 |
|
Sussex Spaniel Standard FCI Nº 127
|
|
|
Origine
|
|
Grande-Bretagne |
Traduction
|
|
Prof. R. Triquet. Mise à jour : J. Mulholland / Version originale : (EN) |
Groupe
|
|
Groupe 8 Chiens rapporteurs de gibier - Chiens leveurs de gibier - Chiens d'eau |
Section
|
|
Section 2 Chiens leveurs de gibier et broussailleurs |
Epreuve
|
|
Avec épreuve de travail |
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
|
|
vendredi 31 décembre 1954 |
Publication du standard officiel en vigueur
|
|
mercredi 13 octobre 2010 |
Dernière mise à jour
|
|
jeudi 08 décembre 2011 |
In English, this breed is said
|
 |
Sussex Spaniel |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Sussex Spaniel |
En español, esta raza se dice
|
 |
Sussex Spaniel |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Sussex Spaniel |
Utilisation
|
Chien leveur de gibier. |
|
Aspect général
|
Massif, solidement construit, actif, énergique. Le mouvement caractéristique diffère de celui de tous les autres Spaniels, le Sussex Spaniel roulant nettement dans ses allures. |
Comportement / caractère
|
Aptitude naturelle au travail ; donne de la voix en action dans le couvert épais. Bonne nature ; agressivité à proscrire. |
Tête
|
Région crânienne
|
Tête
|
|
Bien proportionnée. |
Crâne
|
|
Il est large et présente une courbe modérée d’une oreille à l’autre. Il n’est ni plat ni en dôme. Il présente une dépression centrale. Les sourcils sont froncés. L’occiput est bien marquée, mais pas en pointe. |
Stop
|
|
Prononcé. |
Région faciale
|
Truffe
|
|
Elle est de couleur marron ; les narines sont bien développées. |
Mâchoires et dents
|
|
Les mâchoires sont fortes et présentent un articulé en ciseaux parfait, régulier et complet, c’est-à-dire que les incisives supérieures recouvrent les inférieures dans un contact étroit et sont implantées bien d’équerre par rapport aux mâchoires. |
Yeux
|
|
De couleur noisette, assez grands, pas proéminents ; expression douce; si visible, la conjonctive est très discrète. |
Oreilles
|
|
Epaisses, assez grandes, en forme de lobe, attachées modérément bas, juste au-dessus du niveau des yeux. Elles sont disposées contre la tête. |
Cou
|
Long, fort et légèrement galbé, ne portant pas la tête très au-dessus du niveau du dos. Fanon léger, mais jabot bien marqué. |
Corps
|
Généralité
|
|
Tout le tronc est fort et horizontal, du garrot aux hanches, sans que les flancs soient marqués. |
Dos
|
|
Bien développé et musclé en largeur et en épaisseur. |
Rein
|
|
Bien développé et musclé en largeur et en épaisseur. |
Poitrine
|
|
Bien descendue et bien développée. Elle n’est pas trop ronde ni trop large. Les dernières côtes doivent être bien descendues. |
Queue
|
Auparavant la coutume était d’écourter la queue à une longueur de 13-18 cm. Queue coupée : Attachée bas et jamais portée au dessus du niveau du dos. La queue est couverte d’un poil dense mais sans franges. Queue non coupée : Attachée bas, de longueur moyenne et pas portée au dessus du niveau du dos. Elle doit s’effiler graduellement vers l’extrémité et être modérément frangée. La queue animée d’un mouvement vif est typique de la race. |
Membres antérieurs
|
Epaules
|
|
Obliques et bien dégagées. |
Avant-bras
|
|
Plutôt courts et forts. Musclés, pourvus d’une bonne ossature. |
Carpe
|
|
Bien développés et solides. |
Métacarpe
|
|
Courts et pourvus d’une bonne ossature. |
Pieds antérieurs
|
|
Ronds, pourvus de bons coussinets, bien fournis de poils entre les doigts. |
Membres postérieurs
|
Généralités
|
|
Les membres postérieurs sont courts et forts et ils ont une bonne ossature. Ils ne paraissent pas plus courts que les antérieurs et ne présentent pas des angulations exagérées. |
Cuisses
|
|
Musclées et pourvues d’une ossature solide. |
Jarret
|
|
Gros et forts. |
Pieds postérieurs
|
|
Ronds, pourvus de bons coussinets, bien fournis de poils entre les doigts. |
Allures
|
Mouvement dégagé à l’avant comme à l’arrière, avec un roulis caractéristique. |
Robe
|
Qualité du poil
|
|
Abondant et plat, sans aucune tendance à boucler. Sous-poil très fourni pour résister aux intempéries. Les oreilles sont couvertes d’un poil doux, ondulé mais pas trop abondant. Membres antérieurs et postérieurs modérément bien frangés. |
Couleur du poil
|
|
Marron (foie) doré intense, le poil passant au doré à l’extrémité le doré domine. Le marron foncé ou la couleur puce sont indésirables. |
Taille et poids
|
Hauteur au garrot
|
|
Idéale de 38 à 41 cm. |
Poids
|
|
Approximativement 23 kg. |
Défauts
|
• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel. • Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité. |
|
Défauts entrainant l’exclusion
|
Chien agressif ou chien peureux. |
NB :
|
• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié. • Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires. • Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum. • Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction. |
Historique détaillé
|
Parmi les membres de la famille Spaniel, le Sussex Spaniel est actuellement un des trois plus rares, bien qu'il soit le premier à avoir été considéré comme une race.
Certes, tout au long du XIXe siècle, et même bien avant, les Spaniels présentèrent de nombreuses variétés, modelées par des terroirs différents ou distinguées selon des critères de taille ou de couleur. Cependant, on n'avait aucun scrupule à les croiser entre elles, aussi est-il assez difficile de les individualiser. Les Spaniels étaient avant tout des chiens de travail, et les qualités de chasseur gardèrent longtemps la priorité sur la pureté du modèle morphologique. La sélection des divers types n'intervint qu'à la fin du siècle.
Le Sussex-Spaniel a pourtant été caractérisé et fixé bien avant que la cynophilie ne s'organise. C'est dès 1795, en effet, qu'un certain Mr. Fuller, de Rosehill Park près de la ville d'Hastings, dans le comté du Sussex, entreprit de sélectionner ce chien. Selon ce qui est généralement admis, il se servit de divers Spaniels (plus ou moins bien caractérisés, comme on l'a vu) : on cite régulièrement le Norfolk Spaniel (chien qui n'a jamais accédé à un statut de race) ainsi que le Field Spaniel; on est moins catégorique en ce qui concerne un recours au Springer Spaniel.
Par ces croisements, Mr. Fuller voulait produire un type canin particulier. Ce chien devait être apte à évoluer dans les sous-bois les plus touffus, puissamment construit, tenace et moyennement rapide dans sa quête ; en outre, pour que le chasseur puisse le situer et le suivre parfaitement, il fallait qu'il donne de la voix. Cette dernière qualité, une des principales originalités du Sussex Spaniel, a été fort appréciée. Voici, par exemple, ce qu'en a dit Stonehenge, un des grands auteurs canins du XIXe siècle : « Il est doué d'une voix pleine, qui résonne comme une cloche, dont il varie les tons selon le gibier qu'il a devant lui. Grâce à cette voix, un chasseur expérimenté pourra dire s'il peut s'attendre à tirer de la plume ou du poil, et il distinguera la trace chaude d'une piste ancienne. »
Cette caractéristique explique certainement que son créateur ait désiré que ce chien soit d'une teinte mordorée, camouflage parfait dans les bois en automne. Jusqu'à sa mort, en 1847, Fuller travailla sans relâche à perfectionner le Sussex Spaniel.
On a parfois avancé que ce chien pouvait être issu du Clumber, autre type ancien de Spaniel lourd, ou même qu'il pouvait en être l'ancêtre. Il est vrai que tous deux se ressemblent, mais il n'existe aucune preuve de leur étroite parenté (dans un sens ou dans l'autre). Pas plus qu'il n'est prouvé qu'il y a chez le Sussex du sang de chien courant, même si sa faculté de donner de la voix lorsqu'il suit l'émanation peut le suggérer.
