Français

Teckel
Standard FCI Nº 148

Origine
Allemagne
Traduction
Dr. J.-M. Paschoud et Prof. R. Triquet
Révisée par Skrivanek Belgium
Version originale : (DE)
Groupe
Groupe 4 Teckels
Epreuve
Avec épreuve de travail
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
samedi 01 janvier 1955
Publication du standard officiel en vigueur
mardi 25 mai 2021
Dernière mise à jour
lundi 14 mars 2022
In English, this breed is said
Dachshund
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Dachshund
En español, esta raza se dice
Teckel
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Dashond

Utilisation

Chien de chasse sur terre et sous terre.

Bref aperçu historique

Le Teckel (Dachshund, Teckel ou Dackel en allemand) est connu depuis le Moyen-Age. A partir de brachets, on a depuis toujours élevé des chiens qui étaient spécialement destinés au déterrage. Parmi ces bassets le Teckel s’est imposé comme une des races de chiens de chasse les plus polyvalentes. Sur terre, il obtient aussi des résultats remarquables en criant bien sur la voie, comme leveur de gibier ou comme chien de rouge. Le club de race le plus ancien est le Club allemand du Teckel fondé en 1888. Depuis des décennies, le Teckel existe en trois tailles différentes (Teckel, Teckel nain et Kaninchenteckel = teckel de chasse au lapin) et en trois variétés de poil (poil ras, poil dur et poil long). L’élevage du teckel comprend donc neuf variétés.

Aspect général

Chien près de terre, aux membres courts, long de corps tout en étant compact et très musclé ; le port de tête est hardi et altier, l’expression est attentive. Malgré des membres courts par rapport à la longueur du corps, le chien est très vif et agile.

Proportions importantes

La distance du sternum au sol correspond à environ un tiers de la hauteur au garrot.
La longueur du corps doit s’accorder harmonieusement avec la hauteur au garrot dans un rapport d’environ 1 à 1,7 jusqu'à 1,8. (de la pointe du sternum à la pointe de la fesse).

Comportement / caractère

D’un naturel aimable, ni peureux ni agressif, d’un caractère équilibré. Chien de chasse passionné, persévérant, vif et fin de nez.

Tête

Région crânienne

Tête
Allongée vue de dessus et de profil, elle va en se rétrécissant régulièrement jusqu’à la truffe, mais sans être pointue. Les arcades sourcilières sont nettement prononcées. Les cartilages du nez et de la truffe sont longs et étroits.
Crâne
Plutôt plat, il se fond progressivement dans le chanfrein légèrement busqué. 
Stop
Seulement esquissé.

Région faciale

Truffe
Bien développée.
Museau
Long, suffisamment large et fort. Les mâchoires doivent pouvoir s’ouvrir largement jusqu'à la verticale de l’oeil.
Lèvres
Bien tendues doivent bien couvrir la mâchoire inférieure.
Mâchoires et dents
Mâchoires supérieure et inférieure fortement développées présentant un articulé en ciseaux régulier étroitement occlusif. Une denture complète (42 dents selon la formule dentaire du chien) avec des canines solides qui s’engrènent exactement les unes dans les autres est recherchée.
Yeux
De grandeur moyenne, ovales, bien écartés l’un de l’autre, au regard limpide, mais amical et non perçant. Dans toutes les couleurs de robe, la couleur des yeux va du brun-rouge foncé lumineux au brun-noir. Chez les sujets arlequin, l’œil vairon n’est pas recherché, mais toléré.
Oreilles
Attachées haut et pas trop en avant, de longueur suffisante, mais sans exagération, arrondies, ni étroites, ni pointues, ni plissées. Elles sont mobiles, le bord antérieur accolé à la joue.

Cou

Assez long, musclé, sans fanon ; la nuque est légèrement galbée ; le port est dégagé et relevé.

Corps

Profil supérieur
Il offre un tracé harmonieux de la nuque à la croupe qui est légèrement inclinée.
Garrot
Bien sorti.
Dos
A la suite du garrot élevé, tout au long des vertèbres thoraciques le dos est droit ou légèrement incliné vers l’arrière. Solide et bien musclé.
Rein
Fortement musclé, suffisamment long.
Croupe
Large et suffisamment longue, sa ligne n’estni horizontale ni trop inclinée.
Poitrine
Sternum bien marqué et assez proéminent pour former une salière de chaque côté. Vue de face, la cage thoracique est ovale ; vue de dessus et de profil, elle est spacieuse, assurant un développement optimal du cœur et des poumons. Les côtes vont loin vers l’arrière. Si l’omoplate et le bras sont de juste longueur et correctement angulés, vu de profil, le point le plus bas de la ligne du dessous est caché par le membre antérieur. Fanon non prononcé.
Ligne du dessous
Légèrement relevée.

Queue

Attachée pas trop haut et portée dans le prolongement de la ligne du dessus. Dans son dernier tiers, une légère courbure est admise.

Membres

Membres antérieurs

Généralités
Fortement musclés, bien angulés ; vus de face, les antérieurs sont secs, droits et présentent une bonne ossature ; les pieds sont dirigés droit devant.
Epaules
Les muscles des épaules sont en relief. L’omoplate est longue, oblique et bien attachée au thorax.
Bras
De même longueur que l’omoplate, il doit former un angle presque droit avec elle ; l’ossature est forte et les muscles sont bien développés ; le bras est bien appliqué contre les côtes tout en jouant librement.
Coudes
Le coude n'est tourné ni en dedans ni en dehors.
Avant-bras
Court, mais de longueur telle que la distance du sternum au sol corresponde à un tiers de la hauteur au garrot.
Carpe
Un peu plus rapprochés que les articulations des épaules.
Métacarpe
Vu de profil, il ne doit être ni droit, ni nettement incliné vers l’avant.
Pieds antérieurs
Les doigts sont serrés, bien cambrés, munis de coussinets solides, résistants et bien rembourrés. Les ongles sont courts et forts. Le cinquième doigt n’a aucune fonction, mais il ne faut pas l’enlever.

Membres postérieurs

Généralités
Fortement musclés, bien proportionnés à l’avant-main ; le grasset et le jarret sont fortement coudés ; les postérieurs sont parallèles, ni serrés ni écartés.
Cuisses
De bonne longueur, fortement musclée.
Grassets
Large et solide ; l’angulation est prononcée.
Jambes
Courte, presque à angle droit par rapport à la cuisse, bien musclée.
Jarret
Solide et bien coudé.
Métatarse
Relativement long, bien mobile par rapport à la jambe, légèrement incliné vers l’avant.
Pieds postérieurs
Quatre doigts serrés et bien cambrés ; ils reposent entièrement sur les coussinets solides.

Allures

Les allures doivent être étendues, faciles et énergiques, avec un mouvement de bonne amplitude et près du sol des antérieurs et une poussée puissante des postérieurs qui, en se transmettant à la ligne du dessus, lui imprime un léger mouvement élastique. La queue est portée légèrement tombante dans un prolongement harmonieux de la ligne du dessus. En mouvement, les membres se portent en avant dans des plans parallèles.

Peau

Bien tendue.

Robe

Teckel à poil ras

Qualité du poil
Court, dru, brillant, lisse, avec sous-poil, serré et dur, aucune partie du corps n’étant dépourvue de poil.
Queue : Poil fin, couvrant la queue complètement, mais pas trop abondamment. Quelques poils plus longs et formant épi à la face inférieure sont admis.
Couleur du poil
a) Unie : Fauve. Moucheture noire tolérée. On préférera ce faisant une robe foncée. Une petite tache blanche (diamètre maximal 3 cm) est tolérée sur la poitrine uniquement. Le nez, les griffes et les coussinets de couleur noire, marron rougeâtre ne sont pas souhaités.
b) Bicolore : Noir intense ou marron, chacune comportant les taches typiques de la robe de base („marques feu“ les plus fonçées possible, aussi pures que possible) au-dessus des yeux, sur les parties latérales du museau et des lèvres inférieures, sur le bord interne du pavillon, sur le poitrail, sur les parties intérieures et postérieures des membres, sur les pieds, autour de l’anus et se poursuivant jusqu’au tiers ou la moitié de la queue sur sa face inférieure. Le nez, les griffes et les coussinets sont noirs lorsque la robe de fond est noire, marrons lorsque la robe de fond est marron. Une petite tache blanche (diamètre maximal 3 cm) est tolérée sur la poitrine uniquement. La marque feu de doit être ni trop étendue ni trop discrète.
c) Arlequin (Merle) : La couleur de fond est toujours la couleur fonçée (noire ou marron). Exception : fauve tacheté (fauve avec des taches fonçées). Les taches irrégulières grises ou beiges sont recherchées (les grosses plaques ne sont pas souhaitées). Ni la couleur fonçée ni la claire ne prédominent. Nez, griffes et coussinets idem a+b.
d) Bringé : Chez le teckel bringé, le fond de robe fauve arbore des rayures noires. Le nez, les griffes et les coussinets sont noirs.
Toutes les robes et variantes non définies ici constituent des défauts éliminatoires. Le manque de pigmentation n’est pas souhaité.

Teckel à poil dur

Qualité du poil
A l’exception du museau, des sourcils et des oreilles, sur tout le corps le poil de couverture entremêlé de sous-poil est parfaitement et régulièrement couché, dru et dur (fil de fer). Le museau présente une barbe nettement marquée ; les sourcils sont touffus. Les oreilles sont garnies d’un poil plus court que sur le corps, presque lisse. La queue est bien et régulièrement fournie de poils bien couchés.
Couleur du poil
a) Unie : Fauve. Moucheture noire tolérée. On préférera ce faisant une robe foncée. Une petite tache blanche (diamètre maximal 3 cm) est tolérée sur la poitrine uniquement. Le nez, les griffes et les coussinets de couleur noire, marron rougeâtre ne sont pas souhaités.
b) Panaché : Sanglier, marron-sanglier, noir et fauve, marron avec marques feu. Marques („marques feu“ les plus fonçées possible, aussi pures que possible) au-dessus des yeux, sur les parties latérales du museau et des lèvres inférieures, sur le bord interne du pavillon, sur le poitrail, sur les parties intérieures et postérieures des membres, sur les pieds, autour de l’anus et se poursuivant jusqu’au tiers ou la moitié de la queue sur sa face inférieure. Le nez, les griffes et les coussinets sont noirs chez les chiens à robe sanglier ou noir fauve, et marrons chez les chiens sanglier-marron et marron avec marques feu. Une petite tache blanche (diamètre maximal 3 cm) est tolérée sur la poitrine uniquement. La marque feu de doit être ni trop étendue ni trop discrète.
c) Arlequin (Merle) : Concernant les couleurs sanglier, noir ou marron décrites en a) et b), la couleur de fond est toujours la couleur fonçée. Exception : Fauve tacheté (fauve avec des taches fonçées). Les taches irrégulières grises ou beiges sont recherchées (les grosses plaques ne sont pas souhaitées). Ni la couleur fonçée ni la claire ne prédominent. Nez, griffes et coussinets sont noirs.
d) Bringé : Chez le teckel bringé, le fond de robe fauve arbore des rayures noires. Le nez, les griffes et les coussinets sont noirs.
Toutes les robes et variantes non définies ici constituent des défauts éliminatoires. Le manque de pigmentation n’est pas souhaité.

Teckel à poil long

Qualité du poil
Le poil avec sous-poil est lisse, brillant et bien couché sur le corps ; sous la gorge et à la face inférieure du corps il est plus long ; il dépasse le bord des oreilles ; à la face postérieure des membres, il est nettement plus long (franges) et atteint sa longueur maximale à la face inférieure de la queue, où il forme un vrai panache.
Couleur du poil
a) Unie : Fauve. Moucheture noire tolérée. On préférera ce faisant une robe foncée. Une petite tache blanche (diamètre maximal 3 cm) est tolérée sur la poitrine uniquement. Le nez, les griffes et les coussinets de couleur noire, marron rougeâtre ne sont pas souhaités.
b) Bicolore : Noir intense ou marron, chacune comportant les taches typiques de la robe de base („marques feu“ les plus fonçées possible, aussi pures que possible) au-dessus des yeux, sur les parties latérales du museau et des lèvres inférieures, sur le bord interne du pavillon, sur le poitrail, sur les parties intérieures et postérieures des membres, sur les pieds, autour de l’anus et se poursuivant jusqu’au tiers ou la moitié de la queue sur sa face inférieure. Le nez, les griffes et les coussinets sont noirs lorsque la robe de fond est noire, marrons lorsque la robe de fond est marron. Une petite tache blanche (diamètre maximal 3 cm) est tolérée sur la poitrine uniquement. La marque feu de doit être ni trop étendue ni trop discrète.
c) Arlequin (Merle) : La couleur de fond est toujours la couleur fonçée (noire ou marron). Exception : fauve tacheté (fauve avec des taches fonçées). Les taches irrégulières grises ou beiges sont recherchées (les grosses plaques ne sont pas souhaitées). Ni la couleur fonçée ni la claire ne prédominent. Nez, griffes et coussinets idem a+b.
d) Bringé : Chez le teckel bringé, le fond de robe fauve arbore des rayures noires. Le nez, les griffes et les coussinets sont noirs.
Toutes les robes et variantes non définies ici constituent des défauts éliminatoires. Le manque de pigmentation n’est pas souhaité.

Taille et poids

Hauteur au garrot
Le tour de poitrine est mesuré chez les sujets âgés de 15 mois et plus, en partant du plus haut point du garrot jusqu’au point le plus bas de la poitrine (avec un ruban de mesure légèrement tendu).
Teckel : Mâles : plus de 37 cm jusqu’à 47 cm. Femelles : plus de 35 cm jusqu’à 45 cm.
Teckel nain : Mâles : plus de 32 cm jusqu’à 37 cm. Femelles : plus de 30 cm jusqu’à 35 cm.
Kaninchenteckel (Teckel de chasse au lapin) : Mâles : de 27 cm jusqu’à 32 cm. Femelles : de 25 cm jusqu’à 30 cm.

Défauts

• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel.
• Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité.

Défauts généraux

Les M3 ( molaires 3) ne sont pas prises en considération pour le jugement ; l’absence de 2PM1 ( prémolaires 1) n’est pas à considérer comme un défaut - L’absence d’une PM2 ( prémolaire 2) est à considérer comme un défaut, si, à part les M3, aucune autre dent ne manque ; de même, tout écart de l’articulé en ciseaux correctement occlusif, comme par exemple l’articulé en pince, est aussi un défaut.

Défauts graves

 Chiens chétifs, hauts sur pattes ou construits trop près de terre.
 Défauts de denture autres que ceux cités dans « DEFAUTS » et « DEFAUTS ELIMINATOIRES ».
 Oeil vairon sauf chez le teckel arlequin.
 Oreilles pointues, fortement plissées.
 Corps suspendu trop bas entre les épaules.
 Dos ensellé ou voussé.
 Rein faible.
 Chien fortement surbâti de l’arrière (croupe plus haute que le garrot).
 Poitrine insuffisamment développée.
 Flancs levrettés.
 Mauvaises angulations des antérieurs et des postérieurs.
 Arrière-main étroit ou insuffisamment musclé.
 Jarrets de vache ou en tonneau.
 Pieds déviés en dedans ou trop déviés en dehors.
 Doigts écartés.
 Démarche lourde, empruntée ou de canard.

Défauts concernant la robe

Teckel à poil ras
 Poil trop fin, éclairci, endroits glabres aux oreilles (oreilles de cuir) ou plages glabres à d’autres endroits.
 Poil trop grossier, long.
 Queue en brosse.
 Queue dépourvue de poils, partiellement ou sur toute sa longueur.
Teckel à poil dur
 Poil mou, qu’il soit court ou long.
 Poil long, ébouriffé dans toutes les directions.
 Poil bouclé ou ondulé.
 Poil mou en tête.
 Queue en panache.
 Absence de barbe.
 Absence de sous-poil.
 Poil ras.
Teckel à poil long
 Poil d’égale longueur sur tout le corps.
 Poil ondulé ou broussailleux.
 Absence de panache à la queue.
 Poil qui ne dépasse pas le bord des oreilles.
 Poil court.
 Poil formant une raie marquée sur le dos.
 Poil trop long entre les doigts.

Défauts entrainant l’exclusion

 Chien très peureux ou agressif.
 Sujets atypiques de la race.
 Prognathisme supérieur et inférieur, arcades incisive déviée.
 Malposition des canines de la mâchoire inférieure.
 Absence d’une ou de plusieurs canines ou d’une ou de plusieurs incisives.
 Absence d’autres prémolaires ou molaires, à l’exception de l’absence décrite sous défauts de deux PM1 respectivement d’une PM2 sans tenir compte des M3.
 Poitrine retranchée.
 Toute anomalie de la queue.
 Epaule flottante.
 Carpe bouleté.
 Couleur noire sans marques feu ; robe blanche avec ou sans marques feu.
 Autres couleurs que celles décrites au paragraphe « couleur ».

NB :

• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié.
• Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires.
• Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum.
• Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction.

Bibliographie

http://www.fci.be/

Historique détaillé

Le Teckel est vraiment un chien à part, et il le prouve. Sinon, à quel titre bénéficierait-il pour lui tout seul d'un groupe dans la classification des races canines, le quatrième? Il n'est pas de chien plus apte, par sa morphologie tout à fait spéciale, à la chasse sous terre: il peut passer dans les tanières les plus étroites, et la conformation de son avant-main en fait un fouisseur remarquable. Pourtant, le Teckel n'est pas un Terrier, car il descend en droite ligne des chiens courants. Il chasse d'ailleurs le lièvre et même le gros gibier comme ces derniers.

Que ce représentant de l'espèce canine ; celui qui a les pattes proportionnellement les plus courtes par rapport au corps ; soit qualifié de chien « courant » peut surprendre. Mais on rappellera qu'il s'agit ici de chasse à tir et non de chasse à courre. Un gibier se sachant poursuivi par un chien petit, lent et très criant comme le Teckel ne s'inquiète pas particulièrement ; fuyant sans se hâter outre mesure, il ne prend pas garde que le Teckel l'amène sûrement à portée du chasseur. Et, même si le Teckel n'est pas à classer pour autant parmi les chiens courants, sa nature de chien courant est également démontrée par son origine et son histoire.

Il est indiscutable qu'il a existé très tôt des chiens courants bassets. Le professeur Edmond Dechambre affirme qu'on a trouvé dans une grotte néolithique de Vence des ossements de chiens bassets. On peut reconnaître d'indiscutables bassets dans l'art égyptien: les premiers se situent au Moyen Empire, sous la XIIe dynastie (celle des Amenemhat et des Sésostris, aux XXe et XlXe siècles avant J.-C.). Coïncidence des plus curieuses, il semble que ce chien égyptien, surtout affecté à la garde, se soit appelé « tekal ». Il ne faudrait cependant pas en conclure qu'il soit l'ancêtre véritable du Teckel, car on perd ensuite sa trace. On serait vraiment en peine d'établir un lien historique entre le tekal et le Teckel.

Plus sérieuse est la piste du chien courant basset d'Europe, apparu au Moyen Age. Les chasseurs de cette époque tirèrent rapidement parti de ces « mutants » que sont les bassets (ils présentent une achondroplasie partielle qui réduit la longueur de leurs membres). Ils n'étaient pas seulement une curiosité de la nature, mais ils pouvaient se révéler incomparablement utiles pour la chasse sous terre. Ainsi, à partir du XIVe siècle, on trouve dans les écrits germaniques le terme « Dachshund » (littéralement chien de blaireau), qui est le nom ancien du Teckel.

Cette utilisation du basset est attestée par du Fouilloux, qui écrit : « Venus des pays de Flandres et d'Artois, les uns sont à jambes torses et communément à court poil, les autres à jambes droites et sont volontiers à grands poils comme barbets. Ceux qui ont les jambes torses se coulent plus aisément en la terre que les autres et sont meilleurs pour les blaireaux. » Artois et Flandres ne sont pas fort éloignés de la patrie d'origine du Teckel, l'Allemagne, pays ignorant quasiment l'art de la vénerie et dans lequel, à l'évidence, on s'est particulièrement attaché à sélectionner des chiens briquets et bassets plus utiles aux tireurs que de rapides et grands chiens « forcenans ».

Dans une étude très complète sur le déterrage, René Depoux, président du Club français du Teckel, cite plusieurs représentations ou écrits du XVIIIe siècle concernant le Teckel : « En 1719, nous avons le premier ouvrage dont une importante partie est consacrée à notre chien : Der Vollkommene Teutscher jager, édité par Flemming. Une gravure éditée en France en 1723 nous montre une chasse sous terre avec des Teckels, ce qui semble prouver que les Allemands commencent à exporter leurs chiens au début du XVIIIe siècle. »

A l'appui de cette possible « exportation », on mentionnera le célèbre tableau de Jean-Baptiste Oudry (1686 - 1755), le peintre des chiens et des chasses de Louis XV. Cette peinture a pour sujet un splendide basset qui offre une ressemblance frappante avec le Teckel, alors qu'il est assez différent des Bassets d'Artois et de Normandie, en particulier par sa morphologie, la forme de sa tête, son port d'oreilles et sa couleur (noir et feu). Le décor, constitué par un fusil et par un lièvre et un faisan suspendus à un clou, ne laisse aucun doute sur le travail effectué par ce chien.

Si le Teckel est un basset fort ancien, de quelle race est-il la version à pattes courtes? Parmi les chiens allemands, on connaît de nombreuses races présentant des analogies avec le Teckel: les chiens de sang, tels que le Hanovre et le Bavière, et surtout les Bracken ; terme qu'il ne faudrait pas traduire par Braques mais dont l'équivalent français est plus sûrement, selon la suggestion de Raymond Triquet, « Brachets » ;, qui se situent entre les chiens de sang et le Teckel pour la longueur de leurs pattes. Ainsi, on peut citer le Deutsche Bracke, le Dachsbracke de Westphalie et celui du Tyrol : silhouette, tête, oreilles, couleurs, communs entre ces races et le Teckel, sont autant d'arguments en faveur de cette filiation. Les Teckels sont cependant de forme plus légère, même les défunts Teckels de type « lourd » (pesant jusqu'à 13 kilos). On peut l'expliquer par un apport de Pinscher, réputé pour son mordant et, pour cette raison, croisé au Teckel en vue de l'utilisation de ce dernier contre le blaireau.

Si la vocation de chasseur du Teckel est fort ancienne, son rôle de chien de compagnie n'est pas récent non plus. On peut dire qu'il lui est venu lors de son passage d'Allemagne en Angleterre. En 1839, la reine Victoria rencontre le prince Albert de Saxe Cobourg Gotha. Indiscutablement, les chiens préférés du prince lui plaisent d'emblée, puisqu'elle en rapporte un, le fameux Dashy. Et, l'année suivante, lorsqu'elle épouse le prince, celui-ci est escorté d'une meute de Teckels. Par la suite, la reine Victoria accordera ses faveurs à bien d'autres races, qu'elle contribuera ainsi à imposer en Angleterre. Mais c'est un fait que le Teckel a eu la primauté.

Ainsi, parallèlement à ses exploits de chasseur en Allemagne, le Teckel devient un vrai chien d'agrément en Grande-Bretagne. Dès 1866, on le voit figurer dans les expositions anglaises. En 1873, le Kennel Club le reconnaît officiellement comme race (après l'exposition au Crystal Palace). Le Club britannique, fondé en 1881, est le premier du genre dans le monde. On peut enfin noter que, dans une exposition spéciale de la race qui a lieu en 1886 et où l'on dénombre deux cents concurrents, le premier champion est un certain Maximus, élevé par William Arkwright.

Aussi Stanley Dangerfield n'a-t-il peut-être pas entièrement tort lorsqu'il affirme que « l'Angleterre peut prétendre au rôle majeur dans le développement de cette race, qui lui doit la popularité mondiale dont elle jouit ». C'est par l'Angleterre que les Teckels sont arrivés aux Etats-Unis et au Canada, à partir de 1870. On observe qu'un certain docteur Tawdel en a d'abord importé pour chasser, et que W. Loeffer a commencé à en exposer à partir de 1880. En 1895, le Club de race américain est créé.

