert tot aan de hoogte van de hiel. Het is volkomen rechtopstaand.
Spronggewricht
De voorwaartse hoeking van de hiel is 140º.
Achtervoeten
Net zo rond als de voorvoet, met dezelfde kenmerken.

Gangwerk

Gelijkmatig de grond afschuimend, vrij, met korte en zeer snelle stapjes in draf.

Huid

De huid zit echt dicht om alle lichaamsdelen, gepigmenteerd met donkere vlekjes en vlekjes van een rode wijnkleur, speciaal op de rug. De randen van de oogleden, derde ooglid en lippen zijn zwart.

Coat

Haarkwaliteit
Dicht, glimmend, glanzend zwaar vallend en van een zijdeachtige structuur. Zeer lang over het gehele lichaam en recht over zijn gehele lengte zonder sporen van golven of krullen. Op de romp zou het langer moeten zijn dan de schofthoogte en zwaar terug vallend naar de grond, als een cape die dicht aan de romp zit. Zonder openingen in de vorm van bosjes of vlokken en pluis. Bosjes of vlokken en pluis zijn acceptabel aan de voorhand, van de elleboog tot de voet, en aan de achterhand van de knie tot de voet. Er is geen ondervacht. Op het hoofd is de vacht zeer lang, net zo als op de voorsnuit/voorgezicht waar het zich vermengt met de baard, ook op de schedel waar het valt en zich uiteindelijk vermengd met de beharing die de oren bedekken. Aan de staart, valt het haar terug naar één kant van het lichaam, dat wil zeggen dat het op de flank en op de dij, van zo’n lengte is dat het tot de hak reikt.
Haarkleur
Puur wit; en een bleke-ivoor tint is toegestaan. Aftekeningen/sporen van licht of bleek oranje schaduw/schakeringen worden getolereerd, maar zijn niet wenselijk en vormen een onvolmaaktheid.

Maat en gewicht

Schouderhoogte
Reuen van 21 tot 25 cm, teven van 20 tot 23 cm.
Gewicht
3 tot 4 kg.

Defecten

• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan ​​tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten.
• De vermelde fouten moeten in ernst zijn.

General defecten

 Tweezijdig scheel zien.
 Als de lichaamslengte meer is dan 43% van de schofthoogte.

Zware defecten

 Rams neus.
 Een uitgesproken ondervoorbijt, als deze het uiterlijk van de snuit bederft.
 De maat van de reuen hoger is dan 26 cm of lager dan 19 cm; de maat van de teven hoger is dan 25 cm of lager dan 18 cm.

Defecten die leiden tot uitsluiting

 Het verergeren van het uiteenlopen of samen komen van de hoofdvlakken.
 Totaal ongepigmenteerde neus of een neus van een andere kleur dan zwart.
 Overbijter.
 Glasoog.
 Totaal ongepigmenteerde oogleden.
 Staartloosheid, ingekorte staart, hetzij aangeboren of gecoupeerd.
 Krullend/kroes vacht.
 Alle kleuren anders dan wit, met uitzondering van bleek ivoor.
 Plekken van verschillende kleuren van welke omvang dan ook.

NB :

• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd.
• De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende.
• Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald.
• Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij.

Bibliografie

http://www.fci.be/

 

Gedetailleerde geschiedenis

De Frisé en Maltese Bichons, beter bekend dan hun tegenhangers, de Bolognese en Havanezer, bestaan ​​al lang in het Middellandse Zeebekken. Hun geraffineerde uiterlijk, dat in de loop van de eeuwen weinig is veranderd, te oordelen naar enkele van de kunstwerken die we de afgelopen jaren hebben ontdekt en waarop ze zijn afgebeeld, kan ons niettemin doen vergeten dat het is vanwege de dynamiek die ze altijd hebben getoond dat deze kleine dieren, en meer in het bijzonder de Maltezer, gewaardeerd werden door vroegere beschavingen.

De Maltese Bichon is de oudste van de familie Bichon. De beeldjes die werden ontdekt in het graf van Farao Ramses II laten bovendien zien dat zijn voorouders al in de veertiende eeuw voor Christus erg populair waren in Egypte. Een paar eeuwen later, precies in de vierde eeuw voor Christus, zijn sporen van deze dieren gevonden in het Griekse en Romeinse Italië van Aristoteles.