Le Sussex fut ensuite extrêmement recherché. On acheta fort cher les meilleurs sujets, notamment ceux qui se distinguèrent dans les premiers field-trials pour Spaniels, au cours desquels la race s'illustra brillamment. Le Sussex ne tarda pas non plus à figurer dans les expositions : sa première prestation eut lieu au Crystal Palace, à Londres, en 1862.
Malheureusement, vers la fin du XIXe siècle, une épizootie de rage décima le chenil de Rosehill, resté l'élevage le plus important spécialisé dans la race. Pour sauver celle-ci, il semblerait qu'on ait alors fait appel au Black Field Spaniel. En tout cas, le Sussex en sortit fort amoindri et ne put jamais retrouver son ancienne popularité. Il est vrai que, dans l'intervalle, d'autres Spaniels avaient fait leur apparition. Et non des moindres, puisqu'il s'agit du Cocker et du Springer.
A l'issue de la Première Guerre mondiale, le Sussex Spaniel se retrouva donc dans une situation difficile. Patiemment, ses amateurs reconstituèrent ses effectifs, et, en 1939, il paraissait avoir reconquis une partie de son lustre passé. Hélas, la guerre de 1939 - 1945 anéantit tous ces efforts. En 1947, le Kennel Club ne pouvait inscrire plus de dix sujets sur ses registres, et, pendant les deux décennies qui suivirent, le nombre annuel d'inscriptions ne dépassa pas la vingtaine.
Un problème se posa alors : la forte consanguinité de tous les représentants de la race. De plus, il était impossible de recourir à l'élevage étranger, comme ce fut le cas pour le Mastiff, par exemple. En 1970, les Etats-Unis, deuxième pays d'élevage du Sussex, n'avaient pu inscrire que quatre spécimens. Les passionnés, résolus malgré tout à empêcher l'extinction de la race, se heurtèrent à toutes sortes d'obstacles et de complications : faible prolificité, problèmes de stérilité ou d'accouplement. C'est pour le Sussex que, une des premières fois en Grande-Bretagne, on recourut à l'insémination artificielle.
En 1964, un accouplement (accidentel) entre un mâle et une femelle de même portée produisit trois chiots de qualité exceptionnelle, ce qui donna un nouvel élan ; ou du moins un certain répit à la race, étant donné que ces chiens « combinaient le sang de toutes les lignées existant dans la race ».
Aujourd'hui, sans qu'on n'ait jamais mis en doute les qualités du Sussex ni l'intérêt qu'il offre pour certains types de chasse, et bien qu'il se trouve toujours des amateurs déterminés à le sauver de la disparition, la question de sa survie se pose tout de même à plus ou moins long terme. On notera avec satisfaction que le chiffre enregistré chaque année au Kennel Club oscille actuellement entre cinquante et cent. En France, si la race est tout à fait rare, trois éleveurs se dévouent à sa cause, montrant régulièrement leurs sujets dans les manifestations canines et proposant occasionnellement des chiots.
Le Sussex n'est guère plus grand qu'un Cocker, puisqu'il mesure environ 40 centimètres au garrot. Mais il est beaucoup plus long de corps, nettement plus massif et fortement musclé. Ainsi, s'il est essentiellement pondéré de caractère, ce chien est aussi très énergique à la chasse et résistant à la fatigue. Grâce à sa petite taille, il n'a pas son pareil pour se frayer un chemin dans les plus épais ronciers. Du fait de sa puissance, il peut aussi s'en extraire sans difficulté. C'est avant tout l'auxiliaire de celui qui chasse en sous-bois et dans les territoires couverts d'une épaisse végétation.
Il garde tous les avantages propres aux Spaniels, notamment une quête « à portée de fusil », active et minutieuse, avec en plus un avantage très appréciable : il est le seul Spaniel à donner de la voix lorsqu'il a connaissance du gibier. Ainsi, l'inconvénient de sa robe unicolore et mimétique n'en est plus un (il est bien connu que la plupart des utilisateurs de Spaniels préfèrent traditionnellement les sujets à robe en partie blanche).
Le Sussex est aussi un retriever de première force : à son naturel très chasseur, à ses aptitudes au dressage, il joint une grande robustesse, qui lui permet de rapporter tous les gibiers dans toutes les conditions. Sa robe, qui n'est certes pas un handicap pour la chasse, est aussi un atout: outre qu'elle lui est spécifique et le fait reconnaître immédiatement entre tous les Spaniels, elle lui donne beaucoup de cachet. Comme il est également doté d'un excellent caractère, il se révèle donc un compagnon de choix. Le Sussex possède ce regard irrésistible des Spaniels, très expressif, tendre, un brin mélancolique, d'autant que sa tête est massive. Il respire la gentillesse, le sérieux, la fidélité.
Qui voudrait l'adopter n'a nul besoin d'être chasseur. Bien que son tempérament soit calme, son maître veillera à lui procurer suffisamment d'exercice ou, mieux, de balades champêtres, ce qui sera bénéfique pour son caractère aussi bien que pour sa ligne. Ne serait-il pas déplorable qu'un Spaniel aussi talentueux ; solide chasseur, beau et brave compagnon ; vienne à quitter la scène? |
 |
|
Sussex Spaniel FCI Standard No. 127
|
|
|
Origin
|
|
Great Britain |
Group
|
|
Group 8 Retrievers, Flushing dogs, Water dogs. |
Section
|
|
Section 2 Flushing dogs |
Working
|
|
With working trial |
Acceptance on a definitive basis by the FCI
|
|
Friday 31 December 1954 |
Publication of the official valid standard
|
|
Wednesday 13 October 2010 |
Last update
|
|
Wednesday 12 January 2011 |
En français, cette race se dit
|
 |
Sussex Spaniel |
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
|
 |
Sussex Spaniel |
En español, esta raza se dice
|
 |
Sussex Spaniel |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Sussex Spaniel |
|
General appearance
|
Strongly built. Active, energetic dog, whose characteristic movement is a decided roll, and unlike that of any other Spaniel. |
Behaviour / temperament
|
Natural working ability, gives tongue at work in thick cover. Kindly disposition. |
Head
|
Cranial region
|
Head
|
|
Well balanced. |
Skull
|
|
Wide, showing moderate curve from ear to ear, neither flat nor apple headed, with centre indentation. Brows frowning; occiput decided, but not pointed. |
Stop
|
|
Pronounced. |
Facial region
|
Nose
|
|
Nostrils well developed and liver in colour. |
Jaws and teeth
|
|
Jaws strong, with a perfect, regular and complete scissor bite, i.e. upper teeth closely overlapping lower teeth and set square to the jaws. |
Eyes
|
|
Hazel colour, fairly large, not full, but soft expression and showing little, if any, haw. |
Ears
|
|
Thick, fairly large and lobular, set moderately low, just above eye level. Lying close to skull. |
Neck
|
Long, strong and slightly arched, not carrying head much above level of back. Slight throatiness, but well marked frill. |
Body
|
Body
|
|
Whole body strong and level with no sign of waistiness from withers to hips. |
Back
|
|
Well developed and muscular in both width and depth. |
Loin
|
|
Well developed and muscular in both width and depth. |
Chest
|
|
Deep and well developed; not too round and wide. The back ribs must be deep. |
Tail
|
Previously customarily docked to 13-18 cms. Docked: Set low and never carried above level of back. Tail thickly Covered with hair but not feathered. Undocked: Set low, of medium length, and not carried above the level of the back. It should taper gradually to a point and be moderately feathered. Lively tail action is typical of the breed. |
Forequarters
|
Shoulders
|
|
Sloping and free. |
Forearm
|
|
Legs rather short and strong. Well boned and muscular. |
Carpal
|
|
Large and strong. |
Pastern
|
|
Short and well boned. |
Forefeet
|
|
Round, well padded, well feathered between toes. |
Hindquarters
|
Generality
|
|
Legs short and strong with good bone. Hindlegs not appearing shorter than forelegs or over angulated. |
Upper thigh
|
|
Strongly boned and muscular. |
Hock
|
|
Hocks large and strong. |
Hind feet
|
|
Round, well padded, well feathered between toes. |
Gait and movement
|
True fore and aft with distinctive roll. |
Coat
|
Hair
|
|
Abundant and flat with no tendency to curl and with ample undercoat for weather resistance. Ears covered with soft, wavy hair, but not too profuse. Forequarters and hindquarters moderately well feathered. |
Colour
|
|
Rich golden liver and hair shading to golden at tip; gold is predominating. Dark liver or puce undesirable. |
Size and weight
|
Height at withers
|
|
Ideal height at the withers: 38 - 41 cms. |
Weight
|
|
Approximately 23 kgs. |
Faults
|
• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work. • Faults listed should be in degree of seriousness. |
|
Disqualifying faults
|
Aggressive or overly shy. |
NB :
|
• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified. • The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying. • Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum. • Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding. |
Detailed history
|
Among the members of the Spaniel family, Sussex Spaniel is currently one of the three rarest, although it is the first to be considered a breed.