Si les Anglais ont eu un rôle majeur dans les pays anglo-saxons, pour le reste du monde il faut rendre le Teckel à l'Allemagne. Dans ce pays, sa vocation de compagnie s'est rapidement affirmée, comme le révèle cette recommandation de von Daake, écrite dès 1860 : « Le Teckel est à élever comme un chien de chasse. » Le Club allemand est fondé en 1888, par Emile Ilgner, à qui l'on doit •le premier ouvrage consacré au Teckel (en 1896). Par Teckel, ou Dachshund ; les deux termes étant également employés, Teckel plutôt au nord, Dachshund davantage au sud ; il faut entendre ici principalement le Teckel à poil ras, indubitablement la variété originelle. Celles à poil dur et à poil long n'ont cependant pas attendu l'avènement de la cynophilie pour voir le jour.

Le Teckel à poil long était déjà présent au XVIIIe siècle : une gravure de J.E. Ridinger (1698 - 1767), par exemple, montre un spécimen dont la queue, les pattes et les flancs sont frangés. C'est parce que cette variété de Teckel a été l'hôte de cours princières et royales que son histoire est connue. Grâce à des recherches de R. Klotz, on sait que, sous le règne de Johann Georg II (1660 - 1693), prince d'Anhalt-Dassau, on croisait déjà le Teckel avec de petits Epagneuls Allemands, afin de lui donner un caractère plus docile. A la fin du XVIIIe siècle, ces croisements ont abouti à la création d'une lignée bien établie et réputée, sous l'impulsion d'un certain A. W. Leopold Wöpke, d'où le nom de « race de Wöpke » donné à ces Teckels à poil long. Il semble cependant que ce courant de sang avait à peu près disparu à la fin du XIXe siècle.

La « race de Rangger », du nom de Joseph Rangger, de la maison royale de Bavière, était aussi un Teckel à poil long. Le roi Maximilien 1er de Bavière (1779 - 1825) appréciait beaucoup ce type de chien, que Rangger améliora à partir de 1858 et qui paraît être à l'origine de la plupart des premiers Teckels à poil long inscrits sur les registres d'un club spécial, réservé à cette variété en 1888. Ce club fut d'ailleurs rapidement absorbé par le Club du Teckel. Un des premiers et plus importants éleveurs de cette variété fut le baron von Cram.

On peut supposer que le Teckel à poil dur est au moins aussi ancien, mais force est de constater que ses antécédents sont bien plus flous. Cependant, en vue de la chasse du blaireau, on n'a probablement pas tardé à remarquer les effets bénéfiques de croisements avec des Pinschers à poil dur, justement réputés pour leur mordant et leur hargne ; ces chiens, longtemps appelés « griffons d'écurie », ont reçu ultérieurement le nom de Schnauzers (officialisé en 1907). La première mention d'un Teckel à poil dur date de 1883 : à cette date, le capitaine von Wardenburg exposa un sujet nommé Mordax, connu comme résultant d'un croisement avec un Pinscher à poil dur.

Puis la sélection de cette variété a fait appel au Schnauzer proprement dit, et aussi à des Terriers britanniques (en particulier au Dandie Dinmont et peut-être au Scottish). Pendant un certain temps, certaines particularités de ces chiens (la stature plus haute sur pattes du Schnauzer, le poil « mou » et le toupet sur le crâne du Dandie) ont pu resurgir chez le Teckel à poil dur, mais cette variété est parfaitement fixée depuis de nombreuses décennies.

Le premier standard de la race date du 8 mai 1925. On peut remarquer qu'il prévoyait trois tailles : le type « lourd », au dessus de 7 kilos (et jusqu'à 13 kilos) ; le type « moyen », ne dépassant pas 7 kilos ; le type « nain », dont le poids maximal était fixé à 4 kilos. Le 9 mai 1947, le Club allemand du Teckel modifia cette échelle de poids dans le sens d'un allègement général. Ainsi, le type « standard » ne devait pas excéder 9 kilos et le « nain », 4 kilos au maximum à dix-huit mois; Ie « Kaninchenteckel » (mot à mot Teckel à lapin), lui, avait son poids maximal fixé à 3,5 kg à dix-huit mois. Ces variétés existent toujours, mais, aujourd'hui, ce n'est plus le poids qui permet de déterminer si le chien est nain ou Kaninchen, mais plutôt le périmètre thoracique : 35 centimètres de tour de poitrine pour les nains et 30 centimètres pour les Kaninchen.

Après la Seconde Guerre mondiale, l'élevage allemand a pris un essor considérable, atteignant 10000, 15 000 puis 20 000 naissances et plus par an. Au point que la race a figuré comme le chien le plus apprécié outre-Rhin, juste après le Berger Allemand. Comme toujours, cet élevage s'est orienté vers une sélection très rigoureuse et a produit des lignées de grande valeur, aptes à briller dans toutes les disciplines de la chasse à l'allemande. Et l'on sait que, en matière de polyvalence des chiens de chasse, les Allemands ont des exigences très précises et poussées.

Il n'empêche que, de l'autre côté du Rhin, on a également connu un élevage de masse, dont les visées étaient autres que la chasse. Ses produits, qui n'étaient pas forcément reconnus par le V.D.H. (Verband für das Deutsche Hundeioesen, l'équivalent de notre Société centrale canine), étaient inscrits par des organismes officieux, non admis par la Fédération cynologique internationale. Ce phénomène a eu une grande importance par le nombre de ces chiens qui ont été exportés, notamment vers la France, dans les années 1960 - 1970, alors que la vogue du Teckel battait son plein dans l'Hexagone. Un exemple peut donner une idée du développement de l'élevage du Teckel en Allemagne : le petit village de Gerweiss, au centre d'une des principales zones de « production » du Teckel, a pu compter, à une époque, près de cinq cents éleveurs spécialisés dans le Teckel pour huit cents habitants.

Toujours au chapitre de la situation de la race dans son pays d'origine, une autre observation s'impose : à la fin des années trente, la variété à poil ras était déjà rejointe, voire dépassée, par les autres. Cette évolution s'est accentuée dans les années 1960 - 1970 avec un développement important du Teckel à poil dur et surtout un boom du poil long. A présent, le poil dur est devenu la variété la plus répandue, et les effectifs du poil ras sont dix ou douze fois inférieurs à ceux des deux autres variétés.

Le Teckel est l'hôte de la France depuis 1900, date à laquelle les premiers spécimens ont commencé à être exposés. Pendant longtemps, le Teckel y est resté un chien de connaisseurs, de cynophiles, de chasseurs, dont l'objectif était de produire de beaux chiens issus des meilleurs courants de sang et en même temps capables de s'illustrer dans les épreuves de chasse sous terre. Après la Seconde Guerre mondiale, les amateurs de ce chien se sont aussi intéressés à ses diverses autres utilisations prévues dans son pays d'origine. C'est ainsi que, à partir de 1961, sous l'impulsion de R. Depoux, des épreuves de « menée à voix sur lièvre », de « recherche du grand gibier blessé », de « travail au bois » ont été mises sur pied. Ces épreuves ont d'ailleurs été reconnues par le Club allemand et témoignent de la parfaite collaboration et de l'identité de vues entre les associations française et allemande.

Il faut signaler, par ailleurs, que le Club français a été l'un des premiers à se doter d'un secrétariat permanent, dont l'organisation s'est montrée suffisamment solide pour assurer notamment la gestion d'un Livre des origines de travail, outil indispensable à tout effort rationnel de sélection dans ce domaine. Le Club a également su mettre au point l'identification par tatouage (au lieu de l'empreinte nasale), méthode qui n'a été adoptée que bien plus tard par les pouvoirs publics. Affirmer que l'élevage français du Teckel est rapidement arrivé à un haut niveau de qualité est donc parfaitement conforme à la vérité.

Parallèlement, le Teckel ; et principalement la variété à poil ras ; a été l'objet d'une vogue assez fantastique. De nombreuses personnalités du spectacle ont adopté ce chien à la silhouette amusante et radicalement différente de celle de tous les autres chiens, et ont ainsi contribué à le populariser. Bien entendu, cet engouement a eu pour conséquence l'apparition d'effectifs dont la pléthore égalait la médiocrité, ainsi que de malentendus issus d'une méconnaissance du vrai tempérament du Teckel. Et c'est une faible consolation que de se dire que cette situation a été la même dans de nombreux autres pays, y compris ; comme on l'a vu ; en Allemagne.

Il n'y a pas de doute que la chasse n'est pas l'unique emploi du Teckel, ni son débouché exclusif : le déterrage, la recherche du grand gibier blessé, ses grandes spécialités, ne concernent qu'un nombre restreint d'amateurs. Ses aptitudes à la chasse au bois et au broussaillage sont indéniables, mais la concurrence est rude, le choix très vaste. La morphologie et le caractère du Teckel ne sont pas incompatibles avec une fonction de compagnie, fonction dans laquelle ce vieux chasseur n'est pas nouveau.

Le Teckel comporte vingt-sept variétés. Trois catégories de poids, trois types de poil, trois gammes de couleur: cela pourrait inciter à répartir les rôles. Certes, le Teckel standard correspond mieux au chasseur, le Teckel à poil long est davantage un chien d'agrément. De la même manière, on peut mettre en évidence certaines différences de caractère entre le poil dur et le poil long. Il ne faut cependant pas perdre de vue l'unité de la race, d'autant plus difficile à maintenir que les variétés sont nombreuses et que les rôles, les aptitudes et les utilisations sont variés.

Ce préambule était nécessaire pour expliquer que les aptitudes utilitaires doivent se manifester chez une certaine proportion de Teckels, indépendamment de leur taille ou de leur poil. Il est ainsi des Nains qui réussissent dans les épreuves les plus difficiles et des Kaninchens qui participent avec succès aux épreuves sur lapins qui leur sont destinées. Il est toujours possible ; cela est prouvé ; d'obtenir, à partir de lignées de travail, des chiens parfaits quant à leur esthétique et à l'équilibre de leur caractère, faciles à manier pour une personne inexperte.

De plus, ces chiens peuvent s'adapter à des environnements très divers. L'inverse, c'est-à-dire retrouver les aptitudes originelles au travail lorsque la race n'est plus sélectionnée que pour sa beauté et dans un rôle d'agrément, est beaucoup plus difficile à atteindre, voire utopique. A cet égard, l'exemple de Charles Huge est typique. Ce cynologue et éleveur belge réputé voulut, à l'intérieur de son élevage de Teckels d'expositions, sélectionner des sujets aptes aux concours de travail. Après des années d'efforts sans succès, il renonça et acquit des Teckels de travail. La morphologie de ces derniers n'était sans doute pas irréprochable, mais, en peu de temps, il put obtenir des sujets brillant à la fois dans les épreuves de déterrage et remportant des premiers prix sur les rings d'expositions.

Commençons donc par évoquer les services qu'un chasseur peut demander à un Teckel bien né. Le Teckel est une des trois races (avec le Fox Terrier et le Jagd terrier) régulièrement employées pour le déterrage : la plupart des races de Terriers n'en ont plus aujourd'hui que le nom. Le Teckel est fort apprécié en ce domaine pour sa faculté de pénétrer dans tous les terriers, son incomparable aptitude à fouir, son comportement à la fois courageux et mordant, mais aussi la prudence et l'intelligence dont il sait faire preuve, le cas échéant, ce qui lui évite ainsi de se faire estropier.

Son utilisation comme « chien de rouge » est traditionnelle en Allemagne et tend à se répandre en France. Les spécialistes de la question n'entendent pas réserver cette discipline à quelque race que ce soit, fût-elle exclusivement chien de sang. De nombreux chiens des races les plus diverses peuvent donner, en des mains expertes, d'excellents résultats. En France, le principal souci est donc de former des chiens à cette spécialité plutôt que de trouver les chiens aptes.

Cependant, les Teckels peuvent se targuer d'indiscutables prédispositions et avantages pour cette fonction. D'ailleurs, gardes-chasses et employés des Eaux et Forêts ne s'y sont pas trompés et en font grand cas depuis de longues années. Pour sa part, l'ouvrage La Recherche du grand gibier blessé (Ed. Marc Titeux, Sarreguemines) dit à propos des Teckels: « Leur passion pour la chasse, leur faible hauteur au garrot les prédisposent pour la recherche au sang. Très criants sur la voix, endurants, le nez près du sol, ils égalent souvent, sinon dépassent, les performances des chiens de rouge du Hanovre. »

Le Teckel, à condition d'être bien criant et d'avoir reçu une sérieuse éducation (arrêt à l'ordre, rappel), peut donner les plus grandes satisfactions dans l'exploration des couverts et des haies bocagères et dans le broussaillage. Il est en cela l'égal d'un Spaniel, avec une quête plus bruyante et appuyée (ce qui est un avantage), et un aussi bon spécialiste du lapin ou du faisan qui piète.

Plus rare en France est la chasse à l'approche du grand gibier (sanglier, cerf) et du chevreuil, mais elle est fort pratiquée outre-Rhin (c'est le Pirsch), notamment avec des Teckels. Là encore, un chien issu de lignées ayant fait leurs preuves, dressé « au bouton », est susceptible d'étonner par l'étendue de ses capacités. Il en est de même dans la chasse en battue. Toujours en Allemagne, certains chasseurs dressent leur Teckel à la garde du carnier et du gibier mort: bien téméraire, alors, qui oserait s'en approcher.

Enfin, on a utilisé la race pour la recherche des truffes, ainsi que pour la détection de drogue (au Canada), car sa petite taille lui permet de se faufiler partout. Deux utilisations spéciales, à dire vrai, mais aurait-on pu les envisager si la race ne possédait pas d'excellentes lignées de travail?

Il n'en reste pas moins que la plupart des acquéreurs de Teckels recherchent avant tout un compagnon. S'ils veulent seulement un chien original et soumis, il est peut-être d'autres choix. Mais, s'ils désirent une vraie personnalité et qu’eux-mêmes en aient suffisamment pour imposer quelque discipline à leur chien, le Teckel leur convient sans aucun doute.

En Grande-Bretagne, le Teckel est certainement d'un tempérament moins affirmé. La race est exclusivement de compagnie, et si son physique n'a pas été dénaturé par les éleveurs (tout au plus peut-on observer qu'il est encore plus à « ras de terre » qu'ailleurs), son caractère s'est notablement assagi. Cela est si vrai que Tony Wilkinson, dans un ouvrage récent, a pu affirmer des Teckels que, « grâce à leur humeur toujours égale, leur éducation est une simple formalité ».

Sur le Continent, le Teckel n'a rien d'un esprit obtus. Tout au contraire, il se montre malicieux, volontaire, cabotin, voire cabochard, têtu et indépendant, mais aussi curieux, réputé pour faire preuve d'un sens de l'initiative remarquable, en même temps que plein d'entrain et d'énergie. C'est un chien avec lequel on ne s'ennuie pas, qui étonne bien souvent par son intelligence très aiguisée, en un mot un chien très attachant. Il convient à un maître un peu ferme, ayant un minimum d'autorité naturelle (c'est-à-dire tout le contraire de l'autoritarisme et de la brutalité). Il est enfin très sociable, bien qu'il puisse avoir ses préférences et se montrer méfiant et même carrément hostile à l'égard de certaines personnes. En général, il est d'ailleurs un excellent avertisseur, n'ayant peur de rien et n'aboyant qu'à bon escient. Lorsqu'il est habitué à vivre avec des enfants, il est pour eux un excellent compagnon. Le Teckel, bien connu et répandu, n'en reste pas moins toujours aussi étonnant et original.

English

Dachshund
FCI Standard No. 148

Origin
Germany
Translation
Anke Masters / Official language (DE)
Group
Group 4 Dachshunds
Working
With working trial
Acceptance on a definitive basis by the FCI
Saturday 01 January 1955
Publication of the official valid standard
Tuesday 25 May 2021
Last update
Monday 14 March 2022
En français, cette race se dit
Teckel
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
Dachshund
En español, esta raza se dice
Teckel
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Dashond

Usage

Hunting dog above and below ground.

Brief historical summary

The Dachshund, also called Dackel or Teckel, has been known since the Middle Ages. From the « Bracken », dogs were constantly bred which were specially suitable for hunting below ground. From these short legged dogs, the Dachshund evolved and was recognised as one of the most versatile and useful breeds of hunting dogs. He also has excellent achievements above ground, hunting while giving tongue, searching and tracking wounded game. The oldest Club devoted to the breeding of Dachshunds is the « Deutsche Teckelklub » e.V., founded in 1888.
For decades the Dachshund has been bred in three sizes (Teckel, Miniature Teckel and Rabbit Teckel) and in three different kinds of coat (Smooth-haired, Wire-haired and Long-haired), resulting in nine varieties.

General appearance

Low, short legged, elongated but compact build, very muscular with cheeky, challenging head carriage and alert facial expression. His general appearance is typical of his sex. In spite of his legs being short in relation to the long body, he is very mobile and lithe.

Important proportions

With the distance above ground level of about one third of the height at withers, the body length (from the point of manubrium of sternum to the point of the buttock) should be in harmonious relation to height at withers, about 1 to 1,7 - 1,8.

Behaviour / temperament

Friendly by nature, neither nervous nor aggressive, with even temperament. Passionate, persevering and fast hunting dog with an excellent nose.

Head

Cranial region

Head
Elongated as seen from above and in profile. Tapering uniformly towards the nose leather yet not pointed. Superciliary ridges clearly defined. Nasal cartilage and bridge of nose, long and narrow.
Skull
Rather flat, gradually merging with the slightly arched nasal bridge. 
Stop
Only indicated.

Facial region

Nose
Leather well developed.
Muzzle
Long, sufficiently broad and strong. Mouth can be opened wide, at thelevel of the vertical of theeye.
Lips
Taut fitting, covering the lower jaw well.
Jaws and teeth
Well developed upper and lower jaw. Scissor bite, even and closing firmly. Ideally, complete set of 42 teeth according to requirements for a dog’s mouth with strong Canines exactly fitting into each other.
Eyes
Medium size, oval, set well apart, with clear energetic yet friendly expression. Not piercing. Colour bright, dark reddish brown to blackish brown in all coat colours. Wall, fish or pearl eyes in dapple dogs are not desired but may be tolerated.
Ears
Set on high, not too far forward. Sufficiently long but not exaggerated. Rounded, not narrow, pointed or folded. Mobile with front edge lying close to cheek.

Neck

Sufficiently long, muscular. Tight fitting skin on throat. Lightly arched nape of neck, carried freely and high.

Body

Topline
Blending harmoniously from neck to slightly sloping croup.
Withers
Pronounced.
Back
Behind the high withers, topline running from the thoracic vertebrae straight or slightly inclined to the rear. Firm and well muscled.
Loin
Strongly muscled. Sufficiently long.
Croup
Broad and sufficiently long, not horizontal or sloping too much.
Chest
Sternum well developed and so prominent that slight depressions appear on either side. The ribcage, seen from the front, is oval. Seen from above and the side, it is spacious, giving plenty of space for the heart and lung development. Ribs carried well back. With correct length and angulation of shoulder blade and upper arm, the front leg covers the lowest point of the sternal line in profile. Dewlap not pronounced.
Underline and belly
Slight tuck up.

Tail

Not set on too high, carried in continuation of topline. A slight curve in the last third of the tail is permitted.

Limbs

Forequarters

Generality
Strongly muscled, well angulated. Seen from front, clean front legs, standing straight with good strength of bone; feet pointing straight forward.
Shoulders
Pliant muscles. Long sloping shoulder blade, fitting close to chest.
Upper arm
Equal in length to shoulder blade, set almost at right angle to same. Strong boned and well muscled, close fitting to ribs but free in movement.
Elbows
Turning neither in nor out.
Forearm
Short, yet so long that the dog’s distance from the ground is about one third of its height at withers. As straight as possible.
Carpal
Slightly closer together than the shoulder joints.
Pastern
Seen from the side, should be neither steep nor noticeably inclined forward.
Forefeet
Toes close together, well arched with strong, resistant, well cushioned pads and short strong nails. The fifth toe has no function but must not be removed.

Hindquarters

Generality
Strongly muscled, in correct proportion to forequarters. Strong angulation of stifles and hock joints. Hindlegs parallel standing neither close nor wide apart.
Upper thigh
Should be of good length and well muscled.
Lower thigh
Short, almost at right angle to upper thigh. Well muscled.
Stifle
Broad and strong with pronounced angulation.
Metatarsus
Relatively long, mobile towards lower thigh. Lightly curved forward.
Hock
Clean with strong tendons.
Hind feet
Four close knit toes, well arched. Standing firmly on strong pads.

Gait and movement

Movement should be ground covering, flowing and energetic, with far reaching front strides without much lift, and strong rear drive movement should produce slightly springy transmission to backline. Tail should be carried in harmonious continuation of backline, slightly sloping. Front and hindlegs have parallel movement.

Skin

Tight fitting.

Coat

Smooth-haired

Hair
Short, dense, shiny, smooth fitting, tight and harsh. Not showing any bald patches anywhere.
Tail : Fine, fully but not too profusely coated. Somewhat longer guard hair on underside is not a fault.
Colour
a) One-coloured : Red. Interspersed black hairs permissible. However, a clean dark colour is preferable. A small white spot (up to 3 cm diameter) is only permissible on the chest. Nose, nails and pads black; reddish-brown is not desirable.
b) Two-coloured : Deep black or brown, each with tan markings (the darker, the better and as clean as possible), over eyes, on sides of muzzle and of the lip, on inner edge of ears, on forechest, on inside and rear side of legs, on the feet, around the anus and from there reaching to about one third or one half of the underside of the tail. Nose, nails and pads black in dogs with black base colour, brown, in dogs with brown base colour.
A small white spot (up to 3 cm diameter), is only permissible on the chest. Too wide spread, as well as insufficient tan markings are highly undesirable.
c) Colour pattern Dapple (Merle) : The base colour is always the dark colour (black or brown). Exception: red dapples (red with dark spots). Desired are irregular grey but also beige spots (large patches not desired). Neither the dark nor the light colour is predominant. For nose, nails and pads see under a) and b).
d) Colour pattern Brindle: The colour of a brindle Dachshund is red with dark brindle. Nose, nails and pads are black.
All previously not mentioned colours and colour patterns are disqualifying. Lack of pigmentation is highly undesirable.

Wire-haired

Hair
With exception of muzzle, eyebrows and leathers, perfectly even close fitting, dense wiry topcoat with undercoat. The muzzle has a clearly defined beard.
Eyebrows are bushy. On the leathers, the coat is shorter than on the body, almost smooth.
Tail : Well and evenly covered with close fitting coat.
Colour
a) One-coloured: Red. Interspersed black hairs permissible. However, a clean dark color is preferable. A small white spot (up to 3 cm diameter) is only permissible on the chest. Nose, nails and pads black; reddish-brown is not desirable.
b) Multi-coloured: Wild boar, brown wild boar, black and tan, brown and tan. Tan markings (the darker, the better and as clean as possible), above eyes, on sides of muzzle and of the lip, on inner edge of ears, on forechest, on inside and rear side of legs, on the feet, around the anus and from there reaching to about one third or one half of the underside of the tail. Nose, nails and pads black in wild boar and black and tan dogs, brown, in brown wild boar and brown and tan dogs. A small white spot (up to 3 cm diameter), is only permissible on the chest. Too widespread, as well as insufficient tan markings are highly undesirable.
c) Colour pattern Dapple (Merle): Colour as described under a) and b). The base colour is always the dark colour (wild boar, black or brown). Exception: red dapples (red with dark spots). Desired are irregular grey but also beige spots. Neither the dark nor the light colour is predominant. For nose, nails and pads see under a) and b).
d) Colour pattern Brindle: The colour of the brindle Dachshund is red with dark brindle. Nose, nails and pads are black.
All previously not mentioned colours and colour patterns are disqualifying. Lack of pigmentation is highly undesirable.