In de 1e eeuw voor Christus, die de kooplieden langs de zijderoute vergezelde, werden de Maltese Bichons vervolgens in Azië geïntroduceerd. De vele cynologen die afleiden dat de race een bloedtoevoer van Tibetaanse honden zou hebben gekregen, hoeven niet per se fout te zijn. Als dit proefschrift niet wetenschappelijk kan worden bewezen, moet worden toegegeven dat deze twee soorten honden elkaar ooit hebben ontmoet. De Griekse geograaf Strabo (rond 58 voor Christus - tussen 21 en 25 na Christus) was geïnteresseerd in de Maltese Bichon.

Maar zijn beschrijving van deze kleine hond, die hij Canis meletensis noemde, verduidelijkt op geen enkele manier de huidige twijfel over de oorsprong van het ras. Het is waarschijnlijk dat meletensis voor de eminente geograaf alleen zou kunnen corresponderen met de Siciliaanse stad Melenta; aangezien Melenta ook de oude naam van het eiland Malta is, is verwarring voor veel liefhebbers van het ras onvermijdelijk.

Of de wieg van de Maltese Bichons al dan niet dit mediterrane eiland is, doet er eigenlijk niet toe. Aan de andere kant, wat interessant is om te weten is dat op het moment van Strabo Malta de bevoorrechte halte was geworden voor zeelieden en handelaren die naar Azië vertrokken en dat ze daarom onderdak hadden kunnen bieden veel Maltese Bichons, en misschien zelfs kweken.

Dichter bij huis verschijnt de Maltese Bichon in het 15e-eeuwse Europa. Net als zijn voorouders op Grieks en Egyptisch aardewerk, verschijnt hij op wandtapijten en schilderijen uit de late Middeleeuwen en de Renaissance. Hij is aanwezig in Italië, zijn geadopteerde land, in Frankrijk; op het tapijt van De Dame met de eenhoorn bewaard in het museum van Cluny in Parijs; en het wordt gevonden onder het penseel van Vlaamse, Duitse, Nederlandse en Spaanse schilders zoals Memling, Dürer, Bruegel, Van de Venne en Goya.

Verwend door Queen Mary Stuart, die een paar onderwerpen uit Lyon had geïmporteerd, hadden de Bichons-Maltese de Engelse bodem al vanaf 1520 betreden, waar ze al snel een beetje ongebruikelijk zouden worden. Voor de Engelsen genas de jurk van de Maltese Bichon inderdaad reuma. En deze legende schijnt vandaag te zijn voortgezet, aangezien het niet ongewoon is om handschoenen en sjaals te vinden in Maltese Bichon-pels over het Kanaal. Al bijna een eeuw lang streven fokkers ernaar het ras te promoten. En zelfs als het niet erg productief is, zijn er tegenwoordig boerderijen over de hele wereld.

De Bichon Frise (of krulhaar), ook wel Teneriffe genoemd, en ook erg populair, veroorzaakt veel controverse. Volgens sommige cynologen vinden we in geschriften van de tweede eeuw voor het christelijke tijdperk toespelingen op de voorouders van de Bichons met harig haar, waaruit blijkt dat deze honden al wijdverspreid waren in de mediterrane landen, en meer in het bijzonder in Italië. Voor anderen, de Bichon met krullend haar dateert alleen uit de vijftiende eeuw en zou komen van het kruis tussen een Maltese Bichon en een poedel. Het lijkt bovendien dat deze laatste hypothese wetenschappelijk onderbouwd is.

Geïntroduceerd in Frankrijk tijdens het bewind van François 1e, deze hond werd snel gewaardeerd door de Europese rechtbanken. De Spaanse heersers bezaten Bichons met krullend haar, dat gewend was te paraderen in de koninklijke salons, in gezelschap van andere luxe honden, zoals de Maltese of de Dwergspaniels. We kennen de passie van de koning van Frankrijk Henry III voor deze honden.

Terwijl hij nog steeds in de mode was onder Napoleon III en de Belle Epoque leed de Bichon-harige vreselijk onder de Eerste Wereldoorlog: zijn fokken was bijna verdwenen. Het was pas aan het einde van de laatste oorlog dat de cynologen opnieuw belangstelling voor hem hadden. Maar ondertussen, na sterk gedemocratiseerd te zijn geworden, was hij het huisdier geworden van de acrobaten, orgelspelers van Barbary, en leidde hij zelfs de blinden.

