|
Van de 'Hautes Terres', je was mijn prachtige kleine witte hond.
Je karakter en moed maakten van jou een reus.
In de wereld na Braveheart, verdien je het om Wallace's tartan te dragen.
Want om mij te verdedigen veranderde je van een lammetje in een tijger - je had ras!
We begrepen elkaar onmiddellijk en met één enkele, zachte blik.
En het was geen geheim hoeveel we van elkaar hielden.
Altijd aanwezig, je verfraaide mijn leven, mijn vakanties, zowel in de winter als in de zomer.
Ik mis nu al onze gebruikelijke wandelingen op zondagse marktdagen.
Je was de mooie tennismascotte, het roze van de klei, de patiënt die je opwachtte onder de bank.
Nu ben ik bang om het huis te verlaten, want jij bent niet langer de bewaker van de clan!
Een klein wit vlokje tussen de anderen, net als ik hield je van de sneeuw van Morillon.
Je zwom in de Gardon bij Anduze en droomde in de schaduw op het strand van Carnon.
Onze kleine grisette kat zwerft door haar hele territorium op zoek naar jou, grote broer!
En ik geef toe dat mijn aantrekkingskracht tot eenzaamheid alleen te danken was aan jouw vertrouwde aanwezigheid.
Ik zie je nu al overal, kleine geest, en ik ben bang dat dit verdriet me nooit meer zal verlaten.
Vanochtend nog sprak ik onze rituele zin uit: "Braaf zijn, ik ben zo terug!
In deze tuin waar je vroeger achter de vogels aan zat, rust je nu uit in de schaduw van de buxus.
En als ik hier weg zou gaan, zou ik een handvol aarde met me meenemen, want jij maakt deel uit van mijn leven.
Zeg me nu, mijn lieve liefde, hoe zal ik zonder jou kunnen leven?
En niet langer in mijn handpalm het offer van je schattige zijden hoofdje voelen.
De aanraking van je frisse snuit, je zwarte ogen die branden van liefde.
Ik zal je nooit vergeten, mijn trouwe kleine vriend, want ik hou voor altijd van je.
Bij stukjes en beetjes herinner ik me zoveel mooie herinneringen dat ik moet huilen.
Gisteren was je nog zo levend, waarom ging je tijd zo snel?
Gelukkige dagen, hij was de mooiste kleine witte hond...
|
Nederlands (nl-NL)