Long-haired

Hair
The sleek shiny coat, with undercoat and close fitting to body, is longer at the throat and on underside of body. On leathers the hair must extend beyond the lower edge of ears (feathering). Distinct feathers on rear side of legs. Achieves its greatest length on underside of tail and there forms a veritable flag.
Colour
a) One-coloured: Red. Red with black overcoat. However, a clean dark colour is preferable. A small white spot (up to 3 cm diameter) is permissible on the chest. Nose, nails and pads black; reddish-brown is not desirable.
b) Two-coloured: Deep black or brown, each with tan markings (the darker, the better and as clean as possible), over eyes, on sides of muzzle and of the lip, on inner edge of ears, on forechest, on inside and rear side of legs, on the feet, around the anus and from there reaching to about one third or one half of the underside of the tail. Nose, nails and pads black in dogs with black base colour, brown, in dogs with brown base colour. A small white spot (up to 3 cm diameter), is only permissible on the chest. Too widespread, as well as insufficient tan markings are highly undesirable.
c) Colour pattern Dapple (Merle): The base colour is always the dark colour (black or brown). Exception: red dapples (red with dark spots). Desired are irregular grey but also beige spots (large patches not desired). Neither the dark nor the light colour is predominant. For nose, nails and pads see under a) and b).
d) Colour pattern Brindle: The colour of the brindle Dachshund is red with dark brindle. Nose, nails and pads are black.
All previously not mentioned colours and colour patterns are disqualifying. Lack of pigmentation is highly undesirable.

Size and weight

Height at withers
Chest Circumference measured when at least 15 months old, from highest point of the withers to the lowest point of the chest (with little tense tape measure).
Standard Dachshund : Males : over 37 cm – up to 47 cm. Females : over 35 cm – up to 45 cm.
Miniature Dachshund : Males : over 32 cm – up to 37 cm. Females : over 30 up – to 35 cm.
Rabbit Dachshund : Males : 27 cm – up to 32 cm. Females : 25 cm – up to 30 cm.

Faults

• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work.
• Faults listed should be in degree of seriousness.

General faults

M3 (Molar 3) are not to be considered when judging - Lack of 2PM1 (Premolar 1) is not to be penalised - The absence of PM2 should be regarded as a fault, if other than M3, no other teeth are missing, also a departure from the correctly closing scissor bite.

Serious faults

 Weak, long-legged or body trailing on ground.
 The absence of teeth other than those described among « faults » or « eliminating faults ».
 Wall eye in any colour other than dapple.
 Pointed, very folded ear leathers.
 Body suspended between shoulders.
 Hollow back, roach back.
 Weak loins.
 Marked running up at rear (croup higher than withers).
 Chest too weak.
 Flanks with whippety-like tuck up.
 Badly angulated fore- and hindquarters.
 Narrow hindquarters, lacking muscle.
 Cow hocks or bow legs.
 Feet turning markedly inwards or outwards.
 Splayed toes.
 Heavy, clumsy, waddling movement.

Faults for the coat

Smooth-haired
 Coat too fine or thin; Bald patches on leathers (leather ear), other bald areas.
 Coat much too coarse and much too profuse.
 Brush like tail.
 Tail partially or wholly hairless.
 Black colour without any marking (« Brand »).
Wire-haired
 Soft coat, whether long or short.
 Long coat, standing away from body in all directions.
 Curly or wavy coat.
 Soft coat on head.
 Flag on tail.
 Lack of beard.
 Lack of undercoat.
 Short coat.
Long-haired
 Coat of equal length all over body.
 Wavy or shaggy coat.
 Lack of flag (tail).
 Lack of overhanging feathering on ears.
 Smooth coat.
 Short coat.
 Pronounced parting in coat on back.
 Hair too long between toes.

Disqualifying faults

 Aggressive or overly shy.
 Untypical specimen.
 Overshot or undershot mouth, wry mouth.
 Faulty position of the lower canines.
 Absence of one or more canines; absence of one or more incisors.
 Lack of other premolars or molars - Exceptions : The two PM1, one PM2 without consideration of M3, as mentioned under Faults.
 Chest : Sternum cut off.
 Any fault of tail.
 Very loose shoulders.
 Knuckling over in pasterns.
 Black colour without tan markings (Brand); white colour with or without tan markings (Brand).
 Colours other than those listed under “Colour”.

NB :

• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified.
• The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying.
• Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum.
• Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding.

Bibliography

http://www.fci.be/

 

Detailed history

The Dachshund is really a dog apart, and he proves it. If not, in what capacity would he benefit for himself a group in the classification of dog breeds, the fourth? There is no dog more apt, by its very special morphology, to hunt underground: he can pass into the densest dens, and the conformation of his forearm makes him a remarkable burrower. However, the Dachshund is not a Terrier, because it descends in line with the current dogs. He also hunts hare and even big game like the latter.

That this representative of the canine species; the one with the legs proportionally the shortest in relation to the body; being qualified as a "running" dog may surprise. But it will be recalled that this is hunting shooting and not hunting. A game animal knowing that it is pursued by a small, slow, and very screaming dog like the Dachshund does not particularly worry; fleeing unhurriedly, he does not take heed that the Dachshund brings him safely within range of the hunter. And even if the Dachshund is not classed as a common dog, its current dog nature is also demonstrated by its origin and history.

It is indisputable that there were very early dog bassets. Professor Edmond Dechambre says that we found in a Neolithic cave in Vence, bones of basset dogs. We can recognize indisputable bassets in Egyptian art: the first are located in the Middle Kingdom, under the twelfth dynasty (that of Amenemhat and Sesostris, the twentieth and nineteenth centuries before) J.- C.). Coincidently, it seems that this Egyptian dog, especially assigned to the guard, was called "tekal". It should not, however, be concluded that he is the real ancestor of the Dachshund, because we then lose his trace. It would be really difficult to establish a historical link between the Tekal and the Dachshund.

More serious is the track of the dog common European basset, appeared in the Middle Ages. The hunters of this time took advantage of these "mutants" which are the bassets (they present a partial achondroplasia which reduces the length of their members). They were not only a curiosity of nature, but they could prove to be incomparably useful for hunting underground. Thus, from the fourteenth century, we find in the Germanic writings the term "Dachshund" (literally badger dog), which is the ancient name of the Dachshund.

This use of the basset is attested by Fouilloux, who writes: "Venus from the countries of Flanders and Artois, some are torso-legged and commonly short-haired, the others straight-legged and are willingly large-haired as barbets. Those with twisted legs flow more easily into the ground than others and are better for badgers. Artois and Flanders are not far removed from the homeland of the Dachshund, Germany, a country almost unaware of the art of hunting and in which, obviously, we have been particularly interested in selecting dogs lighters and bassets more useful to shooters than fast and big "forensic" dogs.

In a very complete study on the digging, René Depoux, president of the French Club of the Dachshund, quotes several representations or writings of the XVIIIe century concerning the Dachshund: "In 1719, we have the first work of which an important part is devoted to our dog: Der Vollkommene Teutscher jager, edited by Flemming. An engraving published in France in 1723 shows us a hunt underground with Dachshunds, which seems to prove that the Germans begin to export their dogs in the early eighteenth century. "

In support of this possible "export", mention will be made of the famous painting by Jean-Baptiste Oudry (1686 - 1755), the painter of dogs and hunts of Louis XV. This painting is about a splendid basset which offers a striking resemblance to the Dachshund, whereas it is quite different from the Bassets of Artois and Normandy, in particular by its morphology, the shape of its head, its ears and its color (black and fire). The decor, consisting of a rifle and a hare and a pheasant hanging on a nail, leaves no doubt about the work done by this dog.

If the Dachshund is a very old basset, what breed is the short-legged version? Among the German dogs, there are many breeds with similarities to the Dachshund: blood dogs, such as Hanover and Bavaria, and especially the Bracken; a term that should not be translated by Braques but whose French equivalent is more surely, according to the suggestion of Raymond Triquet, "Brachets", which are between the dogs of blood and the Dachshund for the length of their legs. Thus, one can quote the Deutsche Bracke, the Dachsbracke of Westphalia and that of Tyrol: silhouette, head, ears, colors, common between these races and the Dachshund, are as many arguments in favor of this filiation. Dachshunds, however, are lighter in shape, even the late Dachshund type "heavy" (weighing up to 13 kilos). It can be explained by a contribution of Pinscher, known for its bite and, for this reason, crossed with the Dachshund for the use of the latter against the badger.

Although the Dachshund's vocation as a hunter is very old, his role as a pet dog is not recent either. It can be said that it came to him during his passage from Germany to England. In 1839, Queen Victoria met Prince Albert of Saxony Coburg Gotha. Indisputably, the favorite dogs of the prince pleased her from the start, since she brought back one, the famous Dashy. And the next year, when she marries the prince, he is escorted by a pack of Dachshunds. Later, Queen Victoria will give her favors to many other races, which she will help to impose in England. But it is a fact that the Dachshund has had primacy.

Thus, along with his feats of hunting in Germany, the Dachshund becomes a real pleasure dog in Britain. From 1866, we see him appear in the English exhibitions. In 1873, the Kennel Club officially recognized him as a race (after the exhibition at the Crystal Palace). The British Club, founded in 1881, is the first of its kind in the world. We can finally note that, in a special exhibition of the race that takes place in 1886 and where there are two hundred competitors, the first champion is a certain Maximus, raised by William Arkwright.

Also Stanley Dangerfield may not be entirely wrong when he says that "England can claim the major role in the development of this breed, which owes the world popularity she enjoys." It was through England that Dachshunds arrived in the United States and Canada from 1870. It was observed that a certain Dr. Tawdel first imported it for hunting, and that W. Loeffer began to exhibited from 1880. In 1895, the American Race Club was created.

If the English had a major role in the Anglo-Saxon countries, for the rest of the world the Dachshund must be returned to Germany. In this country, his vocation as a company was quickly asserted, as revealed by von Daake's recommendation, written in 1860: "The Dachshund is to be raised like a hunting dog. The German Club was founded in 1888 by Emile Ilgner, to whom we owe the first work devoted to the Dachshund (in 1896). By Teckel, or Dachshund; the two terms being equally used, Dachshund rather to the north, Dachshund further to the south; here it is mainly the Dachshund with short hair, undoubtedly the original variety. However, those with long hair and long hair did not wait for the arrival of cynophilia to see the light of day.

The Long-haired Dachshund was already present in the 18th century: an engraving by JE Ridinger (1698-1767), for example, shows a specimen with fringed tail, legs and flanks. It is because this variety of Dachshund has been the host of princely and royal courts that its history is known. Thanks to the researches of R. Klotz, we know that under the reign of Johann Georg II (1660 - 1693), prince of Anhalt-Dassau, we already crossed the Dachshund with small German Spaniels, in order to give him a character more docile. At the end of the eighteenth century, these crosses led to the creation of a well-established and well-known line, under the leadership of a certain AW Leopold Wöpke, hence the name "Wöpke race" given to these Dachshunds. long-haired. It seems, however, that this stream of blood had almost disappeared at the end of the nineteenth century.

The "Rangger race", named Joseph Rangger, of the Bavarian royal house, was also a long-haired dachshund. King Maximilian I of Bavaria (1779 - 1825) greatly appreciated this type of dog, which Rangger improved from 1858 and which appears to be at the origin of most of the first long-haired dachshunds registered on the registers of a club. special, reserved for this variety in 1888. This club was quickly absorbed by the Dachshund Club. One of the first and most important breeders of this variety was Baron von Cram.

It can be assumed that the Dachshund is at least as old, but it is clear that its antecedents are much more vague. However, in view of the badger hunt, it was probably not long to notice the beneficial effects of crosses with Pinschers hard-haired, justly known for their bite and their aggressiveness; these dogs, long called "stable griffons", were later named Schnauzers (officialized in 1907). The first mention of a hard-haired Dachshund dates back to 1883: at that time, Captain von Wardenburg exhibited a subject named Mordax, known as resulting from a cross with a hard-haired Pinscher.

Then the selection of this variety appealed to the Schnauzer proper, and also to British Terriers (especially Dandie Dinmont and perhaps Scottish). For a while, some of the peculiarities of these dogs (the Schnauzer's higher stature on the legs, the "soft" hair and the toupee on the Dandie skull) have resurfaced in the Dachshund, but this variety is perfectly fixed. for many decades.

The first standard of the race dates from May 8, 1925. It can be noted that it provided three sizes: the "heavy" type, over 7 kilos (and up to 13 kilos); the "average" type, not exceeding 7 kilos; the "dwarf" type, whose maximum weight was set at 4 kilograms. On May 9, 1947, the German Dachshund Club changed this weight scale in the direction of general relief. Thus, the "standard" type should not exceed 9 kilos and the "dwarf", 4 kilos maximum at eighteen months; The Kaninchenteckel (word for word Dachshund Rabbit) had its maximum weight fixed at 3.5 kg at eighteen months. These varieties still exist, but today, it is no longer the weight that determines whether the dog is dwarf or Kaninchen, but rather the chest perimeter: 35 centimeters for the dwarves and 30 centimeters for the dwarves Kaninchen.

After the Second World War, German livestock grew considerably, reaching 10,000, 15,000 and then 20,000 more births per year. To the point that the breed has figured as the most popular dog in Germany, just after the German Shepherd. As always, this breeding was oriented towards a very rigorous selection and produced lines of great value, able to shine in all the disciplines of hunting in German. And we know that in terms of versatility of hunting dogs, the Germans have very specific and advanced requirements.

Nevertheless, on the other side of the Rhine, there was also a mass breeding, whose aims were other than hunting. Its products, which were not necessarily recognized by the VDH (Verband für das Deutsche Hundeioesen, the equivalent of our Central Canine Society), were registered by unofficial bodies, not admitted by the International Cynological Federation. This phenomenon had a great importance by the number of these dogs that were exported, especially to France, in the years 1960 - 1970, while the vogue of the Dachshund was in full swing in the Hexagon. An example may give an idea of the development of Dachshund farming in Germany: the small village of Gerweiss, in the center of one of the main "production" areas of the Dachshund, could have counted, at one time, almost five hundred breeders specialized in Dachshund for eight hundred inhabitants.

Still in terms of the situation of the breed in its country of origin, another observation is necessary: at the end of the 1930s, the short-haired variety was already joined or even exceeded by the others. This evolution was accentuated in the years 1960 - 1970 with a significant development of the Dachshund and especially a boom of long hair. At present, the hard hair has become the most common variety, and the number of short hair is ten or twelve times lower than that of the other two varieties.

The Dachshund is France's host since 1900, when the first specimens began to be exhibited. For a long time, the Dachshund remained a dog of connoisseurs, dog lovers, hunters, whose objective was to produce beautiful dogs from the best blood currents and at the same time able to illustrate themselves in the events of hunting under Earth. After the Second World War, dog lovers were also interested in its various other uses planned in its country of origin. Thus, from 1961, under the impetus of R. Depoux, tests of "led over the hare", "search of the big game wounded", "work with the wood" were put on foot. These events have been recognized by the German Club and testify to the perfect collaboration and identity of views between the French and German associations.

It should be noted, moreover, that the French Club was one of the first to have a permanent secretariat, whose organization proved sufficiently strong to ensure the management of a Book of Work Origins. an indispensable tool for any rational selection effort in this field. The Club has also been able to develop tattoo identification (instead of the nasal impression), a method that was only adopted much later by the public authorities. To say that the French breeding of Dachshund has quickly reached a high level of quality is therefore perfectly in keeping with the truth.

At the same time, the Dachshund; and mainly the shorthaired variety; was the subject of a pretty fantastic vogue. Many personalities of the show adopted this dog with the funny silhouette and radically different from that of all the other dogs, and thus helped to popularize it. Of course, this craze resulted in the appearance of numbers whose plethora was equal to mediocrity, as well as misunderstandings resulting from a lack of knowledge of the true nature of the Dachshund. And it is a small consolation to say that this situation has been the same in many other countries, including; as we've seen ; in Germany.

There is no doubt that hunting is not the sole use of the Dachshund, nor its exclusive outlet: the digging, the search for the big game wounded, its great specialties, concern only a limited number of lovers. His wood hunting and brushing skills are undeniable, but the competition is tough, the choice is very wide. The morphology and character of the Dachshund are not incompatible with a companion function, a function in which this old hunter is not new.

The dachshund has twenty-seven varieties. Three weight categories, three types of hair, three color ranges: this could encourage the distribution of roles. Certainly, the standard dachshund fits the hunter better, the long-haired dachshund is more like a hound. In the same way, one can highlight certain differences of character between the hard hair and the long hair. However, we must not lose sight of the unity of the breed, which is all the more difficult to maintain because the varieties are numerous and the roles, aptitudes and uses are varied.

This preamble was necessary to explain that utilitarian abilities must be manifested in a certain proportion of dachshunds, regardless of their size or their hair. It is thus Dwarves who succeed in the most difficult tests and Kaninchens who successfully participate in rabbit trials for them. It is always possible; this is proved; to obtain, from working lines, perfect dogs with regard to their aesthetics and the balance of their character, easy to handle for an inexperienced person.

In addition, these dogs can adapt to a wide variety of environments. The opposite, that is to say, to find the original abilities to work when the race is only selected for its beauty and in a role of amenity, is much more difficult to reach, even utopian. In this respect, the example of Charles Huge is typical. This well-known Belgian cynologist and breeder wanted, within his Dachshunds breeding farm, to select subjects suitable for work competitions. After years of unsuccessful efforts, he gave up and acquired Dachshunds for work. The morphology of the latter was undoubtedly not irreproachable, but in a short time he was able to obtain brilliant subjects in both the dueling trials and winning first prizes on the show rings.

Let's start with the services a hunter can ask a well-born Dachshund. The Dachshund is one of three breeds (with the Fox Terrier and Jagd Terrier) regularly used for digging: most breeds of Terriers now have only the name. The Dachshund is highly appreciated in this area for its ability to penetrate all burrows, its incomparable aptitude to bury, its behavior both courageous and biting, but also the prudence and the intelligence which it knows how to demonstrate, if necessary , which prevents him from being crippled.

Its use as a "red dog" is traditional in Germany and tends to spread in France. The specialists of the question do not intend to reserve this discipline to any race whatsoever, even if it is exclusively dog of blood. Many dogs of the most diverse breeds can give excellent results in expert hands. In France, the main concern is to train dogs to this specialty rather than to find suitable dogs.

However, Dachshunds can boast of indisputable predispositions and benefits for this function. Moreover, gamekeepers and employees of Water and Forests have not been mistaken and have made much of it for many years. For its part, the book The Search for Big Game Wounded (Ed Marc Titeux, Sarreguemines) says about Dachshunds: "Their passion for hunting, their low height at the withers predispose them for blood research. Very loud on the voice, enduring, nose close to the ground, they often equal, if not exceed, the performance of the dogs of red Hanover. "

The Dachshund, on condition of being very screaming and having received a serious education (stop to order, reminder), can give the greatest satisfaction in the exploration of cutlery and hedgerows and in the scrub. He is the equal of a Spaniel, with a noisier and more supported quest (which is an advantage), and such a good rabbit or pheasant specialist.

Rarer in France is the hunt for big game (wild boar, deer) and deer, but it is widely practiced in the Rhine (the Pirsch), especially with Dachshunds. Again, a dog from proven lines, trained "on the button", is likely to surprise by the extent of its capabilities. It is the same in the hunting beaten. Still in Germany, some hunters pitch their dachshunds in the care of the game and dead game: very reckless, then, who would dare to approach it.

Finally, the breed was used for truffle research, as well as for drug detection (in Canada), because its small size allows it to sneak up everywhere. Two special uses, to be honest, but could we have considered them if the breed did not have excellent lines of work?

Still, most buyers of Dachshunds look for a companion above all else. If they only want an original and submissive dog, there may be other choices. But if they want a real personality and they themselves have enough to impose some discipline on their dog, the Dachshund is no doubt good for them.

In Great Britain, the Dachshund is certainly of a less assertive temperament. The breed is exclusively companion, and if its physique has not been distorted by the breeders (at most we can observe that it is even more "at ground level" than elsewhere), its character is noticeably weakened. This is so true that Tony Wilkinson, in a recent work, has been able to assert Dachshunds that, "thanks to their always equal temper, their education is a mere formality".

On the Continent, the Dachshund has nothing of an obtuse mind. On the contrary, he is malicious, voluntary, cabotin, even cabochard, stubborn and independent, but also curious, reputed to demonstrate a remarkable sense of initiative, while being full of energy and energy. . It is a dog with which one does not get bored, which astonishes very often by his very sharp intelligence, in a word a very endearing dog. It is suitable for a somewhat firm master, with a minimum of natural authority (that is to say the very opposite of authoritarianism and brutality). He is finally very sociable, although he can have his preferences and be suspicious and even downright hostile towards certain people. In general, he is also an excellent alarm, being afraid of nothing and barking only wisely. When he is used to living with children, he is an excellent companion for them. The Dachshund, well known and widespread, is still as amazing and original.

Deutsch

Dachshund
FCI-Standard Nr. 148

Ursprung
Deutschland
Gruppe
Gruppe 4 Dachshunde
Arbeitsprüfung
Mit Arbeitsprüfung
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
Samstag 01 Januar 1955
Publikation des gültigen offiziellen Standards
Dienstag 25 Mai 2021
Letzten Aktualisierung
Montag 14 März 2022
En français, cette race se dit
Teckel
In English, this breed is said
Dachshund
En español, esta raza se dice
Teckel
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Dashond

Verwendung

Jagdhund über und unter der Erde.

Kurzer geschichtlicher abriss

Der Dachshund, auch Dackel oder Teckel genannt, ist seit dem Mittelalter bekannt. Aus Bracken wurden fortlaufend Hunde gezüchtet, die besonders für die Jagd unter der Erde geeignet waren. Aus diesen niederläufigen Hunden kristallisierte sich der Dachshund heraus, der als eine der vielseitigsten Jagdgebrauchs-hunderassen anerkannt ist. Er zeigt auch ausgezeichnete Leistungen über der Erde, wie im spurlauten Jagen, im Stöbern und auf der Schweißfährte. Der älteste Zuchtverein für Teckel ist der Deutsche Teckelklub 1888 e.V. Der Dachshund wird seit Jahrzehnten in drei verschiedenen Größen (Teckel, Zwergteckel, Kaninchenteckel) und in 3 verschiedenen Haararten (Kurzhaar, Rauhaar und Langhaar) somit in neun Varietäten gezüchtet.

Allgemeines erscheinungsbild

Niedrige, kurzläufige, langgestreckte, aber kompakte Gestalt, sehr muskulös, mit keck herausfordernder Haltung des Kopfes und aufmerksamem Gesichtsausdruck mit einem Körperbau, der ihm ein bewegliches, flinkes Arbeiten über und unter der Erde ermöglicht. Geschlechtstypische Gesamterscheinung.

Wichtige proportionen

Bei einem Bodenabstand von etwa einem Drittel der Widerristhöhe soll die Körperlänge in einem harmonischen Verhältnis zur Widerristhöhe stehen, etwa 1,7 - 1,8: 1 (von der vorderen Brustbeinspitze bis zum Sitzbeinhöcker).

Verhalten / charakter (wesen)

Im Wesen freundlich, weder ängstlich noch aggressiv, mit ausgeglichenem Temperament. Passionierter, ausdauernder, feinnasiger und flinker Jagdhund.

Kopf

Oberkopf

Kopf
Von oben langgestreckt und von der Seite gesehen gleichmäßig bis zum Nasenschwamm schmäler werdend, jedoch nicht spitz. Augenbrauenbögen deutlich ausgebildet. Nasenknorpel und Nasenkuppe lang und schmal.
Schädel
Eher flach, nicht zu breit, allmählich in den leicht gewölbten Nasenrücken verlaufend. Hinterhauptbein wenig ausgeprägt. 
Stop
Nur angedeutet.