Certainly, throughout the nineteenth century, and even before, the Spaniels presented many varieties, modeled by different soils or distinguished according to size or color criteria. However, there was no scruple in crossing them, so it is quite difficult to individualize them. The Spaniels were first and foremost working dogs, and the qualities of hunter long kept the priority over the purity of the morphological model. The selection of the various types did not take place until the end of the century.
Sussex-Spaniel, however, has been characterized and fixed long before dogfighting is organized. It was in 1795 that a Mr. Fuller of Rosehill Park near the town of Hastings in Sussex County undertook to select this dog. According to what is generally admitted, he used various Spaniels (more or less well characterized, as we have seen): Norfolk Spaniel (a dog that has never been granted a breed status) is regularly mentioned. Field Spaniel; we are less categorical about Springer Spaniel.
Through these crossings, Mr. Fuller wanted to produce a particular canine type. This dog had to be able to evolve in the busiest undergrowth, powerfully built, tenacious and moderately fast in his quest; moreover, in order for the hunter to locate and follow him perfectly, he had to give voice. This last quality, one of the main originalities of Sussex Spaniel, was much appreciated. Here is, for example, what Stonehenge, one of the great canine writers of the nineteenth century said: "He is endowed with a full voice, which resonates like a bell, of which he varies the tones according to the game he has behind him. Thanks to this voice, an experienced hunter will be able to tell if he can expect to draw from the feather or hair, and he will distinguish the hot trace of an old track. "
This characteristic certainly explains that its creator wanted this dog to be of a golden hue, perfect camouflage in the woods in autumn. Until his death in 1847, Fuller worked tirelessly to perfect Sussex Spaniel.
It has sometimes been argued that this dog could be from the Clumber, another old type of heavy Spaniel, or even that he could be the ancestor. It is true that both are alike, but there is no evidence of their close relationship (in either direction). Nor is there any evidence that Sussex has any common dog blood, although its ability to voice when following the emanation may suggest it.
Sussex was then extremely sought after. The best subjects were bought very dear, especially those who distinguished themselves in the first field-trials for Spaniels, during which the breed excelled brilliantly. Sussex was not long in appearing in exhibitions: its first performance took place at the Crystal Palace in London in 1862.
Unfortunately, towards the end of the nineteenth century, an epizootic of rage decimated the Rosehill kennel, remaining the most important breed breeding. To save this one, it would seem that one then resorted to the Black Field Spaniel. In any case, Sussex came out very weak and could never regain its former popularity. It is true that in the meantime other Spaniels had appeared. And not least, since it is the Cocker and Springer.
At the end of the First World War, Sussex Spaniel was thus in a difficult situation. Patiently, his amateurs restored his strength, and in 1939 he seemed to have reconquered some of his past glory. Alas, the war of 1939 - 1945 annihilates all these efforts. In 1947 the Kennel Club could not register more than ten subjects on its registers, and for the next two decades the annual number of registrations did not exceed twenty.
A problem arose then: the strong consanguinity of all the representatives of the race. In addition, it was impossible to resort to foreign breeding, as was the case for the Mastiff, for example. In 1970, the United States, the second largest breeding country in Sussex, had only four specimens. The enthusiasts, determined in spite of everything to prevent the extinction of the race, came up against all kinds of obstacles and complications: low prolificity, problems of infertility or mating. It is for Sussex that, one of the first times in Great Britain, artificial insemination was resorted to.
In 1964, a (accidental) mating between a male and a female of the same litter produced three puppies of exceptional quality, which gave a new impetus; or at least a certain respite from the race, since these dogs "combined the blood of all the lineages existing in the race".
Today, without ever having doubted the qualities of Sussex or the interest it offers for certain types of hunting, and although there are still amateurs determined to save him from disappearance , the question of its survival is still more or less long term. It should be noted with satisfaction that the number recorded each year at the Kennel Club currently oscillates between fifty and a hundred. In France, if the breed is quite rare, three breeders devote themselves to his cause, regularly showing their subjects in dog shows and occasionally proposing puppies.
Sussex is hardly bigger than a Cocker, since it measures about 40 centimeters at the withers. But it is much longer body, much more massive and strongly muscular. Thus, if he is essentially weighted character, this dog is also very energetic hunting and resistant to fatigue. Thanks to its small size, it has no equal to fight its way through the thickest brambles. Because of its power, it can also be extracted without difficulty. It is above all the auxiliary of the one who hunt in the undergrowth and in the territories covered with a thick vegetation.
He keeps all the benefits of the Spaniels, including a quest "in range rifle", active and meticulous, with an additional advantage: it is the only Spaniel to give voice when he knows the game. Thus, the disadvantage of its unicolor and mimetic dress is no longer one (it is well known that most users of Spaniels traditionally prefer subjects to dress in part white).
Sussex is also a first-rate retriever: with its very hunter-like nature, its training skills, it combines great sturdiness, which allows it to bring all game in all conditions. Her dress, which is certainly not a handicap for the hunt, is also an asset: besides being specific to her and having her recognized immediately among all the Spaniels, she gives her a lot of character. As he also has an excellent character, he is a companion of choice. Sussex has this irresistible look Spaniels, very expressive, tender, a bit melancholy, especially as his head is massive. He exudes kindness, seriousness, fidelity.