De naam van Teneriffe betekent, in tegenstelling tot wat men logisch zou denken, niet dat het "krullende haar" afkomstig is van de archipel van de Canarische Eilanden. Als het wijdverspreid genoeg is op het Spaanse eiland, is het de eerste keer, wat betreft de Maltezer trouwens, omdat allerlei zeelieden en kooplieden hier vaak stopten. Cynologen hebben een andere, meer mercantiele hypothese aangevoerd, volgens welke de eerste fokkers van het ras de naam "Teneriffe" zouden hebben gekozen voor puur commerciële doeleinden, waarbij een zeer specifiek cliënteel wordt aangetrokken door exotisch klinkende namen.

In ieder geval, toen het werd erkend, kreeg de race officieel de Frans-Belgische nationaliteit. En het is een Belgische fokker die koos voor de naam "Bichon Frise". Minder verfijnd dan zijn neef Maltais, wordt de Bichon Frise nu gemakkelijker verwelkomd door families. Omdat het hetzelfde vertederende karakter heeft, is het ook de vreugde van jong en oud.

Eigenaren van Maltese Bichons of Bichon Frise hebben bewust gekozen voor een plezierhond. Ze moeten daarom de blijvende aanwezigheid van deze kleine gevoelige dieren accepteren, die niets hebben van de honden die een hele week zonder gezelschap kunnen worden achtergelaten, met alleen een toevlucht voor het weer een nis in een tuin. Evenzo is het niet eenvoudig om een ​​Bichon aan een kennis te geven, wat het ook is, tijdens de vakantie. Zeer gehecht aan zijn meesters, is deze hond ongelukkig wanneer hij zich verlaten voelt, zelfs voor een korte tijd.

Briljant en elegant, de Maltese Bichon is zeer aangenaam van aard. Hij is ook vaak de bevoorrechte metgezel van de ouderen, omdat hij zijn genegenheid bijna onbeperkt aan zijn meester of zijn meesteres wijdt en snel onvervangbaar wordt. Zijn kleine formaat maakt het ook gemakkelijk om te vervoeren. De Maltese Bichon past zich ook heel goed, en met onverholen plezier, aan meer hectische situaties. Het deelt zonder beperking kinderspellen of familiewandelingen. Een voormalige eigenaar van de rasvereniging zei zelfs dat zijn Maltezen mijlen in zijn gezelschap konden lopen, altijd met hetzelfde enthousiasme. Deze honden zijn niet alleen platte honden: ze werken graag buiten, zolang ze een volledig en gevarieerd leven krijgen.

In het huis voelt de Maltese Bichon zich alleen goed in het bijzijn van familieleden. Het wordt daarom aanbevolen om het niet alleen in een kamer te laten. Liggend in een mandje, comfortabel zittend op een leunstoel, zal hij rustig dommelen als hij weet dat zijn kleine wereld leeft en evolueert aan zijn zijde. Er wordt wel eens gezegd dat de Maltezer weet hoe hij ook een goede voogd moet zijn. Laten we niet overdrijven: hij kondigt met een hoge stem de komst van een vreemdeling aan, zelfs die van een vriend van zijn meester, maar zijn rol stopt daar. Zijn bescheiden formaat voorkomt dat hij andere functies opneemt. Sommigen zeggen dat de Maltese Bichon geen sympathie heeft voor katten. Nogmaals, dit is een misvatting. De Maltezer, te vaak verwend, zoals al te vaak het geval is, wordt nogal exclusief en accepteert slecht elke verandering, zoals de komst van een ander dier in het huis; maar allen die opgevoed zijn met andere honden; of met katten; zijn sociaal van aard.

Ondanks zijn kleine formaat, is de Bichon Frise vol van vitaliteit. Wanneer hij een gast verwelkomt die hij waardeert, kan hij verbazingwekkende sprongen maken als teken van zijn vreugde. Uitgerust met buitengewone ontspanning, kan hij in de armen van zijn meester springen om te worden gecastreerd, dan zal het, na teder te zijn gestreeld, kalmeren. Heel intelligent, bijna niets vergeten, de Bichon-vacht werd vroeger gebruikt in circussen. Zijn komische uiterlijk, zoals die van alle Bichons, zijn enthousiasme, zijn aanpassingsvermogen maakte hem een ​​van de favorieten van de "geleerde honden van de showmannen".