Facial region

Nasenschwamm
Gut geöffnet. Farbe : siehe unter den jeweiligen Farbdefinitionen.
Fang
Lang, genügend breit und kräftig. Weit zu öffnen, bis zu einer senkrechten Linie auf Höhe der Augen.
Lefzen
Straff anliegend, den Unterkiefer gut deckend.
Kiefer / Zähne
Gut entwickelte Kiefer. Scherengebiss, regelmäßig und satt schließend. Idealerweise vollzahnig mit 42 Zähnen entsprechend der Zahnformel, mit kräftigen, genau in einander greifenden Eckzähnen.
Augen
Mittelgroß, mandelförmig, gut auseinanderliegend, mit klarem, energischem und doch freundlichem Ausdruck, nicht stechend. Farbe leuchtend dunkelrotbraun bis schwarzbraun bei allen Farben der Hunde. Glas-, Fisch- oder Perlaugen bei gefleckten Hunden sind nicht erwünscht, jedoch zu tolerieren. Augenlider gut pigmentiert.
Ohren
Hoch, nicht zu weit vorne angesetzt, ausreichend lang, bis zum Beginn der Lippen reichend, aber nicht viel länger, abgerundet, beweglich, mit dem vorderen Saum dicht an der Wange anliegend.

Hals

Genügend lang, muskulös; straff anliegende Kehlhaut mit leicht gewölbtem Nacken, frei und hochgetragen.

Körper

Obere Profillinie
Harmonisch vom Nacken bis zur leicht abfallenden Kruppe verlaufend.
Widerrist
Ausgeprägt.
Rücken
Nach dem hohen Widerrist im Verlauf der weiteren Brustwirbel gerade oder leicht nach hinten geneigt verlaufend. Fest und gut bemuskelt.
Lenden
Kräftig, breit und gut bemuskelt.
Kruppe
Breit und genügend lang, nicht horizontal verlaufend oder zu stark abfallend.
Brust
Brustbein gut ausgeprägt und so stark vorspringend, dass sich an beiden Seiten leichte Gruben zeigen. Der Brustkorb ist von vorn gesehen oval, von oben und von der Seite gesehen großräumig, Herz und Lunge volle Entwicklung gewährend, weit nach hinten auf gerippt. Bei richtiger Länge und Winkelung von Schulterblatt und Oberarm verdeckt der Vorderlauf in Seitenansicht den tiefsten Punkt der Brustlinie. Keine betonte Wamme.
Untere Profillinie und Bauch
Leicht aufgezogen, Brustlinie harmonisch zur Bauchlinie ohne Ansatz übergehend.

Rute

Die Rute wird in harmonischer Verlängerung der Rückenlinie, leicht abfallend, nicht über Rückenhöhe getragen. Im letzten Drittel der Rute ist eine geringfügige Krümmung zulässig.

Gliedmassen

Vorderhand

Allgemeines
Kräftig bemuskelt, gut gewinkelt; von vorne gesehen trockene (anliegende Haut), gerade gestellte Vorderläufe von guter Knochenstärke mit gerade nach vorn gerichteten Pfoten, am tiefsten Punkt der Brust stehend.
Schultern
Plastisch bemuskelt. Langes, schräg liegendes Schulterblatt (ca. 90° im Verhältnis zum Oberarm), eng am Brustkorb anliegend.
Oberarm
Von gleicher Länge wie das Schulterblatt, nahezu im rechten Winkel zu diesem stehend, starkknochig und gut bemuskelt, an den Rippen anliegend, aber frei beweglich.
Ellenbogen
Weder ein- noch ausdrehend.
Unterarm
Kurz, jedoch so lang, dass der Bodenabstand des Hundes ein Drittel seiner Widerristhöhe beträgt. Möglichst gerade.
Vorderfusswurzelgelenk
Die Vorderfußwurzelgelenke stehen einander etwas näher als die Schultergelenke.
Vordermittelfuss
Der Vordermittelfuß soll, von der Seite gesehen, weder steil stehen noch auffällig nach vorne gerichtet sein.
Vorderpfoten
Zehen eng aneinander liegend, gut gewölbt, mit kräftigen, widerstandsfähigen, gut gepolsterten Ballen und kurzen, starken Krallen; Farbe: siehe unter den jeweiligen Farbdefinitionen. Die fünfte Zehe hat keine Funktion.

Hinterhand

Allgemeines
Kräftig bemuskelt, in guter Proportion zur Vorderhand. Knie- und Sprunggelenke stark gewinkelt, Hinterläufe parallel, weder eng noch weit auseinandergestellt.
Oberschenkel
Von guter Länge und kräftig bemuskelt.
Unterschenkel
Kurz, annähernd im rechten Winkel zum Oberschenkel stehend, gut bemuskelt.
Knie
Breit und kräftig mit gut ausgeprägter Winkelung.
Hintermittelfuss
Kurz, gegen den Unterschenkel beweglich, leicht nach vorn gebogen.
Sprunggelenk
Kräftig sehnig und trocken.
Hinterpfoten
Vier eng aneinander liegende Zehen, gut gewölbt. Voll auf den kräftigen Ballen fußend.

Gangwerk

Raumgreifender Bewegungsablauf, fließend und schwungvoll, mit weitem, bodennahem Vortritt, kräftigem Schub und eine leicht federnde Übertragung auf die Rückenlinie. Die Rute wird dabei in harmonischer Verlängerung der Rückenlinie, leicht abfallend, getragen. In der Aktion sind Vorderhand und Hinterhand parallel ausgreifend geführt.

Haut

Straff anliegend, gut pigmentiert.

Coat

Kurzhaar

Haar
Kurz, dicht, glänzend, glatt anliegend, fest und hart, nirgends unbehaarte Stellen zeigend. Rute : Fein, voll, aber nicht zu reichlich behaart. Etwas längeres Grannenhaar an der Unterseite ist nicht fehlerhaft.
Farbe
a) Einfarbige : Rot. Schwarze Stichelung erlaubt. Indes ist reine dunkle Farbe vorzuziehen. Ein kleiner weißer Fleck (bis zu 3 cm Durchmesser) ist nur an der Brust erlaubt. Nase, Krallen und Ballen schwarz; rötlichbraun ist nicht erwünscht.
b) Zweifarbige : Tiefschwarz oder braun, je mit zur Grundfarbe passenden Abzeichen („Brand“ je dunkler desto besser, so rein wie möglich) über den Augen, an den Seiten des Fanges und der Unterlippe, am inneren Behangrand, an der Vorbrust, an den Innen- und Hinterseiten der Läufe, an den Pfoten, um den Anus und von dort bis etwa ein Drittel bis zur Hälfte der Unterseite der Rute. Nase, Krallen und Ballen bei Hunden mit schwarzer Grundfarbe, schwarz, bei Hunden mit brauner Grundfarbe, braun. Ein kleiner weißer Fleck (bis zu 3 cm Durchmesser) ist nur an der Brust erlaubt. Sowohl ein zu stark verbreiteter Brand als auch ein zu gering ausgeprägter ist höchst unerwünscht.
c) Farbmuster gefleckt (Merle) : Die Grundfarbe ist immer die dunkle Farbe (schwarz oder braun). Ausnahme: rot gefleckt (rot mit dunklen Flecken). Erwünscht sind unregelmäßige graue oder auch beige Flecken (nicht erwünscht sind große Platten). Weder die dunkle noch die helle Farbe überwiegt. Nase, Krallen und Ballen wie unter a+b
d) Farbmuster Gestromt : Die Farbe des gestromten Teckels ist rot mit dunkler Stromung. Nase, Krallen und Ballen schwarz.
Alle nicht beschriebenen Farben und Farbmuster sinddisqualifizierend. Schwache Pigmentierung ist höchst unerwünscht.

Rauhaar

Haar
Mit Ausnahme von Fang, Augenbrauen und Behang am ganzen Körper mit Unterwolle durchsetztes, vollkommen gleichmäßig anliegendes, dichtes, drahtiges Deckhaar. Weiches Schopf- und Pfotenhaar ist höchst unerwünscht. Am Fang zeigt sich ein deutlich ausgeprägter Bart. Die Augenbrauen sind buschig. Am Behang ist die Behaarung kürzer als am Körper, fast glatt. Rute gut und gleichmäßig, enganliegend behaart.
Farbe
a) Einfarbige : Rot. Schwarze Stichelung erlaubt. Indes ist reine dunkle Farbe vorzuziehen. Ein kleiner weißer Fleck (bis zu 3 cm Durchmesser) ist nur an der Brust erlaubt. Nase, Krallen und Ballen schwarz; rötlichbraun ist nicht erwünscht.
b) Mehrfarbige : saufarben, braun-saufarben, schwarz-rot, braun mit Brand. Abzeichen („Brand“, je dunkler desto besser und so rein wie möglich) über den Augen, an den Seiten des Fanges und der Unterlippe, am inneren Behangrand, an der Vorbrust, an den Innen- und Hinterseiten der Läufe, an den Pfoten, um den Anus und von dort bis etwa ein Drittel bis zur Hälfte der Unterseite der Rute. Nase, Krallen und Ballen bei saufarbenenen und schwarz-roten Hunden schwarz, bei braun-saufarbenen Hunden und braun mit Brand braun. Ein kleiner weißer Fleck (bis zu 3 cm Durchmesser) ist nur an der Brust erlaubt. Sowohl ein zu stark verbreiteter Brand als auch ein zu gering ausgeprägter ist höchst unerwünscht.
c) Farbmuster gefleckt (Merle) : Mit den unter a) und b) beschrieben Farben- saufarben, schwarz oder braun ist die dunkle Farbe immer die Grundfarbe. Ausnahme: rot gefleckt (rot mit dunklen Flecken). Erwünscht sind unregelmäßige graue oder auch beige Flecken (nicht erwünscht sind große Platten). Weder die dunkle noch die helle Farbe überwiegt. Nase, Krallen und Ballen schwarz.
d) Farbmuster Gestromt : Die Farbe des gestromten Teckels ist rot mit dunkler Stromung. Nase, Krallen und Ballen schwarz.
Alle nicht beschriebenen Farben und Farbmuster sind disqualifizierend. Schwache Pigmentierung ist höchst unerwünscht.

Langhaar

Haar
Das mit Unterwolle versehene schlichte, glänzende Haar, am Körper anliegend, verlängert sich am Hals und an der Unterseite des Körpers, hängt am Behang über, zeigt an der Hinterseite der Läufe eine deutlich längere Behaarung (Befederung), erreicht seine größte Länge an der Unterseite der Rute und bildet dort eine vollständige Fahne.
Farbe
a) Einfarbige : Rot. Rot mit Deckhaar. Indes ist die reine dunkle Farbe vorzuziehen. Ein kleiner weißer (bis zu 3 cm Durchmesser) Brustfleck ist erlaubt. Nase, Krallen und Ballen schwarz; rötlichbraun ist nicht erwünscht.
b) Zweifarbige : Tiefschwarz oder braun, je mit zur Grundfarbe passenden Abzeichen (Brand, je dunkler desto besser und so rein wie möglich) über den Augen, an den Seiten des Fanges und der Unterlippe, am inneren Behangrand, an der Vorbrust, an den Innen- und Hinterseiten der Läufe, an den Pfoten, um den Anus und von dort bis etwa ein Drittel bis zur Hälfte der Unterseite der Rute. Nase, Krallen und Ballen bei schwarzen Hunden schwarz, bei braunen Hunden braun. Ein kleiner weißer Fleck (bis zu 3 cm Durchmesser) ist nur an der Brust erlaubt. Sowohl ein zu stark verbreiteter Brand als auch ein zu gering ausgeprägter ist höchst unerwünscht.
c) Farbmuster gefleckte (Merle) : Die Grundfarbe ist immer die dunkle Farbe (schwarz oder braun). Ausnahme: rot gefleckt (rot mit dunklen Flecken) Erwünscht sind unregelmäßige graue oder auch beige Flecken (nicht erwünscht sind große Platten). Weder die dunkle noch die helle Farbe überwiegt. Nase, Krallen und Ballen bei Hunden mit der Grundfarbe wie unter a+b.
d) Farbmuster gestromt: Die Farbe des gestromten Teckels ist rot mit dunkler Stromung. Nase, Krallen und Ballen sind schwarz.
Alle nicht beschriebenen Farben und Farbmuster sind disqualifizierend. Schwache Pigmentierung ist höchst unerwünscht.

Grösse und gewicht

Widerristhöhe
Der Brustumfang wird im Alter von mindestens 15 Monaten vermessen, vom höchsten Punkt des Widerrists bis zum tiefsten Punkt der Brust (mit wenig gespanntem Maßband).
Teckel : Brustumfang : Rüden : über 37 bis 47 cm, Hündinnen : über 35 bis 45 cm.
Zwergteckel : Brustumfang : Rüden : über 32 cm bis 37 cm, Hündinnen : über 30 cm bis 35 cm.
Kaninchenteckel : Brustumfang : Rüden : 27 cm bis 32 cm, Hündinnen : 25 cm bis 30 cm.

Fehler

• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen.
• Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden.

Allgemeine Fehler

Die M3 (Molaren 3) bleiben bei der Beurteilung unberücksichtigt - Das Fehlen von zwei PM1 (Prämolaren 1) ist nicht als Fehler zu werten - Als Fehler ist das Fehlen eines PM2 zu werten, wenn ausser den M3 keine weiteren Zähne fehlen, ebenso eine Abweichung vom korrekt schliessenden Scherengebiss wie zB das Zangengebiss.

Schwere fehler

 Schwächliche, hochläufige oder am Boden schleppende Gestalt.
 Andere Zahnfehler als unter Fehler bzw ausschliessende Fehler beschrieben.
 Glasaugen bei anderen als gefleckten Hunden.
 Spitze, sehr faltige Behänge.
 In den Schultern hängender Körper.
 Senkrücken, Karpfenrücken.
 Schwache Lendengegend.
 Stark Überbauter Hund (Kruppe steht höher als der Widerrist).
 Zu schwacher Brustkorb.
 Windhundartig aufgezogene Flanke.
 Schlecht gewinkelte Vorder- und Hinterhand.
 Schmale, muskelarme Hinterhand.
 Kuhhessigkeit, Fassbeinigkeit.
 Einwärts oder zu sehr nach auswärts gedrehte Pfoten.
 Gespreizte Zehen.
 Schwerfälliger, unbeholfener, watschelnder Gang.

Fehler für den Mantel

Kurzhaarteckel
 Zu feines, dünnes Haar; haarlose Stellen an den Behängen (Lederohren), sonstige haarlose Stellen.
 Allzu grobes, langes Haar.
 Bürstenrute.
 Teilweise oder in ganzer Länge unbehaarte Rute.
Rauhhaar-Teckel
 Weiches Haar, ob kurz oder lang.
 Langes, in allen Richtungen vom Körper abstehendes Haar.
 Gelocktes oder welliges Haar.
 Weiches Kopfhaar.
 Fahnenrute.
 Fehlender Bart.
 Fehlende Unterwolle.
 Kurzhaarigkeit.
Langhaar-Teckel
 Am ganzen Körper gleichmässig lange Behaarung.
 Gewelltes oder struppiges Haar.
 Fehlen der Fahnenrute.
 Fehlen des überhängenden Haares am Behang.
 Kurzhaarigkeit.
 Stark gescheiteltes Haar auf dem Rücken.
 Zu lange Behaarung zwischen den Zehen.

Disqualifizierende fehler

 Aggressive oder ubermässig ängstliche Hunde.
 Vorbiss, Rückbiss, Kreuzbiss.
 Fehlstellung der Unterkiefereckzähne.
 Fehlen eines oder mehrerer Canini oder eines oder mehrerer Incisivi.
 Das Fehlen von anderen Prämolaren oder Molaren.
 Ausnahmen : Die unter Fehlern genannten zwei PM1 bzw einem PM2 ohne Berücksichtigung der M3.
 Abgesetzte Brust.
 Sämtliche Rutenfehler.
 Sehr lose Schultern.
 Knicken im Vorderfusswurzelgelenk.
 Schwarze Farbe ohne Brand; weisse Farbe mit oder ohne Brand.
 Andere Farben als unter Farbe aufgelistet.

NB :

• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden.
• Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend.
• Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden.
• Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden.

Bibliografie

http://www.fci.be/

 

Detaillierter Verlauf

Der Dackel ist wirklich ein Hund, und er beweist es. Wenn nicht, in welcher Eigenschaft würde er für sich selbst eine Gruppe in der Klassifizierung von Hunderassen, die vierte profitieren? Es gibt keinen Hund, der durch seine besondere Morphologie mehr dazu imstande wäre, unterirdisch zu jagen: Er kann in die dichtesten Höhlen eindringen, und die Gestalt seines Unterarms macht ihn zu einem bemerkenswerten Grabhügel. Der Dackel ist jedoch kein Terrier, da er im Einklang mit den aktuellen Hunden abstammt. Er jagt auch Hasen und sogar große Spiele wie diese.

Dass dieser Vertreter der Hundeart; derjenige mit den Beinen proportional zum Körper am kürzesten; als "rennender" Hund qualifiziert zu werden, mag überraschen. Aber es wird daran erinnert, dass dies Jagdschießen und nicht Jagd ist. Ein Wildtier, das weiß, dass es von einem kleinen, langsamen und sehr schreienden Hund wie dem Dackel verfolgt wird, macht sich keine Sorgen; Ohne zu weit zu eilen, achtet er darauf, dass der Dackel ihn sicher in die Reichweite des Jägers bringt. Und auch wenn der Dackel nicht als gewöhnlicher Hund gilt, zeigt sich seine heutige Natur auch in Herkunft und Geschichte.

Es ist unbestreitbar, dass es sehr frühe Hundebassen gab. Professor Edmond Dechambre sagt, dass in einer neolithischen Höhle in Vence Knochen von Basset-Hunden gefunden wurden. Wir können unbestreitbare Bassets in der ägyptischen Kunst erkennen: die ersten befinden sich im Mittleren Königreich, in der zwölften Dynastie (die von Amenemhat und Sesostris im 20. und 19. Jahrhundert v. Chr.). Zufälligerweise scheint dieser ägyptische Hund, der speziell der Wache zugeteilt wurde, "Tekal" genannt zu werden. Es sollte jedoch nicht geschlossen werden, dass er der wahre Vorfahre des Dackels ist, weil wir dann seine Spur verlieren. Es wäre wirklich schwierig, eine historische Verbindung zwischen dem Tekal und dem Dackel herzustellen.

Ernster ist die Spur des gemeinsamen europäischen Basset, der im Mittelalter erschien. Die Jäger dieser Zeit nutzten diese "Mutanten", die Bassets (sie präsentieren eine partielle Achondroplasie, die die Länge ihrer Mitglieder reduziert). Sie waren nicht nur eine Kuriosität der Natur, sondern sie konnten sich als unvergleichlich nützlich für die Untergrundjagd erweisen. So finden wir ab dem 14. Jahrhundert in den germanischen Schriften den Begriff "Dachshund", den alten Namen des Dackels.

Dieser Gebrauch des Bassets wird von Fouilloux bezeugt, der schreibt: "Venus aus den Ländern Flandern und Artois, einige sind rumpfbeinig und gewöhnlich kurzhaarig, die anderen geradebeinig und sind als Barthaare gerne großhaarig. Jene mit verdrehten Beinen fließen leichter in den Boden als andere und sind besser für Dachse geeignet. Artois und Flandern sind nicht weit von der Heimat des Dackels entfernt, einem Land, das sich der Jagdkunst kaum bewusst ist und in dem wir uns offensichtlich besonders für die Auswahl von Hunden interessiert haben Feuerzeuge und Bassets nützlicher für Schützen als schnelle und große "forensische" Hunde.

René Depoux, Präsident des französischen Dackelclubs, zitiert in einer sehr ausführlichen Studie über die Grabung mehrere Darstellungen oder Schriften des XVIII. Jahrhunderts über den Dackel: "Im Jahre 1719 haben wir die erste Arbeit, von der ein wichtiger Teil unserem Hund gewidmet ist: Der Vollkommene Teutscher jager, herausgegeben von Flemming. Ein 1723 in Frankreich veröffentlichter Stich zeigt uns eine Jagd-U-Bahn mit Dackel, die zu beweisen scheint, dass die Deutschen im frühen 18. Jahrhundert begannen, ihre Hunde zu exportieren. "

Zur Unterstützung dieses möglichen "Exports" wird das berühmte Gemälde von Jean-Baptiste Oudry (1686 - 1755), dem Hunde- und Jagdmaler Ludwigs XV., Erwähnt. Es handelt sich um ein prächtiges Basset, das dem Dackel sehr ähnlich ist, während es sich von den Bassets des Artois und der Normandie unterscheidet, insbesondere wegen seiner Morphologie, der Form seines Kopfes und seiner Ohren und seine Farbe (schwarz und Feuer). Das Dekor, bestehend aus einem Gewehr und einem Hasen und einem Fasan, hängt an einem Nagel und lässt keinen Zweifel an der Arbeit dieses Hundes.

Wenn der Dackel ein sehr alter Basset ist, welche Rasse ist die kurzbeinige Version? Unter den deutschen Hunden gibt es viele Rassen mit Ähnlichkeiten zum Dackel: Bluthunde, wie Hannover und Bayern, und besonders der Bracken; Ein Begriff, der nicht von Braques übersetzt werden sollte, aber dessen französisches Äquivalent sicher ist, nach dem Vorschlag von Raymond Triquet, "Brachets", die zwischen den Hunden aus Blut und dem Dackel für die Länge ihrer Beine stehen. So kann man die Deutsche Bracke, die Dachsbracke von Westfalen und die von Tirol zitieren: Silhouette, Kopf, Ohren, Farben, Gemeinsamkeiten zwischen diesen Rassen und dem Dackel, sind ebenso Argumente für diese Abstammung. Dackeln hingegen sind leichter, sogar der späte Dackel Typ "schwer" (bis 13 kg). Es kann durch einen Beitrag von Pinscher erklärt werden, der für seinen Biss bekannt ist und deshalb mit dem Dackel gekreuzt wurde, um ihn gegen den Dachs zu verwenden.

Obwohl die Dackelberufung als Jäger sehr alt ist, ist auch seine Rolle als Hund nicht neu. Es kann gesagt werden, dass es während seiner Reise von Deutschland nach England zu ihm kam. Im Jahr 1839 traf Königin Victoria Prinz Albert von Sachsen Coburg Gotha. Unbestreitbar gefielen ihr die Lieblingshunde des Prinzen von Anfang an, denn sie brachte einen, den berühmten Dashy, zurück. Und im nächsten Jahr, als sie den Prinzen heiratet, wird er von einem Rudel Dackel begleitet. Später wird Königin Viktoria vielen anderen Rassen Gefallen tun, die sie helfen wird, in England aufzuzwingen. Aber es ist eine Tatsache, dass der Dachshund Vorrang hat.

So wird der Dackel zusammen mit seinen Jagden in Deutschland zu einem echten Vergnügungshund in Großbritannien. Ab 1866 sehen wir ihn in den englischen Ausstellungen. 1873 erkennt der Kennel Club ihn offiziell als Rasse an (nach der Ausstellung im Crystal Palace). Der 1881 gegründete British Club ist der erste seiner Art auf der Welt. Wir können schließlich feststellen, dass in einer Sonderausstellung des Rennens, das 1886 stattfindet und wo es zweihundert Teilnehmer gibt, der erste Champion ein gewisser Maximus ist, der von William Arkwright aufgezogen wurde.

Auch Stanley Dangerfield mag nicht ganz falsch liegen, wenn er sagt: "England kann die Hauptrolle in der Entwicklung dieser Rasse beanspruchen, die der Welt Popularität verdankt, die sie genießt." Über England gelangten die Dackeln 1870 in die Vereinigten Staaten und nach Kanada. Es wurde beobachtet, daß ein gewisser Dr. Tawdel es zuerst zur Jagd einführte und W. Loeffer damit begann ausgestellt von 1880. Im Jahr 1895 wurde der American Race Club erstellt.

Wenn die Engländer in den angelsächsischen Ländern eine Hauptrolle spielen, muss der Dackel für den Rest der Welt nach Deutschland zurückgebracht werden. In diesem Land wurde seine Berufung als Unternehmen schnell bestätigt, wie 1867 von der Empfehlung von von Daake berichtet wurde: "Der Dackel soll wie ein Jagdhund aufgezogen werden. Der Deutsche Club wurde 1888 von Emile Ilgner gegründet, dem wir das erste dem Dackel (1896) gewidmete Werk verdanken. Von Teckel oder Dackel; die beiden Begriffe werden gleich verwendet, Dackel eher im Norden, Dackel weiter im Süden; hier ist es hauptsächlich der Dackel mit kurzen Haaren, zweifellos die ursprüngliche Sorte. Diejenigen mit langen Haaren und langen Haaren warteten jedoch nicht auf die Ankunft der Kynophilie, um das Tageslicht zu sehen.