Whoever wants to adopt it does not have to be a hunter. Although his temperament is calm, his master will take care to provide him with enough exercise or, better, country walks, which will be beneficial for his character as well as for his line. Would it not be deplorable if a Spaniel so talented; solid hunter, handsome and brave companion; to leave the stage? |
 |
|
Sussex Spaniel FCI-Standard Nr. 127
|
|
|
Ursprung
|
|
Grossbritannien |
Übersetzung
|
|
Harry G.A.Hinckeldeyn, ergänzt und űberarbeitet Christina Bailey / Offizielle Originalsprache (EN) |
Gruppe
|
|
Gruppe 8 Apportierhunde, Stöberhunde, Wasserhunde |
Sektion
|
|
Sektion 2 Stöberhunde |
Arbeitsprüfung
|
|
Mit Arbeitsprüfung |
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
|
|
Freitag 31 Dezember 1954 |
Publikation des gültigen offiziellen Standards
|
|
Mittwoch 13 Oktober 2010 |
Letzten Aktualisierung
|
|
Freitag 20 Januar 2012 |
En français, cette race se dit
|
 |
Sussex Spaniel |
In English, this breed is said
|
 |
Sussex Spaniel |
En español, esta raza se dice
|
 |
Sussex Spaniel |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Sussex Spaniel |
|
Allgemeines erscheinungsbild
|
Kräftig gebaut. Lebhafter Hund, dessen charakteristische Gangart ein eindeutiges Rollen ist, ganz anders als das der übrigen Spaniels. |
Verhalten / charakter (wesen)
|
Natürliche Anlage zur Arbeit; gibt Laut bei der Arbeit im dichten Unterholz. Freundliches Wesen. |
Kopf
|
Oberkopf
|
Kopf
|
|
Gut ausgewogen. |
Schädel
|
|
Breit; er zeigt eine mässige Wölbung von Behang zu Behang, weder flach noch apfelköpfig, mit Vertiefung in der Mitte. Augenbrauenpartie gerunzelt. Deutliches, aber nicht spitz auslaufendes Hinterhauptbein. |
Stop
|
|
Betont. |
Facial region
|
Nasenschwamm
|
|
Nasenlöcher gut entwickelt und leber farben. |
Kiefer / Zähne
|
|
Kräftige Kiefer mit einem perfekten, regelmässigen und vollständigen Scherengebiss, wobei die obere Schneidezahnreihe ohne Zwischenraum über die untere greift und die Zähne senkrecht im Kiefer stehen. |
Augen
|
|
Haselnussfarben, mässig gross, nicht rund oder hervorstehend, sanfter Ausdruck und etwas, falls űberhaupt, Nickhaut zeigend. |
Ohren
|
|
Dick, ziemlich grossund lappig, mässig tief angesetzt, knapp oberhalb der Augenlinie. Dicht am Schädel anliegend. |
Hals
|
Lang, kräftig und leicht gebogen, den Kopf nicht viel über der Rückenlinie tragend. Etwas lose Kehlhaut, aber gut sichtbare Halskrause. |
Körper
|
Allgemeinheit
|
|
Der ganze Körper ist stark und waagrecht, dabei ohne Anzeichen einer Taille zwischen Widerrist und Hüfte. |
Rücken
|
|
Gut entwickelt und muskulős in Breite und Tiefe. |
Lenden
|
|
Gut entwickelt und muskulös in Breite und Tiefe. |
Brust
|
|
Tief und gut entwickelt, nicht zu rund und breit. Die hinteren Rippen müssen tief reichen. |
Rute
|
Früher üblicherweise kupiert bis zu 13 – 18 cm. Kupiert: Niedrig angesetzt und nie oberhalb der Rückenlinie getragen. Rute dicht behaartaber nicht befedert. Unkupiert: Niedrig angesetzt, von mittlerer Länge, nicht oberhalb der Rückenlinie getragen. Sie sollte sich allmählich zu einer Spitze verjüngen und mäßig befedert sein. Lebhafte Bewegung der Rute ist typisch fűr diese Rasse. |
Vorderhand
|
Schultern
|
|
Schräg und beweglich. |
Unterarm
|
|
Läufe ziemlich kurz und kräftig. Gute Knochenstärke und gut bemuskelt. |
Vorderfusswurzelgelenk
|
|
Gross und kräftig. |
Vordermittelfuss
|
|
Kurz und von guter Knochenstärke. |
Vorderpfoten
|
|
Rund, gut gepolstert, gut befedert zwischen den Zehen. |
Hinterhand
|
Allgemeines
|
|
Läufe kurz und kräftig, mit guten Knochen. Hinterläufe nicht sichtbar kürzer als die Vorderläufe oder über winkelt. |
Oberschenkel
|
|
Starkknochig und muskulös. |
Sprunggelenk
|
|
Hacken gross und kräftig. |
Hinterpfoten
|
|
Rund, gut gepolstert, gut behaart zwischen den Zehen. |
Gangwerk
|
Einwandfrei korrekt vorne und hinten, mit eindeutigem Rollen. |
Coat
|
Haar
|
|
Reichlich und glatt, ohne Neigung zur Lockenbildung und mit reichlicher Unterwolle für Wetterresistenz. Behang bedeckt mit weichem, gewelltem Haar, aber nicht zu üppig. Vor- und Hinterhand mässig gut befedert. |
Farbe
|
|
Satt goldleberfarben, der goldene Farbton zunehmend zu den Haarspitzen und ist vorherrschend. Dunkle Leberfarbe oder Braunrot unerwünscht. |
Grösse und gewicht
|
Widerristhöhe
|
|
Ideale Höhe am Widerrist : 38 - 41 cm. |
Gewicht
|
|
Ungefähr 23 kg. |
Fehler
|
• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen. • Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden. |
|
Disqualifizierende fehler
|
Aggressive oder űbermässig ängstliche Hunde. |
NB :
|
• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden. • Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend. • Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden. • Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden. |
Detaillierter Verlauf
|
Unter den Mitgliedern der Spaniel-Familie ist Sussex Spaniel derzeit einer der drei seltensten, obwohl es der erste ist, der als Rasse gilt.
Sicher, im ganzen neunzehnten Jahrhundert, und noch davor, präsentierten die Spaniel viele Sorten, modelliert durch verschiedene Böden oder unterschieden nach Größe oder Farbkriterien. Es gab jedoch keine Bedenken, sie zu kreuzen, daher ist es ziemlich schwierig, sie zu individualisieren. Die Spaniels waren in erster Linie Arbeitshunde, und die Eigenschaften des Jägers hatten lange Vorrang vor der Reinheit des morphologischen Modells. Die Auswahl der verschiedenen Typen fand erst am Ende des Jahrhunderts statt.
Sussex-Spaniel wurde jedoch lange vor dem Dogfighting charakterisiert und repariert. Es war im Jahr 1795, dass ein Herr Fuller von Rosehill Park in der Nähe der Stadt Hastings in Sussex Grafschaft sich verpflichtet, diesen Hund zu wählen. Nach dem, was allgemein zugegeben wird, verwendete er verschiedene Spaniels (mehr oder weniger gut charakterisiert, wie wir gesehen haben): Norfolk Spaniel (ein Hund, dem nie ein Rassenstatus gewährt wurde) wird regelmäßig erwähnt. Feld Spaniel; Wir sind weniger kategorisch über Springer Spaniel.
Durch diese Übergänge wollte Herr Fuller einen bestimmten Hundetyp produzieren. Dieser Hund musste in der Lage sein, sich im dichtesten Unterholz zu entwickeln, kraftvoll gebaut, zäh und mäßig schnell auf seiner Suche; Damit der Jäger ihn ausfindig machen und ihm folgen konnte, musste er eine Stimme geben. Diese letzte Qualität, eine der Haupt-Originalitäten von Sussex Spaniel, wurde sehr geschätzt. Hier ist zum Beispiel, was Stonehenge, einer der großen Hundeschriftsteller des neunzehnten Jahrhunderts, sagte: "Er ist mit einer vollen Stimme ausgestattet, die wie eine Glocke klingt, von der er die Töne je nach dem Spiel variiert, das er hat vor ihm. Dank dieser Stimme kann ein erfahrener Jäger feststellen, ob er von der Feder oder den Haaren zu zeichnen vermag, und er wird die scharfe Spur einer alten Spur erkennen. "
Diese Eigenschaft erklärt sicherlich, dass ihr Schöpfer wollte, dass dieser Hund von goldenem Farbton ist, perfekte Tarnung in den Wäldern im Herbst. Bis zu seinem Tod 1847 arbeitete Fuller unermüdlich daran, Sussex Spaniel zu perfektionieren.
Es wurde manchmal argumentiert, dass dieser Hund vom Clumber stammen könnte, eine andere alte Art von schwerem Spaniel, oder sogar, dass er der Ahnherr sein könnte. Es stimmt, dass beide gleich sind, aber es gibt keine Beweise für ihre enge Beziehung (in beide Richtungen). Es gibt auch keinen Beweis dafür, dass Sussex geläufiges Hundeblut hat, obwohl seine Fähigkeit, zu sprechen, wenn man der Emanation folgt, dies nahelegt.
Sussex war damals extrem gesucht. Die besten Fächer wurden sehr teuer gekauft, besonders jene, die sich in den ersten Feldversuchen für Spaniels ausgezeichnet haben, während denen die Rasse brilliant glänzte. Sussex war nicht lange in Ausstellungen zu sehen, seine erste Aufführung fand 1862 im Crystal Palace in London statt.