Als sommige Bichons, zoals Maltezers, uitzonderlijk kalm zijn, is dit anders de Bichon-harige. Deze kleine hond zal degenen behagen die op zoek zijn naar een metgezel die altijd in beweging is, uitbundig naast een familielid. Het is duidelijk dat een hond van deze omvang niet dezelfde behoefte heeft aan de herderrassen, en het is niet waarschijnlijk dat hij rampen veroorzaakt in het appartement. In het kort, de Maltese Bichon, zoals de Bichon Frise, past bij dynamische hondenliefhebbers, zelfs speels, maar lief en vol genegenheid voor hun meester. Hun onderhoud vereist veel zorg, maar het kost maar een paar minuten per dag als het niet wordt gedaan voor tentoonstellingen. Vooral vanwege concurrentie van andere rassen, zoals Yorkshire of de verschillende kleine Tibetaanse honden, is het imago van Bichons enigszins verouderd en het is jammer, want deze honden zijn toch huisdieren perfect aangepast aan de beperkingen van het moderne leven. Dit betekent niet dat je voortdurend moet toegeven aan hun charmegetallen. Het zou ze onvermijdelijk grillig maken.

Les derniers articles mis à jour

  • American Eskimo Dog

    L'American Eskimo Dog n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous EskieMiniature Eskimo DogAmerican Eskimo Spitz Brève présentation de l'American Eskimo Dog L'American Eskimo Dog,...
  • American Blue Gascon Hound

    L'American Blue Gascon Hound n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous Big N' BlueOld Fashioned Blue TickOld Time Blue (Tick) Brève présentation de l'American Blue Gascon Hound L'American...
  • Alaskan Husky

    L'Alaskan Husky n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Alaska Traduction Francis Vandersteen Les Alaskan Husky sont soigneusement élevés pour produire les meilleurs chiens de travail possibles. Les reproductions de l'Alaskan Husky sont des...
  • Australian Koolie

    L'Australian Koolie n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Australie Traduction Francis Vandersteen Brève présentation de l'Australian Koolie Le Koolie est un chien de troupeau de taille moyenne, énergique et originaire d'Australie, qui a vu le...
  • Australian Cobberdog

    L'Australian Cobberdog n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Australie Traduction Francis Vandersteen Le Cobberdog était issu des souches authentiques de l'Australien Labradoodle et a été officiellement reconnu en tant que race pure en...
  • Bull Terrier miniature

    Bull Terrier miniatureStandard FCI Nº 359 Origine Grande-Bretagne Traduction Prof. R. Triquet. Mise à jour J. Mulholland / Version originale : (EN) Groupe Groupe 3 Terriers Section Section 3 Terriers de type bull Epreuve Sans épreuve de travail Reconnaissance à...
  • Australian Bulldog

    L'Australian Bulldog n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Australie Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous Aussie Bulldog Brève présentation de l'Australian Bulldog L'Australian Bulldog est un chien fier qui a une nature...
  • Tenterfield Terrier

    Le Tenterfield Terrier n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Australie Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Tenterfield Terrier Le Tenterfield Terrier est un petit Terrier très efficace qui descend des chiens du navire et qui...
  • Macedonian Karaman Shepherd

    Le Macedonian Karaman Shepherd n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Macédoine du Nord Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous Makedonsko Ovcarsko Kuce - KaramanMakedonski Pastirski Pas - KaramanBlack Macedonian Shepherd...
  • American Allaunt

    L'American Allaunt n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous American Alaunt Dog Dans le passé, l'American Allaunt était une race utilisée pour la garde et la chasse, avec la...
  • Telomian

    Le Telomian n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Malaisie Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Telomian Le Telomian est un chien de race très rare et la seule race de chien originaire de Malaisie à avoir été élevée en dehors du pays...
  • Utonagan

    L'Utonagan n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Grande-Bretagne Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous Utonagan WolfdogNorthern Inuit DogUtonagan Inuit DogEnglish Utonagan Initialement annoncé comme un loup hybride, les...