Der langhaarige Dackel war bereits im 18. Jahrhundert präsent: Ein Stich von JE Ridinger (1698-1767) zeigt beispielsweise ein Exemplar mit Fransenschwanz, Beinen und Flanken. Es ist, weil diese Vielfalt von Dackel die Gastgeber von fürstlichen und königlichen Höfen gewesen ist, dass seine Geschichte bekannt ist. Dank der Forschungen von R. Klotz wissen wir, dass wir unter der Regierung von Johann Georg II. (1660 - 1693), Prinz von Anhalt-Dassau, bereits den Dackel mit kleinen deutschen Spaniels überquert haben, um ihm einen Charakter zu geben fügsamer. Am Ende des 18. Jahrhunderts führten diese Kreuze unter der Leitung eines gewissen AW Leopold Wöpke zur Schaffung einer gut eingeführten und bekannten Linie, daher der Name "Wöpke-Rasse" für diese Dachshunde. Langhaarig. Es scheint jedoch, dass dieser Blutstrom am Ende des neunzehnten Jahrhunderts fast verschwunden war.

Die "Rangger-Rasse", genannt Joseph Rangger, des bayerischen Königshauses, war ebenfalls ein langhaariger Dackel. König Maximilian I. von Bayern (1779 - 1825) schätzte diesen Hundstyp sehr, den Rangger ab 1858 verbesserte und der den meisten der ersten langhaarigen Dackel, die in den Registern eines Klubs eingetragen sind, zugrunde zu liegen scheint. Special, reserviert für diese Sorte im Jahr 1888. Dieser Club wurde schnell vom Dachshund Club absorbiert. Einer der ersten und wichtigsten Züchter dieser Sorte war Baron von Cram.

Man kann davon ausgehen, dass der Dackel mindestens genauso alt ist, aber es ist klar, dass seine Vorgeschichte viel vager ist. Im Hinblick auf die Dachsjagd war es jedoch wahrscheinlich nicht lange her, die positiven Auswirkungen von Kreuzungen mit Pinschern, die haarig waren, bekannt für ihren Biss und ihre Aggressivität zu bemerken; diese Hunde, lange als "Stallgreife" bezeichnet, wurden später Schnauzer genannt (1907 offiziell anerkannt). Die erste Erwähnung eines harthaarigen Dackels stammt aus dem Jahr 1883: Kapitän von Wardenburg zeigte zu dieser Zeit ein Motiv namens Mordax, bekannt als Ergebnis eines Kreuzes mit einem harthaarigen Pinscher.

Dann fiel die Wahl dieser Sorte dem Schnauzer selbst und auch den britischen Terriern (besonders Dandie Dinmont und vielleicht Schotten) ein. Seit einiger Zeit sind einige der Besonderheiten dieser Hunde (die Schnauzer-Statur an den Beinen, das "weiche" Haar und das Toupet am Dandie-Schädel) im Dackel wieder aufgetaucht, aber diese Sorte ist perfekt fixiert. seit vielen Jahrzehnten.

Der erste Standard des Rennens datiert vom 8. Mai 1925. Es kann bemerkt werden, dass es drei Größen zur Verfügung stellte: die "schwere" Art, über 7 Kilo (und bis zu 13 Kilo); der "durchschnittliche" Typ, der 7 Kilo nicht übersteigt; der "Zwerg" -Typ, dessen Maximalgewicht bei 4 Kilogramm lag. Am 9. Mai 1947 änderte der Deutsche Dachshund-Club diese Waage in Richtung allgemeiner Erleichterung. So sollte der "Standard" -Typ 9 Kilo und der "Zwerg" nicht überschreiten, 4 Kilo maximal bei achtzehn Monaten; Das Kaninchenteckel (Wort für Wort Dackel-Hase) hatte sein maximales Gewicht nach achtzehn Monaten auf 3,5 kg festgelegt. Diese Sorten gibt es noch, aber heute bestimmt nicht mehr das Gewicht, ob der Hund Zwerg oder Kaninchen ist, sondern der Brustumfang: 35 Zentimeter für die Zwerge und 30 Zentimeter für die Zwerge. Kaninchen.

Nach dem Zweiten Weltkrieg wuchs die deutsche Viehhaltung beträchtlich und erreichte 10.000, 15.000 und dann 20.000 weitere Geburten pro Jahr. Bis zu dem Punkt, dass die Rasse als der beliebteste Hund in Deutschland, kurz nach dem Deutschen Schäferhund, gilt. Wie immer war diese Zucht auf eine sehr strenge Selektion ausgerichtet und brachte Linien von großem Wert hervor, die in allen Jagddisziplinen auf Deutsch glänzen konnten. Und wir wissen, dass die Deutschen in Bezug auf die Vielseitigkeit der Jagdhunde sehr spezifische und fortgeschrittene Anforderungen haben.

Auf der anderen Seite des Rheins gab es jedoch auch eine Massenzucht, deren Ziel nicht die Jagd war. Ihre Produkte, die nicht unbedingt vom VDH (Verband für das Deutsche Hundeiösen) anerkannt wurden, wurden von nichtamtlichen Organen registriert, die nicht von der International Cynological Federation zugelassen waren. Dieses Phänomen hatte eine große Bedeutung durch die Anzahl dieser Hunde, die in den Jahren 1960 - 1970 vor allem nach Frankreich exportiert wurden, während die Mode des Dackel im Hexagon in vollem Gange war. Ein Beispiel könnte eine Vorstellung von der Entwicklung der Dackel-Landwirtschaft in Deutschland geben: Das kleine Dorf Gerweiss, in der Mitte eines der wichtigsten Produktionsgebiete des Dackels, konnte auf einmal fast fünfhundert zählen Züchter spezialisiert auf Dackel für achthundert Einwohner.

Hinsichtlich der Situation der Rasse in ihrem Herkunftsland ist noch eine weitere Beobachtung erforderlich: Ende der 1930er Jahre wurde die kurzhaarige Sorte bereits von den anderen aufgenommen oder sogar übertroffen. Diese Entwicklung wurde in den Jahren 1960 - 1970 mit einer signifikanten Entwicklung des Dackel mit harten Haaren und vor allem einem Boom der langen Haare akzentuiert. Gegenwärtig ist das harte Haar zur häufigsten Sorte geworden, und die Anzahl der kurzen Haare ist zehn- oder zwölfmal niedriger als die der beiden anderen Sorten.

Der Dachshund ist Frankreichs Gastgeber seit 1900, als die ersten Exemplare ausgestellt wurden. Lange Zeit war der Dackel ein Hund der Kenner, Hundeliebhaber, Jäger, deren Ziel es war, schöne Hunde aus den besten Blutströmen zu erzeugen und sich gleichzeitig in den Jagdgeschehen unter Beweis zu stellen Erde. Nach dem zweiten Weltkrieg interessierten sich Hundeliebhaber auch für die verschiedenen anderen Verwendungszwecke, die in seinem Herkunftsland geplant waren. So wurden ab 1961 auf Veranlassung von R. Depoux Tests von "über den Hasen geführt", "Suche nach dem verwundeten Großwild", "Arbeit mit Holz" durchgeführt Fuß. Diese Veranstaltungen wurden vom Deutschen Club anerkannt und zeugen von der perfekten Zusammenarbeit und Identität der Ansichten zwischen den französischen und deutschen Verbänden.

Im Übrigen war der französische Club einer der ersten, der über ein ständiges Sekretariat verfügte, dessen Organisation sich als stark genug erwies, um die Verwaltung eines Buches der Arbeitsherkunft sicherzustellen. ein unverzichtbares Werkzeug für alle rationalen Auswahlbemühungen in diesem Bereich. Der Club konnte auch eine Tätowierungserkennung (anstelle des nasalen Eindrucks) entwickeln, eine Methode, die erst viel später von den Behörden angenommen wurde. Zu sagen, dass die französische Zucht von Dackel schnell ein hohes Qualitätsniveau erreicht hat, entspricht also vollkommen der Wahrheit.

Zur gleichen Zeit, der Dachshund; und hauptsächlich die kurzhaarige Sorte; war das Thema einer ziemlich fantastischen Mode. Viele Persönlichkeiten der Show adoptierten diesen Hund mit der witzigen Silhouette und radikal anders als alle anderen Hunde und trugen so dazu bei, ihn populär zu machen. Natürlich führte diese Verrücktheit zum Auftreten von Zahlen, deren Fülle der Mittelmäßigkeit entsprach, sowie zu Missverständnissen, die sich aus einem Mangel an Wissen über die wahre Natur des Dackel ergaben. Und es ist ein kleiner Trost zu sagen, dass diese Situation in vielen anderen Ländern die gleiche ist, einschließlich; wie wir gesehen haben; in Deutschland.

Es besteht kein Zweifel, dass die Jagd nicht nur der Dachshund ist, noch sein exklusiver Absatz: das Graben, die Suche nach dem verwundeten Großwild, seine großen Spezialitäten, betreffen nur eine begrenzte Anzahl von Liebhaber. Seine Holzjagd und Bürsten Fähigkeiten sind unbestreitbar, aber die Konkurrenz ist hart, die Auswahl ist sehr breit. Die Morphologie und der Charakter des Dackels sind nicht mit einer Begleitfunktion inkompatibel, eine Funktion, in der dieser alte Jäger nicht neu ist.

Der Dackel hat siebenundzwanzig Sorten. Drei Gewichtsklassen, drei Arten von Haaren, drei Farbbereiche: Dies könnte die Rollenverteilung fördern. Sicherlich passt der Standard-Dackel besser zum Jäger, der langhaarige Dackel ist eher wie ein Hund. Auf die gleiche Weise kann man bestimmte Charakterunterschiede zwischen den harten Haaren und den langen Haaren hervorheben. Wir dürfen jedoch nicht die Einheit der Rasse aus den Augen verlieren, die um so schwieriger zu erhalten ist, weil die Vielfalt zahlreich ist und die Rollen, Fähigkeiten und Nutzungen vielfältig sind.

Diese Präambel war notwendig, um zu erklären, dass utilitaristische Fähigkeiten in einem bestimmten Anteil von Dackel, unabhängig von ihrer Größe oder ihren Haaren manifestiert werden müssen. Es sind also Zwerge, die in den schwierigsten Prüfungen erfolgreich sind und Kaninchen, die für sie an Hasenversuchen erfolgreich teilnehmen. Es ist immer möglich; das ist bewiesen; um aus Arbeitslinien perfekte Hunde in Bezug auf ihre Ästhetik und das Gleichgewicht ihres Charakters zu erhalten, einfach zu handhaben für eine unerfahrene Person.

Darüber hinaus können sich diese Hunde an eine Vielzahl von Umgebungen anpassen. Das Gegenteil, das heißt, die ursprünglichen Fähigkeiten zu finden, zu arbeiten, wenn die Rasse nur wegen ihrer Schönheit und in einer Rolle der Annehmlichkeit ausgewählt wird, ist viel schwieriger zu erreichen, sogar utopisch. In dieser Hinsicht ist das Beispiel von Charles Huge typisch. Dieser bekannte belgische Kynologe und Züchter wollte in seiner Dackel-Zuchtfarm Themen auswählen, die für Arbeitswettbewerbe geeignet sind. Nach Jahren erfolgloser Bemühungen gab er auf und erlangte Arbeit Dackel. Die Morphologie des letzteren war zweifellos nicht tadellos, aber in kurzer Zeit war er in der Lage, sowohl in den Duellprozessen als auch in den Ausstellungsringen erste Preise zu gewinnen.

Beginnen wir mit den Dienstleistungen, die ein Jäger einem wohlgeborenen Dackel bieten kann. Der Dackel ist eine von drei Rassen (mit Foxterrier und Jagdterrier), die regelmäßig zum Graben verwendet werden: Die meisten Terrierrassen haben nur noch den Namen. Der Dachshund wird in diesem Gebiet wegen seiner Fähigkeit, alle Höhlen zu durchdringen, seiner unvergleichlichen Begabungsfähigkeit, seines mutigen und beißenden Verhaltens, aber auch wegen der Klugheit und Intelligenz, die er gegebenenfalls zu demonstrieren weiß, sehr geschätzt , die verhindert, dass er verkrüppelt wird.

Seine Verwendung als "roter Hund" ist in Deutschland traditionell und verbreitet sich in Frankreich. Die Spezialisten der Frage haben nicht die Absicht, diese Disziplin irgendeiner Rasse zu reservieren, auch wenn es ausschließlich Bluthund ist. Viele Hunde der verschiedensten Rassen können in erfahrenen Händen hervorragende Ergebnisse erzielen. In Frankreich besteht die Hauptsorge darin, Hunde zu dieser Spezialität auszubilden, anstatt geeignete Hunde zu finden.

Dackel haben jedoch unbestreitbare Prädispositionen und Vorteile für diese Funktion. Darüber hinaus haben sich Wildhüter und Mitarbeiter von Water and Forests nicht getäuscht und haben seit vielen Jahren viel davon gemacht. Das Buch The Search for Big Game Wounded (Ed Marc Titeux, Sarreguemines) sagt seinerseits über Dackel: "Ihre Leidenschaft für die Jagd, ihre geringe Größe am Widerrist prädisponieren sie für die Blutforschung. Sehr laut auf der Stimme, ausdauernd, die Nase nahe am Boden, sie sind oft gleich, wenn nicht sogar höher als die Leistung der Hunde von Rot Hannover. "

Der Dackel, unter der Bedingung, dass er sehr schreit und eine ernsthafte Ausbildung erhält (Stop to Order, Erinnerung), kann die größte Befriedigung bei der Erforschung von Besteck und Hecken und im Gestrüpp geben. Er ist einem Spaniel ebenbürtig, mit einer lauteren und mehr unterstützten Quest (was ein Vorteil ist) und einem so guten Hasen- oder Fasan-Spezialisten.

Seltener in Frankreich ist die Jagd auf Großwild (Wildschweine, Hirsche) und Hirsche, aber es ist in Deutschland weit verbreitet (es ist der Pirsch), vor allem mit Dackel. Wiederum wird ein Hund aus bewährten Linien, der "auf dem Knopf" trainiert wird, wahrscheinlich durch das Ausmaß seiner Fähigkeiten überraschen. Es ist das gleiche in der Jagd geschlagen. Noch in Deutschland werfen einige Jäger ihre Dackel in die Obhut des Spieles und des toten Spiels: sehr rücksichtslos dann, wer es wagen würde, sich ihm zu nähern.

Schließlich wurde die Rasse sowohl für die Trüffelforschung als auch für den Drogennachweis (in Kanada) eingesetzt, da sie aufgrund ihrer geringen Größe überall heranschleichen kann. Zwei spezielle Verwendungszwecke, um ehrlich zu sein, aber hätten wir sie auch in Betracht ziehen können, wenn die Rasse keine ausgezeichneten Arbeitslinien hätte?

Dennoch suchen die meisten Dackel-Käufer vor allem einen Begleiter. Wenn sie nur einen ursprünglichen und unterwürfigen Hund wollen, kann es andere Wahlen geben. Aber wenn sie eine echte Persönlichkeit haben wollen und sie selbst genug haben, um ihrem Hund Disziplin aufzuerlegen, ist der Dackel zweifellos gut für sie.

In Großbritannien ist der Dackel sicherlich weniger durchsetzungsfähig. Die Rasse ist ausschließlich Begleiter, und wenn ihr Körperbau nicht durch die Züchter verfälscht wurde (höchstens können wir beobachten, dass er noch "bodennaher" ist als anderswo), ist sein Charakter spürbar geschwächt. Dies ist so wahr, dass Tony Wilkinson in einer kürzlich erschienenen Arbeit Dackel behaupten konnte, dass "ihre Erziehung aufgrund ihrer immer gleichen Laune eine bloße Formalität ist".

Auf dem Kontinent hat der Dackel nichts von einem stumpfen Verstand. Im Gegenteil, er ist böswillig, freiwillig, cabotinisch, sogar kabarettär, eigensinnig und unabhängig, aber auch neugierig, angeblich ein bemerkenswertes Gefühl der Initiative, während er voller Energie und Energie ist. . Es ist ein Hund, mit dem man sich nicht langweilt, der sehr oft durch seine sehr scharfe Intelligenz, in einem Wort ein sehr liebenswerter Hund erstaunt. Es ist geeignet für einen etwas festen Meister, mit einem Minimum an natürlicher Autorität (das heißt das genaue Gegenteil von Autoritarismus und Brutalität). Er ist schließlich sehr gesellig, obwohl er seine Vorlieben haben kann und gegenüber gewissen Leuten misstrauisch und sogar ausgesprochen feindselig ist. Im Allgemeinen ist er auch ein ausgezeichneter Alarm, er hat Angst vor nichts und bellt nur weise. Wenn er daran gewöhnt ist, mit Kindern zu leben, ist er ein ausgezeichneter Begleiter für sie. Der Dackel, bekannt und weit verbreitet, ist immer noch so erstaunlich und originell.

Español

Teckel
FCI Standard No. 148

Origen
Alemania
Traducción
Sra. Anna Morgan
Idioma oficial : DE
Revisión : Sr. Jorge Nallem
Grupo
Grupo 4 Dachshund
Prueba de trabajo
Con prueba de trabajo
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
sábado 01 enero 1955
Publicación del estándar oficial válido
martes 25 mayo 2021
Última actualización
lunes 14 marzo 2022
En français, cette race se dit
Teckel
In English, this breed is said
Dachshund
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Dachshund
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Dashond

Utilizacion

Perro de caza sobre y bajo tierra.

Breve resumen historico

El Dachshund alemán, también llamado Dackel o Teckel, ha sido conocido desde la Edad Media. Cruzas con sabuesos fueron constantemente llevadas a cabo para obtener perros especialmente aptos a la caza bajo tierra. De estos perros de extremidades cortas, el Teckel se impuso y fue reconocido como una de las razas más útiles y polivalentes de perros cazadores. También tiene excelentes logros en la superficie, ladrando sin flaquear en el rastro, buscando y siguiendo presas heridas. El Club más antiguo dedicado a la crianza del Teckel es el “Deutsche Te- ckelklub e.V” fundado en 1888. Siendo conscientes de la salud hereditaria de la raza, perros con defectos congénitos de vista y oído, así como ataques epilépticos son indeseables y deben ser eliminados. Por décadas, el Teckel ha sido criado en tres tamaños (Teckel, Teckel Miniatura, Teckel para la caza del conejo) y en tres diferentes variedades de pelo (pelo corto, pelo duro, pelo largo).

Aspecto general

De estructura baja, con extremidades cortas, cuerpo alargado pero compacto y con fuerte musculatura. La cabeza es llevada con desenvoltura y orgullo; la expresión es astuta. A pesar de tener extremidades cortas, en relación al cuerpo, no debe ser torpe o limitado en sus movimientos. El desarrollo específico de ambos sexos es típico.

Proporciones importantes

Con la distancia del pecho sobre el nivel del piso de aproximadamente un tercio de la altura a la cruz, el largo del cuerpo debe ser de una relación armoniosa con la altura a la cruz, aproximadamente de 1 a 1.7 -1.8.

Temperamento / comportamiento

Por naturaleza amigable, ni miedoso ni agresivo, con un temperamento equilibrado. Perro de caza apasionado, perseverante, ágil y de olfato fino

Cabeza

Region craneal

Cabeza
Alargada, tanto vista desde arriba como de perfil, se estrecha proporcionalmente hasta la trufa, pero no debe ser puntiaguda. Los arcos superciliares son claramente definidos. El cartílago nasal y la caña nasal son largos y estrechos.
Cráneo
Más bien plano, uniéndose gradualmente con una caña nasal levemente arqueada. 
Depresión naso-frontal (stop)
Poco marcado.

Facial region

Trufa
Bien desarrollada.
Hocico
Largo, lo suficientemente ancho y fuerte. Se debe abrir ampliamente, dividido hasta la altura de los ojos.
Belfos
Apretados, cubriendo bien el maxilar inferior.
Mandíbulas / Dientes
Maxilar superior e inferior fuertemente desarrollado. Mordida en tijera, regular. Lo ideal es una dentadura completa con 42 dientes según la fórmula dentaria, con colmillos fuertes y exactamente engranados.
Ojos
De tamaño medio, ovalados y bien separados, con expresión clara y enérgica, pero al mismo tiempo confiada y no penetrante. Color rojo-marrón oscuro y brillante hasta marrón negro en todos los colores del pelaje de los perros. Los ojos gazeos en los perros arlequines no son deseables, pero deben ser tolerados.
Orejas
Insertadas altas, no demasiado adelante, bastante pero no demasiado largas, redondeadas, móviles, el borde anterior está bien pegado a las mejillas.

Cuello

Suficientemente largo y musculoso; piel bien pegada sin papada, ligeramente arqueado en la nuca, llevado libre y bien erguido.

Cuerpo

Línea superior
Armoniosa, se extiende desde la nuca hasta la grupa ligeramente oblicua.
Cruz
Pronunciada.
Espalda
Después de la cruz alta, a lo largo de las vértebras torácicas, nivelada o ligeramente oblicua hacia atrás. Fuerte y bien musculoso.
Lomo
Fuerte musculatura, suficientemente largo.
Grupa
Ancha, de largo suficiente y ligeramente inclinada.
Pecho
Esternón fuertemente pronunciado y tan saliente que se formen leves hoyos a cada lado. El tórax, visto de frente, es ovalado, visto de arriba y de lado es amplio para garantizar un excelente desarrollo del corazón y de los pulmones. Las costillas se extienden muy hacia atrás. Si el largo y la angulación de las escápulas y del brazo son correctos, los miembros delanteros, vistos de perfil, deben tapar el punto más bajo de la línea del pecho.
Línea inferior
Ligeramente recogidos.

Cola

Implantada no demasiado alta y llevada en la prolongación de la línea de la espalda. Una leve curva en el último tercio de la cola es permitida.

Extremidades

Miembros anteriores

Generalidad
Con fuertes músculos y bien angulados; vistos de frente miembros secos, derechos con huesos fuertes y pies dirigidos derechos hacia adelante.
Hombro
Músculos en relieve. La escápula larga está inclinada y bien pegada al tórax
Brazo
De la misma longitud que la escápula, debe formar aproximadamente un ángulo recto con ésta. Huesos fuertes y buena musculatura, pegado a las costillas, pero libre en sus movimientos.
Codo
No deben estar inclinados ni hacia adentro ni hacia fuera.
Antebrazo
Corto, pero del largo suficiente para que la distancia del pecho al suelo sea aproximadamente un tercio de la altura a la cruz. En lo posible derecho.
Carpo
Las articulaciones carpianas están algo más juntas que la articulación del hombro.
Metacarpo
Visto de perfil, no es empinado ni visiblemente inclinado hacia adelante.
Pies delanteros
Dedos colocados uno junto al otro y bien arqueados con almohadillas fuertes, resistentes y gruesas y las uñas cortas y fuertes. El quinto dedo no tiene ninguna función pero no debe ser amputado.

Miembros posteriores

Generalidad
Fuerte musculatura, en correcta proporción a los miem- bros anteriores. Bien angulado en las articulaciones de la rodilla y tibio tarsiana, miembros paralelos y en posición ni muy juntos ni muy separados.
Muslo
Debe ser de buen largo y con fuertes músculos
Pierna
Corta, aproximadamente en ángulo recto con el muslo, fuerte musculatura.
Rodilla
Ancha y fuerte, con angulación marcada.
Metatarso
Relativamente largo, móvil en relación a la pierna, li- geramente encorvado hacia adelante.
Corvejón
Fuerte, tendinoso y seco.
Pies traseros
Cuatro dedos colocados bien juntos y bien arqueados reposan completamente en las almohadillas resistentes.

Movimiento

El movimiento debe abarcar mucho terreno, debe ser fluido con un fuerte empuje con un paso largo y no elevado hacia delante, fuerte empuje y causando una transición liviana y elástica sobre la línea superior. El porte de la cola debe ser una continuación armónica de la línea superior y ligeramente caída. Durante el movimiento los miembros anteriores y posteriores deben moverse paralelamente hacia delante.