Unglücklicherweise dezimierte gegen Ende des 19. Jahrhunderts eine Tierseuche den Rosehill-Zwinger, der die wichtigste Züchtungszucht blieb. Um dies zu retten, schien es, als würde man auf den Black Field Spaniel zurückgreifen. Auf jeden Fall kam Sussex sehr schwach heraus und konnte seine frühere Popularität nie wiedergewinnen. Es stimmt, dass inzwischen andere Spaniels erschienen sind. Und nicht zuletzt, weil es der Cocker und Springer ist.
Am Ende des Ersten Weltkriegs befand sich Sussex Spaniel somit in einer schwierigen Situation. Geduldig stellten seine Amateure seine Stärke wieder her, und 1939 schien er etwas von seinem früheren Ruhm zurückerobert zu haben. Leider vernichtet der Krieg von 1939 - 1945 alle diese Bemühungen. Im Jahr 1947 konnte der Kennel Club nicht mehr als zehn Fächer in seinen Registern registrieren, und für die nächsten zwei Jahrzehnte lag die jährliche Anzahl der Registrierungen nicht über zwanzig.
Ein Problem ergab sich dann: die starke Blutsverwandtschaft aller Vertreter der Rasse. Darüber hinaus war es nicht möglich, auf ausländische Züchtungen zurückzugreifen, wie es beispielsweise beim Mastiff der Fall war. 1970 hatten die Vereinigten Staaten, das zweitgrößte Zuchtland in Sussex, nur vier Exemplare. Die Enthusiasten, trotz allem entschlossen, das Aussterben der Rasse zu verhindern, stießen auf alle Arten von Hindernissen und Komplikationen: geringe Fruchtbarkeit, Probleme der Unfruchtbarkeit oder Paarung. Es ist für Sussex, dass eines der ersten Male in Großbritannien auf künstliche Befruchtung zurückgegriffen wurde.
1964 brachte eine (zufällige) Paarung zwischen einem Männchen und einem Weibchen desselben Wurfes drei Welpen von außergewöhnlicher Qualität hervor, die neue Impulse gaben; oder zumindest eine gewisse Erholung von der Rasse, da diese Hunde "das Blut aller Linien, die im Rennen existierten," kombiniert haben.
Heute, ohne jemals die Qualitäten von Sussex oder das Interesse, das es für bestimmte Arten der Jagd bietet, angezweifelt zu haben, und obwohl es noch Amateure gibt, die entschlossen sind, ihn vor dem Verschwinden zu bewahren die Frage seines Überlebens ist immer noch mehr oder weniger langfristig. Es sollte mit Befriedigung zur Kenntnis genommen werden, dass die Zahl, die jedes Jahr im Kennel Club registriert wird, derzeit zwischen 50 und 100 oszilliert. In Frankreich, wenn die Rasse ziemlich selten ist, widmen sich drei Züchter seiner Sache, indem sie ihre Untertanen regelmäßig in Ausstellungen zeigen und gelegentlich Welpen vorschlagen.
Sussex ist kaum größer als ein Cocker, da er etwa 40 Zentimeter im Widerrist misst. Aber es ist viel länger Körper, viel massiver und stark muskulös. So ist dieser Hund, wenn er im wesentlichen gewichtiger Charakter ist, auch sehr energisch jagend und widerstandsfähig gegen Ermüdung. Dank seiner geringen Größe kämpft er sich nicht durch die dicksten Brombeersträucher. Aufgrund seiner Stärke kann es auch problemlos extrahiert werden. Es ist vor allem der Helfer desjenigen, der im Unterholz und in den mit einer dichten Vegetation bedeckten Gebieten jagt.
Er behält alle Vorteile der Spaniels, einschließlich einer Aufgabe "in Reichweite Gewehr", aktiv und akribisch, mit einem zusätzlichen Vorteil: es ist der einzige Spaniel, um Stimme zu geben, wenn er das Spiel kennt. Somit ist der Nachteil seines einfarbigen und mimetischen Kleides nicht mehr eins (es ist bekannt, dass die meisten Benutzer von Spaniels traditionell es vorziehen, dass sich die Teilnehmer teilweise weiß kleiden).
Sussex ist auch ein erstklassiger Retriever: mit seiner sehr hunterartigen Art, seinen Trainingsfähigkeiten, verbindet er eine große Robustheit, die es erlaubt, alles unter allen Bedingungen zu bringen. Ihre Kleidung, die sicherlich kein Handicap für die Jagd ist, ist auch ein Vorteil: außer ihr spezifisch zu sein und sie sofort bei allen Spaniels anzuerkennen, gibt sie ihr viel Charakter. Da er auch einen ausgezeichneten Charakter hat, ist er ein Begleiter der Wahl. Sussex hat diesen unwiderstehlichen Look von Spaniels, sehr ausdrucksstark, zärtlich, ein wenig melancholisch, besonders da sein Kopf massiv ist. Er strahlt Freundlichkeit, Ernsthaftigkeit und Treue aus.
Wer es adoptieren will, muss kein Jäger sein. Obwohl sein Temperament ruhig ist, wird sein Meister dafür sorgen, dass er genug Bewegung oder, besser gesagt, Spaziergänge auf dem Land erhält, was sowohl für seinen Charakter als auch für seine Linie von Vorteil sein wird. Wäre es nicht beklagenswert, wenn ein Spaniel so talentiert wäre; solider Jäger, schöner und tapferer Begleiter; die Bühne verlassen? |
 |
|
Sussex Spaniel FCI Standard No. 127
|
|
|
Origen
|
|
Gran Bretaña |
Traducción
|
|
Brígida Nestler / Versión original: (EN) Supervisión Técnica : Miguel Ángel Martínez |
Grupo
|
|
Grupo 8 Perros cobradores de caza, perros levantadores de caza, perros de agua |
Sección
|
|
Sección 2 Perros levantadores de caza |
Prueba de trabajo
|
|
Con prueba de trabajo |
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
|
|
viernes 31 diciembre 1954 |
Publicación del estándar oficial válido
|
|
miércoles 13 octubre 2010 |
Última actualización
|
|
miércoles 12 enero 2011 |
En français, cette race se dit
|
 |
Sussex Spaniel |
In English, this breed is said
|
 |
Sussex Spaniel |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Sussex Spaniel |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Sussex Spaniel |
Utilizacion
|
Perro levantador de caza. |
|
Aspecto general
|
Es un perro de constitución fuerte. Activo, enérgico, cuyo movimiento característico es un inequívoco balanceo que lo distingue de cualquier otro Spaniel. |
Temperamento / comportamiento
|
Con una capacidad natural para el trabajo, ladra cuando trabaja en terrenos con vegetación espesa. Es un perro bondadoso. |
Cabeza
|
Region craneal
|
Cabeza
|
|
Bien balanceada. |
Cráneo
|
|
Cráneo: Amplio, con una curvatura moderada entre las orejas; no es plano ni redondo, con un surco medio. Cejas bien arrugadas. Hueso occipital definido, pero sin ser puntiagudo. |
Depresión naso-frontal (stop)
|
|
Pronunciada. |
Facial region
|
Trufa
|
|
De color hígado; las ventanas son bien desarrolladas. |
Mandíbulas / Dientes
|
|
Maxilares fuertes, con mordida en tijera, perfecta, regular y completa, es decir, que la cara interna de los incisivos superiores esté en contacto estrecho con la cara externa de los incisivos inferiores; los dientes deben ser colocados en ángulo recto en las mandíbulas. |
Ojos
|
|
De color avellana, bastante grandes sin ser prominentes y con expresión tierna. Debe mostrar poco o nadala conjuntiva ocular. |
Orejas
|
|
Gruesas, bastante largas y lobuladas; su inserción es moderadamente baja, muy poco arriba del nivel del ojo; caen pegadas al cráneo. |
Cuello
|
Largo, fuerte y ligeramente arqueado, el perro no lleva la cabeza muy por encima del nivel del dorso. Con una ligera papada, pero sí una buena franja de pelo. |
Cuerpo
|
Generalidad
|
|
Todo el cuerpo es fuerte y nivelado, sin ninguna señal de cintura desde la cruz hasta las caderas. |
Espalda
|
|
Bien desarrolladas y musculosas, tanto en ancho como en profundidad. |
Lomo
|
|
Bien desarrollado y muscular tanto en ancho como en profundidad |