Piel

Bien pegada.

Manto

Pelo
Teckel de pelo corto
Corto, espeso, brillante, liso, bien pegado al cuerpo, fuerte y duro no debe mostrar zonas sin pelo.
Cola: Con pelo fino y tupido, pero no es demasiado peluda. El pelo protector algo más largo en su parte inferior no debe penalizarse.
Teckel de pelo duro
Con excepción del hocico, las cejas y las orejas, tiene en todo el cuerpo, mezclado con la capa interna de pelo, una capa externa regularmente pegada, espesa y de alambrada. En el hocico se forma una barba bien marcada. Las cejas son tupidas. En las orejas, el pelo es más corto que en el cuerpo, casi liso. Cola con pelo bien desarrollado, uniforme y muy pegado.
Teckel de pelo largo
El pelo provisto de una capa interna de pelos es liso con brillo y bien pegado al cuerpo, se alarga debajo del cuello y en la parte inferior del cuerpo, sobresale en las orejas y presenta en la parte posterior de las extremidades un pelo claramente más largo en forma de plumas. El pelo más largo se encuentra en la parte inferior de la cola donde forma una verdadera bandera.
Color
Teckel de pelo corto
a) Perros unicolores: Rojo, rojo-amarillo, amarillo, todos los colores sin o con moteado negro. Se prefiere siempre el color limpio y el rojo se aprecia más que el rojo amarillo o el amarillo. También los perros muy salpicados de negro son incluidos en esta categoría y no entre los perros de otros colores. El blanco no es deseable, pero en forma de unas pequeñas manchitas no es eliminatorio. Trufa y uñas negras; también se permite el rojizo- marrón, pero no es deseable.
b) Perros bicolores: Negro profundo o marrón, todos con marcas fuego de color rojo oxidado o amarillo encima de los ojos, a los costados del hocico y del labio inferior, en el borde interior de las orejas, en el antepecho, en las partes interiores y posteriores de las extremidades, en los pies, alrededor del ano y desde aquí hasta un tercio o la mitad de la parte inferior de la cola. Trufa y uñas negras en perros negros; en perros de color marrón la trufa y las uñas son de color marrón. El blanco no es deseable, pero en forma de unas pequeñas manchitas no es eliminatorio. Marcas fuego demasiado extendidas no son deseables.
c) Perros manchados: (arlequines, atigrados): El color básico es siempre el color oscuro ( negro, rojo o gris). Son deseables manchas irregulares grises pero también de color beige (no se desean manchas muy grandes). Ni el color oscuro ni el claro deben predominar. El color del Teckel atigrado tiene rayas más oscuras sobre un fondo rojo o amarillo. Trufa y uñas como en los perros uni o bicolores. Teckel de pelo duro
Predominante color cerdo claro u oscuro, como así también el color de las hojas secas. En lo demás valen las descripciones de los colores como en el Pelo Corto desde el punto a) hasta c).
Teckel de pelo largo
Como en la descripción del Pelo Corto en los puntos a) hasta c)

Tamaño y peso

Altura a la cruz
El perímetro torácico medido con una edad mínima de 15 meses, de la parte más alta de la cruz hasta la parte más baja del pecho (aplicando poca tensión en la cinta métrica).
Dachshund Standard : Machos : más de 37 cm – hasta 47 cm. Hembras : más de 35 cm – hasta 45 cm
Dachshund Miniatura : Machos : más de 32 cm – hasta 37 cm. Hembras : más de 30 cm – hasta 35 cm
Dachshund Kaninchen (para la caza del conejo) : Machos : 27 cm – hasta 32 cm. Hembras : 25 cm – hasta 30 cm

Faltas

• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional.
• Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad.

Faltas generales

Los M3 (molares 3) no se toman en consideración durante la evaluación - La ausencia de dos PM1 (Premolar 1) no se debe considerar como falta - Como falta se debe considerar la ausencia de un PM2, cuando no faltan otros dientes salvo los M3, como así también cualquier otra desviación de una mordida en tijera correcta, como por ejemplo una mordida en pinza.

Faltas graves

 Constitución débil, extremidades muy largas o tan cortas que el perro parezca arrastrarse por el suelo.
 Ausencia de otros dientes a aquellos descriptos en faltas o faltas eliminatorias.
 Ojos gazeos en cualquier otro color que en los perros manchados.
 Orejas puntiagudas o con muchos pliegues.
 Cuerpo caído entre los hombros.
 Espalda vencida o de carpa.
 Lomo débil.
 Perro con una estructura demasiado fuerte; (La grupa está más alta que la cruz).
 Caja torácica muy débil.
 Flancos agalgados.
 Miembros anteriores y posteriores mal angulados.
 Miembros posteriores estrechos, falta de músculos.
 Corvejones de vaca o abarrilados.
 Pies vueltos hacia adentro o demasiado hacia afuera.
 Dedos separados.
 Movimiento pesado, torpe, patoso.

Los fallos de la capa

Teckel de pelo corto
 Pelo muy fino, muy delgado, zonas calvas en las orejas (orejas de cuero), otras zonas calvas.
 Pelo demasiado grueso o muy largo.
 Cola en forma de cepillo.
 Cola sin pelo parcial o en todo su largo.
Teckel de pelo duro
 Pelo suave, ya sea corto o largo.
 Pelo largo separado del cuerpo en todas las direcciones.
 Pelo ondulado o rizado.
 Pelo suave en la cabeza.
 Cola formando una bandera.
 Ausencia de barba.
 Ausencia de capa interna de pelos.
 Pelo corto.
Teckel de pelo largo
 Pelo del mismo largo en todo el cuerpo.
 Pelo ondulado o hirsuto.
 Ausencia de bandera en la cola.
 Ausencia de pelo sobresaliente en las orejas.
 Pelo corto.
 Pelo marcadamente divido en la espalda.
 Pelo demasiado largo entre los dedos.

Faltas descalificantes:

 Agresividad o extrema timidez.
 Comportamiento muy temeroso o agresivo.
 Prognatismo, enognatismo, mordida cruzada.
 Arcada de los incisivos desviada.
 Ausencia de uno o más caninos y de uno o más incisivos.
 Ausencia de otros premolares o molares.
 Excepciones: Los dos PM1 o un PM2 respectivamente sin tener en cuenta el M3.
 Pecho reducido.
 Cualquier defecto en la cola.
 Hombros demasiado sueltos.
 Carpo desviado hacia delante.
 Color negro sin marcas color fuego, color blanco con o sin marcas fuego.
 Otros colores que los mencionados.

NB :

• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado.
• Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias.
• Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto.
• Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza.

Bibliografía

http://www.fci.be/

 

Historia detallada

El Dachshund es realmente un perro aparte, y lo demuestra. Si no, ¿en qué capacidad se beneficiaría un grupo en la clasificación de razas de perros, el cuarto? No hay ningún perro más apto, por su morfología muy especial, para cazar bajo tierra: puede pasar a las guaridas más densas, y la conformación de su antebrazo lo convierte en un extraordinario excavador. Sin embargo, el Dachshund no es un Terrier, porque desciende en línea con los perros actuales. También caza liebres e incluso caza mayor como este último.

Que este representante de la especie canina; el que tiene las piernas proporcionalmente el más corto en relación con el cuerpo; Ser calificado como un perro "corriendo" puede sorprender. Pero se recordará que esto es cazar y no cazar. Un animal de caza que sabe que es perseguido por un perro pequeño, lento y muy ladrador como el Dachshund no se preocupa en particular; huyendo sin apresurarse demasiado, no presta atención a que el perro salchicha lo ponga a salvo dentro del alcance del cazador. E incluso si el Dachshund no está clasificado como un perro común, su naturaleza de perro actual también se demuestra por su origen e historia.

Es indiscutible que hubo bassets de perro muy temprano. El profesor Edmond Dechambre dice que encontramos en una cueva neolítica en Vence, huesos de perros basset. Podemos reconocer los bassets indiscutibles en el arte egipcio: los primeros se encuentran en el Reino Medio, bajo la duodécima dinastía (la de Amenemhat y Sesostris, en los siglos XX y XIX aC). Coincidentemente, parece que este perro egipcio, especialmente asignado a la guardia, se llamaba "tekal". Sin embargo, no debe concluirse que él es el verdadero antepasado del perro salchicha, porque luego perdemos su rastro. Sería realmente difícil establecer un vínculo histórico entre el Tekal y el Dachshund.

Más grave es la huella del perro basset europeo común, apareció en la Edad Media. Los cazadores de esta época se aprovecharon de estos "mutantes" que son los bassets (presentan una acondroplasia parcial que reduce la longitud de sus miembros). No solo eran una curiosidad de la naturaleza, sino que podrían resultar incomparablemente útiles para cazar bajo tierra. Así, desde el siglo XIV, encontramos en las escrituras germánicas el término "Dachshund" (literalmente perro tejón), que es el nombre antiguo del Dachshund.

Este uso del basset está atestiguado por Fouilloux, quien escribe: "Venus de los países de Flandes y Artois, algunos son torso-piernas y comúnmente de pelo corto, los otros de piernas rectas y voluntariamente de pelo largo como barberos. Aquellos con piernas retorcidas fluyen más fácilmente en el suelo que otros y son mejores para los tejones. Artois y Flandes no están muy lejos de la tierra natal del Dachshund, Alemania, un país casi ajeno al arte de la caza y en el que, obviamente, hemos estado particularmente interesados ​​en la selección de perros encendedores y bassets más útiles para los tiradores que perros grandes y "forense".

En un estudio muy completo sobre la excavación, René Depoux, presidente del Club Francés del Dachshund, cita varias representaciones o escritos del XVIIIe siglo sobre el Dachshund: "En 1719, tenemos el primer trabajo del cual una parte importante está dedicada a nuestro perro: Der Vollkommene Teutscher jager, editado por Flemming. Un grabado publicado en Francia en 1723 nos muestra una caza subterránea con Dachshunds, que parece demostrar que los alemanes comenzaron a exportar sus perros a principios del siglo XVIII. "

En apoyo de esta posible "exportación", se hará mención de la famosa pintura de Jean-Baptiste Oudry (1686 - 1755), el pintor de perros y cazas de Luis XV. Esta pintura trata sobre un espléndido basset que ofrece un sorprendente parecido con el Dachshund, mientras que es bastante diferente de los Bassets de Artois y Normandía, en particular por su morfología, la forma de su cabeza, sus orejas y su color (negro y fuego). La decoración, que consiste en un rifle y una liebre y un faisán colgando de un clavo, no deja dudas sobre el trabajo realizado por este perro.

Si el Dachshund es un basset muy viejo, ¿qué raza es la versión de patas cortas? Entre los perros alemanes, hay muchas razas con similitudes con el perro salchicha: perros de sangre, como Hannover y Baviera, y especialmente los helechos; un término que no debería ser traducido por Braques pero cuyo equivalente francés es más seguro, de acuerdo con la sugerencia de Raymond Triquet, "Brachets", que se encuentran entre los perros de sangre y el Dachshund para la longitud de sus piernas. Así, uno puede citar el Deutsche Bracke, el Dachsbracke de Westfalia y el de Tirol: silueta, cabeza, orejas, colores, comunes entre estas razas y el Dachshund, son tantos argumentos a favor de esta filiación. Los Dachshunds, sin embargo, tienen una forma más liviana, incluso el último tipo Dachshund es "pesado" (pesa hasta 13 kilos). Se puede explicar por una contribución de Pinscher, conocido por su mordisco y, por esta razón, cruzado con el Dachshund para el uso de este último contra el tejón.

Aunque la vocación del Dachshund como cazador es muy antigua, su papel como mascota tampoco es reciente. Se puede decir que vino a él durante su paso de Alemania a Inglaterra. En 1839, la reina Victoria conoció al príncipe Alberto de Sajonia Coburgo Gotha. Indiscutiblemente, los perros favoritos del príncipe la complacieron desde el principio, ya que ella trajo a uno, el famoso Dashy. Y al año siguiente, cuando se casa con el príncipe, es acompañado por una manada de Dachshunds. Más tarde, la reina Victoria le dará favores a muchas otras razas, que ella ayudará a imponer en Inglaterra. Pero es un hecho que el Dachshund ha tenido primacía.

Por lo tanto, junto con sus hazañas de caza en Alemania, el Dachshund se convierte en un verdadero perro de placer en Gran Bretaña. Desde 1866, lo vemos aparecer en las exhibiciones de inglés. En 1873, el Kennel Club lo reconoció oficialmente como una raza (después de la exposición en el Crystal Palace). El British Club, fundado en 1881, es el primero de su tipo en el mundo. Finalmente podemos observar que, en una exhibición especial de la carrera que tiene lugar en 1886 y donde hay doscientos competidores, el primer campeón es un cierto Maximus, criado por William Arkwright.

También Stanley Dangerfield puede no estar del todo equivocado cuando dice que "Inglaterra puede reclamar el papel principal en el desarrollo de esta raza, que debe la popularidad mundial que le gusta". Fue a través de Inglaterra que los Dachshunds llegaron a los Estados Unidos y Canadá, comenzando en 1870. Se observó que cierto Dr. Tawdel primero lo importó para cazar, y que W. Loeffer comenzó a exhibido desde 1880. En 1895, se creó el American Race Club.

Si los ingleses tuvieron un papel importante en los países anglosajones, para el resto del mundo el Dachshund debe ser devuelto a Alemania. En este país, su vocación de empresa se afirmó rápidamente, como reveló la recomendación de von Daake, escrita en 1860: "El Dachshund debe ser criado como un perro de caza". El Club Alemán fue fundado en 1888 por Emile Ilgner, a quien debemos el primer trabajo dedicado al Dachshund (en 1896). Por Teckel, o Dachshund; los dos términos se usan por igual, Dachshund más bien al norte, Dachshund más al sur; aquí está principalmente el Dachshund con pelo corto, sin duda la variedad original. Sin embargo, aquellos con cabello largo y cabello largo no esperaron la llegada de la cinofilia para ver la luz del día.

El dachshund de pelo largo ya estaba presente en el siglo XVIII: un grabado de JE Ridinger (1698-1767), por ejemplo, muestra un espécimen cuya cola, patas y flancos están bordeados. Debido a que esta variedad de Dachshund ha sido el anfitrión de las cortes principescas y reales, su historia es conocida. Gracias a las investigaciones de R. Klotz, sabemos que bajo el reinado de Johann Georg II (1660 - 1693), príncipe de Anhalt-Dassau, ya cruzamos el Dachshund con pequeños Spaniels alemanes, para darle un personaje más dócil. A finales del siglo XVIII, estas cruces llevaron a la creación de una línea bien establecida y bien conocida, bajo la dirección de cierto AW Leopold Wöpke, de ahí el nombre "raza Wöpke" dado a estos Dachshunds. de pelo largo. Parece, sin embargo, que esta corriente de sangre casi había desaparecido a fines del siglo diecinueve.

La "raza Rangger", llamada Joseph Rangger, de la casa real bávara, también era un dachshund de pelo largo. El rey Maximiliano I de Baviera (1779 - 1825) apreció mucho este tipo de perro, que Rangger mejoró a partir de 1858 y que parece estar en el origen de la mayoría de los primeros dachshunds de pelo largo registrados en los registros de un club. especial, reservado para esta variedad en 1888. Este club fue rápidamente absorbido por el Dachshund Club. Uno de los primeros y más importantes criadores de esta variedad fue el Barón von Cram.

Se puede suponer que el Dachshund es al menos tan viejo, pero está claro que sus antecedentes son mucho más vagos. Sin embargo, en vista de la caza del tejón, probablemente no fue demasiado largo para notar los efectos beneficiosos de las cruces con Pinschers con el pelo duro, justamente conocido por su mordedura y su agresividad; estos perros, largamente llamados "grifos estables", más tarde se llamaron Schnauzers (oficializados en 1907). La primera mención de un Dachshund de pelo duro se remonta a 1883: en ese momento, el capitán von Wardenburg exhibió un sujeto llamado Mordax, conocido como el resultado de una cruz con un Pinscher de pelo duro.

Luego, la selección de esta variedad atrajo al Schnauzer propiamente dicho, y también a los británicos Terriers (especialmente a Dandie Dinmont y tal vez a los escoceses). Por un tiempo, algunas de las peculiaridades de estos perros (la mayor estatura del Schnauzer en las piernas, el cabello "suave" y el tupé en el cráneo Dandie) han resurgido en el Dachshund, pero esta variedad está perfectamente arreglada. por muchas décadas.

El primer estándar de la carrera data del 8 de mayo de 1925. Se puede observar que proporcionó tres tamaños: el tipo "pesado", más de 7 kilos (y hasta 13 kilos); el tipo "promedio", que no exceda los 7 kilos; el tipo "enano", cuyo peso máximo se estableció en 4 kilogramos. El 9 de mayo de 1947, el Dachshund Club alemán cambió esta escala de peso en la dirección de alivio general. Por lo tanto, el tipo "estándar" no debe exceder los 9 kilos y el "enano", 4 kilos máximo a los dieciocho meses; El Kaninchenteckel (palabra por palabra, Dachshund Rabbit) tenía su peso máximo fijado en 3,5 kg a los dieciocho meses. Estas variedades todavía existen, pero hoy en día, ya no es el peso lo que determina si el perro es enano o Kaninchen, sino más bien el perímetro del cofre: 35 centímetros para los enanos y 30 centímetros para los enanos. kaninchen.

Después de la Segunda Guerra Mundial, el ganado alemán creció considerablemente, alcanzando 10,000, 15,000 y luego 20,000 nacimientos más por año. Hasta el punto de que la raza ha figurado como el perro más popular en Alemania, justo después del pastor alemán. Como siempre, esta crianza se orientó hacia una selección muy rigurosa y produjo líneas de gran valor, capaces de brillar en todas las disciplinas de la caza en alemán. Y sabemos que, en términos de versatilidad de los perros de caza, los alemanes tienen requisitos muy específicos y avanzados.

Sin embargo, en el otro lado del Rin, también hubo una cría masiva, cuyos objetivos no eran la caza. Sus productos, que no fueron necesariamente reconocidos por la VDH (Verband für das Deutsche Hundeioesen, el equivalente de nuestra Sociedad Canina Central), fueron registrados por organismos no oficiales, no admitidos por la Federación Cinológica Internacional. Este fenómeno tuvo una gran importancia por el número de estos perros que se exportaron, especialmente a Francia, en los años 1960 - 1970, mientras que la moda del Dachshund estaba en pleno apogeo en el Hexágono. Un ejemplo puede dar una idea del desarrollo de la agricultura de Dachshund en Alemania: el pequeño pueblo de Gerweiss, en el centro de una de las principales áreas de "producción" del Dachshund, pudo contar, al mismo tiempo, casi quinientos criadores especializados en Dachshund para ochocientos habitantes.

Aún en términos de la situación de la raza en su país de origen, se necesita otra observación: a fines de la década de 1930, la variedad de pelo corto ya estaba unida, o incluso superada, por las otras. Esta evolución se acentuó en los años 1960 - 1970 con un desarrollo significativo del Dachshund con cabello duro y especialmente un boom del cabello largo. En la actualidad, el pelo duro se ha convertido en la variedad más común, y la cantidad de pelo corto es diez o doce veces menor que la de las otras dos variedades.

El Dachshund es el anfitrión de Francia desde 1900, cuando los primeros especímenes comenzaron a exhibirse. Durante mucho tiempo, el Dachshund se mantuvo como un perro de conocedores, amantes de los perros, cazadores, cuyo objetivo era producir perros hermosos de las mejores corrientes de sangre y al mismo tiempo poder ilustrarse en los eventos de cazar bajo tierra. Después de la Segunda Guerra Mundial, los amantes de los perros también se interesaron por sus otros usos previstos en su país de origen. Así, desde 1961, bajo el impulso de R. Depoux, se pusieron a prueba las pruebas de "led on voice lie", "investigación de big game herved", "work with wood" pie. Estos eventos han sido reconocidos por el Club Alemán y dan testimonio de la perfecta colaboración e identidad de puntos de vista entre las asociaciones francesas y alemanas.

Cabe señalar, además, que el Club Francés fue uno de los primeros en contar con una secretaría permanente, cuya organización demostró ser lo suficientemente fuerte como para garantizar la gestión de un Libro de Orígenes del Trabajo. una herramienta indispensable para cualquier esfuerzo de selección racional en este campo. El Club también ha podido desarrollar la identificación del tatuaje (en lugar de la impresión nasal), un método que fue adoptado mucho más tarde por las autoridades públicas. Decir que la cría francesa de Dachshund ha alcanzado rápidamente un alto nivel de calidad es, por lo tanto, perfectamente acorde con la verdad.

Al mismo tiempo, el Dachshund; y principalmente la variedad de pelo corto; fue el tema de una moda bastante fantástica. Muchas personalidades del espectáculo han adoptado a este perro con una silueta divertida y radicalmente diferente de la de todos los otros perros, y de esta forma ayudaron a popularizarlo. Por supuesto, esta locura resultó en la aparición de números cuya plétora era igual a la mediocridad, así como malentendidos resultantes de la falta de conocimiento de la verdadera naturaleza del Dachshund. Y es un pequeño consuelo decir que esta situación ha sido la misma en muchos otros países, incluido; como hemos visto; en Alemania.

No hay duda de que la caza no es el único uso del Dachshund, ni su salida exclusiva: la excavación, la búsqueda del gran juego herido, sus grandes especialidades, se refieren solo a un número limitado de amantes. Sus habilidades para la caza de la madera y el cepillado son innegables, pero la competencia es dura, la elección es muy amplia. La morfología y el carácter del Dachshund no son incompatibles con una función complementaria, una función en la que este viejo cazador no es nuevo.

El perro salchicha tiene veintisiete variedades. Tres categorías de peso, tres tipos de cabello, tres gamas de colores: esto podría fomentar la distribución de roles. Ciertamente, el dachshund estándar encaja mejor con el cazador, el dachshund de pelo largo es más parecido a un sabueso. Del mismo modo, se pueden resaltar ciertas diferencias de carácter entre el cabello duro y el cabello largo. Sin embargo, no debemos perder de vista la unidad de la raza, que es tanto más difícil de mantener porque las variedades son numerosas y los roles, las aptitudes y los usos son variados.

Este preámbulo fue necesario para explicar que las habilidades utilitarias deben manifestarse en una cierta proporción de dachshunds, independientemente de su tamaño o su cabello. Por lo tanto, los enanos tienen éxito en las pruebas más difíciles y los kaninchens participan con éxito en los ensayos con conejos para ellos. Siempre es posible; esto está probado; obtener, desde líneas de trabajo, perros perfectos con respecto a su estética y el equilibrio de su carácter, fácil de manejar para una persona inexperta.

Además, estos perros se pueden adaptar a una amplia variedad de entornos. Lo contrario, es decir, encontrar las habilidades originales para trabajar cuando la raza solo se selecciona por su belleza y en un rol de amenidad, es mucho más difícil de alcanzar, incluso utópico. En este sentido, el ejemplo de Charles Huge es típico. Este conocido cinólogo y criador belga quería, dentro de su granja de cría Dachshunds, seleccionar sujetos adecuados para competiciones de trabajo. Después de años de esfuerzos infructuosos, se rindió y adquirió trabajo Dachshunds. La morfología de este último, sin duda, no fue irreprochable, pero en poco tiempo fue capaz de obtener temas brillantes tanto en las pruebas de duelo como en ganar los primeros premios en los anillos del espectáculo.

Comencemos con los servicios que un cazador puede hacerle a un Dachshund bien nacido. El Dachshund es una de las tres razas (con el Fox Terrier y el Jagd Terrier) que se usa regularmente para excavar: la mayoría de las razas de Terriers ahora solo tienen el nombre. El Dachshund es muy apreciado en esta área por su capacidad de penetrar todas las madrigueras, su incomparable aptitud para enterrar, su comportamiento valiente y mordaz, pero también la prudencia y la inteligencia que sabe cómo demostrar, si es necesario, lo que le impide quedar lisiado.

Su uso como "perro rojo" es tradicional en Alemania y tiende a extenderse en Francia. Los especialistas de la pregunta no tienen la intención de reservar esta disciplina a ninguna raza, incluso si es exclusivamente de sangre. Muchos perros de las más diversas razas pueden dar excelentes resultados en manos expertas. En Francia, la principal preocupación es entrenar a los perros a esta especialidad en lugar de encontrar perros adecuados.

Sin embargo, Dachshunds puede presumir de predisposiciones indiscutibles y beneficios para esta función. Además, los guardabosques y los empleados de Agua y Bosques no se han confundido y han hecho gran parte de él durante muchos años. Por su parte, el libro The Search for Big Game Wounded (Ed Marc Titeux, Sarreguemines) dice sobre Dachshunds: "Su pasión por la caza, su baja estatura a la cruz los predispone a la investigación con sangre. Muy alto en la voz, duradero, con la nariz cerca del suelo, a menudo son iguales, si no superiores, al rendimiento de los perros de Hannover rojo. "

El Dachshund, a condición de estar muy gritando y haber recibido una educación seria (detenerse a la orden, recordatorio), puede dar la mayor satisfacción en la exploración de cubiertos y setos y en el matorral. Él es igual a un Spaniel, con una misión más ruidosa y más compatible (lo cual es una ventaja), y un buen especialista en conejos o faisanes.

Más raro en Francia es la caza del gran juego (jabalí, ciervo) y el venado, pero es ampliamente practicada en Alemania (es el Pirsch), especialmente con Dachshunds. Una vez más, un perro de líneas probadas, entrenado "en el botón", es probable que sorprenda por el alcance de sus capacidades. Es lo mismo en la caza golpeada. Todavía en Alemania, algunos cazadores lanzan sus perros salchicha en el cuidado del juego y el juego muerto: muy temerario, entonces, ¿quién se atrevería a acercarse a él?

Finalmente, la raza fue utilizada para la investigación de trufas, así como para la detección de drogas (en Canadá), porque su pequeño tamaño le permite acercarse sigilosamente a todas partes. Dos usos especiales, para ser honesto, pero ¿podríamos haberlos considerado si la raza no tenía excelentes líneas de trabajo?

Aún así, la mayoría de los compradores de Dachshunds buscan un acompañante por encima de todo. Si solo quieren un perro original y sumiso, puede haber otras opciones. Pero si quieren una personalidad real y ellos mismos tienen suficiente para imponer cierta disciplina a su perro, el Dachshund es sin duda bueno para ellos.

En Gran Bretaña, el Dachshund es ciertamente de un temperamento menos asertivo. La raza es exclusivamente acompañante, y si su físico no ha sido distorsionado por los criadores (como mucho podemos observar que es aún más "a nivel del suelo" que en cualquier otro lugar), su carácter es notablemente debilitado. Esto es tan cierto que Tony Wilkinson, en un trabajo reciente, ha podido afirmar que Dachshunds, "gracias a su temperamento siempre igual, su educación es una mera formalidad".

En el continente, el Dachshund no tiene nada de una mente obtusa. Por el contrario, es malicioso, voluntario, cabotin, incluso cabochard, obstinado e independiente, pero también curioso, con fama de demostrar un notable sentido de iniciativa, mientras está lleno de energía y energía. . Es un perro con el que uno no se aburre, lo que sorprende muy a menudo por su inteligencia muy aguda, en una palabra, un perro muy entrañable. Es adecuado para un maestro algo firme, con un mínimo de autoridad natural (es decir, todo lo contrario del autoritarismo y la brutalidad). Finalmente es muy sociable, aunque puede tener sus preferencias y ser sospechoso e incluso francamente hostil hacia ciertas personas. En general, él también es una excelente alarma, no tiene miedo a nada y solo ladra sabiamente. Cuando está acostumbrado a vivir con niños, es un excelente compañero para ellos. El Dachshund, bien conocido y extendido, sigue siendo tan sorprendente y original.

Nederlands

Dashond
FCI standaard nr. 148

Land van oorsprong
Duitsland
Vertaling
Francis Vandersteen
Groep
Groep 4 Teckels
Werkproef
Met werkproef
Definitieve erkenning door de FCI
zaterdag 01 januari 1955
Publicatie van de geldende officiële norm
dinsdag 25 mei 2021
Laatste update
maandag 14 maart 2022
En français, cette race se dit
Teckel
In English, this breed is said
Dachshund
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Dachshund
En español, esta raza se dice
Teckel

Gebruik

Jachthond boven en onder de grond.

Kort historisch overzicht

De teckel, ook wel Dackel of Teckel, is bekend sinds de Middeleeuwen. Van de «Bracken», werden honden voortdurend gefokt die speciaal geschikt is voor de jacht onder de grond waren. Uit deze kortbenige honden, de Teckel geëvolueerd en werd erkend als een van de meest veelzijdige en nuttige rassen van jachthonden. Hij heeft ook uitstekende prestaties boven de grond, op jacht terwijl het geven van de tong, het zoeken en het bijhouden van gewonde spel. De oudste club gewijd aan het fokken van Teckels is de «Deutsche Teckelklub» eV, opgericht in 1888.
Al decennia lang de Teckel is gefokt in drie maten (Teckel, Miniatuur Teckel en Konijn Teckel) en in drie verschillende soorten van de vacht (korthaar, ruwhaar en Langharige).

Algemeen totaalbeeld

Lage, kortbenige, langgerekte maar compacte bouw, zeer gespierd met brutale, uitdagende houding van het hoofd en alert gezichtsuitdrukking. Zijn algemene verschijning is typerend voor zijn geslacht. Ondanks zijn benen kort zijn in verhouding tot het lange lichaam, hij is zeer mobiel en lenig.

Belangrijke verhoudingen

Met de afstand boven het maaiveld van ongeveer een derde van de schofthoogte, moet de lichaamslengte in harmonische verhouding tot de schofthoogte, ongeveer 1 tot 1,7 - 1,8.

Gedrag en karakter (aard)

Vriendelijke door de natuur, noch nerveus noch agressief, met een evenwichtig temperament. Gepassioneerde, volhardend en snel jacht hond met een uitstekende neus.

Hoofd

Bovenschedel

Hoofd
Langwerpige van bovenaf gezien en in profiel. Taps toelopend uniform naar de neus leer nog niet opgemerkt. Wenkbrauwbogen duidelijk omschreven. Neuskraakbeen en de brug van de neus, lang en smal.
Schedel
Vrij vlak, geleidelijk aan een fusie met de licht gewelfde neusrug. 
Stop
Alleen geïndiceerd.

Facial region

Neus
Leer goed ontwikkeld.
Voorsnuit
Lang, voldoende breed en sterk. Kan breed worden geopend, opgesplitst naar niveau van het oog.
Lippen
Strakke montage, die de onderkaak goed.
Kiezen / tanden
Goed ontwikkelde boven- en onderkaak. Schaargebit, zelfs en stevig te sluiten. Idealiter, complete set van 42 tanden volgens de eisen voor de mond van een hond met sterke hoektanden precies in elkaar passen.
Ogen
Middelgroot, ovaal, goed uit elkaar, met duidelijke energiek maar vriendelijke uitdrukking. Geen piercing. Kleur helder, donker roodbruin tot zwartbruin bij alle vachtkleuren. Muur, zijn vis of parel ogen in vlek honden niet gewenst, maar kan worden getolereerd.
Oren
Hoog aangezet, niet te ver naar voren. Voldoende lang, maar niet overdreven. Afgerond, niet smal, puntig of gevouwen. Mobiel met voorrand liggen dicht bij de wang.

Hals

Voldoende lang, gespierd. Nauwsluitende huid op de keel. Lichtjes gebogen nek van de nek, vrij en hoog gedragen.

Lichaam

Bovenlijn
Harmonieus mengen van nek tot licht hellend kruis.
Schoft
Uitgesproken.
Rug
Achter de hoge schoft, topline die loopt van de borstwervels recht of licht hellend naar achteren. Stevig en goed gespierd.
Lendenpartij
Sterk gespierd. Voldoende lang.
Croupe
Breed en voldoende lang. Licht hellend.
Borst
Sternum goed ontwikkeld en zo prominent dat kleine verlagingen op beide zijden. De ribbenkast, van voren gezien, is ovaal. Gezien van boven en de kant, het is ruim, waardoor veel ruimte voor het hart en de longen ontwikkeling. Ribben gedragen goed terug. Met de juiste lengte en hoeking van schouderblad en bovenarm, de voorpoot dekt het laagste punt van het borstbeen lijn in profiel.
Onderlijn en buik
Licht opgetrokken.

Staart

Niet ingesteld op een te hoog, uitgevoerd in het verlengde van de bovenlijn. Een lichte kromming in het laatste derde deel van de staart is toegestaan.

Ledematen

Voorhand

Algemeen
Sterk gespierd, goed gehoekt. Gezien vanaf de voorzijde, schoon voorpoten, staan recht met goede sterkte van het bot; voeten recht naar voren wijzen.
Schouders
Pliant spieren. Lange schuine schouderblad, montage dicht bij de borst.
Opperarm
Even lang schouderblad, vastgesteld nagenoeg loodrecht op hetzelfde. Sterke botten en goed gespierd, goed aansluitend aan de ribben, maar vrij in beweging.
Ellebogen
Noch naar binnen, noch naar buiten.
Onderarm
Kortom, nog zo lang, dat de afstand van de hond van de grond is ongeveer een derde van de schofthoogte. Zo recht mogelijk.
Voorvoetwortelgewricht
Iets dichter bij elkaar dan de schoudergewrichten.
Voormiddenvoet
Gezien vanaf de zijkant, mogen niet steil, noch opvallend schuin voorwaarts zijn.
Voorvoeten
Tenen dicht bij elkaar, goed gebogen met sterke, resistente, goed gedempte pads en korte sterke nagels. De vijfde teen heeft geen functie, maar mag niet worden verwijderd.

Achterhand

Algemeen
Sterk gespierd, in de juiste verhouding met de voorhand. Sterk gehoekt van knie- en spronggewricht. Achterbenen parallel staande noch eng, noch wijd uit elkaar.
Dijbeen
Moet van goede lengte en goed gespierd.
Onderbeen
Kort, bijna loodrecht op het bovenbeen. Goed gespierd.
Knie
Breed en sterk met uitgesproken gehoekt.
Achtermiddenvoet
Relatief lang, mobiel naar lagere dij. Lichtjes naar voren gebogen.
Spronggewricht
Schoon met sterke pezen.
Achtervoeten
Vier hechte tenen, goed gewelfd. Stevig staat op sterke pads.

Gangwerk

Beweging moet worden bodembedekkende, vloeiend en energiek, met verreikende voorzijde stappen zonder veel lift, en sterk achter rijden beweging moet licht verend transmissie naar backline te produceren. Staart moet worden vervoerd in harmonische voortzetting van de backline, licht hellend. Voor- en achterbenen hebben parallelle beweging.

Huid

Strakke montage.

Coat

Korthaar

Haarkwaliteit
Kort, dicht, glanzend, soepel passend, strak en hard. Er worden nergens kale plekken weergegeven.
Staart: Fijn, volledig maar niet te rijk gecoat. Iets langer haar aan de onderkant beschermen is geen fout.
Haarkleur
a) Eén kleur: rood. Afgewisselde zwarte haren zijn toegestaan. Een schone donkere kleur heeft echter de voorkeur. Een kleine witte vlek (tot 3 cm diameter) is alleen toegestaan op de borst. Neus, nagels en pads zwart; roodbruin is niet wenselijk.
b) Tweekleurig: diep zwart of bruin, elk met geelbruine aftekeningen (hoe donkerder, hoe beter en zo schoon mogelijk), over ogen, aan zijkanten van snuit en van de lip, aan binnenrand van oren, op voorborst, op binnen- en achterkant van de benen, op de voeten, rond de anus en vandaar reikend tot ongeveer een derde of de helft van de onderkant van de staart. Neus, nagels en pads zwart bij honden met zwarte basiskleur, bruin, bij honden met bruine basiskleur. Een kleine witte vlek (tot 3 cm diameter) is alleen toegestaan op de borst. Een te grote spreiding en onvoldoende tan-markeringen zijn zeer ongewenst.
c) Kleurenpatroon Dapple (Merle): de basiskleur is altijd de donkere kleur (zwart of bruin). Uitzondering: rode vlekjes (rood met donkere vlekken). Gewenst zijn onregelmatige grijze maar ook beige vlekken (grote vlekken niet gewenst). Noch de donkere, noch de lichte kleur is overheersend. Zie onder a) en b) voor neus, nagels en pads.
d) Kleurenpatroon Gestroomd: de kleur van een gestroomde teckel is rood met een donkere gestroomd. Neus, nagels en pads zijn zwart.
Alle eerder niet genoemde kleuren en kleurpatronen zijn diskwalificerend. Gebrek aan pigmentatie is zeer ongewenst.

Ruwharig

Haarkwaliteit
Met uitzondering van snuit, wenkbrauwen en leer, perfect zelfs nauwsluitende, dichte draadachtige toplaag met ondervacht. De snuit heeft een duidelijk gedefinieerde baard.
Wenkbrauwen zijn bossig. Op het leer is de vacht korter dan op het lichaam, bijna glad.
Staart: goed en gelijkmatig bedekt met nauwsluitende vacht.
Haarkleur
a) Eén kleur: rood. Afgewisselde zwarte haren zijn toegestaan. Een schone donkere kleur heeft echter de voorkeur. Een kleine witte vlek (tot 3 cm diameter) is alleen toegestaan op de borst. Neus, nagels en pads zwart; roodbruin is niet wenselijk.
b) Meerkleurig: everzwijn, bruin everzwijn, zwart en bruin, bruin en bruin. Geelbruine aftekeningen (hoe donkerder, hoe beter en zo schoon mogelijk), boven de ogen, aan de zijkanten van de snuit en de lip, aan de binnenrand van de oren, op de voorborst, aan de binnen- en achterkant van de benen, op de voeten, rond de anus en vandaar reikend tot ongeveer een derde of de helft van de onderkant van de staart. Neus, nagels en pads zwart bij wilde zwijnen en zwarte en bruine honden, bruin, bij bruine wilde zwijnen en bruine en bruine honden. Een kleine witte vlek (tot 3 cm diameter) is alleen toegestaan op de borst. Te wijdverbreid, evenals onvoldoende tan markeringen zijn zeer ongewenst.
c) Kleurenpatroon Dapple (Merle): kleur zoals beschreven onder a) en b). De basiskleur is altijd de donkere kleur (everzwijn, zwart of bruin). Uitzondering: rode vlekjes (rood met donkere vlekken). Gewenst zijn onregelmatige grijze maar ook beige vlekken. Noch de donkere, noch de lichte kleur is overheersend. Zie onder a) en b) voor neus, nagels en pads.
d) Kleurenpatroon Gestroomd: de kleur van de gestroomde teckel is rood met donkere gestroomd. Neus, nagels en pads zijn zwart.
Alle eerder niet genoemde kleuren en kleurpatronen zijn diskwalificerend. Gebrek aan pigmentatie is zeer ongewenst.

Langharig

Haarkwaliteit
De slanke glanzende jas, met ondervacht en nauw aansluitend op het lichaam, is langer bij de keel en aan de onderkant van het lichaam. Op leer moet het haar tot voorbij de onderkant van de oren reiken (bevedering).
Verschillende veren aan de achterkant van de benen. Bereikt zijn grootste lengte aan de onderkant van de staart en vormt daar een echte vlag.
Haarkleur
a) Eén kleur: rood. Rood met zwarte overjas. Een schone donkere kleur heeft echter de voorkeur. Een kleine witte vlek (tot 3 cm diameter) is toegestaan op de borst. Neus, nagels en pads zwart; roodbruin is niet wenselijk.
b) Tweekleurig: diep zwart of bruin, elk met geelbruine aftekeningen (hoe donkerder, hoe beter en zo schoon mogelijk), over ogen, aan zijkanten van snuit en van de lip, aan binnenrand van oren, op voorborst, op binnen- en achterkant van de benen, op de voeten, rond de anus en vandaar reikend tot ongeveer een derde of de helft van de onderkant van de staart. Neus, nagels en pads zwart bij honden met zwarte basiskleur, bruin, bij honden met bruine basiskleur. Een kleine witte vlek (tot 3 cm diameter) is alleen toegestaan op de borst. Te wijdverbreid, evenals onvoldoende tan markeringen zijn zeer ongewenst.
c) Kleurenpatroon Dapple (Merle): de basiskleur is altijd de donkere kleur (zwart of bruin). Uitzondering: rode vlekjes (rood met donkere vlekken). Gewenst zijn onregelmatige grijze maar ook beige vlekken (grote vlekken niet gewenst). Noch de donkere, noch de lichte kleur is overheersend. Zie onder a) en b) voor neus, nagels en pads.
d) Kleurenpatroon Gestroomd: de kleur van de gestroomde teckel is rood met donkere gestroomd. Neus, nagels en pads zijn zwart.
Alle eerder niet genoemde kleuren en kleurpatronen zijn diskwalificerend. Gebrek aan pigmentatie is zeer ongewenst.

Maat en gewicht

Schouderhoogte
Borstomtrek gemeten wanneer ten minste 15 maanden oud, van het hoogste punt van de schoft tot het laagste punt van de borst (met weinig gespannen meetlint).
Standaard Teckel : reuen : meer dan 37 cm - tot 47 cm, teven : meer dan 35 cm - tot 45 cm.
Miniatuur Teckel : reuen : meer dan 32 cm - tot 37 cm, teven : meer dan 30 tot - 35 cm.
Teckel met konijn : reuen : 27 cm - tot 32 cm, teven : 25 cm - tot 30 cm.

Defecten

• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan ​​tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten.
• De vermelde fouten moeten in ernst zijn.

General defecten

M3 (Mol 3) niet te worden beschouwd bij het beoordelen - Gebrek aan 2PM1 (premolaar 1) is niet te worden bestraft - Het ontbreken van een PM2 moet worden beschouwd als een fout, indien andere dan de M3, worden er geen andere tanden ontbreken, ook een vertrek uit het correct sluiten schaargebit.

Zware defecten

 Zwak, lange benen of het lichaam een achterstand op de grond.
 De afwezigheid van andere dan de onder «fouten» of «het elimineren van fouten» beschreven tanden.
 Muur oog op een andere dan de vlek kleur.
 Puntige, zeer gevouwen oor leder.
 Lichaam opgehangen tussen de schouders.
 Holle rug, voorn terug.
 Zwakke lendenen.
 Gemarkeerde loopt op naar achter (kroep hoger dan de schoft).
 Borst te zwak.
 Flankeert met windhond-achtige opgetrokken.
 Slecht gehoekt voor- en achterhand.
 Smalle achterhand, ontbreekt spier.
 Koehakkigheid of buigen benen.
 Voeten duidelijk te draaien naar binnen of naar buiten.
 Spreidtenen.
 Zware, onhandige, waggelende beweging.

Defecten voor de beharing

Korthaar
 Jas te fijn of dun; Kale plekken op leer (leer oor), andere kale plekken.
 Jas veel te grof en veel te overvloedig.
 Bestrijk achtige staart.
 Staart gedeeltelijk of volledig haarloos.
 Zwarte kleur zonder enige markering («merk»).
Ruwharig
 Zachte vacht, of het nu lang of kort.
 Lange jas, staande uit de buurt van het lichaam in alle richtingen.
 Krullend of golvend vacht.
 Zachte vacht op het hoofd.
 Vlag op de staart.
 Gebrek aan baard.
 Gebrek aan ondervacht.
 Korte vacht.
Langharig
 Vacht van gelijke lengte over het hele lichaam.
 Golvend of ruige vacht.
 Ontbreken van de vlag (staart).
 Gebrek aan overhangende bevedering op de oren.
 Korte vacht.
 Uitgesproken afscheid in de vacht op de rug.
 Haar te lang tussen de tenen.

Defecten die leiden tot uitsluiting

 Agressief of schuw.
 Overbeet of onderbeet mond, scheve mond.
 Foutieve stand van de onderste hoektanden.
 Ontbreken van één of meer hondachtigen afwezigheid van één of meer snijtanden.
 Gebrek aan andere premolaren of molaren - Uitzonderingen: De twee PM1, een PM2 zonder rekening te houden M3, zoals vermeld onder Storingen.
 Borst: Borstbeen afgesneden.
 Een fout van de staart.
 Zeer losse schouders.
 Knuckling dan in polsen.
 Zwarte kleur zonder aftekeningen (Brand); witte kleur met of zonder markeringen (Brand).
 Andere dan die vermeld onder "Kleur".

NB :

• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd.
• De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende.
• Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald.
• Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij.

Bibliografie

http://www.fci.be/

 

Gedetailleerde geschiedenis

De teckel is echt een hond uit elkaar, en hij bewijst het. Zo niet, in welke hoedanigheid zou hij dan voor zichzelf een groep in de classificatie van hondenrassen ten goede komen, de vierde? Er is geen hond die door zijn speciale morfologie meer geschikt is om ondergronds te jagen: hij kan de dichtste holen passeren, en de bouw van zijn onderarm maakt hem een ​​opmerkelijke ontlener. De teckel is echter geen terriër, omdat hij daalt in overeenstemming met de huidige honden. Hij jaagt ook op haas en zelfs groot wild zoals de laatste.

Dat deze vertegenwoordiger van de hondachtige soort; degene met de benen verhoudingsgewijs het kortst in verhouding tot het lichaam; gekwalificeerd worden als een 'lopende' hond kan verbazen. Maar er wordt aan herinnerd dat dit jagen is op schieten en niet jagen. Een wilddier dat weet dat het wordt achtervolgd door een kleine, trage en zeer schreeuwende hond zoals de teckel, maakt zich niet echt zorgen; zonder haast te vluchten, neemt hij er geen acht op dat de teckel hem veilig binnen het bereik van de jager brengt. En zelfs als de teckel niet als een gewone hond wordt geclassificeerd, wordt zijn huidige hondenaard ook aangetoond door zijn oorsprong en geschiedenis.

Het is onbetwistbaar dat er heel vroege hondenbassets waren. Professor Edmond Dechambre zegt dat in een Neolithische grot in Vence botten van basset-honden zijn gevonden. We herkennen onbetwistbare bassets in de Egyptische kunst: de eerste bevinden zich in het Middenrijk, onder de twaalfde dynastie (die van Amenemhat en Sesostris in de twintigste en negentiende eeuw v.Chr.). Toevallig lijkt het erop dat deze Egyptische hond, speciaal aan de bewaker toegewezen, "tekal" werd genoemd. Het moet echter niet worden geconcludeerd dat hij de echte voorloper van de teckel is, omdat we dan zijn spoor verliezen. Het zou heel moeilijk zijn om een ​​historische band tussen de Tekal en de Tekkel tot stand te brengen.

Meer serieus is het spoor van de hond gemeenschappelijke Europese basset, verscheen in de Middeleeuwen. De jagers van deze tijd maakten gebruik van deze "mutanten" die de bassets zijn (ze presenteren een gedeeltelijke achondroplasie die de lengte van hun leden vermindert). Ze waren niet alleen nieuwsgierig naar de natuur, maar ze konden ook onvergelijkbaar nuttig blijken te zijn voor ondergronds jagen. Zo vinden we vanaf de veertiende eeuw in de Germaanse geschriften de term "teckel" (letterlijk dashond), de oude naam van de teckel.

Dit gebruik van de basset wordt bevestigd door Fouilloux, die schrijft: "Venus uit de landen van Vlaanderen en Artois, sommige zijn torso-legged en gewoonlijk kortharig, de anderen met rechte benen en gewillig met groot haar als barbets. Degenen met gedraaide poten vloeien gemakkelijker de grond in dan anderen en zijn beter voor dassen. Artois en Vlaanderen zijn niet ver verwijderd van het thuisland van de teckel, Duitsland, een land dat bijna niet op de hoogte is van de kunst van het jagen en waarin we natuurlijk vooral geïnteresseerd zijn in het selecteren van honden aanstekers en bassets nuttiger voor shooters dan snelle en grote "forensische" honden.