Pecho
|
|
Tórax profundo y bien desarrollado, ni demasiado amplio ni muy redondo. Las costillas posteriores deben ser profundas. |
Cola
|
Anteriormente la costumbre era amputar la cola de 13 – 18 cm. Amputada: De inserción baja. Nunca llevada sobre el nivel de la línea superior. Profusamente cubierta de pelo pero no plumas. Sin amputar: De inserción baja, longitud media, nunca llevada sobre el nivel de la línea superior. Se afina gradualmente hacia la punta y tiene fleco moderado. Una acción vivaz es típica de la raza. |
Miembros anteriores
|
Hombro
|
|
Oblicuos y móviles. |
Antebrazo
|
|
Miembros más bien cortos y fuertes. Buena osamenta y músculo. |
Carpo
|
|
Largos y fuertes. |
Metacarpo
|
|
Cortos y de huesos fuertes. |
Pies delanteros
|
|
Redondos, bien cubiertos de pelo entre los dedos, almohadillas plantares fuertes. |
Miembros posteriores
|
Generalidad
|
|
Son cortos y vigorosos con buenos huesos. No deben parecer más cortos que los anteriores ni ser demasiado angulados. |
Muslo
|
|
Musculosos y de buenos huesos. |
Corvejón
|
|
Corvejones grandes y fuertes. |
Pies traseros
|
|
Redondos, bien cubiertos de pelo entre los dedos, almohadillas plantares fuertes. |
Movimiento
|
Su movimiento delantero y posterior es libre, con un balanceo característico. |
Manto
|
Pelo
|
|
El pelo es abundante y aplanado, sin ninguna tendencia a ser rizado. Tiene una buena capa de subpelo que lo protege de la intemperie. Las orejas están provistas de pelo suave y ondulado, pero no muy abundante. Los miembros anteriores y posteriores deben estar moderadamente cubiertos de pelo en forma de flecos. La cola debe estar bien cubierta de pelo, pero no en forma de flecos. |
Color
|
|
El pelo es de un vivo color hígado dorado que se va poniendo dorado en la punta, predominando el color oro. El color hígado oscuro o el castaño rojizo son indeseables. |
Tamaño y peso
|
Altura a la cruz
|
|
La altura ideal a la cruz es entre 38 y 41 cm. |
Peso
|
|
Debe ser de aproximadamente 23 kg. |
Faltas
|
• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional. • Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad. |
|
Faltas descalificantes:
|
Agresividad o extrema timidez. |
NB :
|
• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado. • Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias. • Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto. • Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza. |
Historia detallada
|
Entre los miembros de la familia Spaniel, Sussex Spaniel es actualmente uno de los tres más raros, aunque es el primero en ser considerado una raza.
Ciertamente, a lo largo del siglo diecinueve, e incluso antes, los Spaniels presentaron muchas variedades, modeladas por diferentes suelos o distinguidas según el tamaño o los criterios de color. Sin embargo, no hubo escrúpulos al cruzarlos, por lo que es bastante difícil individualizarlos. Los Spaniels fueron, ante todo, perros de trabajo, y las cualidades de los cazadores mantuvieron la prioridad sobre la pureza del modelo morfológico. La selección de los diversos tipos no tuvo lugar hasta el final del siglo.
Sussex-Spaniel, sin embargo, ha sido caracterizado y arreglado mucho antes de que se organice la pelea de perros. Fue en 1795 cuando un señor Fuller de Rosehill Park, cerca de la ciudad de Hastings en el condado de Sussex, se encargó de seleccionar a este perro. De acuerdo con lo que generalmente se admite, usó varios Spaniels (más o menos bien caracterizados, como hemos visto): Norfolk Spaniel (un perro al que nunca se le ha otorgado un estado de raza) se menciona regularmente. Field Spaniel; somos menos categóricos sobre Springer Spaniel.
A través de estos cruces, el Sr. Fuller quería producir un tipo de canino en particular. Este perro tenía que poder evolucionar en la maleza más ocupada, poderosamente construido, tenaz y moderadamente rápido en su búsqueda; además, para que el cazador lo localizara y lo siguiera a la perfección, tenía que dar voz. Esta última calidad, una de las principales originalidades de Sussex Spaniel, fue muy apreciada. Aquí está, por ejemplo, lo que Stonehenge, uno de los grandes escritores caninos del siglo XIX, dijo: "Él está dotado de una voz plena, que resuena como una campana, de la cual varía los tonos según el juego que tiene delante de el. Gracias a esta voz, un cazador experimentado podrá decir si puede esperar sacar de la pluma o el pelo, y distinguirá la huella caliente de una pista vieja. "
Esta característica ciertamente explica que su creador quería que este perro tuviera un tono dorado, un camuflaje perfecto en el bosque en otoño. Hasta su muerte en 1847, Fuller trabajó incansablemente para perfeccionar Sussex Spaniel.
A veces se ha argumentado que este perro podría ser del Clumber, otro viejo tipo de Spaniel pesado, o incluso que podría ser el antepasado. Es verdad que ambos son iguales, pero no hay evidencia de su relación cercana (en cualquier dirección). Tampoco hay evidencia de que Sussex tenga sangre de perro común, aunque su capacidad de voz cuando sigue la emanación puede sugerirlo.
Sussex fue entonces extremadamente buscado. Los mejores sujetos fueron comprados muy queridos, especialmente aquellos que se distinguieron en los primeros ensayos de campo para Spaniels, durante los cuales la raza sobresalió brillantemente. Sussex no tardó en aparecer en exposiciones: su primera presentación tuvo lugar en el Crystal Palace de Londres en 1862.
Desafortunadamente, a fines del siglo XIX, una epizootia de ira diezmó la jaula de Rosehill, quedando como la raza más importante. Para salvar este, parece que uno recurrió al Black Field Spaniel. En cualquier caso, Sussex salió muy débil y nunca podría recuperar su popularidad anterior. Es cierto que, mientras tanto, otros Spaniels habían aparecido. Y no menos importante, ya que es el Cocker y Springer.
Al final de la Primera Guerra Mundial, Sussex Spaniel se encontraba en una situación difícil. Pacientemente, sus aficionados le devolvieron la fuerza, y en 1939 parecía haber reconquistado parte de su gloria pasada. Por desgracia, la guerra de 1939 - 1945 aniquila todos estos esfuerzos. En 1947, el Kennel Club no pudo registrar más de diez sujetos en sus registros, y durante las siguientes dos décadas, la cantidad anual de registros no excedió los veinte.
Entonces surgió un problema: la fuerte consanguinidad de todos los representantes de la raza. Además, era imposible recurrir a la cría en el extranjero, como fue el caso del mastín, por ejemplo. En 1970, los Estados Unidos, el segundo país de cría más grande en Sussex, tenían solo cuatro especímenes. Los entusiastas, decididos a pesar de todo para evitar la extinción de la raza, se enfrentaron a todo tipo de obstáculos y complicaciones: baja prolificidad, problemas de infertilidad o apareamiento. Es para Sussex que, una de las primeras veces en Gran Bretaña, se recurrió a la inseminación artificial.
En 1964, un apareamiento (accidental) entre un macho y una hembra de la misma camada produjo tres cachorros de calidad excepcional, lo que dio un nuevo ímpetu; o al menos un cierto respiro de la carrera, ya que estos perros "combinaron la sangre de todos los linajes existentes en la carrera".
Hoy, sin haber dudado de las cualidades de Sussex o del interés que ofrece por ciertos tipos de caza, y aunque todavía hay aficionados decididos a salvarlo de la desaparición , la cuestión de su supervivencia es aún más o menos a largo plazo. Cabe señalar con satisfacción que el número registrado cada año en el Kennel Club oscila actualmente entre cincuenta y cien. En Francia, si la raza es bastante rara, tres criadores se dedican a su causa, mostrando regularmente a sus sujetos en exposiciones caninas y proponiendo ocasionalmente cachorros.
Sussex es apenas más grande que un cocker, ya que mide unos 40 centímetros a la cruz. Pero es un cuerpo mucho más largo, mucho más masivo y fuertemente muscular. Por lo tanto, si es un personaje esencialmente ponderado, este perro también es muy energético y resistente a la fatiga. Gracias a su pequeño tamaño, no tiene igual para abrirse camino a través de las zarzas más gruesas. Debido a su poder, también se puede extraer sin dificultad. Es sobre todo el auxiliar de quien caza en el sotobosque y en los territorios cubiertos de una espesa vegetación.
Mantiene todos los beneficios de los Spaniels, incluida una misión "en el alcance del rifle", activa y meticulosa, con una ventaja adicional: es el único Spaniel que da voz cuando conoce el juego. Por lo tanto, la desventaja de su vestido unicolor y mimético ya no es uno (es bien sabido que la mayoría de los usuarios de Spaniels tradicionalmente prefieren que los sujetos se vistan en blanco).
Sussex es también un perro perdiguero de primer nivel: con su naturaleza muy cazadora, sus habilidades de entrenamiento, combina gran robustez, lo que le permite llevar todo el juego en todas las condiciones. Su vestido, que ciertamente no es una desventaja para la cacería, también es una ventaja: además de ser específica para ella y hacerla reconocer de inmediato entre todos los Spaniels, le da mucho carácter. Como también tiene un excelente personaje, es un compañero de elección. Sussex tiene esta mirada irresistible de Spaniels, muy expresiva, tierna, un poco melancólica, especialmente porque su cabeza es enorme. Él exuda amabilidad, seriedad, fidelidad.
Quien quiera adoptarlo no tiene que ser un cazador. Aunque su temperamento es tranquilo, su maestro se encargará de proporcionarle suficiente ejercicio o, mejor, paseos por el campo, lo que será beneficioso tanto para su personaje como para su línea. ¿No sería deplorable si un Spaniel tan talentoso; sólido cazador, apuesto y valiente compañero; para salir del escenario? |
 |
|
Sussex Spaniel FCI standaard nr. 127
|
|
|
Land van oorsprong
|
|
Groot-Brittannië |
Vertaling
|
|
Francis Vandersteen |
Groep
|
|
Groep 8 Retrievers, Vlissingen honden, Water honden |
Sectie
|
|
Sectie 2 Vlissingen honden |
Werkproef
|
|
Met werkproef |
Definitieve erkenning door de FCI
|
|
vrijdag 31 december 1954 |
Publicatie van de geldende officiële norm
|
|
woensdag 13 oktober 2010 |
Laatste update
|
|
woensdag 12 januari 2011 |
En français, cette race se dit
|
 |
Sussex Spaniel |
In English, this breed is said
|
 |
Sussex Spaniel |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Sussex Spaniel |
En español, esta raza se dice
|
 |
Sussex Spaniel |
|
Algemeen totaalbeeld
|
Sterk gebouwd. Actieve, energieke hond, waarvan het kenmerkende beweging is een besloten roll, en in tegenstelling tot die van een andere Spaniel. |
Gedrag en karakter (aard)
|
Natuurlijke werkvermogen, geeft de tong aan het werk in dikke cover. Vriendelijk karakter. |
Hoofd
|
Bovenschedel
|
Hoofd
|
|
Goed in balans. |
Schedel
|
|
Breed, het tonen matige curve van oor tot oor, noch vlak, noch appel in het hoofd, met het centrum inspringen. Wenkbrauwen fronsen; achterhoofd besloten, maar niet puntig. |
Stop
|
|
Uitgesproken. |
Facial region
|
Neus
|
|
Neusgaten goed ontwikkeld en de lever in kleur. |
Kiezen / tanden
|
|
Sterke kaken met een perfect, regelmatig en compleet schaargebit, dwz boventanden overlappen de ondertanden en recht in de kaken. |
Ogen
|
|
Hazel kleur, tamelijk groot, niet vol, maar zachte expressie en met weinig of geen haw. |
Oren
|
|
Dikke, vrij groot en lobulair, ingesteld matig laag, net boven ooghoogte. Liggen dicht bij de schedel. |
Hals
|
Lang, sterk en licht gebogen, niet dragen van hoofd veel boven de ruglijn. Lichte keelhuid, maar goed gemarkeerd franje. |
Lichaam
|
Algemeenheid
|
|
Hele lichaam sterk en niveau met geen enkel teken van waistiness van de schoft tot de heupen. |
Rug
|
|
Goed ontwikkeld en gespierd, zowel in de breedte en diepte. |
Lendenpartij
|
|
Goed ontwikkeld en gespierd, zowel in de breedte en diepte. |
Borst
|
|
Diep en goed ontwikkeld; niet te rond en breed. De back ribs moet diep zijn. |
Staart
|
Eerder gewoonlijk gekoppeld aan 13-18 cm. Gedokt: Stel laag en nooit boven de lijn van de rug. Staart dik bedekt met haar, maar niet bevederd. Ongecoupeerd: Stel laag, van gemiddelde lengte, en niet boven het niveau van de rug gedragen. Het moet geleidelijk afbouwen tot een punt en wordt matig bevederd. Levendige staart actie is een typisch voorbeeld van het ras. |
Voorhand
|
Schouders
|
|
Glooiend en vrij. |
Onderarm
|
|
Benen vrij kort en sterk. Nou uitgebeend en gespierd. |
Voorvoetwortelgewricht
|
|
Groot en sterk. |
Voormiddenvoet
|
|
Kort en goed uitgebeend. |
Voorvoeten
|
|
Ronde, goed gevuld, goed bevederd tussen de tenen. |
Achterhand
|
Algemeen
|
|
Benen kort en sterk met een goede bot. Achterbenen verschijnen niet korter zijn dan de voorbenen of meer dan gehoekt. |
Dijbeen
|
|
Sterk uitgebeend en gespierd. |
Spronggewricht
|
|
Hocks groot en sterk. |
Achtervoeten
|
|
Ronde, goed gevuld, goed bevederd tussen de tenen. |
Gangwerk
|
Ware voor en achter met onderscheidende rol. |
Coat
|
Haarkwaliteit
|
|
Overvloedig en plat met geen neiging om te krullen en met voldoende ondervacht voor weersbestendigheid. Oren bedekt met zacht, golvend haar, maar niet te overvloedig. Voor- en achtervoeten redelijk goed bevederd. |
Haarkleur
|
|
Rijke gouden lever en haar schaduw op de gouden tip bij; goud wordt overheersen. Donkere lever of vlokleurige ongewenst. |
Maat en gewicht
|
Schouderhoogte
|
|
deale schofthoogte: 38-41 cm. |
Gewicht
|
|
Ongeveer 23 kg. |
Defecten
|
• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten. • De vermelde fouten moeten in ernst zijn. |
|
Defecten die leiden tot uitsluiting
|
Agressief of schuw. |
NB :
|
• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd. • De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende. • Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald. • Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij. |
Gedetailleerde geschiedenis
|
Onder de leden van de Spaniel-familie is Sussex Spaniel momenteel een van de drie zeldzaamste, hoewel het de eerste is die als een ras wordt beschouwd.