In een zeer complete studie over het graven citeert René Depoux, voorzitter van de Franse Club van de Teckel, verschillende afbeeldingen of geschriften uit de achttiende eeuw over de teckel: "In 1719 hebben we het eerste werk waarvan een belangrijk deel gewijd is aan onze hond: Der Vollkommene Teutscher jager, onder redactie van Flemming. Een gravure die in 1723 in Frankrijk werd gepubliceerd, toont ons een ondergrondse jacht met teckels, wat lijkt te bewijzen dat de Duitsers hun honden in het begin van de achttiende eeuw beginnen te exporteren. "

Ter ondersteuning van deze mogelijke "export" wordt melding gemaakt van het beroemde schilderij van Jean-Baptiste Oudry (1686 - 1755), de schilder van honden en jachten van Lodewijk XV. Dit schilderij gaat over een prachtige basset die een opvallende gelijkenis vertoont met de teckel, terwijl hij nogal verschilt van de Bassets van Artois en Normandië, met name door zijn morfologie, de vorm van zijn kop, zijn oren en de kleur (zwart en vuur). Het decor, bestaande uit een geweer en een haas en een fazant die aan een spijker hangt, laat geen twijfel over het werk van deze hond.

Als de Tekkel een erg oude basset is, welk ras is dan de versie met korte poten? Onder de Duitse honden zijn er veel rassen met overeenkomsten met de teckel: bloedhonden, zoals Hannover en Beieren, en met name de adelaarsvaren; een term die niet door Braques zou moeten worden vertaald, maar waarvan het Franse equivalent zekerer is, volgens de suggestie van Raymond Triquet, "Brachets", die zich tussen de bloedhonden en de teckel bevinden over de lengte van hun benen. Zo kan men de Deutsche Bracke, de Dachsbracke van Westfalen en die van Tirol aanhalen: silhouet, hoofd, oren, kleuren, gebruikelijk tussen deze rassen en de teckel, zijn evenveel argumenten in het voordeel van deze afstamming. Teckels zijn echter lichter van vorm, zelfs de late Teckel type "zwaar" (tot 13 kilo). Het kan worden verklaard door een bijdrage van Pinscher, bekend om zijn beet en om deze reden gekruist met de teckel voor het gebruik van de teckel tegen de das.

Hoewel de roeping van de tekkel als jager erg oud is, is zijn rol als hond ook niet recent. Het kan worden gezegd dat het tijdens zijn overgang van Duitsland naar Engeland tot hem kwam. In 1839 ontmoette koningin Victoria Prins Albert van Saksen Coburg Gotha. Onbetwistbaar, de favoriete honden van de prins haar vanaf het begin blij, sinds ze een, de beroemde Dashy bracht. En het volgende jaar, wanneer ze met de prins trouwt, wordt hij begeleid door een troep Teckels. Later zal Koningin Victoria haar gunsten geven aan vele andere rassen, die ze zal helpen op te leggen in Engeland. Maar het is een feit dat de teckel het primaat heeft gehad.

Dus, samen met zijn jachtactiviteiten in Duitsland, wordt de teckel een echte plezierhond in Groot-Brittannië. Vanaf 1866 zien we hem verschijnen in de Engelse tentoonstellingen. In 1873 erkende de Kennel Club hem officieel als een race (na de tentoonstelling in het Crystal Palace). De British Club, opgericht in 1881, is de eerste in zijn soort in de wereld. We kunnen tenslotte vaststellen dat, in een speciale tentoonstelling van de race die plaatsvindt in 1886 en waar er tweehonderd concurrenten zijn, de eerste kampioen een zekere Maximus is, opgevoed door William Arkwright.

Ook Stanley Dangerfield heeft misschien niet helemaal ongelijk als hij zegt dat "Engeland de grote rol kan spelen in de ontwikkeling van dit ras, dat de wereldpopulariteit die ze geniet te danken heeft." Het was via Engeland dat de teckels in de Verenigde Staten en Canada aankwamen, te beginnen in 1870. Er werd opgemerkt dat een zekere Dr. Tawdel het voor het eerst importeerde voor de jacht, en dat W. Loeffer begon te tentoongesteld vanaf 1880. In 1895 werd de American Race Club opgericht.

Als de Engelsen een belangrijke rol in de Angelsaksische landen hadden, moet de teckel voor de rest van de wereld worden teruggestuurd naar Duitsland. In dit land werd zijn roeping als bedrijf snel bevestigd, zoals onthuld door de aanbeveling van von Daake, geschreven in 1860: "De teckel moet worden grootgebracht als een jachthond. De Duitse Club werd in 1888 gesticht door Emile Ilgner, aan wie we het eerste werk te danken dat aan de teckel is gewijd (in 1896). Bij Teckel of Teckel; de twee termen worden gelijk gebruikt, teckel eerder naar het noorden, teckel verder naar het zuiden; hier is het vooral de teckel met kort haar, ongetwijfeld de originele variëteit. Degenen met lang haar en lang haar wachtten echter niet op de komst van cynophilia om het daglicht te zien.

De langharige teckel was al aanwezig in de 18e eeuw: een gravure van JE Ridinger (1698-1767) toont bijvoorbeeld een exemplaar met omzoomde staart, poten en flanken. Het is omdat deze verscheidenheid van Tekkel de gastheer van prinselijke en koninklijke hoven is geweest dat zijn geschiedenis bekend is. Dankzij de onderzoeken van R. Klotz weten we dat onder de heerschappij van Johann Georg II (1660 - 1693), prins van Anhalt-Dassau, de teckel al gekruist was met kleine Duitse Spaniels, om er een karakter aan te geven meer volgzaam. Aan het einde van de achttiende eeuw leidden deze kruisen tot de creatie van een gevestigde en bekende lijn, onder leiding van een zekere AW Leopold Wöpke, vandaar de naam "Wöpke-ras" die aan deze teckels werd gegeven. langharige. Het lijkt er echter op dat deze stroom bloed bijna was verdwenen aan het einde van de negentiende eeuw.

Het "Rangger-ras", genaamd Joseph Rangger, van het Beierse koningshuis, was ook een langharige teckel. Koning Maximiliaan I van Beieren (1779 - 1825) waardeerde dit type hond enorm, dat Rangger verbeterde vanaf 1858 en dat de oorzaak lijkt te zijn van de meeste van de eerste langharige teckels die op de registers van een club staan ​​geregistreerd. speciaal, gereserveerd voor deze variëteit in 1888. Deze club werd snel opgenomen door de teckelclub. Een van de eerste en belangrijkste fokkers van deze variëteit was Baron von Cram.

Men mag aannemen dat de teckel minstens zo oud is, maar het is duidelijk dat de antecedenten veel vager zijn. Echter, met het oog op de dassenjacht, was het waarschijnlijk niet lang meer om de gunstige effecten van kruisen op te merken met Pinscher hardharig, terecht bekend om hun beet en hun agressiviteit; deze honden, lang "stabiele griffons" genoemd, werden later Schnauzers genoemd (officieel in 1907). De eerste vermelding van een harde Teckel dateert uit 1883: op dat moment exposeerde kapitein von Wardenburg een onderwerp met de naam Mordax, bekend als het resultaat van een kruis met een hardharige Pinscher.

De selectie van deze variëteit deed vervolgens een beroep op de Schnauzer zelf, en ook op Britse terriërs (met name Dandie Dinmont en misschien Schots). Een tijdlang zijn sommige van de eigenaardigheden van deze honden (de hogere gestalte van de Schnauzer op de benen, het "zachte" haar en het toupetje op de Dandie-schedel) in de teckel opgedoken, maar deze variëteit is perfect gefixeerd. voor vele decennia.

De eerste standaard van de race dateert van 8 mei 1925. Er kan worden opgemerkt dat deze drie maten heeft geleverd: het "zware" type, meer dan 7 kilo (en maximaal 13 kilo); het "gemiddelde" type, met een maximum van 7 kilo; het "dwerg" -type, waarvan het maximale gewicht was vastgesteld op 4 kilogram. Op 9 mei 1947 veranderde de Duitse Teckelclub deze gewichtsschaal in de richting van algemene hulp. Het "standaard" type mag dus niet meer zijn dan 9 kilo en de "dwerg", maximaal 4 kilo na achttien maanden; De Kaninchenteckel (woord voor woord Dachshund Rabbit) had zijn maximale gewicht vastgesteld op 3,5 kg op achttien maanden. Deze variëteiten bestaan ​​nog steeds, maar vandaag is het niet langer het gewicht dat bepaalt of de hond dwerg is of Kaninchen, maar eerder de borstomtrek: 35 centimeter voor de dwergen en 30 centimeter voor de dwergen. Kaninchen.

Na de Tweede Wereldoorlog groeide het Duitse vee aanzienlijk, tot 10.000, 15.000 en vervolgens 20.000 meer geboorten per jaar. Tot op het punt dat het ras de populairste hond in Duitsland is, net na de Duitse herder. Zoals altijd was deze fokkerij georiënteerd op een zeer strenge selectie en produceerde ze lijnen van grote waarde, die in alle disciplines van de jacht in het Duits konden schitteren. En we weten dat de Duitsers in termen van veelzijdigheid van jachthonden zeer specifieke en geavanceerde eisen stellen.

Aan de andere kant van de Rijn was er echter ook een massafokkerij, wiens doelen anders waren dan de jacht. Haar producten, die niet noodzakelijkerwijs werden erkend door de VDH (Verband für das Deutsche Hundeioesen, het equivalent van onze Central Canine Society), werden geregistreerd door niet-officiële instanties, niet toegelaten door de International Cynological Federation. Dit fenomeen was van groot belang door het aantal van deze honden die werden geëxporteerd, vooral naar Frankrijk, in de jaren 1960 - 1970, terwijl de mode van de teckel in volle gang was in de zeshoek. Een voorbeeld kan een idee geven van de ontwikkeling van de teckellandbouw in Duitsland: het kleine dorpje Gerweiss, in het centrum van een van de belangrijkste 'productie'-gebieden van de teckel, had ooit eens bijna vijfhonderd kunnen tellen fokkers gespecialiseerd in Teckel voor achthonderd inwoners.

Nog steeds in termen van de situatie van het ras in het land van herkomst, is nog een waarneming nodig: aan het einde van de jaren dertig was de kortharige variëteit al verbonden of zelfs overschreden door de anderen. Deze evolutie werd in de jaren 1960 - 1970 geaccentueerd met een aanzienlijke ontwikkeling van de teckel met hard haar en vooral een lange zwaai van het haar. Op dit moment is hard haar de meest voorkomende variëteit en het aantal korte haren is tien of twaalf keer lager dan dat van de andere twee soorten.

De teckel is de gastheer van Frankrijk sinds 1900, toen de eerste exemplaren begonnen te worden tentoongesteld. Lange tijd bleef de Tekkel een hond van kenners, hondenliefhebbers, jagers, wiens doel het was om mooie honden voort te brengen uit de beste bloedstromen en tegelijkertijd in staat te zijn om zichzelf te illustreren in de jachtgebeurtenissen onder aarde. Na de Tweede Wereldoorlog waren hondenliefhebbers ook geïnteresseerd in de verschillende andere gebruiksvormen die gepland waren in het land van herkomst. Zo werden vanaf 1961, onder impuls van R. Depoux, tests van "led op stemhaas", "onderzoek van big game wounded", "work with wood" op de proef gesteld voet. Deze evenementen zijn erkend door de Duitse Club en getuigen van de perfecte samenwerking en gelijkluidendheid tussen de Franse en Duitse verenigingen.

Bovendien moet worden opgemerkt dat de Franse club als een van de eersten een permanent secretariaat had, waarvan de organisatie voldoende sterk bleek te zijn om het beheer van een boek over het werkbeginsel te waarborgen. een onmisbare tool voor elke rationele selectie-inspanning op dit gebied. De Club heeft ook tattoo-identificatie kunnen ontwikkelen (in plaats van de nasale indruk), een methode die pas veel later door de overheid werd aangenomen. Zeggen dat het Franse fokken van Teckel snel een hoog kwaliteitsniveau heeft bereikt, is daarom perfect in overeenstemming met de waarheid.

Op hetzelfde moment, de teckel; en voornamelijk de kortharige variëteit; was het onderwerp van een vrij fantastische mode. Vele persoonlijkheden van de show hebben deze hond aangenomen met het grappige silhouet en radicaal anders dan die van alle andere honden, en hielpen zo om het te populariseren. Natuurlijk resulteerde deze rage in het verschijnen van getallen waarvan de plethora gelijk was aan middelmatigheid, evenals misverstanden als gevolg van een gebrek aan kennis van de ware aard van de teckel. En het is een kleine troost om te zeggen dat deze situatie in veel andere landen hetzelfde is geweest, inclusief; zoals we hebben gezien; in Duitsland.

Het lijdt geen twijfel dat jagen niet het enige gebruik van de teckel is, noch een exclusieve uitlaatklep: het graven, de zoektocht naar het grote spel gewond, zijn grote specialiteiten, betreffen slechts een beperkt aantal liefhebbers. Zijn vaardigheden als hout jagen en poetsen zijn onmiskenbaar, maar de concurrentie is zwaar, de keuze is erg breed. De morfologie en het karakter van de teckel zijn niet onverenigbaar met een begeleidende functie, een functie waarin deze oude jager niet nieuw is.

De teckel heeft zevenentwintig variëteiten. Drie gewichtscategorieën, drie soorten haar, drie kleurbereiken: dit kan de verdeling van rollen bevorderen. Zeker, de standaard teckel past beter bij de jager, de langharige teckel is meer als een hond. Op dezelfde manier kan men bepaalde verschillen in karakter benadrukken tussen het harde haar en het lange haar. We mogen echter de eenheid van het ras niet uit het oog verliezen, wat des te moeilijker te handhaven is omdat de variëteiten talrijk zijn en de rollen, vaardigheden en gebruik gevarieerd zijn.

Deze preambule was nodig om uit te leggen dat utilitaire vermogens moeten worden gemanifesteerd in een bepaald aantal teckels, ongeacht hun grootte of hun haar. Het zijn dus Dwergen die slagen in de moeilijkste tests en Kaninchens die succesvol deelnemen aan konijnenpogingen voor hen. Het is altijd mogelijk; dit is bewezen; het verkrijgen, vanuit werklijnen, van perfecte honden met betrekking tot hun esthetiek en de balans van hun karakter, gemakkelijk te hanteren voor een onervaren persoon.

Bovendien kunnen deze honden zich aanpassen aan een breed scala aan omgevingen. Het tegenovergestelde, dat wil zeggen, om de oorspronkelijke vaardigheden te vinden om te werken wanneer de race alleen wordt geselecteerd vanwege zijn schoonheid en in een rol van belevingswaarde, is veel moeilijker te bereiken, zelfs utopisch. In dit opzicht is het voorbeeld van Charles Huge typerend. Deze bekende Belgische cynoloog en fokker wilde binnen zijn Dachshunds fokkerij vakken selecteren die geschikt zijn voor werkwedstrijden. Na jaren van mislukte pogingen gaf hij zijn werk en gaf hij Teckels aan. De morfologie van de laatste was ongetwijfeld niet onberispelijk, maar in korte tijd was hij in staat om briljante onderwerpen te behalen in zowel de duelproef als het winnen van eerste prijzen op de showringen.

Laten we beginnen met de diensten die een jager aan een welgestelde Teckel kan vragen. De teckel is een van de drie rassen (met de Fox Terrier en Jagd Terrier) die regelmatig worden gebruikt voor het graven: de meeste rassen van Terriers hebben nu alleen de naam. De teckel wordt zeer gewaardeerd in dit gebied vanwege zijn vermogen om alle holen binnen te dringen, zijn onvergelijkbare aanleg om te begraven, zijn gedrag zowel moedig als bijtend, maar ook de voorzichtigheid en de intelligentie die hij weet aan te tonen, indien nodig , wat voorkomt dat hij kreupel wordt.

Het gebruik als een "rode hond" is traditioneel in Duitsland en heeft de neiging zich in Frankrijk te verspreiden. De specialisten van de vraag zijn niet van plan om deze discipline te reserveren voor welk ras dan ook, zelfs als het uitsluitend een hond van bloed is. Veel honden van de meest uiteenlopende rassen kunnen uitstekende resultaten geven in deskundige handen. In Frankrijk is de grootste zorg om honden op te leiden tot deze specialiteit in plaats van om geschikte honden te vinden.

Teckels kunnen echter bogen op onbetwistbare voorkeuren en voordelen voor deze functie. Bovendien hebben jachtopzieners en medewerkers van Water and Forests zich niet vergist en hebben ze er vele jaren veel van gemaakt. Het boek The Search for Big Game Wounded (Ed Marc Titeux, Sarreguemines) zegt over Teckels: "Hun passie voor jagen, hun geringe schofthoogte maken hen vatbaar voor onderzoek met bloed. Zeer luid op de stem, blijvend, neus dicht bij de grond, ze zijn vaak gelijk, zo niet groter dan de prestaties van de honden van rood Hannover. "

De teckel, op voorwaarde dat hij erg gilt en een serieuze opleiding heeft gekregen (stop om te bestellen, herinnering), kan de grootste voldoening schenken in het onderzoek van bestek en heggen en in de struiken. Hij is de gelijke van een spaniël, met een luidruchtiger en beter ondersteunde zoektocht (wat een voordeel is), en zo'n goede konijn- of fazenspecialist.

Zeldzamer in Frankrijk is de jacht op groot wild (wilde zwijnen, herten) en herten, maar het wordt algemeen beoefend in de Rijn (de Pirsch), vooral met teckels. Nogmaals, een hond uit bewezen lijnen, getraind "op de knop", zal waarschijnlijk verrassen door de omvang van zijn mogelijkheden. Het is hetzelfde in de geslagen jacht. Nog steeds in Duitsland, werpen sommige jagers hun teckels in de zorg voor het spel en de dood spel: zeer roekeloos, wie zou het dan durven benaderen.

Ten slotte werd het ras gebruikt voor truffelonderzoek en voor medicijndetectie (in Canada), omdat het door de kleine omvang overal kan sluipen. Twee speciale toepassingen, om eerlijk te zijn, maar hadden we ze kunnen overwegen als het ras geen uitstekende lijnen had?

Toch zoeken de meeste kopers van Teckels naar een partner boven alles. Als ze alleen een originele en onderdanige hond willen, kunnen er andere keuzes zijn. Maar als ze een echte persoonlijkheid willen hebben en ze hebben zelf genoeg discipline om hun hond discipline op te leggen, dan is de teckel ongetwijfeld goed voor hen.

In Groot-Brittannië is de teckel zeker van een minder assertief temperament. Het ras is uitsluitend metgezel, en als zijn lichaamsbouw niet is vervormd door de fokkers (hooguit kunnen we zien dat het nog meer "op de begane grond" is dan elders), het karakter is merkbaar verzwakt. Dit is zo waar dat Tony Wilkinson in een recent werk Teckels heeft kunnen beweren dat "dankzij hun altijd gelijke humeur, hun opleiding slechts een formaliteit is".

Op het vasteland heeft de teckel niets van een stompzinnige geest. Integendeel, hij is kwaadwillig, vrijwillig, cabotin, zelfs cabochard, koppig en onafhankelijk, maar ook nieuwsgierig, befaamd om een ​​opmerkelijk gevoel van initiatief te tonen, terwijl hij vol energie en energie is. . Het is een hond waarmee men zich niet verveelt, wat zeer vaak verbaast door zijn zeer scherpe intelligentie, kortom een ​​erg vertederende hond. Het is geschikt voor een ietwat ferme meester, met een minimum aan natuurlijk gezag (dat wil zeggen het tegenovergestelde van autoritarisme en brutaliteit). Hij is eindelijk heel sociaal, hoewel hij zijn voorkeuren kan hebben en achterdochtig en zelfs ronduit vijandig tegenover bepaalde mensen kan zijn. Over het algemeen is hij ook een uitstekend alarm, bang voor niets en alleen verstandig blaffen. Als hij gewend is om met kinderen te leven, is hij een uitstekende metgezel voor hen. De Tekkel, bekend en wijd verbreid, is nog steeds zo verbazingwekkend en origineel.

Aucun commentaire

Pas de commentaires

Personne n'a encore publié de commentaire.

Les derniers articles mis à jour

  • Boxer Basset -- Boxer X Basset Hound

    Boxer Basset Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous BoxsetBoxetBasser Brève présentation du Boxer Basset Le Boxer Basset est un excellent animal de compagnie en raison de sa personnalité aimante et fidèle, de son attitude amusante et de son besoin de câlins. Ils sont...
  • Box-a-Shar -- Boxer X Shar Pei

    Box-a-Shar Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous Boxpei Brève présentation du Box-a-Shar Le Box-a-Shar est un croisemet entre un Boxer et un Shar Pei et prendra les traits des deux races parentes. Ce sont de gros chiens pesant jusqu'à 29,5 kilos. Ils se trouvent dans une...
  • Box-a-Pug -- Boxer X Carlin

    Box-a-Pug Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous Poxer Brève présentation du Box-a-Pug Le Box-a-Pug est un chien hybride composé d'un Boxer et d'un Carlin. Selon la race parentale dominante, le Box-a-Pug peut être de taille petite ou moyenne. Ils sont également connus sous le...
  • Boxane -- Boxer X Dogue allemand

    Boxane Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxane La plupart des propriétaires conviennent que cet hybride, le Boxane, est une merveilleuse combinaison du Boxer et du Dogue allemand. L'apparence et la personnalité de votre hybride peuvent varier considérablement au sein d'une même...
  • Boxapoint -- Boxer X Braque allemand à poil court

    Boxapoint Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous German BoxapointGerman Shorthaired Boxapoint Brève présentation du Boxapoint Le Boxapoint est un chien hybride de taille moyenne qui est connu comme un animal domestique amical, intelligent, patient et doux. Ils peuvent...
  • Braque allemand à poil court

    Braque allemand à poil court Standard FCI Nº 119 Origine Allemagne Traduction Dr. J-M. Paschoud et Prof. R. Triquet Groupe Groupe 7 Chiens d'arrêt Section Section 1.1 Chiens d'arrêt continentaux type Braque Epreuve Avec épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif par la FCI vendredi 01 janvier 1954 Publication du standard officiel en...
  • Boxador -- Boxer X Retriever du Labrador

    Boxador Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxador Le Boxador est un croisement spécifique du Boxer et du Retriever du Labrador. Chien aimant, fidèle et intelligent, le Boxador est un excellent compagnon et chien de garde. Ces chiens hybrides sont grands avec beaucoup d'énergie,...
  • Boxachi -- Boxer X Chihuahua

    Boxachi Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxachi Le Boxachi est une race hybride où le Boxer est croisé avec le Chihuahua. Relativement nouveau, il y a peu d'informations disponibles sur le Boxachi. Comme un chiot Boxachi héritera des traits de ses deux parents, il est...
  • Boweimar -- Boxer X Braque de Weimar

    Boweimar Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boweimar Le Boweimar est un croisement entre un Boxer et un Braque de Weimar. Ce sont de gros chiens et sont généralement grands et minces, plus comme le Braque de Weimar que comme un Boxer. Ils sont généralement noirs avec des taches ou...
  • Braque de Weimar

    Braque de Weimar Standard FCI Nº 99 Origine Allemagne Traduction Dr. J-M. Paschoud et Prof. R. Triquet Groupe Groupe 7 Chiens d'arrêt Section Section 1.1 Chiens d’arrêt continentaux, type « braque » Epreuve Avec épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif par la FCI samedi 27 novembre 1954 Publication du standard officiel en vigueur jeudi 19...
  • Bouvador -- Bouvier des Flandres X Retriever du Labrador

    Bouvador Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bouvador Le Bouvador est une race de créateur, une combinaison de deux races pures, le Bouvier des Flandres et le Retriever du Labrador. Le Bouvador sera une grande race. Athlétique et intelligent, cet hybride aime avoir du travail à...
  • Bouberman -- Bouvier des Flandres X Dobermann

    Bouberman Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous Bouvier Pinscher Brève présentation du Bouberman Le Bouberman est une race de croisement spécifique composée de deux races pures, le Bouvier des Flandres et le Dobermann. Le Bouberman sera une grande race. La combinaison des...