Zeker, gedurende de negentiende eeuw, en zelfs daarvoor, presenteerden de Spaniels vele variëteiten, gemodelleerd naar verschillende bodems of onderscheiden naar grootte of kleurcriteria. Er was echter geen scrupule bij het overschrijden van hen, dus het is vrij moeilijk om ze te individualiseren. De spaniels waren in de eerste plaats werkende honden, en de kwaliteiten van de jager hielden lang de prioriteit boven de zuiverheid van het morfologische model. De selectie van de verschillende soorten vond niet plaats tot het einde van de eeuw.
Sussex-Spaniel is echter gekarakteriseerd en gefixeerd lang voordat hondengevechten worden georganiseerd. Het was in 1795 dat een Mr. Fuller van Rosehill Park in de buurt van de stad Hastings in het graafschap Sussex besloot om deze hond te selecteren. Volgens wat algemeen wordt toegegeven, gebruikte hij verschillende Spaniels (min of meer goed gekarakteriseerd, zoals we hebben gezien): Norfolk Spaniel (een hond die nooit een rasstatus heeft gekregen) wordt regelmatig genoemd. Veldspaniel; we zijn minder categorisch over Springer Spaniel.
Door deze kruisingen wilde meneer Fuller een bepaald hondentype produceren. Deze hond moest kunnen evolueren in het drukste struikgewas, krachtig gebouwd, vasthoudend en matig snel in zijn zoektocht; bovendien moest hij, om de jager in staat te stellen hem perfect te vinden en te volgen, een stem geven. Deze laatste kwaliteit, een van de belangrijkste originelen van Sussex Spaniel, werd zeer op prijs gesteld. Hier is bijvoorbeeld wat Stonehenge, een van de grote hondenschrijvers van de negentiende eeuw zei: "Hij is begiftigd met een volle stem, die resoneert als een bel, waarvan hij de tonen varieert volgens het spel dat hij heeft voor hem. Dankzij deze stem zal een ervaren jager kunnen zien of hij van de veer of het haar kan verwachten en hij zal het hete spoor van een oud spoor onderscheiden. "
Deze eigenschap verklaart ongetwijfeld dat zijn schepper deze hond wilde hebben van een gouden tint, perfecte camouflage in het bos in de herfst. Tot zijn dood in 1847 werkte Fuller onvermoeibaar om Sussex Spaniel te perfectioneren.
Er is wel eens beweerd dat deze hond van de Clumber kan zijn, een andere oude soort zware Spaniel, of zelfs dat hij de voorouder zou kunnen zijn. Het is waar dat beide hetzelfde zijn, maar er is geen bewijs van hun nauwe relatie (in beide richtingen). Noch is er enig bewijs dat Sussex een gewoon hondenbloed heeft, hoewel het vermogen om te stemmen bij het volgen van de emanatie dit kan suggereren. Sussex was toen zeer gewild. De beste onderwerpen werden heel dierbaar gekocht, vooral degenen die zich in de eerste veldproeven voor Spaniels hadden onderscheiden, waarbij het ras uitmuntend uitblonk. Sussex speelde niet lang in tentoonstellingen: de eerste uitvoering vond plaats in 1862 in het Crystal Palace in Londen.
Helaas, aan het einde van de negentiende eeuw, decimeerde een epizoötie van woede de Rosehill-kennel, de belangrijkste fokkerij van het ras. Om deze te redden, lijkt het erop dat men vervolgens zijn toevlucht nam tot de Black Field Spaniel. In elk geval was Sussex erg zwak en kon het zijn vroegere populariteit nooit terugkrijgen. Het is waar dat in de tussentijd andere Spaniels verschenen waren. En niet in de laatste plaats, omdat het de Cocker en de Springer zijn.
Aan het einde van de Eerste Wereldoorlog bevond Sussex Spaniel zich dus in een moeilijke situatie. Geduldig herstelden zijn amateurs zijn kracht en in 1939 leek hij een deel van zijn vroegere glorie te hebben heroverd. Helaas vernietigt de oorlog van 1939 - 1945 al deze inspanningen. In 1947 kon de Kennel Club niet meer dan tien onderwerpen registreren in zijn registers en gedurende de volgende twee decennia was het jaarlijkse aantal registraties niet groter dan twintig.
Er ontstond toen een probleem: de sterke bloedverwantschap van alle vertegenwoordigers van het ras. Bovendien was het onmogelijk om naar het buitenland te gaan, zoals bijvoorbeeld het geval was voor de Mastiff. In 1970 hadden de Verenigde Staten, het op een na grootste broedgebied in Sussex, slechts vier exemplaren. De enthousiastelingen, vastbesloten ondanks alles om het uitsterven van het ras te voorkomen, stuitten op allerlei obstakels en complicaties: lage vruchtbaarheid, problemen van onvruchtbaarheid of paring. Het is voor Sussex dat, een van de eerste keren in Groot-Brittannië, kunstmatige inseminatie werd toegepast.
In 1964 produceerde een (toevallige) dekking tussen een mannetje en een vrouwtje uit hetzelfde nest drie puppy's van uitzonderlijke kwaliteit, wat een nieuwe impuls gaf; of op zijn minst een bepaalde onderbreking van het ras, omdat deze honden "het bloed van alle in de race bestaande afstammelingen combineerden".
Vandaag de dag, zonder ooit te hebben getwijfeld aan de kwaliteiten van Sussex of de interesse die het biedt voor bepaalde soorten jacht, en hoewel er nog steeds amateurs zijn die vastbesloten zijn om hem van de verdwijning te redden , de kwestie van zijn overleving is nog steeds min of meer op lange termijn. Het moet met voldoening worden genoteerd dat het aantal dat elk jaar in de Kennel Club wordt geregistreerd momenteel schommelt tussen vijftig en honderd. In Frankrijk, als het ras vrij zeldzaam is, zijn drie fokkers toegewijd aan zijn zaak, tonen regelmatig hun onderwerpen in hondenshows en bieden af en toe puppy's aan.
Sussex is nauwelijks groter dan een Cocker, want het meet ongeveer 40 centimeter bij de schoft. Maar het is veel langer lichaam, veel meer massief en sterk gespierd. Dus, als hij een wezenlijk verzwaard karakter heeft, is deze hond ook een zeer energieke jacht en bestand tegen vermoeidheid. Dankzij zijn kleine formaat kan hij zich niet door de dikste bramen worstelen. Vanwege zijn kracht kan het ook zonder moeite worden geëxtraheerd. Het is vooral de hulp van degene die jaagt in het kreupelhout en in de gebieden bedekt met een dichte begroeiing.
Hij behoudt alle voordelen van de Spaniels, inclusief een "in range rifle quest", actief en nauwgezet, met een bijkomend voordeel: het is de enige Spaniel die stem geeft als hij de game kent. Het nadeel van zijn unicolor en mimetische jurk is dus niet langer een nadeel (het is bekend dat de meeste gebruikers van Spaniels traditioneel de voorkeur geven aan onderwerpen die gedeeltelijk in wit gekleed zijn).
Sussex is ook een eersteklas retriever: met zijn zeer jagersachtige karakter, zijn trainingsvaardigheden, combineert het geweldige stevigheid, waardoor het alle games onder alle omstandigheden kan brengen. Haar jurk, die zeker geen handicap is voor de jacht, is ook een aanwinst: behalve dat ze specifiek is voor haar en haar meteen herkend heeft onder alle Spaniels, geeft ze haar veel karakter. Omdat hij ook een uitstekend karakter heeft, is hij een metgezel bij uitstek. Sussex heeft deze onweerstaanbare look Spaniels, zeer expressief, zachtaardig, een beetje melancholisch, vooral omdat zijn hoofd enorm is. Hij straalt vriendelijkheid, ernst en trouw uit.
Wie het wil adopteren, hoeft geen jager te zijn. Hoewel zijn temperament kalm is, zal zijn meester ervoor zorgen dat hij genoeg beweging krijgt of beter, wandelingen door het land, wat zowel zijn karakter als zijn lijn ten goede zal komen. Zou het niet betreurenswaardig zijn als een Spaniel zo getalenteerd is; solide jager, knappe en dappere metgezel; om het podium te verlaten? |